Wat zouden jullie doen en waarom? (Het mag ook met terugwerkende kracht voor kinderen die vanaf 2016 geboren zijn)
Ik twijfel; enerzijds zou ik het mooi vinden en voelt het alsof het voor meer verbinding zorgt (Ik ben de enige die een andere achternaam heeft), anderzijds hoe is dit voor de kinderen? Altijd 2 achternamen moeten gebruiken + ze zijn al helemaal gewend aan hun huidige achternaam.
Ik zit met dezelfde twijfel. Ik zie er ook een meerwaarde in om dubbele achternaam te gebruiken, het toont een verbondenheid met beide families aan. Als alles zou blijven zoals het altijd was, zaten we allemaal nog aan de haard :-). De reden om het eventueel niet te doen is ook van praktische aard (schrijfwerk, later toch moeten kiezen,...).
Dat kan natuurlijk. Wat is de waarde van deze opmerking in de oorspronkelijke vraag?
Overigens lees ik hieronder de opmerking dat het altijd de moeders zijn die thuisblijven. Ondanks dat ik zijn achternaam draag, is hij meestal degene die thuisblijft. Hij vindt dat zijn werk wel even kan wachten en mijn werk (ik werk heel traditioneel in de zorg) niet. We werken beide parttime dus gelukkig komt het niet heel vaak voor dat er daadwerkelijk iemand thuis moet blijven.
En ook mijn mannelijke collega's hoor ik vaak genoeg dat ze wat moeten regelen omdat ze bij hun zieke kind moeten blijven.
Misschien verkeer je niet in kringen waarin dat wordt gezegd? Hetzelfde geldt voor je opmerking hieronder dat het altijd de vrouw is die thuisblijft met een ziek kind. In mijn omgeving zijn er genoeg ouders wiens kinderen in goed overleg de naam van moeder dragen. En genoeg ouders waarvan het echt geen automatisme is dat de moeder thuisblijft bij een ziek kind, moeders niet met de nek worden aangekeken als ze gaan werken en vaders ook gewoon ouderschapsverlof hebben/parttime werken.
Wij doen het niet. We zijn getrouwd, hebben elk onze eigen achternaam gehouden. Kinderen hebben vaders achternaam. Werkt prima voor ons, ik hecht niet heel erg veel waarde aan de achternaam en dan is dit wat makkelijker.
Ik vind het wel fijn dat de optie er bestaat. Er zijn genoeg gezinnen voor wie dit wél past en van waarde is. Die kunnen daar nu voor kiezen. Terwijl de gezinnen voor wie het niet hoeft, er niet toe gedwongen worden. Lijkt mij alleen maar goed dus.
Snap de weerstand dus niet zo goed. Alle 'praktische' argumenten tegen die worden gegeven, zijn volgens mij prima redenen om het zélf niet te doen, maar niet om tegen het bestaan van de keuzeoptie te zijn (en dat laatste proef ik wel uit sommige reacties). Volgens mij is het vooral stekeligheid bij het wennen aan iets nieuws, wat waarschijnlijk bij elke verandering geroepen werd. Ooit hadden we geen achternamen, toen kwamen we de Fransen en moest dat opeens. Vermoed dat mensen toen ook liepen te mopperen bij de dorpsput en in de kroeg over die nieuwerwetse onzin...
Daarom kozen sommige mensen toendertijd namen als Poepjes, Naaktgeboren en de Bruine... Om de fransen niet al te serieus te nemen... Helaas voor hun nageslacht, dat daar veel last van heeft gehad...😬
Wij zouden nooit voor een dubbele achternaam kiezen. Overigens niet uit principiële redenen maar uit veiligheidsoogpunt. De achternaam van mijn man is heel zeldzaam in Nederland. En ik werk in een beroep met een veiligheidsrisico. Wij zijn als gezin simpelweg te traceerbaar met een naamcombinatie. Dus ik werk onder mijn eigen naam en de kinderen heten naar mijn man. Mijn zus zou trouwens ook nooit voor een dubbele naam kiezen (voor de kinderen of haarzelf) omdat haar man een ontzettend lelijke achternaam heeft.
Zo zie je dat er allerlei redenen kunnen zijn in de naamkeuze.
