Zoals de titel al aangeeft ... momenteel ben ik 36 weken zwanger. De vader en ik zijn niet samen. Hij is wel in beeld, maar 'zoals het hem uitkomt'. Hij heeft ook een vriendin, had hij al toen het kindje is 'verwekt', maar dat wist ik niet. Zij is bij hem gebleven, ondanks alles, en ze zijn erg gelukkig en willen op termijn ook een kindje samen. Zijn voornaamste focus ligt bij het (emotionele) welzijn van zijn vriendin, en daarom sneeuwt de komst van de baby bij hem een beetje onder. Hij wil wel vader zijn, maar omdat ik nu zo weinig van hem zie, twijfel ik wat daarvan terecht gaat komen, in totaal is hij mee geweest naar 1 echo (20-weken). Hij wou me wat geld toestoppen, opdat ik spullen kon kopen, maar dat heb ik afgeslagen (ik wou liever niet dat ik hem iets 'verschuldigd' zou zijn). Liever wou ik dat hij me praktisch zou helpen. Namelijk, alle babyspullen heb ik tot nu toe tweedehands op marktplaats gesnuisterd en die moesten natuurlijk opgehaald, versleept worden enzovoort. Iedere keer als ik voorstelde of hij me kon helpen iets halen, dragen of ophangen ... niet dus. Natuurlijk, agenda-technisch komt het soms niet uit, maar als het altijd niet uitkomt ... Dus dat heb ik al vrij vlot laten varen. Hij heeft het kamertje dat ik hier ingericht heb ook niet gezien nog.
Wegens omstandigheden ben ik terug verhuisd naar mijn ouders. De woning waar ik in zat mocht ik niet blijven met een kind. Godzijdank mag ik bij mijn ouders blijven, en kan ik rustig zoeken naar een geschikt huurhuisje. Ze helpen me ook met van alles, echt fantastisch. Dat neemt echter niet weg dat ik me vreselijk eenzaam voel. Het is niet eens dat ik seks nou zo mis, maar meer een arm om me heen, iemand die interesse toont. Soms vond ik het lastig het kamertje leuk te maken, dat er dan niemand is om het te delen of advies te vragen. Gewoon zaken als 'vind je dit leuk staan'. Ik heb moeite met alleen slapen s' nachts, dan word ik ontredderd en in paniek wakker, ongeveer drie a vier keer per nacht, nog los van het ongemak van het slapen met een zware dikke buik en het vele plassen. Ik voel me enorm eenzaam en ben eigenlijk dagelijks in het geniep aan het huilen, want ik wil mijn ouders daar niet extra mee belasten. Echt genoten van de zwangerschap tot dusver heb ik niet, hoewel ik me wel op de komst van de baby verheug.
Deze week is mijn eerste verlofweek, ik heb het tot 4 weken voor de UD volgehouden. Omdat er in mijn omgeving (periferie) geen zwangerschapscursus was waar ik op tijd kon komen vanuit mijn werk, ga ik vanaf morgen nog een 'minicursus' doen. Aangezien de vader graag bij de bevalling wil zijn, heb ik hem voorgesteld om mee te gaan, alleen al vanuit praktisch oogpunt. Daar heb ik hem een paar dagen terug over bericht, maar nog niets op gehoord. I take that as a 'no' then. Dus daar zal ik ook alleen naartoe moeten. Nu had ik al niet zo'n groot sociaal netwerk, en door de verhuizing naar mijn ouders en de zwangerschap is het nog verder uitgedund. Na de zwangerschap wil ik meedoen aan een 'zwanger & fit' cursus, of aan 'central parenting', vooral voor wat aanspraak met anderen en wie weet sociale contacten. Natuurlijk zou ik graag, op termijn, een partner willen, maar de focus moet nu liggen bij de baby en het aankomend moederschap. En natuurlijk is er geen vent die op een alleenstaande vrouw zit te wachten die met haar ongeboren kind bij haar ouders inwoont.
Wie heeft er tips hoe ik, misschien nu ook nog wel en na de bevalling, kan werken aan mijn sociale kring? Activiteiten, oproepjes op sites, let me know! En natuurlijk algemene tips over het alleenstaand ouderschap, zijn ook welkom.
