Ik ga proberen mijn verhaal zo kort mogelijk samen te vatten. Lastig om 12 jaar zo kort mogelijk samen te vatten.
Mijn man en ik zijn nu 12jaar samen en hebben nu een zoontje van 6 maanden. De band met mijn schoonmoeder is altijd op en af geweest ook voor mijn man. In zijn jeugd is hij geestelijk en fysiek mishandeld door zijn moeder. Hier gaat ze nu vaak nog mee door. Aan het begin van onze relatie merkte ik al dat zijn moeder zich veel bemoeide met alles. Zo moest alles op haar manier en was er niks goed. Wat mijn man of ik ook deden niks was goed. Schoonmoeder drinkt ook erg veel en als ze dan weer eens teveel op had werd mijn man gebeld en werd zijn huid vol gescholden echt voor alles wat vies en lelijk was. Ook via WhatsApp stuurde ze deze berichten. Vervolgend deed ze alsof er niks meer aan de hand was en er dus niks gebeurt was en verwachte dat ook van ons. Dit meerdere keren geprobeerd uit te spreken steeds met een scheld tirade van haar kant. Altijd wilt zij ook de aandacht hebben. Op de dag van mijn opa's begrafenis heeft ze 20x gebeld naar mijn man en allemaal boze appjes en voicemails ingesproken in de avond stond ze scheldend en tierend aan de deur en heeft een baksteen door de auto ruit van ons gegooid. Wat volgde weer een tijd geen contact. Toen weer contact wat uiteindelijk weer uit de hand liep tijdens een bezoekje aan haar. Ineens sloeg ze weer om schold mij uit en wilde mij aanvallen. Ik ben toen letterlijk naar de auto toe moeten rennen terwijl zij scheldend en vloekend achter mij aan kwam. Dus weer een tijd geen contact. Mijn man zijn stiefvader was een erg rustig man helaas was hij ongeneeslijk ziek en is hij ondertussen komen te overlijden. Ook die kreeg het vaak te verduren zowel geestelijk als lichamelijk zelfs nog op het einde. Maar na meer dan 1 jaar geen contact lag de stiefvader van mijn man op sterven dus weer contact gekregen ivm het komen te overlijden en dan fatsoenlijk afscheid kunnen nemen. Ondertussen waren man en ik al een tijd bezig met zwanger worden helaas ging dit niet vanzelf. Na 3 jaar en dus een icsi traject eindelijk zwanger! Tijd dus om het aan iedereen te vertellen. Op dat moment was er dus contact met mijn schoonmoeder. We hebben toen afgesproken ook haar er bij proberen te betrekken en echt ons best hiervoor te doen. Dus het verteld en wij werden niet gefeliciteerd maar ze wilde wel gelijk haar hele fam in gaan lichten zodat zij de aandacht kreeg. Aangegeven dat we dat nog niet wilde het was nog erg pril. Was ze al boos over, maar oké ene oor in andere oor uit. Toen de gender reveal man en ik hoopte op een zoontje maar een dochter was ook helemaal goed. Maar man is stamhouder zijn vader en opa ook dus hoe leuk zou het zijn als hij dus ook weer een zoon kreeg. Meer dat zeg maar. Schoonmoeder wilde een meisje. Dus op de genderreveal werd bekend dat wij een zoontje kregen. Enige wat schoonmoeder zei was nou heb jij toch weer je zin he... dit weer geslikt en geparkeerd. Toen hadden we een 3d echo ingepland mijn moeder zou meegaan. Dus hadden zoiets vragen we schoonmoeder ook leuk betrekken we beide erbij. Schoonmoeder mee onderweg vroeg ze al aan mijn man hoe lang gaat dat grapje duren? Want wil straks nog naar het terras hoor. Tijdens de echo ook totaal ongeïnteresseerd helaas. Toen nog mijn babyshower. Mij zussen hadden dit georganiseerd. Schoonmoeder deed al gelijk moeilijk nou weet niet of ik wel ga hoor blablabla. Uiteindelijk was ze er zat ze met een chagrijnig gezicht te mokken en probeerde echt bewust de boel te verpesten. Ze is ook na 30 min boos weggestampt zonder iets te zeggen. Heb dit achteraf ook met man besproken en aangegeven dat er iets moest gebeuren. Man is gesprek aangegaan als eerst om een beetje te pijlen wat er nou precies was. Nou ze heeft toen woest gezegd dat ik geen babyshower verdiende ik verdiende het niet om zwanger te zijn. Tijdens de babyshower was het ook niet normaal de aandacht was op mij gericht en niet op schoonmoeder. De woorden die ze letterlijk heeft gezegd. Ik was er toen klaar mee en heb mijn man aangegeven dat ik zijn moeder even niet meer wilde zien. Dat ze straks wel gewoon contact kon hebben met onze zoon als die geboren was dat ik dat niet in de weg zou staan en dat ik man zelf ook nooit daarin tegen zou houden. Wilde dit zelf vertellen maar leek man beter dat hij dit deed. En ja hoor weer allemaal verwijten naar mij. Hoe slecht ik wel niet was ik was een k h**r e.d. afgesproken met man dat zodra ik bevallen was ze mocht komen en ik het heel koeltjes zou houden zodat ze toch in leven van onze zoon zou zijn. Man belde na een heftige bevalling (vacuümpomp verlossing) en gaf aan dat zoon geboren was en dat het een zware bevalling was. Schoonmoeder zei daarop elke bevalling is zwaar dus ze moet zich niet aanstellen. Vervolgens gaf man aan dat ze om 6.30u kon komen om onze zoon te zien. Zegt ze daarop ja mama heeft net de hond uitgelaten en is daar nog moe van hoor dus kom liever rond 10 uur. Man geeft aan dat we dan rusten aangezien we al meer dan 24u wakker waren. Dus dat ze dan kon komen of anders pas eind de middag. Zegt ze daarna ja mama kan niet rijden in het donker he wil je soms dat mama een ongeluk krijgt (ja ze praat echt zo) en anders moet je mama maar even ophalen. Uiteindelijk kwam ze dan toch om 6.45. Schoonvader en stiefschoonmoeder en mijn ouders waren er toen al. Ze komt binnen kijkt het bedje in en Zegt owja leuk vervolgens begint ze over zichzelf. Rond 7 uur ging iedereen weg wilde zij blijven zitten dus man gaf aan dat ze ook moest gaan want wij gingen rusten vond ze niet kunnen. In de kraamweek is ze nog 1x langs geweest had ze onze zoon vast wilde ze snel foto en keek niet meer om naar onze zoon. Ik was toen boven in de tijd dat ze er was omdat ik gewoon vond dat ze een rol moest kunnen spelen in leven van onze zoon. En hoopte dat ze een goede oma zou zijn. Uiteindelijk heeft ze daarna vrij weinig laten horen. Man belde haar wekelijks want anders kreeg hij weer een flip tirade. Probeerde wekelijks langs te gaan anders weer verwijten. Zag er ook altijd flink tegen op want ging alleen maar over haar zelf en over hoe slecht ik was. Man ging steeds alleen wilde onze zoon niet meenemen en zijn ma vroeg er niet naar. Hij heeft vaak aangegeven dat als ze wilt ze langs kan komen dat ik zou zorgen er dan niet te zijn. Zelfs geprobeerd een datum te prikken maar werd allemaal niets mee gedaan. Uiteindelijk was onze zoon 1 1/2 maand toen heeft man hem toch maar eens meegenomen op bezoek daar na aandringen van mij. In de hoop dat als ze hem zou zien het toch iets zou aanwakkeren maar weer niks geen reactie. Toen heeft man aantal keer gebeld en gedaan naar zijn ma want moest allemaal van hem afkomen. Hij gaf ook aan met haar in gesprek te willen. Nou ze kon steeds niet. Uiteindelijk is man er zonder afspraak heen gereden in de hoop het uit te kunnen spreken. Hij kwam aan en ze heeft hem echt de huid vol gescholden en hem letterlijk naar buiten geslagen. Mij voor alles wat vies en lelijk was uitgemaakt en zelfs hele lelijke dingen over onze zoon gezegd. Ik heb mijn man aangeven dag ik eigenlijk niet meer wil dat onze zoon daar komt ( bij klein kinderen van stiefvader heeft ze ook van die flipbuien gehad met de Kids erbij) maar wij wilde voordeel van de twijfel geven. Maar na dit heftige voorval had ik niet het idee dat onze zoon daar veilig heen kon. Man vond dit ook en wilde zelf ook niet meer. Heeft dan ook het contact verbroken (eigen keuze) en ook gezegd dat pas als ze hulp heeft gezocht en drastisch is veranderd weer in het leven van onze zoon mocht komen heeft dit laatste tegen mij gezegd niet tegen zijn moeder. Wij denken namelijk dat er iets met haar is waardoor ze zo is. En dat als ze naar een psycholoog gaat dit haar en ons kan helpen. Maar zij ontkent dit zelf want alles ligt aan een ander niet aan haar.
Onze zoon is nu bijna 6 maanden dus al paar maanden geen contact. Eerst waren er veel spanningen in onze relatie door schoonmoeder. Man begon 3 dagen voor hij erheen moest al chago te zijn en te snauwen en 3 dagen erna nog. Is erg beschadigd door zijn moeder. Heeft daar ook intense therapie voor gevolgd en nu nog 1x per maand gesprekken voor. Maar de rust was weer terug gekeerd je zag man echt opbloeien. Maar nu begint man te twijfelen. Hij vind dat we zijn moeder iets ontnemen nu. Ik zelf vind dat zij zichzelf iets ontneemt. En man geeft ook aan te weten dat ze op een geven moment onze zoon gaat schaden en manipuleren maar vind dus ook weer dat zij recht heeft hem te zien. Ik vind dus van niet maar weet het even niet meer. Ze heeft de kleinkids van stiefvader ook geschaad en gemanipuleerd. Kindjes hebben ook tijdje therapie gehad om dit te moeten verwerken. Ze heeft laten zien dat ze nu nog zichzelf niet onder controle heeft door man aan te vallen. Dus ik vind beter voorkomen en genezen maar vind het een lastige situatie. Man zit soms nog echt in oud gedrag waarin schoonma hem altijd manipuleerde. Wat moet ik nou?
