Ik heb nu een tweede dochtertje van 16 weken. Vanaf haar geboorte al zeurt mijn man erover dat ze niet teveel gewend moet raken aan op ons slapen. Dit terwijl hij daar bij de 1e geen moeite mee had.
De 1e 6 weken sliep ze van voeding tot voeding in haar wiegje. Maar na 6 weken werd ze alerter en werd dat lastiger. Ook had ze standaard tussen 20.00 en 22.00 een huiluurtje. Niks is dan goed.
Na 8 weken ging hij weer werken. Ik was alleen maar bezig met de baby laten slapen in dr eigen wieg en werd daar ook ongelukkig van.
Ik ontdekte al snel dat ze wel goed sliep in de draagzak. Dus liet ik haar overdag 2 slaapjes in de draagzak doen. Als ze maar rust kreeg.
Mijn man deed dan al vaak afkeurend en wil ook zelf niets van de draagzak weten.
Tijdens haar huiluurtje kreeg ik dan ook vaak de schuld. Er was altijd een reden voor haar gehuil en die reden was ik. Of mijn Borstvoeding was niet genoeg of het kwam door t dragen. Dat sommige babys dit standaard hebben en dat het ook prikkelverwerking kan zijn wil hij niks van weten. Ook informatie die ik daarover opzoek wil hij niet lezen.
Vanaf 10 weken ben ik het huiluurtje alleen gaan doen zonder zijn hulp. Zwaar maar met hem erbij leverde het gewoon stress op door steeds zijn verwijten.
Een tijdje met succes t huilen werd korter en was zelfs een week weg. Tot de afgelopen 2 dagen. Ze zit wss in sprong 4 en heeft ook de afgelopen tijd slecht geslapen.
Gisteren kreeg ik weer de volle laag toen ze ontroostbaarwas. 'Ga haar asjeblieft voeden schat' terwijl ik dat net had gedaan. 'komt er überhaupt wel melk uit? Ze krijgt niet genoeg' terwijl mijn gevoel zei dat het geen honger was. Hij begon toen over dat ik het gewoon niet goed doe als moeder. Ik gun mijn dochtertje geen rust en maak haar niet zelfstandig. Ze slaapt teveel op mij of naast mij in bed waardoor ze niet uitrust volgens hem. Dit is echtee niet waar. Juist mijn nabijheid maakt haar rustig. Ze slaapt ook lange stukken in de draagzak terwijl ze in bed hazeslaapjes doet. Snachts naast mij nemen maakt haar ook rustiger.
Ik voel me zo gekwetst. Elke x hoor ik zijn woorden 'jij kan het niet, jij doet het niet goed'. Ik probeer echt mijn best te doen en juist mijn dochtertje te volgen. Grappige is dat hij haar juist helemaal niet stil krijgt en ze pas gaat slapen als ze dan helemaal uitgeput is van t huilen en dan ook max een half uur.
En ja we hebben t heel vaak besproken. Ik ben zelfs een keer naar mijn moeder vertrokken. Maar puntje bij paaltje: zodra mijn dochtertje weer es een ontroostbaar huiluurtje heeft krijg ik de schuld. :(
Ik probeer mijn hart te volgen ookal vind ik het soms intensief en zwaar. In mijn gedachten hou ik dat t voorbij gaat, ze zijn zo snel groot.
Wat dat betreft heb ik wel geluk met mijn man, want hij liet altijd alles aan mij over en hoe ik het wou hahahaha, nee hoor hij deed war hij kon, maar een huilende baby maakte ik hem niet blij mee, hij wist gewoon niet wat hij moest doen dan, en daarnaast een kleine baby vind hij ook altijd best spannend. Wij hadden altijd het eerste half jaar een beetje een dip in onze relatie, omdat het voor iedereen wennen was en ritme vinden etc. Maar goed mijn man zou never nooit zeggen dat ik geen goede moeder ben kf dingen fout doe.
Mischien kan je het een weekje op zijn manier proberen, en dan kan hij zien dat ook dat niet werkt??
