Voor een deel heel herkenbaar hoor. Hier ook een dochter van nu 2 jaar. Denk hier dat het zeker wel met de komst van een kind te maken heeft. Wij hebben heel lang gewacht met kinderen en hebben veel tijd met elkaar doorgebracht. Wij hielden heel erg van samen uiteten, doorzakken in de kroeg, naar feestjes en reizen samen. Tijdens die momenten hadden we ook de goede gesprekken. Daarnaast hadden we nog een heel eigen leven met vrienden. Dat laatste is voor ons beide blijven bestaan, maar de tijd samen is voor het grootste deel weggevallen. Mis dat soms echt. Wij hebben lange tijd ook geen oppas genomen omdat mn dochter nu nog steeds heeeel slecht slaapt. Sinds kort hier weer mee begonnen en merk dat de relatie hierdoor al wat beter gaat. Tijdens die avonden hebben we het weer echt over dingen. Mijn man ziet bepaalde dingen gewoon niet en laat het dan aan mij over qua verzorging van onze dochter. Nu besproken en moet zeggen dat hij nu tijdens mijn tweede zwangerschap wel heel lief is: hij doet alle nachten omdat ik veel bekkenklachten heb en verschoont het merendeel van de luiers. Dus denk dat dingen samen doen en communicatie wel belangrijk is.
Ik lees dit en denk ook… is dit over over 2 jaar? Als de ‘tropenjaren’ voorbij zijn?
Ik denk het niet… ga echt in gesprek met elkaar. Want als dit zo doorgaat gaat het mis! Communicatie is the key.
Als jij je man op nr 1 zet en je man jou op nr 1, dan heb je elkaar lief, help je elkaar, heb je tijd voor elkaar en voor jezelf, en ben je er samen voor je dochter.
Ga daarover in gesprek… communiceren!
De komst van kinderen kan veel doen met een relatie, vooral in een relatie waarin weinig communicatie is. Dus de tropenjaren spelen zéker een rol. Je hebt minder tijd voor elkaar en je staat meer onder druk. Je slaapt minder. Er wordt meer van je verwacht en je hebt meerdere rollen ineens. Vaak meer stress en minder samen. Niet voor niets scheiden er relatief veel koppels in de eerste 3 jaar na een baby. Probeer dit te overleven, ga in gesprek vanuit ik en weet dat er een makkelijkere tijd komt. Gun elkaar dingen en doe ook onafhankelijk van elkaar dingen. En samen tijd.
Na de komst van de oudste hebben wij ook enorm moeten wennen en zoeken. Daarvoor deden we alles samen en ineens leefden we op een soort eilandje allebei.
Hier is het wel zo dat huishoudelijk alles op mij aankomt en de zorg voor onze kinderen ook. Dat werkt nu eenmaal het beste voor ons. We hebben een eigen bedrijf wat ook veel tijd en aandacht kost en waardoor mijn man lange dagen maakt. Omdat het allemaal aan/bij huis is, is hij er wel met koffie en eten vrijwel altijd bij.
Ik moet wel 1x in de zoveel tijd even aangeven dat hij afspraken overlegd met mij en niet alleen aan zijn eigen leven denkt. Soms sluipt dat er gewoon in.
Wij praten wel heel erg veel samen en echt over alles dus dat is onze kracht denk ik. Daarnaast accepteren we gewoon dat er weken/maanden zijn waarin we wat minder liefde uiten dan we zouden willen maar dat het altijd weer aanwakkert. En juist die trouwbelofte doet dan goed. Je weet dat het goed zit met elkaar en dat je elkaar niet kwijt wil. En dan volgt er altijd weer een periode dat we meer voelen als je snapt wat ik bedoel. En dit zien we dan ook terug in ons seksleven. En dat seksleven wordt dus juist niet makkelijker als ze ouder worden en later naar bed gaan helaas. 😅 ipv van huilende kinderen ‘s nachts begin je dan aan seks. 🙈
Het overigens hebben wij naast huishouden en werk geen hobby’s of een eigen vriendenkring waardoor we ook niet apart van elkaar op pad zijn. Vrienden hebben we gezamenlijk en veel familie en verjaardagen waar we met het hele gezin heen gaan.
