Ik deelde recent met een vriendin dat ik erover nadacht om bewust alleenstaande moeder te worden. Haar reactie was helemaal niet wat ik had verwacht. (Zij heeft zelf 2 kids met partner). Ze zei dat ik een veel te klein netwerk heb om op terug te vallen (heb ik ook, alleen mijn ouders en hun gezondheid is niet top). Daarnaast vond ze het ook geen goed idee dat ik mijn kind een vader ontzeg.
Zij opperde zelf dat het idee van pleegzorg beter is omdat je daar meer ondersteuning krijgt en een kind opvangt (dat dan een alleenstaande beter is dan in een voorziening). Ook pleegzorg is iets wat ik overweeg, maar lijkt me niet hetzelfde als een eigen kind. Ik heb recent een verhaal gelezen van een kindje dat normaal zeker tot 12 jaar zou blijven en na 3 jaar gaat het toch terug naar de ouders (als baby naar pleegouders gegaan)
Mijn vriendin heeft zelf een grote familie en altijd veel mensen gehad om haar te helpen.
Moet ik dan echt mijn kinderwens opbergen? En is pleegzorg inderdaad een betere optie als alleenstaande?
Hier een bam!! Meningen gaan er altijd zijn maar weet je.. wat een ander vind is niet zo heel belangrijk, je gaat er echt wel je weg in vinden! En wat een ander al zegt het zijn vaak de ouders die met z'n 2 zijn die allemaal beren op de weg zien!
Ik denk dat je vriendin het echt niet vervelend bedoeld. Zij spreekt vanuit de ervaring hoe het is om kinderen te hebben... Ze heeft je blijkbaar wel aan het denken gezet..
Tja pleegzorg is een heel ander verhaal... het is niet even zomaat kinderen opvangen die niet thuis kunnen wonen. Deze kinderen hebben vaak een flinke rugtas/geschiedenis mee met de nodige problematiek en hulpverleners daarbij.
Ik begrijp de reactie van je vriendin wel en vind het tof van haar dat ze gewoon eerlijk reageert. Ik heb nu ik zelf moeder ben echt al vaak gezegd ik heb geen idee hoe alleenstaande moeders dit doen. Ik heb een partner die extreem betrokken is, veel helpt bij de nachten etc. Groot netwerk en brengen onze baby geregeld weg naar oppas. Als je dit allemaal niet hebt is het echt loeizwaar en ik zou er niet aan moeten denken het alleen te moeten doen. Ik zou er nogmaals rustig over na denken. Het lijkt soms makkelijker en mooier vooraf dan het werkelijk is. Ik vind moeder zijn het allermooiste wat ik heb, maar tegelijkertijd ook het zwaarste en had dit nooit gered zonder mijn partner of familie/vrienden.
Ik denk dat juist een moeder van 2 kinderen hierin “beren op de weg” ziet. Een kinderloze vriendin denkt misschien eerder “gewoon doen”, maar die met het gezin weet als geen ander hoe het soms, zelfs met partner, goochelen en zoeken is. Zeker met een klein netwerk. Maar aan de andere kant; een betrouwbaar klein netwerk is denk ik meer waard dan een onbetrouwbaar groot netwerk. Het is voor een kind ook niet leuk om van hot naar her te gaan. Ik denk dat je een paar dingen op orde moet hebben; 1) roze bril even af (proberen te ) zetten en een realistisch beeld van hoe het is en wat je straks moet doen en vooral laten als er een kindje is; 2) alles uitrekenen qua financiën; als je ouders bijvoorbeeld straks wegvallen, red je het dan ook nog met een dag minder werken en/of een dag meer opvang? Je hebt geen haast, je hoeft zeker niet over één nacht ijs te gaan.
