Na mijn scheiding heb ik een "leuke" man leren kennen. Na enkele jaren samen te zijn besluiten we samen te wonen en iets later ook samen zwanger te worden. Na 1 jaar proberen uiteindelijk toch zwanger van ons klein wondertje :)
Hij heeft mij de hemel beloofd en ik krijg uiteindelijk de hel. Totaal geen respect voor mij.
Ik ben heel snel heel ziek geworden en hebt tot 15 weken dagelijks overgegeven met ziekenhuisopnames al gevolg. Ik moet jullie dames niet uitleggen hoe je je dan voelt als je echt niets kan, ook niet voor je gezin zorgen van zwakte. Mijn partner kon daar niet mee overweg en heeft dit dagelijks ook laten voelen en uitgesproken hoe ik aan het overdrijven was en mij aan het wegsteken was achter hormonen.
Samen hebben we 5 kinderen in co ouderschap met de exen. 4 van de 5 kinderen zijn door het dolle heen over hun baby broertje maar 1 jongen (12j) vindt dit niet ok en doet er ook alles aan om ons uit elkaar te krijgen en dreigt om bij zijn mama te gaan wonen als ik geen abortus pleeg.
Dus mijn vriend vindt dit een goede reden om terug 40km ver te verhuizen met zijn 2 kinderen en mij hier achter te laten met ons prutske in de buik. Nu wil hij terug een LAT-relatie (week/week), de ene week met zijn 2 kinderen zie ik hem niet en de andere week wil hij er zijn voor ons. Ik zie dat niet zitten, ik ben niet aan deze reis begonnen om op 18weken zwangerschap achergelaten te worden. Hij wil ook niet meer terug verhuizen want deze manier is volgens hel veel beter, mijn mening doet er niet toe.
Als ik hier tegenin ga wordt ik verweten, gedreigt om de relatie stop te zetten, ben ik een egoist (denk alleen aan mezelf volgens hem).
Hoe kan ik hem duidelijk maken dat ik ook een persoon ben met gevoelens en mijn gezin terug samen wil voor ons ongeboren kindje? Is precies of ik ben zijn marionet geworden en heb niets meer te zeggen in onze relatie. Ik moet ondergaan en blij zijn dat zijn zoon terug gelukkig is, ook al ben ik ongelukkig en mijn 3 kinderen ook. Hij heeft niet alleen mij en zijn ongeboren kind in de steek gelaten, maar zijn 3 plus kinderen ook.
Soms denk ik dat het beter is om hem los te laten en alles alleen te doen. Hij houdt nu al geen rekening met ons, gaat hij dat na de bevalling wel doen?
Een net rond mij is er niet echt om op terug te vallen. Ik ben voor onze relatie verhuist ver weg van mijn vrienden, deze kunnen niet zomaar eens binnenspringen. Mijn papa woont in het buitenland en mijn mama is al enkele jaren gestorven. De paar familieleden die nog aanwezig zijn, wonen ook allemaal niet in de buurt. Hij heeft mij letterlijk weggetrokken uit mijn omgeving om samen een gezin/leven op te bouwen en uiteindelijk laat hij mij helemaal alleen achter. Ik kan ook zomaar niet eventjes teru verhuizen, want heb mijn huis verkocht en hij keert gewoon terug naar zijn eigen huis dat nog niet verkocht was op dat ogenblik.
Ik weet dat niemand mij kan helpen en zeggen wat ik moet doen. Dit is een beslissing die ik helemaal alleen moet nemen, maar ben wel benieuwd naar jullie verhalen en meningen hierover. Hoe zouden jullie deze situatie aanpakken? Mss kan ik er iets uit leren en meenemen dat mij ook kan helpen in dit proces.
Hij wil duidelijk zijn zoon niet kwijt aan zijn ex vrouw. Probeer aardig en vriendelijk te zijn wanneer zijn zoon komt. Wellicht zal zijn zoon met de tijd de nieuwe baby accepteren en als hij geboren is liefde voelen. Geef het tijd en bekijk en beoordeel alles opnieuw. Laat merken dat je je partners keuze begrijpt maar alleen moeilijk vind. Geef hem ook wat tijd.
Dat wordt heel moeilijk als hij de jongens weg houdt hier. Ze willen niet komen, dus komen Ze niet. Ze zien de zwangerschap niet evolueren en de buik groeien en de baby schoppen. Ze kunnen er hun niet op voorbereiden. Uit het oog uit het hart is het voor hun momenteel. De baby is weg in hun ogen zo, prlbleem opgelost. Papa is verhuist en we moeten niet naar Daar... Momenteel heb ik geen probleem dat hij even terug is naar daar om zijn zoon tijd te geven, maar aan zijn spreken te horen komt hij gwn nooit terug en moet ik het maar zien te redden in die ene week.