In jouw stukje proef ik best wat irritatie wat begrijpelijk is hoor maar ik zou het gesprek aangaan met dat je jullie samen mist. Echt vooral vanuit dat gevoel wat je eerst voor elkaar had en dat je dat zo graag weer terug zou willen. Dan komt waar je allemaal tegenaan loopt vanzelf wel maar zo start je het gesprek beter merk ik altijd. Want dat doet je verdriet. Dat het zo loopt terwijl je dat helemaal niet wilt.
Als je kinderen krijgt, verandert je leven en daarbij ook je relatie. Opeens hebben jullie samen de verantwoordelijkheid voor een kind. Je kunt niet maar zo meer de deur uitstappen en ‘doen waar je zin in hebt’. Iets wat tot op zekere hoogte wel het geval was voordat er kinderen waren.
Dit gaat niet meer veranderen tot pak ‘m beet een jaar of 18 en de tropenjaren (in de definitie van baby t/m peuterleeftijd) hebben daar naar mijn idee niet zoveel mee te maken
Wij hebben 4 kinderen in de leeftijd van bijna 4 t/m 16. We werken beide en hebben beide ook onze hobby’s en vrijwilligersactiviteiten. Dat vraagt soms veel.
Communicatie en afstemming is daardoor echt de sleutel geworden in onze relatie. We hebben steeds beter geleerd om onze behoeftes aan te geven en aan te voelen wat de ander nodig heeft. En dat kun je leren: allebei; als daarvoor van beide kanten de wil is.
Soms zijn er momenten dat we in de drukte even tijdelijk veranderen in een soort van BV, waarbij het organiseren van ons gezinsleven weer even voorop staat. En dan zeggen we tegen elkaar: ‘Hé, ik mis jou.’
En altijd gaan we dan weer op zoek naar de echte verbinding en vinden we elkaar weer snel.
Het helpt ons om de zondagavond voor onszelf te blokken, af en toe gezamenlijk een wandeling te doen of op zaterdag koffie te doen in de tuin.
Ga niet wachten tot je denkt dat de tijd weer komt, want die komt niet zomaar weer met oudere kinderen is mijn ervaring (eerder minder, want geen avond is meer vanzelfsprekend voor jezelf).
Jullie tijd is nu. Investeer daarin.
Tijd voor een gesprek dus!
Ik denk wel degelijk dat de tropenjaren hier invloed hebben, vooral in de zin van: jullie leven en relatie is veranderd met de komst van een kind en dan vraagt iets van je relatie. Je moet wennen aan je nieuwe rol en alles staat ineens in het teken van het kind. Je bent plots veel minder man en vrouw. Als je relatie goed is, dan kun je dat samen aan. Zit het niet goed, dan groei je uit elkaar. Je kunt met een scheve relatie jaren voort kabbelen, maar als je er een kind bij zet, gaat dat niet meer. Dan heb je elkaar nodig.
Jullie zullen beter met elkaar moeten praten. Bespreek waar het écht om gaat. Niet die biertjes bij vrienden of dat hij een uur langer bleef hangen dan jij verwacht had. Maar dat je het gevoel hebt er teveel alleen voor te staan, dat je hem en jullie mist. Dat soort dingen. Vanuit daar kun je samen naar oplossingen zoeken ipv elkaar ‘aan te vallen’ op een specifiek voorbeeld. Sta open voor elkaars gevoel.
Praktisch: maak tijd voor jullie samen. Eet samen na kinderbedtijd, breng je kind een uur of 2 bij opa en oma en ga wandelen of een terras op, vraag een vriendin of tante ofzo om je kind een (mid)dagje te nemen en ga samen naar de sauna of iets anders doen wat jullie samen leuk vinden. Borrel samen een avondje thuis, met een spelletje er bij ofzo. Zoek momenten waarop je met z’n tweeën kunt zijn. Wees dan man en vrouw, praat (ook) over iets anders dan het gezin en huis zeg maar.
Qua afspraken en verdeling: maak eens zichtbaar wat je allemaal doet. Schrijf het eens op bijvoorbeeld. En dan alles, de praktische zaken als huishouden maar ook de mental load (wat gaan we deze week eten, moeten er nieuwe kleren gekocht, moet er iets voor de opvang geregeld worden, etc). Je kan ook eens deze test invullen:
https://www.volkskrant.nl/kijkverder/2019/huishoudbattle/#/
Het zou zo moeten zijn dat jij de zorg aan hem kan overlaten en wat voor jezelf kan gaan doen, net zoals hij dat bij jou nu kan.