Je klinkt er zelf nog niet helemaal zeker van. Misschien een idee om net als Linde35 in jouw andere topic, jezelf nog wat tijd te geven. In die tijd kan je proberen je netwerk wat groter te maken, actief op zoek gaan naar een man (niet afwachten maar bv op een serieuze datingsite gaan), en nog meer financiële buffer opbouwen ( daar heb je zeker alleen maar profijt van als je kindje er eenmaal is, bv door minder te kunnen werken dan of oppas te betalen). Onder tussen kun je er nog goed over nadenken en als je het dan na bv 3-5 jaar nog steeds wilt dat je dan het traject ingaat. Op die manier kun je er zelf misschien ook meer achter staan, je hebt er alles aan gedaan om het ‘traditionele plaatje’ na te streven en als het anders loopt kun je er ook volledig achter staan om je kinderwens met een donor te vervullen. Succes ermee 🍀
Hoe een ander erover denk is niet belangrijk, het zal zeker soms zwaar zijn , maar zijn zat alleenstaande ouders die eerst een man hadden en nu alsnog alleen kinderen opvoed .
Als het je wens is , moet je gewoon ervoor gaan !!! Hoezo kan een alleenstaande geen kind opvoeden , terwijl zat huwelijken op de klippen loopt en kinderen in een vecht scheiding zitten .
Volg je hart , je weet zelf wat het beste is , en als dit je wens is , moet je het gewoon doen !!
Wat andere denken is hun denkwijze , het gaat om jou en niet om meningen van andere vind ik.
Jouw vriendin is goud waard. Ze zegt waar het op staat. Een kind krijgen is niet niks, geloof me. En sommige kinderen hebben ook extra aandacht nodig. Je zegt dat jouw gezondheid niet optimaal is en dat je netwerk niet zo groot is. Dus hier moet je echt heel goed over nadenken. Een kind is het mooistevwat je kunt krijgen, maar denk ook in het belang van het kind. Kun je het de zorg en aandacht bieden wat het nodig heeft?
Die vraag kan alleen jijzelf het beste beantwoorden.
Mocht het antwoord 'nee' zijn, dan hoef je je wens ook niet op te geven, maar er een andere invulling aan te geven kan wel. Ga met weeskinderen werken bijvoorbeeld. Dat laatste kun je ook nu eerst voor een jaartje doen en zo zie je meteen wat voor effect het op jou heeft om voor kinderen te zorgen. Hoe jouw gezondheid hierop reageert. Zo kun je de knoop alsnog doorhakken later.
Dan heb ik dat verkeerd gelezen. Maar evengoed geen gek idee om het goed te overwegen en er rekening mee te houden dat je zelf ook (weleens) ziek kunt worden. Wie zorgt er dan voor het kind?
Natuurlijk hoop je dat je vriendin enthousiast reageert! Maar haar reactie was wel eerlijk. Je kunt een heel sterke wens hebben, maar soms moet je je verstand laten spreken.
Even een slechte vergelijking (een dier is immers geen kind) maar ik zou dolgraag een konijn of een cavia hebben. Ik droom er ook over. Maar ik weet ook hoeveel werk er in zit, en dat je altijd oppas moet zoeken als je langer dan één dagje weg wilt. Dus ik doe het niet. Soms is het nodig om nuchter te blijven. Maar ja, ik heb makkelijk praten ...
Pleegzorg zal lastig worden als alleenstaande. Daarvoor moet je door een lang proces en moet je volgens mij ook kunnen aantonen dat je over een netwerk beschikt.
En dat netwerk, dat is echt heel belangrijk. In de eerste 5 levensjaren kunnen kinderen om de haverklap ziek zijn, en als je pech hebt dan pik je zelf ook alle virussen op. Wie zorgt er dan voor jouw kind? Wie brengt het naar school als jij kotsend boven de pot hangt bijvoorbeeld? Dat zijn wel dingen waar je voor jezelf eerlijk antwoord op moet geven. En dan echt voor jezelf en voor het gewenste kind, niet voor anderen.