Tja, het gaat er niet zozeer om wie er gelijk heeft, want er zijn zoveel manieren van opvoeden en er is niet maar 1 manier waarop dat het beste gaat. Het moet vooral bij ouder en kind passen. Hij is vader, heeft ook recht op een mening, op inspraak. Je zult een middenweg moeten vinden of elkaar de ruimte weten te geven voor verschillende aanpak. Maar dat betekent niet dat hij zo tegen je mag praten. Dat je man jou het gevoel geeft dat je niks goed kan doen en dat hij je zo ver drijft dat je het huis uit vlucht, is écht niet oke. Zoek het niet meteen in het op 1 lijn komen wat betreft de baby, maar probeer elkaar terug te vinden. Praten, lief tegen elkaar zijn, open staan voor elkaar. Je hebt een relatie, je doet dit samen. Die beschuldigingen moeten de deur uit, je moet echt op een andere manier conmuniceren. Dan pas kan het gesprek over de opvoeding gevoerd worden.
Met alle respect, maar ik vraag me echt af waar jullie die loser mannen vinden ?? Door wat is hij opgevoed ? Zo tegen de moeder van je kind praten ik snap het niet hoor, je moet voor je zelf opkomen en dit niet accepteren. Sta op!!
Wat jammer zeg! Zo'n kleintje hakt er gewoon in, bij jullie allebei. Dat maakt jullie een stuk emotioneler. Heb je weleens met je man besproken wat zijn kritiek met jou doet? Heeft hij alternatieven? Het is natuurlijk makkelijk te zeggen 'het komt door jou, je houdt ze afhankelijk' etc maar wat is zijn advies? En hoe zou hij aanpakken wat hij/ jullie willen bereiken? Nu staan jullie alleen maar tegenover elkaar, de bedoeling is dat jullie naast elkaar komen om elkaar te kunnen helpen. Neem hem serieus in wat hij zou willen met de opvoeding. Misschien eens samen naar het CB om advies te vragen over het slapen en huilen? Als hij verder geen adviezen kan geven/ wil krijgen dan houdt t op maar moet hij ook niet zeuren.
Het klinkt alsof hij onzeker is door haar gehuil en behoefte aan nabijheid. Kan dat kloppen? Zo'n jonge baby heeft inderdaad gewoon die nabijheid nodig. Dat is de natuur! Mensen baby's worden eigenlijk 'prematuur' geboren en hebben nog heel erg hun mama dichtbij zich nodig. Bij apen is dat niet anders. En buideldieren dragen hun kinderen ook nog een hele tijd bij zich! Je doet het goed. Huilen kan zoveel betekenen. Zolang ze goed plast en je weet dat ze voldoende groeit krijgt ze echt genoeg melk binnen. Overigens kan het helemaal geen kwaad om haar aan te leggen als ze huilt, ook als ze net gedronken heeft. Borst is ook troost. Ga zo door hoor Een tip wat betreft je man: hem het boek Wat baby's nodig hebben, van Melanie Visscher laten lezen?
ooo wat naar dat je partner zo doet. Je klinkt als een goede en hele liefdevolle moeder. Ga zo door!! Je kindje heeft je nodig en jij voelt dat perfect aan. Misschien kun je je man deze reacties laten lezen?
Ohh de 4 maanden sprong kan heftig zijn! En wat zou ik jouw man even een klap in z’n gezicht willen geven zeg… gewoon om hem wakker te schudden. Baby’s hebben liefde en nabijheid nodig, en zeker ook slaap. Dit hoort dichtbij hun mama! En daardoor hebben wij die gevoelens en hormonen ook… juist door nu er te zijn voor je baby en in te gaan op haar behoeftes, geef je haar meer kansen om veilig de wereld te ontdekken en zelfstandig te worden. Ik zou in jouw geval heel veel strijd in m’n hoofd ervaren wie ik trouw zou moeten zijn, m’n man of baby, maar zou echt voor de baby kiezen. O en mijn baby doet 1 slaapje per dag in de draagzak en de rest in bed dus de combinatie kan prima. Onzin dat ze dan niet zelfstandig zouden worden… en sowieso is 16 weken veel te jong voor zelfstandigheid. Stomme harde westerlingen met hun gekke ideeën, wordt er zo moe van😫
Ahw dankje. Ja klopt ik kies ook voor de baby inderdaad maar die strijd die jij noemt herken ik idd. Alsmede dat hij twijfel zaait.