Dit argument heb ik hier in de omgeving ook gehoord. Met een dubbele achternaam word je ineens een stuk meer uniek. Dat kan een reden zijn om het juist wel, of juist niet te doen. Inderdaad ook weleens om veiligheidsredenen.
Nee hoor. Geen haar op mn hoofd die daar aan denkt. Ik draag de naam van mijn man (met trots 😊ik hoor bij hem- daar heb ik voor gekozen door met hem te trouwen) En de kids dezelfde naam als wij. Mooi juist toch, lekker traditioneel maar zo eenvoudig en goed. Wij starten onze eigen ‘familie’ met allemaal dezelfde naam. Mijn meisjesnaam heb ik er bij miizelf wel achteraan trouwens- die hoort bij mij. Maar die gebruik ik alleen met hele officiële dingen.
Ze hebben op mijn werk nu al moeite met twee achternamen (en ik was al getrouwd voor ik daar ging werken). Als er dan ook nog een achternaam komt te vervallen en een nieuwe daarvoor in de plaats, komen ze er denk ik helemaal niet meer uit 😉. Ik vind 1 achternaam voldoende ik gebruik ook eigenlijk alleen de achternaam van mijn man. Wij zijn 1 gezin met 1 achternaam (en die van mijn man was het makkelijkste, dus daar hebben we voor gekozen).
Heel eerlijk: ik heb hier niks mee. Het geeft vlg mij veel onduidelijkheid en ik denk ook administratieve rompslomp. Lijkt me bijv ook onhandig bij het boeken v vliegtickets.
Ik draag met trots de naam van mijn man en vind het heerlijk dat wij als gezin dezelfde naam mogen dragen. Niks ongeëmancipeerds aan.
Ik zelf zou nooit voor een dubbele achternaam gaan.
Bij ons kan t sowieso niet omdat ons eerste kind van 2013 is. Maar zelfs als ze vanaf 2016 geboren waren zou ik het niet doen.
Even ter informatie… De kinderen kunnen tussen hun 18e en 21ste zelf de keuze qua achternaam van de ouders herzien. Dus als ze toch een dubbele achternaam zouden willen kan het altijd nog (het zij tegen betaling).
Onnodig lang. Onnodig ingewikkeld. Welke doe je eerst, welke als tweede. Later de keuze welke naam je houdt als je gaat trouwen (en de naam van je man/vrouw wilt aannemen). Noem me ouderwets maar ik heb er helemaal niks mee. Kies gewoon voor een achternaam, danwel die van de man danwel de vrouw. En als je verbinding haalt uit een naam, zou ik er voor kiezen zelf ook die naam aan te nemen.
Ik ben dus ook zo’n ouder die het kind bij voor-en achternaam roept als het te ver is gegaan 😜 ben me nu de hele avond al aan het bedenken wat ik voor mond vol moet uitschreeuwen met een dubbele achternaam 🙈 en stel dat 1 losse achternaam al ‘Groot Luttickhuyzen’ is. En dan is de andere achternaam ‘Spring in ‘t Veld’. Wow 😮 🤭 🤪
Het is ook een beetje zoals het vroeger altijd was. Je trouwde en kreeg de naam van je man. Later was je al anders als je je eigen naam bleef houden en niet die van je man. En nu mag je dubbele namen kiezen. Daar word het in mijn beleving wel onhandige van.
Ik houd me dan ook liever bij hoe het altijd was. Dat geeft het meeste duidelijkheid. Je kind plaats je ook niet in een positie van kiezen want deze wil beide ouders ook niet teleurstellen. Wij zijn getrouwd, gewoon simpel naar het gemeentehuis en klaar. Ik draag ook de naam van mijn man, we hebben nu allemaal dezelfde achternaam. Dat vond ik voor mijzelf heel fijn en geeft onze kids het idee dat we bij elkaar horen gezien we allemaal dezelfde achternaam dragen. Mijn meisjesnaam geeft ook weer duidelijk aan welke opa en oma bij mij horen bijvoorbeeld en de ooms en tantes enz.. ik houd dus duidelijk van het traditionele, maar dat is persoonlijk. Als jij een ander idee of gevoel erbij hebt, moet je dat zeker doen!