Sorry toch een heel lang verhaal geworden en dit is nog maar echt 1/10000 van alles wat er gebeurt is. Want ook mijn ouders, zussen, oma en schoonpa zijn meedere keren slecht behandeld door haar maar dan word het wel een heel lang verhaal.
Ik heb een vader die narcisme & borderline persoonlijkheidsstoornis heeft en in mijn ogen tikt ze alle boxes aan (ook al ben ik verder geen arts) en hij is niet zo “explosief” als jouw schoonmoeder (wel emotionele mishandeling maar weet zich naar de buitenwereld toe (lees: instanties) redelijk te gedragen (op het randje)). Ik heb geen contact meer met hem en de behoefte van jouw man om contact met haar te hebben kan ik niet heel erg plaatsen, aangezien hij vast een moeilijk leven aan haar te danken heeft. Het is alsof hij toch ergens aan vastklampt t.a.v. zijn eigen gevoel. Hij kan denk ik het beste hulp inschakelen om te verwerken dat ze toch echt het beste uit zijn leven kan zijn, zeker nu jullie kinderen hebben. Die wil je namelijk echt niet in zo’n toxic sfeer laten. (Sorry ik ben hier heel direct in). Ik snap jouw gedachtegang namelijk meer dan die van je man, omdat hij haar beter kent en aan kan voelen, dus ook beter weet waartoe zij in staat is en wat voor een schade ze aan kan richten. Voor jou is het meer het gevoel dat je hem zijn moeder ontneemt. Maar in haar zit geen moeder noch een oma.
Bedankt voor je berichtje. Dat zijn inderdaad ook de twee ziekte beelden die ik in mijn schoonmoeder zie helaas. Alleen inderdaad geen arts. Ik vind het soms ook lastig te plaatsen waarom mijn man contact wilt/mist met zijn moeder. Hij legt het uit als schuldgevoel naar onze zoon. Omdat hij onze zoon nu een stukje familie ontneemt. Een oma ontneemt. En waarschijnlijk is het ook gewoon het schuldgevoel wat hem altijd ingeprent is. Als ik vraag wat het hem gaat brengen weet hij dat contact hem niks gaat brengen. Misschien toch het perfecte plaatje willen ofzo? Als ik hem vraag wat het contact met haar zou brengen aan onze zoon deelt hij wel de angst dat hij geschaad word door haar. Maar op een of andere manier vind hij het nog lastig haar helemaal los te laten. Heb dan ook aangegeven dat als hij contact wilt dat zijn keuze is maar dat ik ook beslis over onze zoon en ze die niet mag zien. Omdat ik inderdaad mijn zoon niet ij een toxic sfeer wil laten. Maar het is lastig dat hij toch aan haar blijf vasthouden. En misschien wilt hij wel nooit meer contact hoor kan ook.... maar hij blijft voor nu de deur op een kier houden van misschien ooit enzo. En voor mij zou het rust geven als het gewoon is ze blijft bij onze zoon weg. Hij zit op het moment nog in therapie dus hoop dat dat gaat helpen om het af te sluiten. En hopelijk komt hij op het zelfde punt als jou. Dat ook hij afstand kan nemen. Je klinkt inidergeval ontzettend sterk!!
Ja het is niet eens dat ik hem zijn moeder ontneem voor mijn gevoel want dat is zijn eigen keuze of hij haar wilt zien of niet. Maar gewoon dat ze voor zoveel gedoe zorgt. Ruzie strijd en dergelijke. Heb daar geen zin in🙈 maar gebeurt wel omdat hij haar er steeds nog tussen laat. En dat maakt het gewoon lastig omdat het voor mij duidelijk is nooit contact meet en nooit onze zoon meer zien alleen voor hem nog niet. En dat zorgt voor strijd en gedoe soms...
Er zijn zoveel negatieve voorbeelden op te noemen waardoor je terecht de keus maakt om je kind niet naar je schoonmoeder te laten gaan. Zoveel terechte voorbeelden wat een reden geeft om het contact te verbreken. En ja het is zijn moeder en verdient zeker een kans om haar kinderen en kleinkinderen te zien opgroeien en een band mee op te bouwen maar zeker geen rechten. En zeker niet na al deze gebeurtenissen. Die steen door de autoruit was al meer dan genoeg om contact te verbreken. Als moeder zou ik zeggen geen contact met mijn kind en deze vrouw. Liever geen oma dan een oma wat gevaarlijk is. Ze heeft geen interesse in haar kleinkind en zegt vreselijke dingen. Je man ontvangt geen liefde vanuit deze vrouw. Ook jij krijgt dezelfde behandeling. Tijdelijk geen contact helpt niet. Ze komt weer terug en begint weer overnieuw. Ze heeft alle kansen gehad. Meer dan genoeg. Ik zou zeggen, het is genoeg geweest. Het is klaar. Je hebt er alles aan gedaan en het is niet genoeg. Trekken aan een dood paard heeft geen zin. Je gaat niet de liefde, erkenning of waardering krijgen van deze vrouw.
Ja dat is zeer zeker zo. Er is zoveel gebeurt in al die jaren dus genoeg voorbeelden helaas. Want het is echt nog maar een topje van de ijsberg zoveel meer dat er nog gebeurt is helaas. Klopt ik vind ook altijd dat iedereen het verdient een kans te krijgen om een band op te bouwen met zijn of haar kleinkind. Maar voor mijn gevoel heb ik haar die kkk gegeven denk ik ondanks alles wat er vooraf gegaan is. Buiten mijn schoonmoeder heeft onze zoon gelukkig nog 2 oma's (mijn moeder en man zijn stiefmoeder) en 2 overgroot oma's dus gelukkig liefde genoeg. Dus inderdaad beter dan geen oma dan zo'n oma. Want eigenlijk is het gewoon wachten tot ze onze zoon gaat gebruiken ij haar machtsspelletjes. Of tot ze daar bewust lelijk tegen doet of tot hij erbij is als ze weer eens te keer gaat. En ze heeft haar kans gehad maar ook toen inderdaad keek ze niet naar hem om. Want juist alles moet om haar draaien. Belde wel allemaal mensen op dat ze oma was Want aandacht maar naar haar kleinzoon omkijken helaas niet. Ze kan inderdaad geen liefde geven... maar mijn man blijft soms dat kleine mannetje dat alles doet om maar wat liefde re krijgen van zijn moeder. Ik denk zelf dat hij het lastig vind om definitief te zeggen ze veranderd niet er is geen hoop meer. En dat juist omdat hij dat niet zegt hij blijft hopen om een mooi plaatje van oma die leuke dingen doet met kleinzoon. Hoop echt dat hij stap voor stap die hoop op verbetering kan opgeven. Klopt ik krijg dezelfde behandeling en heb het ook altijd gedaan de laatste jaren natuurlijk;) alleen sta ik verder van haar vandaan en kan ik het op een andere manier zien. Ik heb geen loyaliteit naar haar toe zeg maar. Dus maakt het een stuk makkelijker. Klopt helaas helpt tijdelijk context niet in denk inderdaad dat alleen voorgoed het contact stoppen gaat helpen. Ik weet nu inidergeval zeker dat zij onze zoon nooit meer te zien krijgt. En hoop dat mijn man ook definitief haar kan weren. Dat hij daar aan toe is en daar rust in gaat vinden. Zou ij hem zo gunnen!
Ook ik ben halverwege gestopt. Dit soort figuren moet je niet eens in je leven willen. Het is in en in triest dat dit helaas de moeder is van je man. Je man is heeel erg loyaal naar zijn moeder zo te lezen. Sorry, maar ik zou niet tolereren dat er contact zou zijn met het kindje. Ik heb 16 jaar geleden het contact met mijn vader verbroken. Ik voel me soms ook schuldig alsof ik hem iets ontneem. Maar het is te onveilig om met de onvoorspelbaarheid van de buien te leven. Stress. Trauma. Etc. Ik gun mezelf meer dan die nare, enge situaties.
Tijd om los te laten en zelf verder te kunnen groeien. Maar dat is natuurlijk wel een proces wat je niet af kan dwingen...
Ik wil haar ook absoluut niet in mijn leven. Gaat er meer om of ik gelijk heb onze zoon tegen haar te beschermen en niet te overdreven reageer. Maar na al deze reacties kan ik wel zeggen dat ik gelijk heb hem weg te houden. Wat heftig dat ook jij voor de keuze hebt gestaan het contact te verbreken met een ouder ivm veiligheid. Zo erg om te lezen hoeveel mensen hetzelfde ehebben mee gemaakt. Hoop dag je. U wel veel meer rust hebt! Zeer zeker kan ik dat proces van loslaten niet afdwingen ik heb mijn man altijd vrij gelaten in de keuze en heb altijd achter hem gestaan. Dat doe ik nu nog. Maar ik kies er wel voor zelf geen contact te hebben met haar en onze zoon tegen haar te beschermen. Wat hij wilt staat hij zelf vrij in. Want het afdwingen van contact verbreken gaat anders alleen maar verwijten opleveren.
Sorry ben halverwege gestopt met lezen, echt wat haal je je zelf op de hals en wat accepteren jullie veel. Deze vrouw mag de stempel borderline/narcist wel krijgen en zou deze mijlenver bij mij en zeker bij mijn kinderen vandaan houden.
Begrijp je afwachtende houding niet en waarom dat je je eigen grenzen niet bewaakt. Wat maakt het dat jij ongeacht wie het is dit allemaal Accepteert. Het feit dat jullie ergens hopen wellicht dat ze veranderd kan geen andere reden bedenken dat je zo iemand in je leven behoudt, wat brengt zij jullie niets dus hele makkelijke keuze
Daarnaast is jouw man een volwassen man en er bestaat zo iets als therapie. Onthoudt zij ontneemt zich alles niet jullie, jij moet keuzes maken die je kinderen niet beïnvloeden. Liever geen oma dan zo’n oma, ook straal je uit wat je allemaal tolereert naar je kinderen. Ik leer me kids juist dat je best ergens voor mag vechten en wat je lief is zeker. Maar iets wat je niets brengt of pijn doet of iets dan mag je breken met die persoon familie of niet. Vaak ziet men het als ja ik oktneem het die persoon, nee als ik een keuze maak op acties van de ander dan ontneemt die gene zich zelf dat.
