Ik heb mij hier aan gemeld, omdat ik soms toch merk, dat ik in mijn situatie/eigen omgeving weinig aansluiting heb of kan vinden. Misschien zijn er hier mensen waarmee ik wat kan sparren of dingen op een andere manier aan kan pakken en/of bekijken. Nu is dit een baby site begrijp ik, maar ik vind tot nu toe weinig actieve forums over dit onderwerp.
ik ben een alleenstaande moeder en heb een dochter van 12 jaar oud inmiddels. Vader is niet in beeld, dit is ook gerechtelijk bepaald. Omgang (in eerste instantie onder toezicht) mits hij in therapie zou gaan, nu 12 jaar later hebben ze elkaar nooit meer gezien sinds dat ze 4 maand was.
Soms merk ik dat ik maal over de situatie, ik heb vrienden om mij heen die uit elkaar zijn en gedeelde zorg/gedeeld financieel plaatje hebben. Ik ben dol op mijn dochter, maar, soms is het zwaar, en ik merk eigenlijk hoe ouder ik word, hoe meer moeite ik er mee krijg. Ik heb altijd gewerkt en immens veel geluk gehad met het feit dat mijn ouders oppassen. Echter zit er toch altijd een andere kant aan, het maakt niet uit wat je doet, je moet altijd kiezen. Het is niet even een paar uurtjes s'avonds met een vriendin iets doen, niks even voor jezelf kunnen plannen in een bepaald vast vrij weekend. Er zal altijd oppas moeten zijn. Mijn dochter is nu wat ouder dus alleen blijven kan ze voor een paar uur, maar doe je dat snel naast dat je overdag werkt? Ook dan in de avond toch nog even weg.. vanuit mijn eigen gevoel kan ik dit niet, ze heeft immers al 'geen vader' in haar leven. Daarnaast.. het werk. Gaat prima, maar toch denk ik wel eens ja.. waar blijft de me-time nu eigenlijk. Het knaagt. Aanstaande week is bij ons de krokusvakantie, maar vrij nemen kan ik niet, want ik heb al een enorm gat in mijn verlof- uren. De schoolvakanties zijn al minimaal 12 weken. Het is soms allemaal niet aan te slepen. Overal en voor bijna elke situatie zijn er 'potjes' e.d. Ik begrijp dat ze niet overal wat voor uit de mouw kunnen schudden, maar soms voelt het erg naar. Ook merk je soms het onbegrip en de onwetendheid, of zijn de mensen om je heen het simpelweg gewend na 12 jaar (wat alleen bij jezelf nooit echt zal wennen)
Ik ben in feite hartstikke tevreden, maar soms besef je je ook dat je al jaren lang keihard incasseert, en dat dat de aankomende jaren ook nog wel even zo blijft. Ik laat soms teveel de leuke dingen, en merk dat ook vriendschappen verwateren omdat de verwachting soms hoog ligt, een verwachting die ik niet altijd waar kan maken. Dit is ook niet erg, sommige mensen ontgroei je. Maar ook gooit het wel eens roet in het eten.
Zijn er hier meer mensen die mijn situatie herkennen? Mensen die tips hebben voor me?
Herken het zelf niet gelukkig maar wel uit mijn omgeving.
Mijn zusje bijvoorbeeld is ook 12 jaar en mijn moeder (ook alleenstaand) werkt ook in de vakantie soms komt ze bij ons, soms is ze alleen , en soms komt haar vriendinnetje gezellig bij haar dan gaan ze wat lekkers halen en samen lunchen thuis
Ik ga zelf bijna nooit op stap of weg maar ik kan me voorstellen als ik alleenstaand zou zijn dat ik die behoefde meer zou hebben en ik vind ook dat je je zelf dat moet gunnen. Het zal jou goed doen en een gelukkige mama is beter voor je dochter dan een mama die overspannen is en alleen maar werkt en zorgt.
Je doet het goed en wees trots op je zelf ! Wat zal ze later trots op jou zijn hoe je het allemaal in je eentje doet!
En ze is al 12 jaar, over een paar jaar zetten onze pubers zich af van ons en hebben hun ook meer me time nodig met hun vrienden.
Er is een Facebookpagina voor moeders die tegen de zelfde dingen aan lopen. Supersingle moms. Hier zijn veel mama’s die waarschijnlijk herkennen waar je tegen aan loopt. Succes
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Alleenstaande ouders
reacties (3) Verversen