Grappig dat je zegt: “Ik hou me liever bij hoe het altijd was. Dat geeft het meeste duidelijkheid.”. Ik denk namelijk dat een dubbele achternaam het nieuwe normaal wordt (je hebt natuurlijk wel altijd verschil in early adoptors, early majority, late majority en laggards) en dat het dan juist vraagtekens geeft als je een enkele naam hebt. Ik ben benieuwd hoe het er in 2060 uitziet. Of je dan duidelijk kan achterhalen wie van vóór de naamsgrens komt en wie van erná! We gaan het meemaken :) Over allebei is wat te zeggen natuurlijk!
Ik vraag me af of je dat in 2060 zo duidelijk kan achterhalen. De opties in achternamen na het huwelijk bestaan al even en daar zie je toch ook nog alle varianten gebruikt worden.
Nog even een reactie op “wat vinden jullie en waarom?” over de tweenamen kwestie, als aanvulling op mijn eerdere reactie over jouw eigen situatie:
Ik wil dit sowieso ook voor onze kids en mijn partner is het er 100% mee eens. Erg blij dat hij feministisch ingesteld is. Ik vind het persoonlijk heel bizar dat dit eerder nog niet kon en het eerder ouderwets en zelfs onderdanig om alleen de mannennaam door te geven nu we als vrouw eindelijk de optie hebben dat ook te doen. There, I said it. 🫢 Sorry, wil niemand voor het hoofd stoten, maar ik zou ook nóóit mijn naam inruilen voor die van mijn man, haha. (Net als dat ik ook nooit financieel afhankelijk van hem zou willen zijn trouwens.) Het is voor mij een voorbeeld van gelijkwaardigheid en respect en ik ben blij dat dit is ingevoerd 😊 Oh en ik zou me niet voor het hoofd gestoten voelen als de kids later zijn naam houden als ze gaan trouwen en die van mij niet. Of wellicht andersom. En misschien trouwen ze wel nooit. Of krijgen ze nooit kinderen waar ze maar één van de namen aan doorgeven. Dusja!
Wellicht helpt het ook dat iedereen altijd zegt dat ik zo’n super mooie achternaam heb, er zelf trots op ben en mijn vriend hem ook maar wat graag zou willen 😆 Als ik “Naaktgeboren” ofzo zou heten, dan zou mijn feministische temperament wellicht gedempt worden 😉 En de namen staan ook prachtig samen, daar hebben we mazzel mee…
Maar goed, voor ons dus: hij mijn naam erbij, ik zijn naam erbij, ons toekomstige kind / kinderen allebei de namen. Voila! 💞
P.S. Ik ben hier denk ik wel heel anders in dan veel vrouwen. Ik ben ook totaal niet van van “hoe het hoort” in een man-vrouw dynamiek. Drie volwassenen die samen een gezin runnen? Cool! Een man die fulltime papa is en een vrouw die fulltime werkt? Cool! Een vrouw die haar man ten huwelijk vraagt? Cool! Mijn vriend heeft me wel laten zweren dat ik hem nooit ten huwelijk vraag omdat ik het gras dan voor zijn voeten wegmaai, hahaha 😂 Maar goed, ik ben dus misschien ook wel wat uhm… vooruitstrevend? Of wellicht noemt een ander het “raar”. In elk geval het tegenovergestelde van traditioneel 🙃
Jouw post weerspiegelt hoe de gezinnen op mijn school erover denken. Gericht op emancipatie en internationale oriëntatie. Die zelfstandigheid zie je bij de kinderen ook al jong terug. Ze weten precies waarom hun ouders werken maar hebben ook een beeld van hoe het in andere omgevingen gaat. Kinderen krijgen principes nu eenmaal mee van hun ouders.
En dat zijn precies de kinderen die ik hier op school zeer ongelukkig zie zijn... Er moet van alles, maar er is geen tijd en ruimte meer voor een warm thuis en dat is waar ze eigenlijk naar verlangen... Het is maar net vanuit welke hoe je kijkt, hoe je iets labelt...