De moeder van mijn man is ook Koekkoek beide overigens al jaren geen contact meer. Maar Facebook doet ze als of ik de kinderen weg houdt bij haar en zij de lieve oma is. Ze is al sinds november 2019 niet meer in ons leven mijn oudste dochter is van 2020 ze heeft ze nog nooit gezien, gaat never gebeuren. Maar vervolgens mij voor rotte vis uit maken op Facebook met een hoop scheldwoorden en dreigementen. En niet begrijpen waarom ze ze niet mag zien. En tegen anderen zeggen doet me niets en tegen der ouders dat ze het wel erg vind blahblah om vervolgens te doen als of ze ook gaat emigreren en onze foto’s van ons huis gebruiken dat soort dingen. Dit is maar één voorbeeld zijn er duizenden. Wij geven haar geen aandacht en ontnemen iedere vorm van contact Zij is een echt een hepe zieke nare vrouw heb daar serieus geen wooorden voor. Zet mij maar neer als boeman boeit mij niet ik waarborg de veiligheid van mijn kinderen en van mijn zelf. We zijn allemaal volwassen en bepalen zelf ons pad
Hebben inderdaad heel veel geaccepteerd. Ik heb voorgaand ook steeds la ge tijd geen contact gehad met haar. En de momenten dat er contact was zag ik haar 1 tot 2x per jaar. Maar dat was dan meer voor mijn man. Op die manier kon ik er beter voor hem zijn. Laatste keer dat het contact goedkwam was puur voor stiefvader van mijn man waar we nog wel contact mee hadden. Deze lag in het hospice en er was geen andere manier dan haar weer zien om fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen van hem. Vlak daarna bleek ik na een icsi traject zwanger. Mijn man vond het toen lastig haar er buiten te houden. En ik had zoiets ik kan dat nu wel bepalen maar dan gaat hij het mij kwalijk nemen, maar als ik het toe laat gaat hij zelf inzien dat we onze zoon tegen haar moeten beschermen en hen moeten weghouden. Wel met duidelijke afspraken was dit.
Ik heb juist uiteindelijk de keus gemaakt dat ze onze zoon niet meer mocht zien na al het gedoe en alles. En sta hier ook zeker nog achter. Maar je hoort zoveel verhalen over schoonmoeders en schoondochters waar de Kids de dupe van worden omdat er ruzie is. Dat is dus wat ik niet wil voor onze zoon. Vandaar mijn vraag of het contact verbreken terecht is. War zij van mij vind of over mij rond vertelt interesseert me niks. Maar wel als ik mijn zoon te kort zou doen. Wat dus niet zo is. Maar man heeft dus inderdaad met eigen ogen gezien dat hij onze zoon daar weg moet houden omdat ze niet veranderd. Dat lijkt me dus beter dan dat ik het afgedwongen had. Onze zoon is hier zeer zeker niet mee in gevaar geweest want anders had ik het zeker niet toegelaten.
Mijn man zit ook zeker rin therapie al ruim 2 jaar. Maar dit was er eerst op gericht om zijn trauma's te verwerken en wel contact te houden met zijn moeder. Nu is het natuurlijk anders en is er weer extra werk aan de winkel om daar een weg in te vinden.
Ik sta er ondertussen inderdaad hetzelfde in als jou dat zij het zichzelf onderneemt en niet in ons leven past. Maar soms begin je te twijfelen omdat mijn man dan dat schuldgevoel heeft. En inderdaad zij brengt ons niks en dat weet man ook maar hij is altijd zo gemanipuleerd dat hij zich schuldig voelt naar haar maar ook naar onze zoon. Hij is bang onze zoon te schaden en ook bang dat hij dat nu doet door onze zoon een oma te ontnemen. Ik leg dan ook duidelijk uit dat dit er juist voor zorgt dat hij niet schaad. En inderdaad heb ik hen ook voorgelegd van wat wil je je zoon leren? Van nou oma is gek mag alles zeggen je aanvallen uitschelden kapot maken en toch gaan we? Of wil je laten zien papa en mama willen niet dat jij geschaad word op welke manier dan ook. Dus als er iemand is die slechte dingen doet en jou daarmee schaad mag je voor jezelf opkomen. Dan kiest hij ook voor dat laatste. Maar hij blijft dus toch dat schuldgevoel hebben. Daarom ook de vraag van zit ik nou zo fout in mijn denkwijze omdat ik geen schuldgevoel heb in deze situatie? Denk ik te streng omdat ik midden in de situatie zit en haar niet kan luchten of zien? Maar zo te lezen zit ik.juist goed gelukkig.
Wat naar dat jullie een zelfde soort situatie hebben met de moeder van je man. Ik hoop dat hij er ondertussen een weg in heeft kunnen vinden? En zich heeft berust in het geen contact hebben? Had hij aan het begin ook last van schuldgevoel? Vooral toen jullie dochter werd geboren of dat niet? Misschien hoort het er ook gewoon even bij het schuldgevoel. Heb bij mijn man ook het idee dat hij zich niet zo voelt door het gemis van zijn moeder maar dat hij zich voelt door het plaatje wat het kon zijn ofzo...
Hier hetzelfde schoonmoeder heeft dan geen fb maar heb al verschillende vragen gehad waarom ze onze zoon niet mag zien. Dit dan ook maar rustig uitgelegd. Veel mensen snappen het ook wel omdat ze weten hoe ze is. Maar veel ook niet. Maar ze gebruikt het weer lekker voor de aandacht. En dat is prima zolang onze zoon er geen last van heeft vind ik het prima.
De moeder van jou man klinkt inderdaad ook heftig. Hoe erg ook is het toch fijn te weten dat het niet alleen bij ons is. Bedankt voor jou openheid!
Schuld gevoel niet nodig soms is het het beste. Ik had gezegd ik verbreek het contact en wat hij doet is aan jou. Maar hij heeft dezelfde keuze gemaakt gebaseerd of gebeurtenissen heel zijn leven. Nee hij heeft 0 schuldgevoel gehad bedoel soms is geen moeder beter dan zo een als zij. Ze is echt compleet gestoord en nul gemis aan en houden we zo. We wonen nu in Spanje dus nog verder bij ze vandaan heerlijk.
Je eigen grens stellen en er voor je man zijn zijn twee verschillende dingen. Dat hij contact heeft staat los van jou en is zeker geen must.
Sommige mensen hebben geen recht tot jullie leven familie of niet
Mijn man weet wel dat hij gelijk.heeff het contact te verbreken maar blijft helaas wel last hebben van her schuldgevoel. Niet alleen naar zijn moeder maar ook naar onze zoon. Hij vind dat hij onze zoon een oma ontneemt. Maar bedoel daar eigenlijk niet zijn moeder mee maar het plaatje wat had kunnen zijn zeg maar. Want hij begrijpt ook dat het voor ons zoontje zo beter is. Is een hele tweestrijd in zijn hoofd. Heel lastig.
Fijn dat jou man geen schuldgevoel eraan heeft gehad. Hoop dat dst hier ook weg gaat trekken. Dst is zeker zo als mijn man contact wilt met zijn moeder is dat prima. Maar niet met onze zoon. En ook ik wil geen contact. Zelf staat hij daar vrij in natuurlijk. Hier heb ik ook in oktober gezegd ik wil jou moeder voorlopig niet zien maar jij kan gewoon gaan en ze kan onze zoon zien. Ook als ik beval mag ze dan in het ziekenhuis komen net als de rest maar doe ik heel koeltjes. ( dst dus puur voor.mijn man) helaas heb ik uiteindelijk moeten zeggen sorry maar de veiligheid van onze zoon kan niet gewaarborgd woeden bij jou moeder. Na de zoveelste flip en scheldpartij toen man binnen kwam. Zonder dat ze wist of onze zoon erbij was. Man begreep dit ook. Heeft toen inderdaad zelf ook de keuze gemaakt het contact te verbreken maar vind het nu lastig ivm het plaatje wat had kunnen zijn zeg maar.
Ik zou mijn kind mijlenver bij zo’n oma vandaan houden. Praat goed over haar zover dat kan, maar zolang zij zich zo onveilig gedraagt zou ik er niet heen gaan of haar bij je laten.
Denk ook niet dat ze gaat veranderen na al die jaren. Als je eigen kinderen en je kleinzoon al geen goede reden zijn voor therapie dan weet ik het niet. Denk dat er niet veel.over haar gepraat gaat worden over haar. Onze zoon is natuurlijk pas 6 maanden en heeft haar voor het laatst gezien met 6 weken. Mocht hij later met vragen komen denk ik dat we gewoon eerlijk gaan antwoorden met respect natuurlijk. En kijkend naar leeftijd van bijvoorbeeld oma is een beetje ziek.in haar hoofd daarom heeft ze veel nare dingen gedaan en gezegd. Papa en mama hebben daarom geen contact met oma iets in die trend zeg maar... Maar inderdaad fijn dat iedereen zegt van niet erheen gaan. Zo zie ik dus zeker dat ik niet handel uit wrok maar echt uit wat het beste is voor onze zoon.
Wauw die deugt echt niet. Wat mij betreft hebben jullie al veel te veel geslikt. Wegwezen en weg blijven zou ik zeggen. No way dat ik zo’n persoon in het leven van mijn gezin zou willen hebben.
Nee klopt er is echt iets mis mee. Mij gaat het er vooral om dat ik terecht onze zoon weg houd daar. En dat het niet zo'n schoonmoeder schoondochter ding is. Want je hoort het zo vaak dat die ruzie hebben en Kids de dupe zijn. Nou dat wil ik niet voor onze zoon. Maar eigenlijk weet ik in mijn achterhoofd dat dit inderdaad anders is. Als ik al kijk hoe geachaad mijn man is door haar. Maar fijn die bevestiging.
Ik denk dat je man zichzelf iets ontneemt als hij zijn moeder terug in zijn leven laat.