Probeer je eigen innerlijke wens te voelen. Wat een ander wel of niet denkt is daarbij niet van belang. Schrijf alle voor en nadelen op. Maak het inzichtelijk voor jezelf. En als je nog twijfelt, wacht dan even of zorg dat je meer informatie krijgt die je twijfel kan wegnemen.
Pleegzorg is niet zomaar iets. Eerlijk gezegd lijkt me dat juist veel zwaarder als bam dan een eigen kind krijgen.
Zelfs met een fijne en lieve partner vond ik de eerste jaren met 2 kleine kinderen zwaar. Ook wij hebben een klein netwerk en zijn veel op onszelf aangewezen. Toen mijn man ernstig ziek werd, was dat echt heel heftig. Ik ben het dus met jouw vriendin eens: onderschat niet wat er op jou afkomt.
Een goed netwerk hebben is echt heel belangrijk als BAM’er. Groot betekend niet direct ook dat het een goed netwerk is. Je kunt een kleiner netwerk hebben waar je ontzettend goed op kunt bouwen. Alleen jij weet of je een goed netwerk hebt, dat weten wij natuurlijk niet. Ik spreek uit ervaring dat een goed netwerk echt wel een must is.
Verder merk ik dat je erg twijvelt en de mening van anderen (vreemden) erg naar je hart neemt. Dat zegt eigenlijk al dat het misschien verstandig is om voor nu de wens te parkeren. Het is niet zomaar even een beslissing wat je neemt. Je moet ontzettend sterk in je schoenen staan. Ook als je samen bent maar al helemaal alleenstaand, zullen er altijd mensen zijn die het niet eens zijn met keuzes die je maakt. Dat is helemaal oke natuurlijk, iedereen is anders maar helaas leven we niet in een wereld waar iedereen elkaar in hun waarde laten en is het voor sommigen een sport om je naar beneden te halen en daar zul je toch tegen moeten kunnen.
Voor nu zou ik zeggen, vraag zoveel mogelijk informatie op bij bijvoorbeeld een fertiliteitskliniek maar vooral ook bij het landelijk punt voor donorconceptie. Een gesprek met een psycholoog is ook nooit verkeerd om evt twijvels en dingen te bespreken waar je tegenaan loopt. Dit is trouwens ook een vereiste als je een BAM traject in wilt gaan. En in de tussentijd, blijf werken aan je netwerk en gewoon door blijven daten :) Wie weet ziet je leven er binnen 2 jaar wel heel anders uit!
Geen leuke reactie, maar vind wel dat je vriendinnen eerlijk horen te zijn. Een netwerk is wel belangrijk, voor als je zelf weer moet werken etc. Pleegkind vind ik zelf geen optie zeker niet als je de eerste keer mama zou worden. Er zijn genoeg vrouwen die in de zwangerschap of na de geboorte er alleen voor staan. Een vader of moeder verdiend enkel de titel als die persoon moeite doet voor zijn of haar kinderen. Maar vind zelf dat het dan nog jouw keuze blijft, en hoe zwaar iemand het vind hangt echt af meerdere factoren. Ik had lichamelijk veel ondersteuning nodig bij de eerste zonder netwerk of partner was het af zien, maar als je niet anders kan en hebt moet je en moet je kijken naar wat wel kan.
Het hebben van een klein netwerk is echt heel erg lastig! Toen wij ons huidige huis kochten waren mijn man en ik allebei gezond. We wonen op een half uur van onze families (we wonen tussen onze families in). Een half uur is makkelijk te overbruggen dachten we. Helaas kreeg ik een paniekaanval in de auto en kan ik mezelf nauwelijks verplaatsen. Binnen onze woonplaats kan ik amper uit de voeten. Tja, dan is familie een half uur verderop ineens een heel ander verhaal. In onze woonplaats kennen we inmiddels wel mensen, maar zij hebben ook allemaal kinderen, hun eigen uitdagingen etc. Mijn ouders werken ook gewoon nog, dus kunnen doordeweeks ook niet zomaar even een uurtje op komen passen. Gelukkig hebben wij hele fijne werkgevers en is er veel mogelijk én zijn we dus met zijn tweeën. Ik zou wel goed nadenken over je netwerk.