Is dat zo? Dat zou ik natuurlijk wel erg vinden. Wat ik hier zie, is dat kinderen uit geëmancipeerde gezinnen vooral heel veel pret hebben met hun papa die maar 3 of hoogstens 4 dagen werkt. Het kan hartstikke gezellig zijn als beide ouders weinig werken en evenveel zorgtaken doen. Die bewustwording gaat sinds de jaren '70 van ouder op kind dus kinderen hebben daar al jong ideeën over. Maar nu jij schrijft over kinderen die heel veel moeten vind ik dat anders. Heel prestatiegericht opvoeden, daar ben ik ook niet van. Wat mij betreft geldt juist dat hoe minder papa (en ook mama) werkt, hoe meer ruimte er is voor plezier! Waar het in de opvoeding vaak over gaat, is dat je een moeder niet met alle zorgtaken en zonder eigen pensioenopbouw achterlaat.
Ik zie veel kinderen die plezier "moeten" hebben wanneer papa en mama thuis zijn. Maar die op veel momenten dat hun ouders er niet zijn, met hun ziel onder de arm lopen... Ze leren door de opvoeding vooral dat het leven om hun persoontje draait en dat geld belangrijk is voor je identiteit, maar ook dat werk belangrijker is dan zij: wanneer ze ziek zijn en naar school gebracht worden met een paracetamolletje "om te proberen of het gaat"... Ik geloof niet dat het voor een kind ook maar iets uitmaakt hoe de pensioenopbouw geregeld is. Wel of ouders tijd met hen en net elkaar doorbrengen, en dan bedoel ik niet uitstapjes e.d. Maar of er ruimte is om naar huis te gaan wanneer ze dat nodig hebben. Ik denk dat je erg vast zit in een bepaald beeld van "hoe het volgens jou moet zijn" en je ervaringen daaraan linkt... Jouw ervaringen zijn niet representatief voor heel Nederland. En eerlijk: onafhankelijkheid vind ik geen bouwsteen voor een goede relatie. Hooguit een uiting van wantrouwen. Ik ben duidelijk een hele andere ervaring en mening toegedaan dan jij.
Puntje bij paaltje is het altijd de vrouw die thuisblijft bij het zoeke kind. Want man moet werken. Als een vrouw moet werken, wordt ze met de nek aangekeken.
Wat naar dat zieke kinderen met paracetamol naar school worden gebracht. Dat lijkt me zeker niet de bedoeling. Vanuit mijn rol als leerkracht zou ik zoiets zeker met de ouders bespreken.
Hier zijn zieke kinderen meestal gewoon thuis met papa of mama (kan makkelijk als die allebei maar 3 dagen werken) of op de enige overlappende werkdag bij opa en oma. Op zich best knus denk ik en die papa's zijn hartstikke fijn. Ook de omgang tussen vaders onderling vind ik leuk. Het plezier dat vaders hebben bij het organiseren van een schoolreis bijvoorbeeld.
Jouw beeld zal door een andere omgeving heel anders zijn. Hier in de stad hebben we veel oudere vrouwen die met alleen een AOW niet meer kunnen rondkomen. Ze kunnen zorgkosten niet betalen, hebben problemen met de stookkosten of zitten zelfs bij de voedselbank. En dat terwijl ze vroeger juist alle zorgtaken op zich hebben genomen en dus keihard hebben gewerkt! Dat trek ik mij persoonlijk erg aan. Mijn standpunt gaat dus over het eerlijk verdelen van zorgtaken en voor beide partners een normaal (niet bijzonder!) pensioen. Ik ben absoluut geen voorstander van een prestatiegericht leven en mijn beeld gaat niet over extreme rijkdom of iets anders onnodigs, maar ik voel me betrokken bij het voorkomen van armoede.
Mooi dat die kinderen dat bewustzijn meekrijgen zeg! Super goed vind ik :)
Overigens begrijp ik je eerdere posts zeker hoor! Geen energie om me erin te mengen nu, maar ik denk dat jullie langs elkaar heen praatten… Oh well, zoveel mensen, zoveel meningen ;)
Ik vind het mooi als iedereen dezelfde achternaam heeft, maar een dubbele heeft niet mijn voorkeur. Ik gebruik zelf ook geen dubbele naam en mijn man zit daar ook niet op te wachten. Ik ben vrij traditioneel daarin, ik vind het mooi om de achternaam van mijn man de naam van ons gezin te maken.