Qua intimiteit: er is meer dan seks. Begin eens bij kleine dingen. Geef elkaar een kus bij thuiskomen en weggaan. Als je ‘s avonds voor de tv hangt, kruip een beetje tegen elkaar aan, deel een dekentje. Duik op tijd je bed in en geef elkaar een massage. Zo breng je langzaam weer wat lichamelijk contact terug. Bespreek ook dat dit niet direct naar seks hoeft te leiden, dat kan enorm de drempel verlagen om wel iets van lichamelijk contact te hebben.
Het klinkt inderdaad alsof jullie een beetje hulp kunnen gebruiken. Er is veel ongenoegen bij jou maar hij wil dat niet horen en schiet in de verdediging.
Ik denk sowieso altijd: je bent ergens wel een team, maar je bent niet een “kinderoppas-team”. Ik hoor wel eens van relaties waarbij de gezamenlijke agenda zo strikt is dat als ouder 1 thuiskomt dat voor ouder 2 betekent dat hij weg kan en andersom. Dat is soms natuurlijk wel zo, maar het is ook wel leuk om nog wat tijd met z’n allen over te houden. En dan moet je dus soms rekening houden met anderen en bedenken dat sommige plannen niet kunnen. En zeker als het voor jou voelt alsof het allemaal op jou neerkomt, is het ook nog eens scheef verdeeld.
Ik zou toch echt bespreken dat dit voor jou een heel belangrijk punt is. Idd niet verwijtend, maar naar jezelf: ik voel me alsof ik alleen maar klusjes doe en aan het zorgen ben en ik mis “ons”. En dan is het misschien zelfs wel fijn om die gesprekken te voeren met een therapeut erbij, die het een beetje kan reguleren zodat hij zich niet meteen afsluit.
Dit heeft helemaal 0,0 niks nakkes nada met tropenjaren te maken 😅 leuk bedacht, maar nee
Sorry, maar dit heeft niets te maken met tropenjaren. Dit heeft alles te maken met een gebrek aan communicatie.
Je kunt ook jezelf met je kind op de eerste plaats zetten (ja, dat is moeilijk). Met je man zul je het gesprek aan moeten gaan en echt ALLES op tafel gooien. Uiteraard prima om allebei je eigen dingen te hebben, maar daar kunnen wel afspraken over zijn. Heel simpel: mijn man maakt muziek en als het echt later wordt dan normaal, dan stuurt hij even een appje. Lijkt me niet meer dan normaal binnen een relatie. Wij hebben een agenda waar voor alle gezinsleden de afspraken genoteerd worden. Met deze agenda houden we dus rekening. Uiteraard kunnen we schuiven of iets zelf afhandelen, maar dan in overleg. En ja, seks is hier nu ook niet zo vaak als wij zouden willen. Daar praten we over en werken we samen aan. Tijd en zin maken, de kinderen laten logeren etc.
Veel oudere kinderen heb ik niet, de oudste is net 10 maar voor je je ogen kan knipperen is die van jou ook 10 haha. Mijn jongste is nu 2 jaar en ja gedeeltelijk is het de tropenjaren maar gedeeltelijk lees ik veel frustratie die word weggewuifd als "ander inzicht".
Ik zou juist relatietherapie aanraden en als hij niet mee wil, ga je alleen. Volgens mij vind hij alles prima zo, wat heel goed te begrijpen is want je komt niet voor jezelf op.
Doet me veel denken aan ons huwelijk, hij werd steeds dominanter en ik steeds onderdaniger. Ik zei ook nooit nee en ging steeds meer voor hem doen zodat hij me zou waarderen. Maar dat werkt niet haha ik ben toen aan mezelf gaan werken, vaker nee gaan zeggen en ja dat levert veel frustratie op, vooral van zijn kant maar ons huwelijk is nu zoveel beter en hij begrijpt nu ook dat mijn emmer ook eens vol zit (ook al werk ik niet en ben ik alleen thuis).
Kwa intimiteit heb ik geen tips, lijkt me heel frustrerend. Hij KAN zo zijn, maar je bent wel samen een team dus vind wel dat ondanks zijn zin er niet is, hij meer mag doen voor jou!
Succes en als je het gesprek aankaart, benoem de feiten, je gevoel en wat je wens is! Dat voorkomt meestal ruzie..