Pleegzorg is totaal anders. Realiseer je dat daar kinderen met trauma etc in zitten. Heb je enig idee hoe je dat moet doen in opvoeding als je nog nooit überhaupt een kind hebt opgevoed? Dat je het kind een vader ontzegt … er zijn genoeg kids die zonder vader of moeder opgroeien. Vaak krijgen ze dan een ander rolmodel vanuit de buurt, school, familie etc. Een klein netwerk is wel een ding als alleenstaande. Ben gescheiden geweest en stond alleen voor zorg van 2 kids in leeftijd 4-7. Toen brak ik mijn enkel. En ik moest een keer een grote operatie ondergaan. Wat doe je dan? En als je kind ziek is? Heb je flexibel werk? Had ik wel namelijk waardoor ik dat in avonden of weekenden + opvang vanuit netwerk wel rond kreeg maar vergis je niet over wat voor schakelvermogrn je dan moet bezitten. Ben je iemand die veel energie heeft van zichzelf en makkelijk schakelt, goed om kan gaan met prikkels, dan red je het wel hoor. Anders zou ik er toch nog even goed over nadenken. Weet niet hoe oud je bent en hoe groot de haast is ..
Ik zou je wens niet aan de mening van andere af laten hangen. Een klein netwerk zegt niet herl veel Ik ken genoeg gezinnen die een groot netwerk hebben. Maar er uiteindelijk niet op kunnen bouwen als dit nodig is . Ik denk wel dat je er ten alle tijden vanuit moet gaan dat je het echt alleen moet doen. En is er wel hulp is dat natuurlijk meegenomen. Maar ga er niet vanuit. Ik heb zelf ook een klein netwerk. Maar ben er wel voor andere. Maar ik kan van niemand op aan. Mijn partner en ik doen het samen en daar gaan we gewoon vanuit. Ik wens je veel succes met je kinderwens.
Je plaatste 3 dagen geleden al een topic. Misschien zoek je bevestiging om het niet te doen, omdat je zelf ook twijfelt? Misschien zoek je support, omdat je eigenlijk je keuze al gemaakt hebt en het wel doet? Jij moet zelf de keuze maken, uiteindelijk moet de mening van een ander er niet toedoen. Maar ik denk persoonlijk dat als je je teveel aantrekt van de meningen van anderen, dat je zelf teveel twijfelt en diep van binnen liever wacht. Klopt dat? Succes!
Pleegzorg is compleet anders dan een eigen kind. Niet zomaar een alternatief zodat je toch een kind hebt, maar echt een heel andere roeping. Je krijgt dan geen kind. Je zorgt tijdelijk (lang of kort) voor het kind van een ander dat met een flinke rugzak door het leven gaat. Daarbij zal het niet makkelijk zijn om in je eentje pleegouder te worden.
Ik sluit me aan bij Lady Whistledown. En uiteraard heb je wat randvoorwaarden nodig, net als iedereen een kindje wil/krijgt. Maar puur het feit dat je alleen bent is echt niet een reden om het niet te doen.
Ik heb het ook eerder gezegd: meningen van anderen zijn alleen maar dat: hun eigen meningen. Zij staan niet in jouw schoenen, zij hoeven het niet te doen en zij hoeven het niet goed te keuren. Jij moet er achter staan. That’s it. Je naasten hebben meer inzicht in jouw situatie en jouw karakter, etc. Je kunt hun adviezen daarom dus prima wegen. Maar het betekent niet dat als iemand in jouw kring het zelf niet zou doen of er iets van vindt, jij het daarom niet moet doen. Maak die afweging zelf. Wat vind jij?