Jullie hebben echt meer dan jullie best gedaan. En als ze er is zorgt dit bij hem meteen voor gedragsverandering op een negatieve manier.
Ik denk dat als hij zelf “bevrijd” van haar is hij een gelukkiger man is. Maar familie zit diep, trauma zit diep. Ik verwijs mensen geregeld door naar een rouwtherapeut als ze besluiten dat ze banden met familielid verbreken. Want dat zal het voor hem worden. Een rouwproces..
Daarnaast alle complimenten voor jou. Heel knap hoe je met alles om bent gegaan! Maar nu is het tijd om te kiezen voor jullie gezin, jullie 3! ❤️
Dit vind in inderdaad een hele goede dat hij zichzelf iets ontneemt door haar wel toe te laten in zijn leven bedankt!
Ik heb voor mijn gevoel ook echt mijn best gedaan inderdaad en haar kans na kans gegeven. Ben ver over mijn grenzen gegaan om hem dus te laten zien kijk ik geef het echt een kans. Maar het is niet mogelijk helaas. Hoe erg ik mijn man het ook gun natuurlijk! Want ik hoopte echt voor hem dat ze als oma alles goed zou maken. Maar inderdaad zodra er contact is let zijn moeder veranderd hij in negatieve zin. Juist nu zie je zo de rust bij hem. Het onbezorgd genieten van onze zoon het niet steeds op zijn tenen lopen. En daar geniet ik dan weer van:) Misschien inderdaad een idee nog om te proberen een rouwtherapeut. Op dit moment zit hij nog in therapie maar dit was eerst gericht om trauma verwerken en contact houden met zijn moeder. Zouden gaan afsluiten en toen kwam de keuze contact verbreken dus ze gaan nog even door gelukkig!
Bedankt voor dit mooie compliment! Ik doe er ook alles aan ons gezin te beschermen. Helaas is mijn man volwassen en moet hij natuurlijk zelf zijn keuzes maken en probeer ik hem daar in te steunen. Probeer hem ook zeker niks op te leggen maar het juist zelf in te zien:)
Lieve mama, ik vind dat jullie meer dan jullie best hebben gedaan. Wat een lange adem hebben jullie gehad..
Ik zou hetzelfde hebben gedaan als jij nu doet, ze is een gevaar voor jullie kindje en die gaat voor alles.
Mijn eigen moeder is soms ook wat apart als het niet gaat zoals zij wilt, bij onze babyshowers was ze ook niet aanwezig. Ik weet niet waarom niet maar wij hebben geleerd haar geen aandacht te schenken als ze weer een bui heeft, we hebben ons eigen gezin en maakt het zichzelf verschrikkelijk moeilijk. Dan is ze er maar niet bij. Mijn vader.. ja & amen en dat is zijn keus en zijn leven.
Dank je voor je berichtje. En ondanks dat we dan zoveel hebben meegemaakt en zoveel kansen hebben gegeven blijf je twijfelen. Juist omdat ik niet zo'n schoondochter wil zijn die haar kind een oma onthoud omdat ze zelf in de clinch ligt met haar. Maar ik zeg dan ook tegen me zelf dat dit wel meer is dan een beetje gedoe en dat dit echt schadelijk is. Ik zou mijn zoon bijvoorbeeld ook niet in een bak met scherpe messen zetten want dat schaad hem... waarom dan wel contact met mijn schoonmoeder voor hem.
Hier is ze juist wel bij dingen dan aanwezig en gaat dan net zo lang door tot het verpest is helaas. Hier helpt geen aandacht er aan schenken helaas niet. Want dan gaat het van kwaad tot erger tot ze wel aandacht krijgt of je aanvliegt of iets. Dus dat maakt het lastig! Fijn dat jullie een weg hebben gevonden met jou moeder. Dat is toch altijd het fijnste!
Laat je gezin nooit kapot door een familie waar jezelf of je man vandaan komt. Is het niet waard. Je krijgt alleen meer trauma, voorkomen is beter dan genezen.
Daar heb je zeker gelijk in mijn gezin gaat voor alles. Ze heeft al genoeg aangericht bij ons en wij moeten ervoor zorgen dat ons zoontje daar buiten blijft en niet geschaad word!
Nou heb 2 alinea’s gelezen en je hoeft jezelf echt niet af te vragen of het terecht is. Bescherm jezelf en je kind! Ze schaadt iedereen. Sorry dat ik het zeg maar die vrouw is gek..
Jullie ontnemen haar niks, zij doet dat zichzelf aan. Niet schuldig om voelen hoor, als je man contact wilt gaat ie maar alleen. Ajuuus
Dat is wat ik ook tegen mijn man zeg. Jou kan ik niet beschermen daar tegen want je bent oud en wijs genoeg maar onze zoon moet ik beschermen. En ook dat we haar niks ontnemen maar dat ze het zelf doet. Naja mijn man is natuurlijk al jaren een schuldgevoel aangepraat door zijn moeder dus dat is helaas niet zomaar weg. Voor mijn gevoel is het ook vooral het plaatje wat hij mist. Opa's oma's gek op kleinkind big happy familie zeg maar. Ik was al bang dat ik zo'n evil schoondochter was die schoonmoeder niks gunde... want je hoort soms zoveel. Maar gelukkig zie ik het dus nog vrij helder
Je ziet het compleet helder! Echt niet aan twijfelen!
Maar ja ook van je man snap ik dat het niet makkelijk is. Ik denk dat je man ook is de tijd moet gaan nemen om dit te verwerken, hulp zoeken ervoor. Dat verdient hij!
Hulp heeft hij gelukkig al. Zit al ruim 2 jaar in therapie om de trauma's te verwerken en een weg te vinden in het contact met zijn moeder. Dit zou afgerond worden maar toen verbrak hij het contact dus het word nog even doorgezet gelukkig:). Daar heeft hij ook erg veel aan
De vraag of iets terecht is of niet...... ppff dat is een lastige vraag.
Schoonmoeder heeft haar zoon mentaal en fysiek mishandelt: reden genoeg.
Al het andere, zoals praat alleen over zichzelf, niet geïnteresseerd, doet dingen om te verpesten etc, zou ik achterwege laten. Dit is een welles/nietes discussie, interpretatie etc. Bovendien is dit niet waar het om gaat. Fysieke en mentale mishandeling wél.
Dat is zeker zo. Maar er is in Al die jaren zoveel gebeurt dat ik een zo duidelijk mogelijk beeld wilde schetsen. Man is niet alleen in het verleden fysiek en mentaal mishandeld vooral het mentale probeert ze nog. Fysiek ook nog wel. Zelfs naar mij toe. Rest is idd natuurlijk interpretatie behalve de dingen vernielen en doen natuurlijk maar klopt eigenlijk is alleen de mishandeling al genoeg reden...
Dat is zeker zo. Maar er is in Al die jaren zoveel gebeurt dat ik een zo duidelijk mogelijk beeld wilde schetsen. Man is niet alleen in het verleden fysiek en mentaal mishandeld vooral het mentale probeert ze nog. Fysiek ook nog wel. Zelfs naar mij toe. Rest is idd natuurlijk interpretatie behalve de dingen vernielen en doen natuurlijk maar klopt eigenlijk is alleen de mishandeling al genoeg reden...
Ik heb niet je hele verhaal gelezen. Maar dit verhaal komt me zeer zeer bekend voor en deze vrouw is, hoewel waarschijnlijk door een vorm van psychiatrische problematiek, extreem schadelijk voor jullie en je gezin. Sneu? Ja vast. Maar ook een moordende psychopaat doet dit door psychiatrische issues - daar ga je ook niet met je gezinnetje mee om (ik trek het even in het extreme). Dit soort types kan ook enorm stoken tussen mensen, en je dan wel héél bewust moet zijn wat er gebeurt, anders heb je ook nog ruzie met elkaar.
Volledig terecht dat het contact verbroken is. En als je ervoor kiest om toch contact te hebben op sommige momenten, héél duidelijke grenzen stellen. Maar dat is heel heel moeilijk met zo iemand, die toch elke keer weer op je gemoed speelt. Ik heb twee van zulke types in mijn omgeving gehad en gezien wat een ellende ze kunnen aanrichten. “Het blijft toch je moeder” vind ik in deze gevallen altijd misplaatst. Je man is haar echt helemaal niks verschuldigd.
Ze is zeker extreem gevaarlijk voor ons gezin. Daarom dat ik absoluut niet wilt dat ze zoontje ziet.. Door haar inderdaad meerdere keren al ruzie gehad helaas. Nu is het gelukkig rustig zonder contact. Man ziet dit gelukkig ook in! We hebben het contact al op verschillende manieren geprobeerd. Ook met duidelijke grenzen aan te geven. Helaas helpt dit allemaal niet. Zoontje is nu nog klein dus ik heb zoiets van beter nu geen contact dan als hij straks alles bewust meekrijgt en het te laat is. Ja mijn man is altijd zo gemanipuleerd door haar dat hij zich schuldig blijft voelen tegenover zijn moeder helaas. Ik heb zoiets als hij contact wilt moet hij het zelf weten maar onze zoon ziet ze niet!. Man snapt het aan de ene kant wel maar blijft hopen op het perfecte plaatje helaas...
Ik zou haar op afstand houden van jullie gezin. Ze zal eerst aan zichzelf moeten werken. Zo kan je niks opbouwen en zal je zoontje er ook niks aan hebben. Verdrietig, ook voor je man dat hij zo een moeder had en heeft.
Ja aan zichzelf werken gaat ze helaas nooit doen. Want het ligt aan iedereen behalve aan zichzelf... Ja ik denk dat als er wel contact is ons zoontje alleen maar geschaad gaat worden.
Het is inderdaad ontzettend triest voor mijn man. Hij heeft er ook echt veel pijn en verdriet van
Wat heftig dit. Je ziet vaak dat een slachtoffer trouw blijft aan diegene die hem zo schaad. Stoppen met alle contact met deze vrouw, ze is gif. Hij moet echt sterk zijn engeen slachtoffer meer van haar idioterij. Hij kan het!