En wat je zegt over westerlingen, haha zo grappig want hij komt uit Afrika. Zijn hele familie daar draagt de kids op de rug en hij sliep altijd bij zijn moeder in bed. Hij is iets teveel ingeburgerd in dat opzicht.
O wat bijzonder voor een Afrikaanse man met zo’n opvoeding! Ik hoop echt dat hij in gaat zien dat sommige baby’s nou eenmaal huilen en dan júist nabijheid van hun ouders nodig hebben. En dat het huilen niet persee door schuld komt van een ander… en zeker niet door het knuffelen van je kind. Op latere leeftijd misschien als ze gaan zeuren (heb het over de peuterpubertijd😅) maar echt niet zo jong.. volg je gevoel!♥️
Als moeder probeer je ook maar wat en als slapen bij jou dan werkt dan kies je voor die optie. Je bent namelijk moe van het zoeken en minder nachtrust. Jullie hebben duidelijk andere manier van denken. Je man wil jullie kindje gewoon in bed hebben want elke keer op jou borst is ook niet de ideale situatie. Je kindje snachts naast je, je man die daardoor toch wat meer aan de oppervlakte slaapt. Belangrijk is toch echt om even buiten een stress moment samen te praten. Te benoemen als je zulke dingen zegt dat vind ik niet fijn. Hem vertellen dat je je best doet en samen bespreken hoe en waarom iemand zo reageert. De 1e tijd met een baby is heftig, heeft invloed.
Wat ik wel uit je verhaal opmerk is dat hij meedenkt. Alleen krijg jij daarbij wel een verwijt. Maar wat je zou kunnen doen als je man als advies geeft dat je kindje misschien nog wil drinken.. toch de baby even aanleggen. Alleen maar om te laten zien dat je hem hoort. Ook al weet je zelf beter. En huilt de baby dan alsnog door, niet verwijten " zie je wel, ik zei het toch" maar zeggen dat de baby echt niet wil drinken. En ja, het is makkelijk te zeggen voor een ander.. sterkte.
Hier ben ik het mee eens. Wees je ervan bewust dat de eerste tijd stressvol is en bespreek ook samen hoe het met jullie gaat. Wat gaat goed, wat minder en wat waardeer je aan elkaar en wat heb je nodig van elkaar. Uiteindelijk wil je allebei het beste voor je kindje en het werkt een stuk makkelijker als team.
Je doet het super goed! En dan zo hard te horen krijgen dat je dat niet doet van iemand die je juist zou moeten steunen is echt enorm onterecht. Weet niet wat je partner van een baby verwacht had, maar het is ook gewoon normaal dat ze huilen en nabijheid nodig hebben.. Vind de opmerkingen die hij maakt echt niet kunnen eerlijk gezegd. Je kan het met elkaar oneens zijn en dat bespreken, maar om iemand aan te vallen op zijn/haar ouderschap is echt heel laag. Zou daar toch eens met hem over in gesprek gaan. Niet de opvoeding zelf (daar gaan jullie het duidelijk op het puntje slaap niet over eens worden en andere meningen hebben mag ook gewoon), maar dat hij ook jou zou moeten steunen en dat zijn gedrag naar jou toe niet acceptabel is.
Jeetje wat een pittige combinatie, de eerste kraamtijd, een kindje dat veel aandacht vraagt en dan ook niet één team zijn met je partner maar juist extra gedoe. Veel sterkte! En als je op advies zit te wachten: misschien kan je praten over specifiek hoe je samen met je dochter om wil gaan, scheiden van praten over hoe je samen als ouders wil zijn. Je komt nu al snel in een welles/nietes discussie terwijl het eigenlijk niet uitmaakt wie er "gelijk" heeft, maar het gaat er om dat je zo als stel niet met elkaar om gaat - de ander een schuldgevoel aan praten, alleen commentaar leveren en zelf geen actie ondernemen, etc. Als het op een rustig moment misschien wel lukt om te praten over wat dat met je doet, waar je zelf onzeker over bent, dan kan hij misschien praten over waar hij bang voor is (want meestal zit er iets van angst achter) of gefrustreerd. Los van dat iemand de discussie over dochter wel/niet in de draagzak etc. moet "winnen". Jullie delen waarschijnlijk ook voor een deel dezelfde frustraties, onzekerheden en angsten en soms is het goed om dat weer even allebei te herinneren. En wat betreft de discussie over voeding: is het een idee om er een lactactiekundige bij te vragen die mee kan kijken, en die dan eigenlijk indirect je man gerust kan stellen?