Ik.vind het eigenlijk een vreemde uitspraak dat je een kind een vader ontzegt. Niemand die daarover praat als je nadat je een kind hebt gekregen en de vader verdwijnt of overlijdt. Bovendien, wie zegt dat je voor altijd alleen blijft. Misschien kom je alsnog iemand tegen. Je weet het niet. Ik ben van mening dat als jij graag een kind wilt en alle liefde kunt geven, je er gewoon voor kunt gaan. Dit is immers jouw leven en jouw wens.
Wanneer je een kind ziet lijden nadat de vader overleden is, of verdwenen, is het toch logisch dat niemand gaat zeggen dat de moeder het kind de vader ontzegt? Wanneer een moeder haar kind doelbewust bij de vader weghoudt, na scheiding, wordt dat wél gezegd...En dat is dan ook een waarheid als een koe.
Kind die zonder vader opgroeit, weet niet beter. Ik vind het een ouderwetse gedachte dat een gezin per se uit vader en moeder moet bestaan. Er zijn zoveel varianten. Je kan en mag BAM nooit over een kam scheren met kinderen die hun vader niet meer zien na een vechtscheiding.
"Niemand die daarover praat als je nadat je een kind hebt gekregen en de vader verdwijnt of overlijdt"
De eerste jaren weet een kind niet beter. Daarna komt het gemis en de vragen: "waar kom ik vandaan" "waarom wou mijn vader me niet?" "Hoe zijn mijn opa en oma eruit?". Je mag het ouderwets vinden. Maar sommige ouderwetse zaken gelden nog steeds: er is nog steeds een man nodig om een kind te krijgen. Zonder zijn zaad, komt er geen kind. Het existentiële verlangen naar je herkomst, mag je wat mij betreft niet voor het gemak afdoen als ouderwets: dan doe je véél kinderen enorm tekort. Zelfs de overheid erkent die behoefte, aangezien donoren niet meer anoniem mogen blijven. Om dan te seggen dat kinderen best zonder hun biologische ouders moeten kunnen, vind ik niet o.k. Daarmee doe je ze echt tekort. Een gebroken situatie is niet een mooi voorbeeld om bewust te creeren.
Eigenlijk ben je gewoon tegen BAM. Best wel een mes in de rug vind ik. Vragen over afkomst kan de BAM gewoon beantwoorden. Ik zie het ook zeker niet als een gebroken situatie. Alsof liefde en geborgenheid alleen van de moeder onvoldoende is.
Ze kan ook een bekende donor kiezen. Of het kind kan later informatie van de donor krijgen. Ik ken twee volwassenen die geen moeite hebben met het niet kennen van hun biologische vader. Ook een geadopteerde die totaal geen behoefte heeft aan het vinden van de biologische ouders. Die zijn misschien wel in de minderheid, maar dat kan ook gewoon. Bovendien weten we tegenwoordig beter hoe we hiermee om kunnen gaan dan twintig, dertig jaar terug. En daarbij is leven met een (onbeantwoorde) wens om de vader te kennen ook niet altijd zo zwaar dat het hele leven beïnvloedt wordt of niets meer waard is. Leven met een niet perfect leven is soms ook gewoon oké, of het is wat het is. Het is niet bij voorbaat te stellen dat je een kind iets aandoet. Je geeft het een leven, en dat leven kan gewoon een heel fijn leven zijn, ook zonder vader.
💯 eens. Wij kennen dit uit ervaring, en als je ziet wat een verdriet het brengt dat de vader niet gekend kan worden… ik snap niet dat mensen dat ‘bewust’ kiezen. #misschien geen populaire mening maar ben hier voor mezelf van overtuigd
Een netwerk is wel echt essentieel bij het opvoeden van een kind, zeker als alleenstaande. Voor als jij ziek bent, maar ook om jou af en toe te ontlasten. Maar ook voor het kind om met andere belangrijke personen langdurig een hechtingsrelatie op te kunnen bouwen. En wat als er iets met jou gebeurt? Bv als je langdurig ziek wordt, of nog erger? Dan komt het kind in een pleeggezin terecht.. En zelf een pleegkind opvangen, is heftig en vraagt een hele hoop van een pleegouder. Meer dan een (gemiddeld) eigen kind. Ik vermoed dat je misschien niet eens in aanmerking komt zonder goed netwerk. Ik zou zoals ik al eerder aangaf de komende jaren kijken of je toch nog een leuke partner tegen komt. En anders bv samen met een homo stel deze wens uit laten komen. Dan heeft je kind wel een vader, en een netwerk en kun je de zorg voor een kind delen.