Ja het erge is dat hij het ook wel weet maar hij blijft dat schuldgevoel houden. Is zo ontzettend heftig om te zien. Ik vraag dan soms ook wil je dat onze zoon net zo geschaad word als jou? Maar dat wilt hij dan weer niet maar voelt zich wel schuldig dag hij haar haar kleinzoon ontneemt.... terwijl ik zoiets heb van dat ontneemt ze zichzelf. Ik hoop echt dat hij het inderdaad volhoudt. Hij heeft gelukkig therapie ervoor. Dus laten we het hopen!
Klinkt als iemand met ( psychiatrisch-) gedragsproblematiek, met zoals je zegt alcoholabuses. Mooi op afstand houden! Niet dat ze je zoontje nooit mag zien, maar denk dat je verwachtingen naar je schoonmoeder te hoog zijn. Ze kan de rol van een oma niet vervullen. Het ontbreekt haar aan tools. Helaas heeft je man hier als zoon ondervinding mee. Dit gaat je zoveel energie kosten. Ik zou het contact kaderen en je eigen verwachtingen bijstellen. Met haar in gesprek gaan is water naar de zee dragen. Als je een foto of een filmpje stuurt, verwacht geen " normale" reactie. Bij een verjaardagsbezoek, verwacht geen belangstelling naar jullie of jullie zoontje....Als dat nog te veel energie zuigt dan zou ik helemaal de stekker eruit trekken. Zij veranderd niet, ze zal niet tot inzichten komen. Dit is hoe ze is. Verdrietig, maar je kunt je aandacht en energie beter in iets anders stoppen
Wij hebben in de jaren echt allerlei omgangsvormen geprobeerd. Duidelijk maken wat wij verwachten tot geen verwachtingen en alles er tussen. Maar helaas geen van die omgangsvormen hielpen bij haar. Ze blijft net zo lang doorgaan tot ze je heeft. Bij een bezoek voor een verjaardag of iets blijft ze net zo lang doorgaan tot er iemand is die reageert en verpest ze het feestje. Ookal verwachten we niks dan nog zuigt ze je helemaal leeg. Dan nog kan je daar binnen stappen en voor rotte vis uitgemaakt worden. Ongeacht of er kinderen bij zijn. Ik ben inidergeval moe gestreden en wil dit niet als voorbeeld voor ons zoontje. Want ik kan op welke manier we ook met haar omgaan niet zijn veiligheid garanderen. Meerdere keren geweest dat we daar binnen stapte en al dingen naar ons hoofd gegooid kregen. Er was nog niet eens gedag gezegt toen. Zelfs toen ik zwanger was gebeurde dat nog. Dus denk dat stekker eruit trekken beter is voor ons als gezin. Vind het alleen lastig voor mijn man. Hij blijft zo loyaal aan zijn moeder. En blijft hopen op dat perfecte plaatje. Kan op dat moment zelfs niet helder nadenken.... want als hij zelf reëel denk weet hij ook dat ze een gevaar is voor ons zoontje en dat die anders ook geschaad word. Maar hij blijft zich steeds zo schuldig voelen zo triest
Duidelijk dan, stoppen meid. Wat ik zei...je kunt haar niet veranderen. Hier ligt m.i een psychiatrische stoornis aan ten grondslag. Ik ben geen psychiater, nog psycholoog, maar werk al heel lang als verpleegkundige in de ouderenpsychiatrie. Wat je omschrijft is heel herkenbaar bij bepaalde ziektebeelden. Wij hebben genoeg cliënten waarvan hun enige contactpersoon een mentor is, omdat alle naasten zijn afgehaakt door verstoorde familiebanden. Voel je dus niet schuldig. Jullie kunnen er niks aan doen en hebben al genoeg gedaan. Heel verdrietig, ook voor je man❤️
Dat denken wij inderdaad ook dat er een stoornis aan ten grondslag ligt. Helaas ziet ze dit alleen zelf niet in. Zelf inderdaad ook geen psychiater dus ga zeker geen labeltje plakken maar werk zelf ook in de ouderen zorg waaronder inderdaad ook op ouderenpsychiatrie daar zie ik inderdaad ook veel herkenbare dingen. Ja wij hebben echt geprobeerd dat ze niet alleen zou eindigen zoals zovele op een afdeling die alleen een mentor hebben. Maar helaas gaat dat niet lukken. Maar denk dat we onszelf inderdaad maar niet schuldig moeten voelen. Hebben naar mijn gevoel er echt alles voor gedaan. Erg triest. Maar bedankt voor je berichtje
Ik heb het verhaal niet eens af gelezen nadat ik meerdere keren heb gelezen dat contact werd verbroken en hersteld . Met zo'n iemand contact verbreken en niet meer herstellen totdat er gigantisch bewijs is dat die persoon hulp heeft gezocht voor zichzelf. Vooral nu je zelf moeder bent wilt ik niet eens zo'n persoon in m'n leven hebben en in de buurt van m'n kind
Ik heb inderdaad sinds ik zelf zwanger was en moeder werd helemaal zoiets dat ik niet kan begrijpen hoe je zo tegen je zoon kan doen. Naja veranderen dat gaat hem denk ik nooit worden helaas. Maar is zo triest voor mijn man!
Jullie hebben haar een miljard kansen gegeven. Lees samen met je man het bovenstaande verhaal nog eens terug. Zij is 12 jaar lang niet veranderd, en dat zal in de toekomst ook niet veranderen. Zeker niet als ze narcisme heeft. Een kind blijft ontzettend loyaal aan zijn ouders, dus begrijpelijk dat je man tegenstrijdige gevoelens heeft.
Ik denk dat jullie samen moeten accepteren dat zij niet anders wordt en dat jullie om je gezin te beschermen geen enkel (!) contact met haar hebben. Ze zou in staat zijn om jullie helemaal uit elkaar te drijven. En nog een tip: google eens op 'levend verlies'. Dat is een vorm van rouw, terwijl er niet iemand overleden is. Het afscheid nemen van het idee dat zijn moeder niet verandert, is een vorm van levend verlies. Heel veel sterkte!
Mijn man weet inderdaad dat ze nooit gaat veranderen. Maar toch blijft hij dat sprankje hoop houden dat ze de leuke oma zou worden...en blijft hij die schuldgevoelens houden. Hij weet als hij rationeel denkt ook echt wel dat het hem niks gaat brengen het contact met zijn moeder alleen maar ellende. Ze heeft er al wel eens voor gezorgd dat wij bijna uit elkaar waren. En dat zou ze zeker nu nog doen. Toen ik al geen contact meer had aan het einde van mijn zwangerschap probeerde ze ook op hem in te praten. Dat het respectloos van mij was. Dat ik dit niet kon maken dat dit niet normaal was Dat ik niet fatsoenlijk was opgevoed. Ze hersenspoelen mijn man toen ook wel eens zo dat wij gedoe hadden daarover. Ook toen de kleine al geboren was. Ze vroeg nooit naar hem en keek niet naar de kleine om maar als mijn man daar was probeerde Ze hem steeds te manipuleren. Want in was dan een slechte moeder slechte vrouw en blablabla. Daarom hebben zoveel meer rust in onze relatie en gezin nu.
Bedank voor de tip ik ga daar eens op Google! Man zegt idd wel eens eigenlijk kan iemand beter dood zijn dan dit want dan kan je rouwen. Nu niet want die persoon is er nog.
Aan jou kant van het verhaal te lezen hebben jullie jaar na jaar, keer op keer moeder de kans gegeven om opnieuw contact met jullie gezin te hebben. En telkens gaat het opnieuw fout. Ik had het allang opgegeven. Ik hoop voor je man dat hij dit kan verwerken en kan leren dat hij hierin niet de schuldige is. En hopelijk voor jullie gezin woont ze niet in de buurt.
Ze woont helaas op 10 min met de auto hier vandaan. Wel een andere woonplaats. Heeft al meerdere keren aan de deur gestaan zien we dan op de deurbel. Nu is het gelukkig al weer even rustig. Ja hebben haat echt heel veel kansen gegeven. Want dit is nog niet eens de helft van wat er allemaal gebeurt is helaas. Voor mij is het nu ook klaar maar ik hoop dat mijn man het ook volhoudt. Gaat me er meer om dat stel dat hij wel weer contact krijgt met haar of ik het dan kan malen onze zoon daar weg te houden. Want hem (mijn man)kan ik niet beschermen die is volwassen maar onze zoon wel...
Al meerdere keren gedaan inderdaad voor onze zoon er was. Hebben ook stopgesprekken plaatsgevonden e.d. Lastige is dat als het nu gebeurt de politie veilig thuis moet inlichten omdat er een kindje bij betrokken is. Heb dit gezien bij mijn zus met haar ex. Maar als het nodig is bel ik alsnog hoor! Heb verder niks te verbergen voor veilig thuis natuurlijk.
Eerlijk? Ik had haar al lang uit mijn leven en dat van mijn zoon weggehouden. En ook geen kansen meer gegeven. Ik ben heel erg van iemand een tweede kans geven maar dit is -als ik het zo lees- al het heke leven van je man zo!! Ze beschadigt jullie allemaal en maakt alleen maar dingen kapot (letterlijk en figuurlijk). Ik had haar nooit meer terug laten komen, echt nooit. Je zoon zou voor mij de grootste motivatie zijn. Ze brengt niks goeds. Klinkt alsof ze zeer complexe persoonlijkheidsproblematiek heeft.
Eerlijk? Ik had haar al lang uit mijn leven en dat van mijn zoon weggehouden. En ook geen kansen meer gegeven. Ik ben heel erg van iemand een tweede kans geven maar dit is -als ik het zo lees- al het heke leven van je man zo!! Ze beschadigt jullie allemaal en maakt alleen maar dingen kapot (letterlijk en figuurlijk). Ik had haar nooit meer terug laten komen, echt nooit. Je zoon zou voor mij de grootste motivatie zijn. Ze brengt niks goeds. Klinkt alsof ze zeer complexe persoonlijkheidsproblematiek heeft.