1 naam voor het gezin vind ik het mooiste, maar de situatie vader met achternaam A, moeder met achternaam B en kinderen met achternaam AB of BA zie ik ook nog wel wat in, als je weet dat je nooit een achternaam gaat delen. Maar die dubbele naam vind ik gewoon niet zo praktisch, vaak meteen zo’n lange naam, een mond vol. Beetje decadent ook op een of andere manier. En in de helft van de systemen gaat dat wel goed en de andere helft niet. Het lijkt me met name ingewikkeld voor je kind op het moment dat ze zelf een huwelijk aangaan en ze moeten kiezen tussen de namen.
De naam nu nog wijzigen, dat zal niet echt gedoe opleveren. Kinderen vinden het vast een mooie gedachtegang en zo groot is de overgang ook niet, er komt gewoon iets bij.
Nee zeker niet en al helemaal niet voor kinderen die al geboren zijn. Ik zie er echt de meerwaarde niet van in. Ipv je kinderen op te zadelen met nog een naam kun je er ook voor kiezen ook de naam van je man te dragen zodat iedereen dezelfde naam heeft
Je zegt "al helemaal niet voor kinderen die al geboren zijn." Betekent dit ook dat je het je kind zou weigeren, als je kind juist graag van beide ouders een achternaam wil?
Zich er druk om maken hoeft natuurlijk helemaal niet... maar een aantal kinderen in mijn klas was er wel erg blij mee! En anderen waren er niet mee bezig. Verschilt per kind, uiteraard.
Ik werk in het onderwijs op een school waar de moeders eigenlijk allemaal hoge inkomens hebben. De kinderen in mijn klas waren afgelopen jaar rond de 7 jaar, dus alle kinderen die thuis de oudste waren hadden nog de optie om voor beide achternamen te kiezen. Een aantal citaten:
"Yyeeaahh eindelijk ook mama's achternaam!" "Wel zo leuk als ik later ook de tandartspraktijk van mama overneem." "Als wij later groot zijn is het ouderwets om alleen de achternaam van de vader te kiezen dus ik wil nu al gewoon modern zijn." "Ik wil sowieso mama's achternaam want ik kom uit haar buik en de achternaam van papa wil ik als extra omdat die ook mooi is." "De achternaam van papa overnemen is meer iets voor van die werkloze mama's."
Maar op de school naast ons koos niemand hiervoor. Kortom: wat normaal is en hoe dit gezien wordt, hangt nogal af van de subcultuur waar je in zit. Kijk dus naar het belang van het kind zelf en de omgeving waarin je kind (waarschijnlijk) zal leven.
Sodeju, dat worden later fijne volwassenen, die toekomstige artsen en advocaten... Wat een nare, zelfingenomen napraters zeg. En dat zeg ik als iemand die de dubbele achternaam mogelijkheid toejuicht. Mijn dochter zit op een gymnasium, dus ik weet hoe slecht sommige kinderen worden opgevoed, maar dat ze op deze leeftijd al zo denken is wel pijnlijk.
Ik krijg er ook kromme tenen van... Het ergste vind ik eigenlijk dat een aantal volwassenen dit wel een prima houding vinden...😳 Ze leren dit hun kinderen dus zeer bewust.
Leuk ervaringsverhaal! Mooie observatie, zo is het denk ik precies. Grappig dat dit kids al bezig zijn met modern ja of nee en opmerkingen als “meer iets voor van die werkloze mama’s” haha
Die opmerking vind ik alles behalve grappig. Dat woordje werkloos ook, vreselijk. De ouders hebben het voor elkaar dat hun kind op zevenjarige leeftijd al denkt op anderen neer te mogen kijken. Dat vind ik echt alleen maar heel sneu.
Dat denk ik niet helemaal, want ook het zonder oordeel denken in classificaties als traditioneel of werkloos zoals jij ze beschrijft, is niet echt iets voor een zevenjarige om mee bezig te zijn of een uitgesproken visie op te hebben. Ik heb drie kinderen rond die leeftijd en die hebben echt geen flauw benul wie er wel of niet werkt om ze heen, en al helemaal geen visie op hoe ze later hun gezin in willen richten. Als ze daar al mee bezig zijn zoals jij het beschrijft, dan neigt dat al naar mensen in hokjes plaatsen. Dat is ook waarom mensen er hier over vallen, door de combinatie leeftijd-onderwerp-woordkeus weet je gewoon dat hier een waardeoordeel in zit en dat is het waardeoordeel van de ouders dat het kind napraat.