Een kind wil helemaal niet graag in twee huizen wonen. Dat is hartstikke onrustig... Soms is het niet anders. Maar bewust voor een "gebroken" situatie kiezen, omdat je zo graag moeder wilt worden, vind ik écht egoïstisch: het kind moet namelijk de prijs betalen voor de wens van de ouders😥
Dat laatste is ook het geval wanneer een moeder er bewust voor kiest om het alleen te doen. Ik vind dit absoluut geen "gebroken" situatie, het is juist heel erg samen. Natuurlijk moeten de omstandigheden verder zo goed mogelijk zijn (bv dicht bij elkaar wonen). Een kind dat in zo'n situatie geboren wordt weet niet beter en kinderen zijn heel flexibel. Deze situatie is niet te vergelijken met ouders die gaan scheiden waarna een kind 2 huizen krijgt. Dan komt er verdriet, pijn en spanning bij kijken, hier niet. Ik vind dit een betere situatie voor een kind dan een alleenstaande moeder zonder netwerk. En kinderen betalen helaas heel vaak "de prijs voor de wens van de ouders". Bv als ouders willen verhuizen, als ouders uit elkaar gaan, als ouders gaan samenwonen met een nieuwe partner, etc.
Nou, in de psychologische gesprekken voorafgaand aan de beslissing om BAM te mogen worden, kwam het netwerk wel ook ter sprake. Het is wel een belangrijk gegeven om over na te denken. Zowel voor praktische dingen (bv. Opvang bij ziekte), alsook voor jezelf mentaal, bij wie kan je terecht om te praten als je met iets zit of als je eens meningen wil horen over een grote keuze voor je kind met mensen die jouw kind ook echt goed kennen. Dit heb ik al eens voor gehad en ik vond het toen super fijn om er met veel mensen over te kunnen praten die mijn dochter ook echt kenden. Zelf ben ik opgegroeid in een groot gezin en vind ik het zo belangrijk dat mijn kinderen ook veel mensen om zich heen hebben die van houden. Ik heb ook heel bewust mijn broers als Peters gevraagd voor mijn kinderen en ze zien die elke week. Zodat ze zeker ook mannen in hun leven hebben die belangrijk zijn voor hen. Mijn dochter zei onlangs dat ze haar Peter zag zoals een vader. Hij is ook echt haar held. Ze houden zielsveel van hen (beide richtingen) en het geeft hen echt wel veel dat ze zo'n mannen in hun leven hebben. Dus zonder groot netwerk zou ik persoonlijk het niet gedaan hebben. Een vriendin (geen bam) is enig kind met ook heel weinig familie en zij zou dat veel minder een punt vinden omdat ze het zelf ook altijd zo gewoon was.
Ik denk niet persé dat je je kinderwens hoeft op te bergen, maar de mening van een vriendin die jou kent en alles eromheen is veelzeggender dan die van vreemden. Daarnaast is een netwerk echt wel belangrijk.
Eens met jouw vriendin. Ik ken je netwerk niet maar ik zou een kind nooit een vader ontzeggen. Wat de “ je moet doen wat goed voelt” menigte ook zegt. Je kan altijd alleen komen te staan, maar er bewust voor kiezen, nee. Er zijn steeds meer donorkinderen die zich uitspreken dat ze het ontzettend gemist hebben en al helemaal hen die niet eens weten wie hun vader is.