Op de momenten dat er contact was beperkte ik het zelf ook tot het minimale. Laatste keer weer contact was eerst puur omdat stiefvader van mijn man ( waar we wel contact mee hadden) ongeneeslijk ziek was en in het hospice lag. Wilde gewoon afscheid kunnen nemen maar zij hield ons weg zolang er geen contact was. Daarna raakte ik na jaren eindelijk zwanger en hoopte mijn man dat ze alles goed zou maken door een goede oma te zijn maar helaas. Maar moest hem wel de kans geven dit zelf te gaan inzien. Wel met oog op dat ons zoontje niet geschaad werd hoor! Ze heeft hem dan ook maar 3x heel kort gezien. Het is inderdaad het hele leven van mijn man al zo inderdaad. Maar hij is in de jaren zo gemanipuleerd dat hij schuldgevoelens heeft om het moment er geen contact is. Voor mij is de deur nu dan ook echt dicht. Sinds ik zelf moeder ben snap ik niet hoe je zo met je eigen kind kan omgaan. Maar het is meer stel dat mijn man toch weer contact krijgt... kan ik het dan maken onze zoon daar toch weg te houden. Mijn man kan ik niet tegen houden... Al blijft hij voor nu nog wel bij zijn punt van geen contact willen maar je weet het nooit... kinderen zijn loyaal aan hun ouders vaak he...
Ja, de loyaliteit van een kind gaat echt heel ver... Toch had ik het volledig begrepen als hij lamf geleden al afscheid had genomen. Je kunt je man zeker niks verbieden, maar je kind bij haar weghouden kan wel en zou ik in dit geval ook zeker doen. Hoe verdrietig het ook is. Ze zal hem helaas niks positiefs te bieden hebben.
Ik ga ook zeker onze zoon weghouden bij haar. Fijn om te lezen hier dat ik inderdaad de juiste keuze maak. Wil gewoon het beste voor onze zoon. Wat man doet kan ik helaas niet bepalen. Maar ik hoop dat ook die echt los komt van haar en het los kan laten. Dat gun ik hem zo. Een rustig, veilig en stabiel gezin.
Aanvulling... Mijn vriendin beseft nu dat ze niet per se haar eigen moeder mist...maar dat ze 'een moeder' mist in haar leven. Dat doet nog steeds pijn.
Wow .. ik had het contact al lang volledig verbroken. Ik heb een vader die over grenzen gaat. Ook een jaar geen contact mee gehad. Nu wel weer mits hij mijn grenzen respecteert. Doet hij dat niet laat ik het weten en zitten daar consequenties aan. Wat ik hierboven lees zou zo ver over mijn grenzen zijn en zo vaak dat ik allang had gezegd ‘zoek het uit’. Waarom houden jullie je zo angstvallig vast aan contact met haar als het niks dan ellende oplevert?
Grenzen aangeven werkt bij haar helaas niet. Ze blijft er steeds maar weer overheen gaan. Fijn dat jij wel een manier hebt gevonden om met je vader om te gaan. Naja dat steeds angstvallig contact vasthouden is vooral omdat mijn man steeds weer contact wilde. Hij hoopte steeds dat ze echt zou veranderen. Of probeerde steeds opnieuw een manier om met haar om te gaan. Was erg loyaal aan zijn moeder. De laatste keer is het contact alleen hersteld omdat zijn stiefvader ongeneeslijk ziek was (daar was nog wel contact mee) deze belande uiteindelijk in het hospice en als het aan zijn moeder lag konden wij geen afscheid nemen. En dat wilde wij wel. Dus daarom contact weer wat hersteld. Vlak daarna raakte ik na jaren in verwachten en had mijn man het mooie plaatje in zijn hoofd dat zijn moeder misschien wel een goede oma zou zijn. Maar helaas. Voor mij is de deur zeker dicht en al jaren dat het heel minimaal contact was vanuit mij op de momenten dat er contact was. Maar het is meer stel dat mijn man er voor kiest toch weer contact te krijgen met zijn moeder kan ik het dan maken om ons zoontje daar weg te houden. Want voor mijn man kan ik niet beslissen maar vind dat ik wel mijn zoontje moet beschermen....
Oeh mijn beste vriendin zat in een vergelijkbare situatie, maar dan met haar eigen moeder. De gekste situaties kwamen voorbij. Mijn vriendin ging er aan onderdoor, maar ze hield wel van haar moeder. Dat zet je niet zomaar even uit. Twee jaar geleden heeft mijn vriendin het moedige besluit genomen om al het contact te verbreken. Haar gezin leed er echt onder en zijzelf stond onder zoveel stress dat ze niet kon genieten van haar opgroeiende kindjes. Ze kon op den duur ook geen leuke moeder meer voor ze zijn. Ze zat er helemaal doorheen. Dat was voor haar het punt om te kiezen voor haar gezin. Hoe moeilijk ze het ook vond om haar (psychisch zieke) moeder te moeten laten gaan. Ze voelde zich in het begin ook heel schuldig naar haar kinderen toe dat ze hen de oma ontnam. Ook daar heeft ze vrede mee nu... de kinderen zien hun oma niet...maar ze hebben nu wel weer een energieke en vrolijke moeder.
Jouw man zal ook ongelooflijk in tweestrijd zitten. Ik denk dat het belangrijk is dat hij gaat inzien dat hij (en zijn gezin) een te grote prijs betalen voor de relatie met zijn moeder zoals die relatie nu is.
Kleine kans dat deze moeder de juiste therapie krijgt en zal veranderen...maar als dat ooit wel zo is kan ze misschien wel een fijne toevoeging zijn aan jullie leven dat van jullie kinderen.
Loyaliteit naar je (schoon)ouders toe is hartstikke mooi, maar niemand heeft het recht om je naar te behandelen. Naar dat je man vanuit zijn thuissituatie niet beter weet. Hopelijk heeft hij in jou iemand gevonden die hem laat voelen dat liefde ook onvoorwaardelijk kan zijn.
Oh jeetje klinkt ook erg heftig de situatie van je beste vriendin maar wel herkenbaar. Er gebeurt dan zoveel dat als ze het in goede tijden zouden laten zien het ongeloofwaardig zou zijn.
Mijn man had er inderdaad ook een hoop stress van. Dagen voor hij erheen moest werd hij al onrustig de dagen daarna was hij ook onrustig. Zijn moeder verplichte hem elke week langs te komen. Dus in een hele week hadden wij als we geluk hadden 1 dag zonder stress. Dat man zich niet druk maakte. Het heeft al jaren een flinke weerslag gehad op ons en onze relatie. Steeds in je achterhoofd de angst dat er weer wat kon gebeuren. Ik had zelf al langere tijd het contact met zijn moeder op een laag pitje staan. En uiteindelijk dus verbroken. Maar mijn man bleef hopen dat ze een goede oma zou zijn. Dus heb hem daar altijd in gesteund. Als ik van te voren al zou zeggen van nou als je keek bij de stief kleinkinderen of hoe ze als moeder was had hij het nooit zelf ingezien. Maar nu heeft hij het zelf ingezien met onze zoon dat ze er niet naar omkeek en nog steeds bleef flippen. Mijn man vind op het moment vooral het wat kon zijn beeld lastig. Zoals jij in je andere post ook zeg dat jou vriendin niet haar moeder mist maar een moeder figuur mist mijn man inderdaad het wat kan zijn plaatje. Onze zoon wij als ouders en onze eigen ouders als liefhebbende opa's en oma's. Helaas kijkt zijn vader ook niet heel veel om naar onze zoon. Van zijn kant is alleen zijn stiefmoeder er die erg gek is met onze zoon. Dus dubbel lastig voor mijn man.
Ik denk niet dat zij ooit opzoek gaat naar therapie helaas. Maar mocht dat zo zijn dan kan ze misschien heel voorzichtig weer deel uitmaken van ons leven. Eerst van mijn dan van mijn en mij en daarna pas van onze zoon. Want ik ga hem niet te snel meer aan haar blootstellen!
Dat is zeker zo dat niemand het recht heeft ons zo naar te behandelen. Maar ik snap dat het voor mijn man heel lastig is omdat het zijn moeder is. Het verleden van zijn thuissituatie kunnen we helaas niet ongedaan maken. Maar bij mij en mijn familie is hij gelukkig in een warm nest terecht gekomen. Soms moeilijk voor hem omdat het niet zijn bloed is maar vaak fijn omdat hij weet dat hij altijd ook op mijn ouders en zussen en broertje kan terug vallen. Want die behandelen hem na al die jaren echt als hun eigen zoon/broer. Dus gelukkig maakt hij nu eindelijk mee wat onvoorwaardelijke liefde is!!
Fijn dat hij bij jouw familie zo'n liefdevolle behandeling krijgt. Tegelijk misschien ook confronterend om te zien wat je gemist hebt. Dat hij 6 dagen per week van slag is om 1 keer zijn moeder te zien is echt niet gezond. Ik hoop heel erg dat jouw man voor zijn eigen geluk durft te gaan kiezen. Dat kan ook samen gaan met contact hebben maar dan moet hij duidelijk zijn eigen grenzen kunnen bewaken.
Jullie kindje mag je in bescherming nemen he.... Bij oma zijn horen ook echt wel wat verantwoordelijkheden. Dan stel je je liefdevol en fatsoenlijk op. Kun je dat niet... dan kun je niet bij de baby in de buurt komen. Eigenlijk ligt de keuze bij haar. Zij kiest ervoor om onveilige situaties te creëren en zij kiest er dus niet voor om zich te gedragen als liefdevolle oma. Als zij de keuze niet kan maken om het beter te doen... dan is dat zo. Maar dan is de consequentie dat ze de baby dan niet ziet toch? Jullie ontnemen niemand iets. Jullie bewaken grenzen. En dat mag.
Zeer zeker fijn dat hij in een warm bad terecht komt bij ons. Hij leert nu eindelijk dat hij er mag zijn. Maar idd ook confronterend omdat hij dat nooit heeft gehad. Het probleem is dat zijn moeder altijd over je grenzen heen gaat hoe duidelijk je ze ook aangeeft. Denk dus echt dat dit inderdaad het beste is. Sowieso bij een kleinkind in het leven aanwezig zijn geeft verplichtingen waaronder het kind nier schaden en dat gaat haar helaas niet lukken. Dus het is goed zo. Ik blijf me zoon beschermen!