Het klinkt inderdaad alsof jullie een beetje hulp kunnen gebruiken. Er is veel ongenoegen bij jou maar hij wil dat niet horen en schiet in de verdediging.
Ik denk sowieso altijd: je bent ergens wel een team, maar je bent niet een “kinderoppas-team”. Ik hoor wel eens van relaties waarbij de gezamenlijke agenda zo strikt is dat als ouder 1 thuiskomt dat voor ouder 2 betekent dat hij weg kan en andersom. Dat is soms natuurlijk wel zo, maar het is ook wel leuk om nog wat tijd met z’n allen over te houden. En dan moet je dus soms rekening houden met anderen en bedenken dat sommige plannen niet kunnen. En zeker als het voor jou voelt alsof het allemaal op jou neerkomt, is het ook nog eens scheef verdeeld.
Ik zou toch echt bespreken dat dit voor jou een heel belangrijk punt is. Idd niet verwijtend, maar naar jezelf: ik voel me alsof ik alleen maar klusjes doe en aan het zorgen ben en ik mis “ons”. En dan is het misschien zelfs wel fijn om die gesprekken te voeren met een therapeut erbij, die het een beetje kan reguleren zodat hij zich niet meteen afsluit.
Ik zou in gesprek gaan, en dan niet meteen in de verwijten schieten, maar benoemen hoe jij je voelt en wat je wensen zijn. En vraag hem hoe hij zich voelt. Is hij gelukkig?
Daarnaast ook duidelijke grenzen aangeven; hoezo moet jij alles doen als hij zo weinig doet? Je kunt die sokken ook gewoon laten liggen, ze raken vanzelf een keer op.
En indien je er samen niet uit komt: schakel een relatie therapeut in!
Ik lees eerlijk gezegd wel wat dingen die me zorgen baren. Is hij eigenijk wel graag thuis? En wil hij wel echt een gezin vormen? Zo klinkt het niet namelijk.
Was zijn libido vroeger ook al zo laag?
En waarom is hij niet bereid om naar een therapeut te gaan?
Het klinkt mij niet alsof hij alles voor zijn gezin wil doen, het klinkt meer alsof hij op de vlucht is.
Ik denk dat jullie samen moeten leren praten. Echt elkaars hart proberen te bereiken... Is hij écht bij vrienden, wanneer jij dat zegt? Wil hij echt bij zijn gezin zijn? Hoeveel uur per week is hij wakker thuis? En jij? Bespreek het samen... Laat je niet met een kluitje in het riet sturen. En spreek samen af ook samen eens iets gezelligs te doen...
Dit is puur een relatieprobleem. Schuif dat niet af op je dreumes door het tropenjaren te noemen...
Ja dit hoort erbij tropen jaren, je krijgt van zelf meer ademruimte. Je zal ruimte moeten opeisen dit kan niemand voor je doen, dit is iets wat alleen jij kan. Je zal echt om tafel moeten, dat je kan zeggen beide wat je dwars zit, of zou willen veranderen. Gewoon allebei praten zonder weer woord en elkaar uit laten praten, geen aanval gewoon oprecht interesse in elkaar. Probeer samen een dag te plannen al is het 1 dag in de week of twee weken of maand, je moet dit prioriteren anders gaat het niet werken.
Ik zou kijken of je wekelijks iets leuks samen kan gaan doen. Wandelen, even ergens koffie drinken, thuis filmpje kijken ofzo.
Om weer dichtbij elkaar te komen helpt het vaak niet als je je richt op frustraties/klagen. De ander voelt zich dan al snel aangevallen.
Ik zou proberen om een gesprek te voeren en te beginnen met wat je waardeert aan hem. En ook een punt benoemen wat je nodig hebt om je fijner te voelen. Voorkom dat het een waslijst wordt. Vraag hem ook of er dingen zijn die anders zouden moeten volgens hem
Ander inzicht? Wat een geweldig pareltje zeg.
Kortweg je hebt er een volwassen kleuter bij.
De grootste tip is echt meer voor jezelf opkomen.
Dan maar minder belangrijke dingen laten liggen als alles op jouw komt.
Dingen zoals het huishouden...dan maar minder bijvoorbeeld. Stoort hij zich eraan? Jammer dan ook handjes laten wapperen. Je bent niet de 100% drijfveer achter het gezin...en toch groeit het vaak zo.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Algemeen
reacties (17) Verversen