@manou .Klopt , maar dat mag ik ook niet vinden. Je mag alles vinden zolang het maar in een bepaald denkbeeld past “ alles moet kunnen” . Dus vrijheid van meningsuiting is alleen voor hen die denken de ultieme vrijheid te geven. De linkse elite die denkt een soort verheven manier van denken te bezitten en anderen ( conservatief denkende) nog tot inzicht moeten komen. Ik weet dat omdat ik zo dacht en uit zo’n gezin kom. Zullen ze nooit erkennen omdat ze denken iedereen in hun waarde te laten, maar dat doen ze absoluut niet. Wij helpen de gemeenschap wel weer even naar middeleeuwen, daar zijn ze namelijk bang voor.
Tuurlijk mag je dat vinden. Ik sta daar anders in maar wellicht ook omdat ik van dichtbij heb gezien (bij mijn partner) hoe hard een papa kan falen en hoe liefdevol iemand anders die rol kan opvullen. Ik denk soms wel eens dat kinderen van vechtende gescheiden ouders er erger aan toe zijn dan kinderen met ouders van hetzelfde geslacht die liefdevol worden opgevoed. Ik weet ook niet of je het als kind heel erg mist omdat je niet beter weet? Maargoed dat is een andere discussie en hier gaat het over alleen opvoeden. Dat is mij dan niet gezien zeker niet met een klein netwerk.
Was jij graag zonder een van je biologische ouders opgegroeid? Psychologisch gezien, is het heel belangrijk voor mensen om een band te hebben met hun biologische familie en te weten waar hun eigenschappen vandaankomen. Laten we dat alsjeblieft niet ontkennen, omdat je mensen een kind gunt. Het kind moet namelijk op de blaren zitten. Maar dat hoor je vóór de puberteit over het algemeen niet.... Dan lijkt alles geweldig...
Nou ik vroeg het me gewoon af. Komt misschien ook wel dat er hier een situatie is van een vader (van 1 van ons) waarbij de band heel slecht is. En een stiefvader (dus geen bloedband) die de vaderrol met glans vervult. Een papa en een mama die samen een kind maken zijn niet perse samen vele betere ouders dan 2 mensen van hetzelfde geslacht. Vind ik ook best wel pijnlijk dat mensen dat ook nog zo kunnen zeggen. Genoeg mensen die niet meer naar hun kind omkijken of die weinig aanwezig zijn in hun ouderlijke rol en dat doet ook met wen kind iets. Tuurlijk denk ik wel dat het fijn is als een kind 2 ouders heeft ipv 1. Ik moet er zelf ook noet aan denken het alleen te moeten doen. Maar wat het geslacht is van die 2 ik weet niet of dat nou perse zoveel uitmaakt.
Natuurlijk kun je van iedere situatie het beste proberen te maken. We hebben niet alles in de hand, dus er zullen nare situaties zijn waar iemand mee verder moet. Maar dat vind ik geen reden om te zeggen: het is niet zo erg, ik ga expres zo'n situatie creeren voor een kind, "want de buurvrouw is ook alleen, dus dat mag ik ook", zeg maar...
Nou van dat netwerk snap ik ergens wel. Wij hebben ook een klein netwerk en bij een ziek kind is dat best een gedoe. Gelukkig kan mijn partner thuiswerken dus die vangt dan iets op. Zonder netwerk, niet thuis kunnen werken en geen partner zou ik het echt niet redden. Dus kijk inderdaad even realistisch wat je opties zijn bij bijv een ziek kind of als jij een dag ziek bent en niet voor je kindje kan zorgen. Voor de rest een vaderfiguur ontnemen klopt inderdaad want nouja je kindje krijgt geen papa maaar er zijn er genoeg zonder papa of met een papa die weinig betrokken is bij de kinderen dus wat dat betreft vind ik dat dat geen issue is. Succes met je keuze. Overigens kunnen de bam mama's hier op het forum wel tips geven.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (51) Verversen