Wat een verhaal! Het enige wat ik kan zeggen, ga niet over je grenzen heen. Want volgens mij deed je dat wel als ik het zo lees. Lastig zo'n situatie. Doe wat goed voelt en blijf vooral open en eerlijk tegen elkaar. Want als jij je niet fijn en veilig voelt en je het niet aandurft je kind bij haar in de buurt te hebben, spreek het uit en blijf vooral je gevoel volgen.
Bedankt voor je antwoord. Inderdaad jaren over mijn grenzen gegaan. Ik heb op het moment zoiets van als man contact wilt prima maar zonder onze zoon en mij. Ik kan gewoon zijn veiligheid niet garanderen helaas. Man snapt het maar blijft door jarenlange manipulatie veel last hebben van schuldgevoel. Praten er wel steeds open over inderdaad
Oh jeetje, ik vind dat jullie haar al genoeg kansen hebben gegeven. Na die baksteen door de autoruit zou ik er denk ik al echt klaar mee zijn geweest, dat gaat echt te ver.
Ja en dit is nog maar een topje van de ijsberg helaas. Zowel ikzelf als schoonpa als mijn fam hebben zelfs aangiften moeten doen van mishandeling en bedreiging om bepaalde dingen te laten stoppen. Erg heftige jaren geweest. En nu zoveel meer rust!!
Ja en dit is nog maar een topje van de ijsberg helaas. Zowel ikzelf als schoonpa als mijn fam hebben zelfs aangiften moeten doen van mishandeling en bedreiging om bepaalde dingen te laten stoppen. Erg heftige jaren geweest. En nu zoveel meer rust!!
Klinkt als een verstandig besluit voor jullie gezin om de deur nu dicht te houden. Dat het heel moeilijk voelt, is logisch. Of het zo moet blijven, geen idee. Je man zou zelf eens met iemand kunnen gaan praten, want opgroeien met zo'n moeder heeft hoe dan ook impact op hem. Hij kan haar niet veranderen, maar wel zelf hulp krijgen in hoe hij hiermee om kan gaan. Ik denk dat dat jullie het verste helpt. Want die moeder, daar kun je niks mee.
Mijn man zit ook al een tijdje in therapie hiervoor. Maar door die jarenlang manupilatie blijft hij zich schuldig voelen. Therapeut vraagt ook maar wat brengt het je weer contact met je moeder... Dan antwoord hij een hoop ellende maar wel van het schuldgevoel af.... Naja ik denk dat als ze zelf geen therapie gaat volgen mijn deur voor goed dicht is. Ze heeft al zoveel mensen geschaad. Schoonvader, haar eigen kinderen, der stiefkinderen en stiefkleinkinderen vriendinnen van der der zussen/broers mijn familie en mij natuurlijk. Wil dat voorkomen voor mijn zoontje...
Fijn dat je man al hulp heeft! Is echt niet niks, zo'n verstoorde relatie met een ouder. Weet je, terecht of niet, daar kan niemand iets over zeggen. Zelfs niet als je beide kanten kent. Het gaat om je persoonlijke gevoel en je eigen grens. En bij jullie levert het contact met haar duidelijk stress en ellende op. Terecht dat jullie je jezelf en je zoon er voor wil behoeden. Als het lukt om aan jullie kant een manier te vinden om met haar om te gaan, is dat heel mooi. Maar als dat niet lukt, is dat niet een falen aan jullie kant. Hopelijk helpt de therapie je man om er een weg in te vinden!
Nee is inderdaad echt niet niks. Hij heeft het er ook echt lastig mee. Lijkt nu even wat erger te zijn omdat hij zelf nu vader is van een zoon en het echt niet snapt. Maar eigenlijk ook maar goed dat hij het niet snapt!
Klopt er is inderdaad ontzettend veel stress als zij in ons leven is. Ons zoontje huilde ook nooit en bij niemand behalve als zij in de buurt was. Verder is voor mij ook de deur dicht. Ik wil voor mezelf geen contact meer met haar. Er zijn zulke heftige dingen gezegd en gedaan dat kan ik echt niet meer vergeven na al die jaren ellende. Ik ben juist bang dat als er contact is met haar en onze zoon ze ook die flipbuien heeft. Het kondigt zich niet aan. Je kan binnen stappen em ze begint te schelden en gooien uit het niets... Deed ze ook gerust toen ik nog zwanger was helaas. Hoop oom dat mijn man zijn weg erin vind!
Ik denk dat je nu voor je gezin en je eigen geluk moet kiezen. Zo te lezen heb je je schoonmoeder genoeg kansen gegeven en heeft ze deze niet met beide handen aangegrepen. Het welzijn van jou, je man en je kindje is vele malen belangrijker. Je man is door hoe zijn moeder is en was getekend en gevormd. Hij heeft daar nu nog steeds problemen/last van aangezien hij hiervoor hulp heeft qua verwerking. Zorg alsjeblieft dat je je kindje dit bespaard! Ergers een trauma van hebben is zo gebeurd, maar kom daar dan maar weer eens vanaf... Sterkte meis, dit is een moeilijke en verdrietige situatie❤️
Ja echt een hele hoop kansen helaas. Maar wilde er ook echt alles aan gedaan hebben voor mijn man voor ons zoontje.
Mijn man zit nu al even in therapie en maakt gelukkig al heel wat stappen. Het is vooral die jaren langen manipulatie die er moeilijk uitgaat. Het schuldig blijven voelen want ja je 'ontneemt' haar iets. Maar hij ziet aan de andere kant ook in dat we ons zoontje moeten beschermen. Ik geef ook altijd aan hem aan van voor jou kan ik die keuze niet maken wil je gaan moet je gaan. Maar ik ben het aan ons zoontje verplicht hem te beschermen. En er dus inderdaad voor te zorgen dat hij geen trauma krijgt. Maar was bang dat ik te heftig reageerde of te weinig had geprobeerd.
Ja echt een hele hoop kansen helaas. Maar wilde er ook echt alles aan gedaan hebben voor mijn man voor ons zoontje.
Mijn man zit nu al even in therapie en maakt gelukkig al heel wat stappen. Het is vooral die jaren langen manipulatie die er moeilijk uitgaat. Het schuldig blijven voelen want ja je 'ontneemt' haar iets. Maar hij ziet aan de andere kant ook in dat we ons zoontje moeten beschermen. Ik geef ook altijd aan hem aan van voor jou kan ik die keuze niet maken wil je gaan moet je gaan. Maar ik ben het aan ons zoontje verplicht hem te beschermen. En er dus inderdaad voor te zorgen dat hij geen trauma krijgt. Maar was bang dat ik te heftig reageerde of te weinig had geprobeerd.
Ik denk dat, hoe oud je ook bent, je altijd zal hunkeren naar de liefde van je ouders. Ookal weet je dat je alle vorige keren gekwetst bent en verdrietig en getekend bent achtergelaten. Je man zal, waarschijnlijk ook dmv therapie moeten leren dat de situatie is zoals hij is en dat hij gelukkiger zal worden als hij zijn moeder los kan laten. Wat natuurlijk ontzettend moeilijk en verdrietig is! Het enige wat jij kunt doen is je man zo goed steunen als je kunt en je kindje beschermen tegen het verdriet wat oma brengt. Ik ben blij om te lezen dat jouw familie er wel is en dat jullie daar steun en liefde vinden ❤️
Je man ontneemt zijn moeder niks, zij heeft hèm van alles ontnomen. En als hij haar in het leven van jullie zoon houdt, ontnemen jullie hem ook iets, namelijk veiligheid en een goed voorbeeld. Door het contact met zijn moeder te stoppen, geeft hij zichzelf (en zijn gezin) iets heel moois, namelijk zelfrespect. (Iets wat zijn moeder hem.nooit gegeven heeft, zij respecteert zo te lezen geen enkele grens van jullie)
Dat is precies wat ik mijn man ook probeer te laten inzien. Dat we zijn moeder inderdaad niks ontnemen maar dat ze dit zelf doet. Hij weet ook wel dat het eigenlijk niet kan en dat hij onze zoon en ons al gezin moet beschermen. Maar hij blijft hopen op het perfecte plaatje.... denk dus dat het niet zozeer zijn moeder is maar de hoop op een gezin met liefhebbende opa's en oma's. Zijn vader kijkt namelijk ook niet heel veel om naar onze zoon. Meer omdat die denk niet met baby's om weet te gaan. Zien hem wel regelmatig hoor. Enige uit zijn fam die dan echt geïnteresseerd is is zijn stiefmoeder. Dat maakt het zo triest... Dus hoop dat hij het volhoud. Dan maar met schuldgevoel naar zijn moeder maar zonder geschaade zoon dan!
Hopelijk heeft jullie zoon aan jouw ouders een lieve opa en oma? Zijn schuldgevoel is volledig onterecht en ook niet helpend helaas, het brengt hem niks.. Als er al iemand "schuld" heeft, is het zijn moeder (al zal zij vermoedelijk ook beschadigd zijn in haar jeugd)
Zeer zeker mijn ouders zijn stapel gek op hem. Net als op hun andere kleinkinderen. Die zullen echt bergen verzetten mocht het nodig zijn. Dus daar krijgt hij echt liefde in overvloed. Van de stiefmoeder van mijn man ook die is ook gewoon oma voor hem. En dan hebben we ook mijn eigen oma nog. Nou als er 2 gek op elkaar zijn zijn dat mijn oma en ons zoontje. En nog mijn zussen en broer als ooms en tantes ook gek op die kleine man. Oooh en zijn nichten en neef (die is 10 weekjes ouder dus groeien samen op) dus wat liefde en familie betreft komt hij niks te kort gelukkig. Het is meer voor mijn man dat ik het lastig vind. Mijn familie die alles zouden doen voor onze zoon en dan zijn familie. Onze zoon komt denk ik zelf niks te kort :).