Ik snap je punt. Anderzijds is de ene 7 jarige echt de andere niet. Op de basisschool had ik kids in de klas op die leeftijd die echt niet wisten wat hun ouders werk was, en ik kon dat super makkelijk vertellen. Ik vroeg ook al heel jong naar volwassen topics omdat ik doorhad dat volwassenen daar mee bezig waren. Dus dat vraag ik me af. Maar goe, het kan natuurlijk ook gewoon ouder-napraten zijn, en dan is het inderdaad rot als er zo’n waardeoordeel in zit.
Daar is weinig grappigs aan. Kinderen van die leeftijd zijn een echo van de ouders, dus kun je nagaan wat deze kinderen van huis uit meekrijgen over 'die werkloze mama's'... Hoe denigrerend.
Nou, als je gewoon puur zonder oordelen om de inhoud kijkt naar classificaties, valt een vrouw die kiest voor het niet doorgeven van haar achternaam in het beeld “traditioneel” en een vrouw die kiest voor volledig thuisblijven waarbij de man werkt óók in het beeld “traditioneel”. Dus ik denk dat de logica dat het ene bij het andere past klopt. (Het wordt door ouders die beiden werken, beiden hun achternaam doorgeven, etc. waarschijnlijk niet neergezet als progressief.)
Waar het misgaat, is niet de link van A naar B. Die klopt wat mij betreft. Waar het mis gaat, is dat er een waardeoordeel in (zou kunnen) zit(ten) alsof zoiets minder zou zijn. Ik ben zelf voorstander van de werkende vrouw en pro emancipathie, maar het is in mijn optiek volkomen onzin om op vrouwen die thuis blijven en hard werken op dié manier, af te geven, omdat het één voor de ene familie werkt, en het ander voor de ándere familie. We leven in een vrij land en ik vind dat iedereen in z’n waarde gelaten moet worden.
Wat ik dan ook bedoelde met dat ik het grappig vind, is niet dat zij praten over “werkloze mama’s”, maar dat ze de link leggen op die leeftijd in classificaties. Zoals appels bij appels, traditioneel bij traditioneel. Dat ze op die leeftijd mogelijk afgeven op bepaalde leefwijzen waar ze nog niks van snappen, en dat ouders hen zo opvoeden, dat vind ik triest. Anderzijds: we weten helemaal niet of er een waardeoordeel in zat. Werkloze mama’s interpreteren dit mogelijk zelf als een negatieve opmerking, zelfs aanval, met een lading in het woord “werkloos”. Alleen “werkloos” is gewoon wat het is, bestaan exclusief baan elders waar je voor betaald krijgt. Ze zeiden niet “dat vind ik echt iets voor luie vrouwen” ofzo. Dus ik hoop dat ze het anders bedoelden.
Kids van 7 zijn daar niet mee bezig. Die luisteren naar hun ouders, en deze citaten zijn dus gewoon citaten van betreffende ouders. Kids van 7 willen het liefst ‘Eenhoorn’ als achternaam hebben oid.
Ik zou het alleen doen als we beiden korte en veelvoorkomende achternamen hadden. Maar dat is puur praktisch haha. Wij beginnen er niet aan, veel te ingewikkeld.
Ik moest mijn meisjesnaam altijd spellen. Vreselijk! Mijn getrouwde naam is heel makkelijk, maar moeten we ook altijd spellen. Twee namen om te spellen moet ik echt niet aan denken.
Hier exact hetzelfde. Ik gebruik mijn meisjesnaam eigenlijk ook nooit meer. De kinderen hebben ook allemaal de naam van mn man. Vind het ook eigenlijk wel mooi, ik heb ze gebaard en ze hebben de achternaam van de vader.