Ik vind latten op zichzelf geen slecht idee, maar ik heb wel moeite met de manier waarop het gaat. Er is geen sprake van goed overleg waarin je samen bespreekt wat op dit moment de beste optie is.. Ik zou denk ik een relatietherapeut erbij willen om als neutrale derde het gesprek tussen jullie goed op gang te brengen. Hoe dan ook, welke keuze er ook gemaakt wordt, jullie zullen als ouders van dit kindje met elkaar door moeten. Zorg dat je goed met elkaar kunt praten voor je op een punt komt dat je uit elkaar gaat (hoop ik natuurlijk niet voor je). Daarna wordt het alleen maar lastiger.
We gaan bij een relatie therapeut sinds dit gebeurd is, maar hij blijft daar steeds hetzelfde herhalen als thuis tegen mij. Die mens dringt niet tot hem door denk ik. Er komt alleen maar uit ik ik ik en wat iemand anders denkt dat interesseert hem niet. Als ik durf zeggen dat ik zwanger ben van zijn kind en hij daar ook rekening moet mee houden dan word ik verweten van egoïst. Hou ik geen rekening met zijn andere kinderen.
Sorry dat ik het Zeg, maar wat een eikel. Jij, jou kinderen en jullie kind zijn net zo belangrijk als die ene tiener. Een beetje absurd ook dat een tiener bepaalt hoe het reilt en zeilt in huis. En dat papa daar dus maar voor gaat verhuizen omdat hem dat beter zint.
Ik zou hem voor de keus stellen. Het mag duidelijk zijn dat je veel van zijn kinderen accepteert. En ik snap ook niet waarom papa geen consequenties geeft aan het feit dat hij over abortus praat. In principe word het knulletje nu zelfs beloont. Wat hij krijgt papa nu weer in de buurt en voor hem alleen. Dus dan de keus of je komt terug en we gaan er samen voor. We zijn 1 groot gezin en werken eraan. Of je blijft weg. Voor mij was er geen andere optie.
Heel moeilijk als je geen vangnet om je heen hebt. Zijn je vrienden uit je oude omgeving op de hoogte van de situatie? En als je terug zou willen, dan zou ik mij gewoon inschrijven en kan papa het zich bekijken. Hij vind het ook prima om zomaar weg te gaan. Dus dan zou ik daar ook geen moeite mee hebben. Heel veel succes en sterkte de komende tijd en met je keuze
Misschien denkt hij wel dat hij juist de relatie redt door terug te gaan naar de situatie waarin het nog wel goed ging.. ik kan me vanuit hem ook voorstellen dat hij in tweestrijd zit.. en dan is de zoon die er al is (kort door de bocht) op dit moment wel het meest tastbaar. Kan maar zo veranderen als die kleine er is.
Ik wil zijn gedrag niet goed praten, zeker niet. Qua communicatie kan hij nog wel een slag maken. Maar ik vind het ook wel kort door de bocht om te stellen dat een tiener alles in huis bepaalt en papa maar volgt. Ik denk vooral dat papa geen idee heeft wat hij moet, niet bedenkt dat hij daar over moet praten en probeert in ieders belang te handelen. En ja.. dat doet ie onhandig. Maar om dan gelijk maar uit elkaar te gaan..
Ik denk dat het zoiets is. Denken dat alles terug goed komt zoals ervoor, alleen kan dat niet Want de situatie is verandert in mijn ogen. Hij kwetst veel mensen, er is maar 1 iemand die er baat bij heeft en dat is zijn oudste zoon. Zijn jongste wordt ook mee gestraft want die kijkt wel uit naar zijn broertje en nu niets meer om naar uit te kijken want papa schermt ze af door de oudste zijn toedoen.
Ik zeg ook niet dat ze uit elkaar moeten gaan natuurlijk. Ik zeg alleen hoe ik zou reageren als het mij zou gebeuren. Zij draagt ook een kind van hem. En hoe ik het zie, kiest hij nu voor de tiener. Misschien inderdaad kort door de bocht. Maar ik zou het niet pikken. Neem ook aan dat hij niet sneaky midden in de nacht vertrokken is. Maar dat dit gebeurd is met een gesprek. Daarbij vind ik het ook vreemd dat hij zijn oude huis heeft aangehouden. Dan zou ik al denken dat dit al die tikd een back-up plan is geweest.