16 weken is nog zo klein, lekker veel knuffel en bij je nemen, dat hebben ze zo hard nodig! Baby's huilen nu eenmaal, en jij als mama weet goed genoeg waarom die weent. Dus als je voor jezelf weet dat ze geen honger heeft oud, dan heb je gelijk. Ik denk dat je man misschien gefrustreerd is, misschien gaat het niet goed op zijn werk, of vindt hij dat je te veel aandacht geeft aan je kindjes (wat normaal is natuurlijk). Misschien eens een gesprek aangaan om de onderliggende oorzaak te zoeken van zijn verwijten naar jou toe? Ik kan alleen maar zeggen dat je het wél goed doet, en dat ik niks abnormaal lees in jouw baby's gedrag en wat jij doet
De baby is maanden lang in je buik geweest. Ze is gewend om jouw hartslag en warmte te voelen. Nu jouw geur en nabijheid maakt gaat rustig. Dat is wat haar veel vrede heeft. Je doet het goed om jouw baby naast je te nemen. Gewoon lekker doen. Ik geloof niet dat je een baby kan verwennen. Hoe meer liefde hoe beter. Blijf je hart en gevoel volgen. Zo te lezen ben je een enorme goede moeder. Wat je allemaal doet heb ik ook gedaan en we hebben een tevreden baby. Misschien kan jouw man gewoon niet omgaan met het feit dat meer aandacht naar de baby gaat ipv hem. Kan ook. Sommige mannen zijn jaloers.
Die huil uurtje herken ik nog. Gewoon lekker bij je nemen en knuffelen met je meisje. Ze wilt graag bij mam zijn. ❤️
Wat had je man dan verwacht? Baby's huilen nou eenmaal en ik lees niets geks in het gedrag van je dochter. Geef bij je man letterlijk aan wat zijn opmerkingen met jou doen. En nee, je bent zeker geen slechte moeder!
Ik geloof zelf niet in sprongetjes. Ik denk dat mensen dat op zoek zijn naar een verklaring voor huilen. Maar baby's huilen nou eenmaal. De 1 meer dan de ander. Je partner kan het niet maken om te zeggen dat je het fout doet. Maar kijk wel wat samen werkt. Jullie zijn samen de ouders.
Ach wat vervelend dat hij zo tegen je doet, dat verdien je niet. Maar jullie zijn toch samen ouders, waar is zijn aandeel in het hele verhaal? Kun je af en toe melk kolven zodat hij drinken kan geven?
Helaas een flesweigeraar. En ook als ik mn handen er een keer vanaf trek en mn partner laat troosten is dat vaak zonder succes. Geeft niks hij doet zn best en mij lukt t soms ook niet. Maar meestal toch uiteindelijk wel
Ik zou toch je partner juist ook met jullie kindje bezig laten, hij is ook een ouder en zal dit toch ook moeten leren en jullie kindje beter leren kennen. Ook kan hij zo ervaren hoe het is om met een baby om te gaan.
Zeker. Volgende week is mn verlof afgelopen en is hij een week vrij dus succes zou ik zeggen.
T gekke is dat hij prima weet hoe. Mijn oudste dochter word vanaf t begin af aan behandeld als prinses. Die mocht wel bij of op hem slapen en word nog steeds giga verwend (terwijl juist zij op haar leeftijd van 3.5 prima in staat is om te manipuleren, maar dat ziet hij dan weer niet)
Ook als de baby wakker is geef ik haar vaak aan pappa om even wat dingen te doen zoals koken of wassen. Als ik dan de woonkamer inkom zie ik hem maar amper met haar spelen meestal is hij ook dan vooral met de oudste bezig
Ik ben van mening dat moeder gevoel goed is. Ik denk ook oprecht dat jij als moeder zijnde goed aan het huiltje hoort of het honger is of iets anders. Laat jezelf niet onzeker maken !
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in De Klaagmuur
reacties (32) Verversen