Hoi Marielle, van mijn vorige zwangerschap heb ik via dit forum nog een contact overgehouden. Dat is super leuk.
Er staat in je profiel niet waar je nu woont en hoe oud je bent. En ook niet dat je zwanger bent. Misschien fijn om aan te vullen? Je zegt dat je aan de andere kant van Nederland bent gaan wonen, maar ja vanuit welk punt gezien? 😅 Ik kom door heel Nederland. Mijn ouders wonen in Utrecht. Daar kom ik oorspronkelijk vandaan. Maar ik woon al bijna 20 jaar in het westen nu. Terwijl mijn beste vriendin en een andere vriendin juist in het oosten woont.
Wie weet is er wel een klik. Misschien wel met mij? Stuur me anders een berichtje. Liefs Naomi
Tip 1: Babbel met je buren!! Ik verhuisde met 5 maanden zwangerschap (noodgedwongen) naar de andere kant van het land. Een maand later kreeg ik volledig bedrust tot aan de geboorte (met 39+2). Hoewel ik amper de tijd had gehad om mijn buren te leren kennen, maaiden mijn beide buurmannen van links en rechts om beurten het gras in mijn tuin. De overbuurvrouw kwam 3 keer in de week een warme maaltijd brengen of haalde een extra boodschapje voor me. Toen ik 3 weken in het ziekenhuis kwam te liggen, hadden mijn buren in de tussentijd het zonnescherm opgehangen dat ik kort voor de opname had gekocht. Je kan contact met je buren gewoon beginnen door een praatje over de heg. Begin gewoon over het weer: "Koud hè?" "Lekker zonnetje vandaag hè" Je kan al een praatje beginnen'door met een glimlach en een knipoog iets te zeggen over wat iemand aan het doen is: "Wat bent u hard aan het schrobben!", "Wat staat uw tuintje er mooi bij!" of als iemand kookt en je durft een grap te maken: "Wat ruikt dat lekker! Ik kom vanavond bij u eten!" (niet echt natuurlijk!). Dit doe je iedere keer als je ze tegen komt, er ontstaat vanzelf een gesprekje over koetjes en kalfjes. Glimlach en groet je buren elke keer als je ze ziet. Je bent hoogzwanger, mensen gaan haast vanzelf informeren naar je zwangerschap, naar de baby, naar de vader, etc. Draag vanaf nu een kladblokje bij je. Zodra er iemand zegt: "Als je dadelijk hulp nodig hebt, dan bel je maar," vraag je of je meteen hun nummer mag opschrijven. Dan kan je ze bellen als het zover is en hoef je niet zo'n groot beroep op je ouders te doen. Uit dit soort oppervlakkige contacten groeien vanzelf fijne burenrelaties met diegenen waar jij het beste bij past/ het mee kan vinden. Het is fijn als je voor je contacten en hulp niet alleen op je ouders bent aangewezen.
Tip 2: Bel het consultatiebureau!!! Vraag om prénatale zorg. Dat is zorg voor de geboorte vanuit het CB. Vertel wat je is overkomen en dat je je eenzaam voelt. Vraag of ze je willen begeleiden. Op alleenstaande moeders zijn ze extra zuinig bij het CB, zelfs als alles goed met je gaat heb je al een gele sticker met 'risicofactor' op je hoofd zitten, maar dat heb ik alleen maar als fijn ervaren toen ik medisch werd en nog geen netwerk had. Na alles wat ik tot aan de geboorte meemaakte was ik bang dat ik een postnatale depressie zou krijgen en dat ik daar zelf niets van zou merken. Toen is de eerste 5 maanden een maatschappelijk werkster elke week, later elke 2 a 3 weken bij mij op bezoek geweest om te kijken hoe het met mij en de baby ging. Zij hielp me met waar ik tegenaan liep. (Bijvoorbeeld de zorg voor een baby en het draaiende houden van mijn huishouden.)
Tip 3: Bel het maatschappelijk werk. Leg uit dat je in een sociaal lastige situatie zit, niet alleen met de vader van de baby, maar vooral ook met je ouders die je voor jouw gevoel veel geven maar die je ook niet teveel wilt belasten. Vertel dat je je eenzaam voelt en dat je niet echt hebt kunnen genieten van je zwangerschap. Vraag of iemand je kan begeleiden om weer meer plezier in je leven te vinden en meer grip op je leven te krijgen.