Maar nogmaals niemand kan haar vertellen wat ze moet doen. Dat is ook absoluut niet mijn intentie. Ik hoop wel dat ze goed naar haar eigen gevoel en intuïtie luisterd. En daarbij niet over zich heen laat lopen
Ik doe mijn best om niet alleen mijn hormonen of mijn verstand te laten spreken, maar is moeilijk. Ik ga van het ene uiterste in het andere steeds in mijn hoofd. Soms denk ik buiten met die handel, beter kwijt dan rijk. Wie wil nu zo iemand in zijn leven als vader. Dan ineens nemen de hormonen de bovenhand en denk ik dat ik hem nodig heb en zonder niet kan. Geef het nog even tijd denk ik en laat alles nog maar bezinken
Klinkt een beetje alsof hij jou wil gebruiken als goedkope 'prostituee'. Da's lomp om te zeggen, dat weet ik. Maar voor hem ben je niets waard, dat blijkt duidelijk uit zijn keuzes. Een pleziertje in bed, meer niet. Als je meer voor hem had betekend, dan had hij je niet zo in de steek gelaten. Dus: niet meer terug naar die vent.
Over het alleenstaand ouder zijn: Dat is niet het leukste wat je je indenken kan, maar je kan het wel. Ik heb het ook gedaan - al had ik dan zelf voor het alleenstaand ouderschap gekozen. Het begin is zwaar, maar het went snel.
1) Als alleenstaand ouder heb je een netwerk hard nodig. Jouw netwerk woont ver weg, dus je zal het van je directe omgeving moeten hebben. Dat moet je opbouwen en nu is je kans. Dus: Naar buiten. Praatjes maken met de buren. Vriendelijk lachen tegen de mensen. Vraag eens of ze er al lang wonen, roep dat het lekker weer is (of juist niet), maak een compliment over de tuin of de bloemetjes die er zo leuk bij staan. Of ga een kopje suiker lenen ook als je die niet nodig hebt. Steek je hand uit, stel jezelf voor en zeg: Hoi, mijn naam is (...), sorry dat ik stoor maar mag ik misschien een kopje suiker lenen?" De volgende keer dat je de buren ziet zwaai je naar ze. Etc. Zo kom je met mensen aan de praat en bouw je contact op. Vraag eens of ze je container aan de weg willen zetten, omdat het voor jou te zwaar is.
Neem daarnaast contact op met het consultatiebureau; er bestaat namelijk prenatale zorg voor aanstaande moeders die knel zitten. Het CB kan je helpen, maatschappelijk werk kan je helpen, en als je eenmaal in de picture bent, dan komen ze ook sneller ingrijpen en helpen als straks als de kleine er eenmaal is, mocht je het nodig hebben.
Ik moest halverwege de zwangerschap van mijn oudste noodgedwongen verhuizen naar de andere kant van het land, waar ik ook niemand kende. Ik ben vanaf dag 1 naar buiten gegaan om toch nog een netwerk op te bouwen. En maar goed ook, want vanaf 6 maanden kreeg ik absolute bedrust en kwam er van dat netwerken niet veel meer. Gelukkig had ik hele lieve buren, die een paar keer in de week een pannetje wilde koken en twee buurmannen die om beurten mijn gras maaiden. Voor de rest was ik aangewezen op andere zorg. Het CB regelde een schoonmaakhulp in de tijd dat ik bedrust had. En na de bevalling kreeg ik (door complicaties bij de geboorte en opstart problemen van mijn kindje) langere kraamzorg.
2) Opvang voor je oudere kinderen mocht er iets met jou of de baby zijn, of de bevalling zich onverwacht aandienen. Ik neem aan dat de vader van je kinderen standby kan staan? Stem dit wel goed af. Dus, mocht jij onverwacht naar het ziekenhuis moeten (of daar zelfs blijven) kan je dan de vader van je kinderen acuut bellen dat hij de kinderen komt halen? Ook als het midden in de nacht is? Wie is er achterwacht, mocht je de vader van de kinderen niet kunnen bereiken? Heb je een lief ouder echtpaar in de buurt die de kinderen wel zouden kunnen opvangen totdat hun eigen vader er weer is?
Ik wens je heel veel sterkte. Kom op, mama! Je kan dit! Echt! Nu lijkt het moeilijk, maar als de kleine er eenmaal is gaat het na een paar weken bijna vanzelf.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Alleenstaande ouders
reacties (15) Verversen