Ik zou het niet doen. Het is lang en verwarrend. Ook omdat ze hun eigen kinderen niet beide namen niet kunnen doorgeven. Bedenk hoe het voor jou zou zijn als jij nu de beide namen van je ouders droeg en bijv de naam van je man wilde dragen: dan zou opeens een van beide namen moeten verdwijnen. Als je meer verbinding wilt met je gezin via je achternaam, kun je overwegen de naam van je man te dragen, zodat jullie allemaal écht dezelfde naam gebruiken, en geen knutselwerkjes van namen (oneerbiedig gezegd)
Wacht, help me even met deze logica… “ Bedenk hoe het voor jou zou zijn als jij nu de beide namen van je ouders droeg en bijv de naam van je man wilde dragen: dan zou opeens een van beide namen moeten verdwijnen.” Als je trouwt en je ouderwets / klassiek je mans naam overneemt en je meisjesnaam laat voor wat het is, of die zelf nog half houdt maar je kids alleen de vadersnaam krijgen, dan verdwijnt de naam toch direct al? Je naam verdwijnt dan nu toch ook al, maar dan veel eerder, en dan zonder dat kindjes een keuze hebben…
Je kunt nu de naam van jezelf én die van je partner dragen als je trouwt. Als je zelf met 2 namen aankomt en je wil ook de naam van je partner, dan moet 1 van je 2 namen verdwijnen. En dan moet je dus kiezen of je de naam van je vader of de naam van je moeder voortzet.
Als je alleen de naam van je partner wil voeren dan maakt het niet uit met hoeveel namen je aankomt.
Dat weet ik inderdaad, maar bedankt voor de uitleg :) Ik bedoelde, als je direct al kiest om maar één naam te geven aan je kind, dan valt er óók een naam van een ouder weg (meestal die van mama). Dus waarom dan niet (een tijdje) die naam nog dragen, als 1. verbindende factor, 2. autonomie cadeau om zelf te kunnen kiezen als kind en 3. voor gelijkwaardigheid tussen vader en moeder?
Voorbeeld:
Anna de Vries en Willem Boter krijgen een kind. Jochem de Vries-Boter.
Rosalinde van Wengerden en Lex Jansen krijgen een kind. Alexia van Wengerden-Jansen.
Als Jochem en Alexia nu trouwen, kunnen ze samen deze achternamen kiezen: De Vries-Boter, Van Wengerden-Jansen, De Vries-Jansen, De Vries-Van Wengerden, Van Wengersen-Boter of Boter-Jansen. Ja, er sneuvelt dus een achternaam van elk, of van één van de twee sneuvelen alle achternamen.
Maar, stel dat Jochem naar zijn vader Boter wordt genoemd. En Alexia naar haar vader Jansen. Dan laten ze toch DAN al de vrouwelijke achternamen achter zich?
Dus dat is dan toch geen argument voor dat ze anders, als ze trouwen en bijv. Boter-Jansen hanteren, de vrouwelijke naam achter zich moeten laten / zullen laten verdwijnen? Anders is die sowiesó al verdwenen en is er niet eens een optie…
Ik snap hoe het werkt, het gaat om de keuze die je bewust moet maken tussen de namen van je ouders en het wegdoen van je halve naam terwijl je anders gewoon je hele gegeven naam kunt houden en die aanvullen met die van je partner
Je ouders maken in het huidige geval al de keuze voor het kind zodat die er later niet mee zit
Nou precies dit. Ik ben blij met mijn achternaam (oké moet m altijd spellen maar dan went). En denk dat ik net zo blij was geweest met de achternaam van mijn andere ouder. Maar met een partner kan ik nu kiezen tussen mijn naam houden, zijn (lees ook haar of X voordat die discussie losbarst) naam erbij nemen en/of andersom. Als ik nu zou trouwen met een dubbele achternaam, en ik wil net als TO de achternaam van mijn partner aannemen moet ik 1 van mijn ouders ‘laten vallen’. Ik vind dat echt oprecht een ingewikkeld kwestie.
Als het voor jullie goed voelt, zou ik het zeker doen! Je kids wennen er snel genoeg aan. En ik denk dat het straks heel normaal is, als steeds meer mensen dit doen :)
Je moet helemaal niks. Als je twee achternamen hebt, staan ze op je officiële documenten maar je bent niet verplicht om ze ook dagelijks te gebruiken. Ik heb ook mijn mans achternaam + mijn eigen achternaam achter elkaar staan, maar als ik de telefoon opneem oid, gebruik ik alleen mijn mans naam. Ik heb een Spaanse collega die ook een van haar achternamen gebruikt en een collega die in een adellijke familie is getrouwd en ook een monsterlijk lange achternaam heeft. Zij gebruikt alleen het eerste gedeelte. Het is vooral een uitbreiding op papier als je kinderen (alsnog) twee achternamen geeft. Wij doen het niet in ieder geval.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Babynamen
reacties (92) Verversen