Tip 4. Ik vermoed dat er bij jou onderhuids nog een factor meespeelt, namelijk dat je (tijdelijk) bijna volledig de regie kwijt bent over wat er nu gebeurt in je leven. Je partner gaat bij je weg en laat zich niet overhalen om je bij te staan. Daar heb je geen invloed op. Je woont in bij je ouders, hartstikke fijn, maar je zit wel in een afhankelijke positie. Met alles, tot en met wanneer wordt er gestofzuigd en wat eten we vanavond, moet je je momenteel aanpassen en ben je niet degene die kiest. Je staat niet zelf aan het roer. Dan die wolk van een baby in je buik, hartstikke leuk en lief, maar die hele zwangerschap en geboorte daar heb je ook al niets over te zeggen. Er overkomt je van alles en jij bent grotendeels aan de kant gezet en geen kiezende partij. Dat voelt alsof je aan de zijlijn staat en dat kan ook gevoelens van eenzaamheid versterken.
Een manier om het roer van je leven na zo'n turbulente tijd weer terug over te nemen, is normaal gesproken naar buiten gaan, actief worden, zelf de regie daar waar mogelijk terug pakken, zelf keuzes maken waarbij je niet afhankelijk bent van anderen, nieuwe contacten leggen en actief dingen ondernemen. Jij bent echter wel 36 weken zwanger en je hormonen zullen je in deze fase van je zwangerschap waarschijnlijk eerder stimuleren om je naar binnen te keren en je af te sluiten. Ga dus goed bij jezelf na wat jij prettiger vindt. Misschien kan je het 'zelf keuzes maken' om te beginnen op iets heel kleins toepassen. Bijvoorbeeld, kies online een thuis-pedicure uit en ga samen met je moeder lekker met de teentjes in de lucht. (Vond ik heerlijk, deed ik anders nooit, maar toen ik niet meer bij m'n tenen kon bij 36 weken vond ik die pedicure een uitkomst.) Of kies een nieuw kapsel en laat je vertroetelen bij de kapper. Zijn maar voorbeelden he? Als je maar het gevoel terug krijgt dat JIJ kiest en dat niet alles je zomaar overkomt.
Tip 5: Praat met je ouders. Leg uit dat je zo blij bent met alles wat ze doen. Dat je het zelf ook niet snapt, maar dat je je eenzaam voelt en dat dat niet aan hen ligt, maar dat je het wel lastig vindt. Vraag je vader en je moeder of ze af en toe een arm om je heen willen slaan, dat je dat vooral nu zo fijn zou vinden. Soms helpt het om te verwoorden wat je behoeftes zijn. Soms is dat namelijk het enige wat een ander nodig heeft om te weten wat hij voor je kan doen, en staan ze meteen klaar voor je.
Ik word ook alleenstaande mama, ik ben 26 weken zwanger inmiddels. De enige tip die ik je kan meegeven is heb (zelf)vertrouwen. Leer om alleen te zijn (het is heerlijk!!) En de rest valt dan vanzelf op zn plek. Ik ben van mening dat dingen met een reden gebeuren... Dat jij er nu dus 'alleen' voor staat, zal een les voor je zijn. Laat het over je heen komen, het komt goed.
Ook zijn er mama cafés. Je bent niet de enige in deze situatie. Het komt goed
Wat naar voor je dat je je zo eenzaam voelt. Ik begrijp dat je dit graag met een partner had gedeelt maar dat is nu niet het geval. Probeer voor jezelf wat positiever in het leven te staan. Wees niet het slachtoffer van de man die zijn vriendin bedroog en je bezwangerde maar wees die sterke vrouw die zelfstandig een kindje op de wereld gaat zetten. Voel jezelf niet de zwangere waar niemand op zit te wachten want met die attitude trek je juist schorem aan. Weet wat je te bieden hebt in relaties of deze nu romantisch of vriendschappelijk zijn en ga gericht opzoek naar mensen die jouw behoeften ook kunnen voeden. Maak toch tijd voor klasjes en groepen. Ga vast naar een mama cafe en werk aan je netwerk. Wees assertief. Het komt goed vrouw.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Alleenstaande ouders
reacties (8) Verversen