Ik probeer hem dat ook steeds in te zien dat het qchukdgevoel onterecht is. En dan ziet hij dat ook hoor. Maar dan een dag later is het er weer. Hopelijk kan daar nog iets mee in therapie :)
Oh ja, ik weet niet hoe het in Nederland is, maar als je in België woont, zorg dan dat je genoeg bewijzen hebt dat je het contact niet tegenhoudt en zelfs initiatief neemt. In België hebben grootouders namelijk het recht om hun kleinkinderen te zien. Dus als zij het plots in haar hoofd krijgt om een rechtzaak te starten met de reden (leugen) dat zij haar kleinzoon niet mag zien, zal ze die rechtszaak allicht winnen en wordt er misschien een aantal uur of dagen vastgesteld dat ze hem MOET zien. En dat is misschien meer dan jullie emotioneel aankunnen. Maar als jullie kunnen aantonen dat ze contact mag hebben met haar kleinzoon en jullie dat zelfs aanmoedigen, heeft ze niets om mee te slaan in de rechtzaak.
In Nederland kan een oma alleen bezoekregeling gaan eisen als zij kan aantonen dat ze intensief contact heeft gehad met het kleinkind. Aangezien ze ons zoontje maar 3x heeft gezien is dat nu niet aan de orde. Ze heeft nooit opgepast. En hem 1x 10 min in het ziekenhuis gezien 1x 30 min thuis en 1x 30 min toen mijn man daarheen ging. Vanaf de dag voor kerst heeft ze hem niet meer gezien. Hij was toen een week of 6. Nu 6 maanden... Daarnaast heb ik en andere familieleden in de afgelopen 12 jaren regelmatig aangifte tegen haar moeten doen zoals toen met de baksteen. Maar ook voor bedreiging, fysiek geweld en lastig blijven vallen. Zijn ook stopgesprekken van geweest. Dus een flink dossier van opgebouwd. Vandaar dat als het voor de rechter zou komen ik kan aantonen dat ze hem nooit heeft gezien en ook dat hij gevaar loopt. Verschillende lelijke appjes over ons zoontje ook bewaard.
Nou meid wat een droevige situatie. Heel veel sterkte!
Zoek eens eventjes 'narcistische ouder' op. Ik weet het, er wordt tegenwoordig heel snel met de term narcisme gegooid. Maar er zijn er dan ook echt heel veel. Misschien kan het wat verduidelijking brengen voor jullie en kunnen jullie tips vinden over hoe met de situatie om te gaan.
Ik heb zelf ook met een narcistische moeder te maken en wij hebben onze kinderwens lang aan de kant gezet uit angst. Nu hebben we toch een dochter maar het contact is minimaal. Vooral omdat we aan de andere kant van de wereld wonen 😅 maar daar zijn we heel blij mee! 🤭
Inderdaad al regelmatig wat gegoogled over haar. Ze tikt inderdaad heel veel vakjes aam van Narcisme maar dan vooral het verborgen narcisme. Als je haar maar vaag kent denk je aah wat een leuk mens tot je een betere band krijgt. Maar ze tikt ook wat vakjes aan van een bordeline persoonlijkheidsstoornis en aangezien ik geen psygiater ben kan ik zelf natuurlijk er geen etiketje op plakken. Maar dat er iets met haar aan de hand is is heel zeker!
Ja wij hebben echt verschillende manieren geprobeerd om contact te hebben met haar maar het is nooit genoeg. Op een laag pitje lukt dan dus ook helaas niet want dan valt ze je dus helaas steeds lastig. Wij hebben idd ook lang getwijfeld over onze kinderwens maar uiteindelijk besloten er toch voor te gaan. Op dat moment was er ook tijdelijk geen contact.
Maar het blijft lastig het liefste zie je het leuke plaatje van een happy familie maar helaas...
Meid, zolang je schoonmoeder niet aan zichzelf gaat werken gaat die band nooit komen... ze stelt je man steeds teleur (zachtjes uitgedrukt). Ze heeft haar stiefkleinkinderen teleurgesteld. Ze zal dit ook bij je zoontje doen.... en dan zal ik het welzijn van je kind boven het 'ontnemen' van een kleinkind stellen.
Naja het teleurstellen alleen vind ik dan nog het minst erge. Als dat het enigste was... Het is voor mij vooral het geestelijke en fysieke geweld wat ik heftig vind. Het ontploffen het uitschelden het schade zeg maar. Maar denk inderdaad dat dit nooit gaat veranderen helaas. Ja ik vind zelf ook persoonlijk dat ik haar niet haar kleinzoon ontneem.... maar dat ze dit zelf doet. Want het is niet veilig daar. En als zij in intensieve therapie gaat is er contact mogelijk....
Inderdaad, zachtjes uitgedrukt zeg ik ook 😉 heel zachtjes! Evht alleen maar loodzware negatieve energie. Ik zal haar niet bij mn kinderen willen hebben. Je ontneemt haar niks, ze heeft een goede jeugd van je man wel afgepakt.
Geen contact meer dan terecht. Wat ben jij geduldig en coulant! Zoals jij dit beschrijft gaat een psycholoog deze vrouw niet kunnen helpen. Minstens een psychiater en daarbij heb ik zelfs mn twijfels. Klinkt als een zeer narcistische vrouw. Persoonlijk zou ik mijn kind er ver uit de buurt houden voordat hij ook geschaad wordt. Heel veel sterkte.
En toch steeds bang dat ik er te weinig aan heb gedaan... erg eigenlijk dan he. Want dit is nog maar een klein stukje van wat er allemaal gebeurt is. Klopt zijn er zelf idd ook achter dat ze veel vakjes aantikt van Narcisme maar ook van een bordeline persoonlijkheidsstoornis stoor is. Maar aangezien ik geen psygiater ben kan ik er geen stempeltje op zetten.
Naja hulp wilt ze helaas niet. Want er is niks mis met haar vind ze... helaas. Voor mij is het inderdaad duidelijk zoontje uit de buurt houden. Maar het is zo triest voor mijn man... deze blijft hopen dat zijn moeder ineens 180 graden draait en veranderd in een goede oma. Bij hem is het denk zoals ik het begrijp niet het gemis van zijn moeder als oma maar het gemis van hoe het kan zijn...
En ik denk dat dat het precies is. Zij weet het zo te spelen dat jij je nog schuldig gaat voelen ook. Jaren lang voor elkaar gekregen op die manier (in jouw verhaal te lezen) Laat je niet gek maken. Je hebt genoeg gedaan. Als ik in jouw schoenen had gestaan had ze niet eens op kraamvisite mogen komen!
Ik wilde inderdaad in eerste instantie ook niet dat ze op kraamvisite kwam. Maar dan hield ik onze zoon dus bij der weg. Dan had mijn man niet kunnen inzien dat ze als oma net zo belabberd was als dag ze is als moeder. Vandaar het toch toegelaten. Klopt ze heeft altijd alles zo weten e spelen dat wij ons schuldig gingen voelen en aan onszelf begonnen te twijfelen. Maar juist nu ik zelf moeder ben zie ik dat beter in dan ooit. Hopelijk blijft mijn man het ook voor zichzelf herhalen dat dit het beste os voor onze zoon
Of het verbreken contact terecht is, kan niemand hier beoordelen. Dat is iets dat je samen met je man hebt besloten. De tijd zal het leren of het een goede beslissing is geweest. We lezen hier alleen jouw kant van het verhaal dus een neutrale kijk hierop kan niet.
Dat is zeer zeker zo dat dit 1 kant van het verhaal is. Mijn schoonmoeder zou ook nooit toegeven dat het ook echt zo is helaas. Op het moment lijkt het mij nog steeds de juiste keuze aangezien er nu een stuk meer rust is. Man staat ook nog achter de keuze maar blijft in zijn hoofd zitten met hoe een perfect plaatje kan zijn. Helaas is mijn verhaal een topje van de ijsberg. Er zijn in alle jaren ook verschillende aangiften tegen haar gedaan met stopgesprekken en zelfs een taakstraf al gevolg. Aangiften vanuit verschillende partijen helaas.
Maar inderdaad dit is mijn kant van het verhaal en dus maar 1 kant ;)
Dat is zeer zeker zo dat dit 1 kant van het verhaal is. Mijn schoonmoeder zou ook nooit toegeven dat het ook echt zo is helaas. Op het moment lijkt het mij nog steeds de juiste keuze aangezien er nu een stuk meer rust is. Man staat ook nog achter de keuze maar blijft in zijn hoofd zitten met hoe een perfect plaatje kan zijn. Helaas is mijn verhaal een topje van de ijsberg. Er zijn in alle jaren ook verschillende aangiften tegen haar gedaan met stopgesprekken en zelfs een taakstraf al gevolg. Aangiften vanuit verschillende partijen helaas.
Maar inderdaad dit is mijn kant van het verhaal en dus maar 1 kant ;)
Dat is zeer zeker zo dat dit 1 kant van het verhaal is. Mijn schoonmoeder zou ook nooit toegeven dat het ook echt zo is helaas. Op het moment lijkt het mij nog steeds de juiste keuze aangezien er nu een stuk meer rust is. Man staat ook nog achter de keuze maar blijft in zijn hoofd zitten met hoe een perfect plaatje kan zijn. Helaas is mijn verhaal een topje van de ijsberg. Er zijn in alle jaren ook verschillende aangiften tegen haar gedaan met stopgesprekken en zelfs een taakstraf al gevolg. Aangiften vanuit verschillende partijen helaas.
Maar inderdaad dit is mijn kant van het verhaal en dus maar 1 kant ;)
Dat is zeer zeker zo dat dit 1 kant van het verhaal is. Mijn schoonmoeder zou ook nooit toegeven dat het ook echt zo is helaas. Op het moment lijkt het mij nog steeds de juiste keuze aangezien er nu een stuk meer rust is. Man staat ook nog achter de keuze maar blijft in zijn hoofd zitten met hoe een perfect plaatje kan zijn. Helaas is mijn verhaal een topje van de ijsberg. Er zijn in alle jaren ook verschillende aangiften tegen haar gedaan met stopgesprekken en zelfs een taakstraf al gevolg. Aangiften vanuit verschillende partijen helaas.
Maar inderdaad dit is mijn kant van het verhaal en dus maar 1 kant ;)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Familie en Gezin
reacties (101) Verversen