Momenteel ben ik bijna 20 weken zwanger van ons eerste kindje. Aangezien mijn ouders vrij dominant zijn, hebben we een veel betere band met de familie van mijn man. Hij komt uit een warm gezin met twee oudere zussen. Zijn oudste zus heeft al twee zoontjes van 3,5 en 1,5 jaar oud. Tijdens deze zwangerschappen werd altijd met de hele familie meegeleefd. Echootjes tonen, kleine stapjes in de ontwikkeling delen, babyspullen uitzoeken… Ik vond het heerlijk om dit te volgen en keek er enorm naar uit om dit later ook te kunnen doen. Ondertussen is de realiteit in de familie jammer genoeg anders. De middelste zus heeft het voorbije jaar helaas een paar miskramen te verwerken gehad. Ook dit werd telkens opgevangen en uiteraard leefde ik enorm mee met haar. Iedereen, ook wij, probeerden er alles aan te doen om haar te steunen. Ik voel mij dan ook enorm schuldig dat ik het toch wel jammer vind dat wij het geluk van onze zwangerschap niet kunnen delen met de familie. Dit zou uiteraard pijnlijk zijn voor haar, en de rest van de familie geeft ook aan dat we er beter niet te veel over spreken om haar te ontzien. Ergens zorgt dit toch voor een dubbel gevoel. Natuurlijk begrijp ik dat en ik wil haar dan ook absoluut niet kwetsen, maar ergens voelt het toch ook alsof ons moment wat wordt ‘afgepakt’. Ik zou ook heel graag delen dat alles goed gaat met de baby, dat ik hem/haar voel stampen, hoe groot hij/zij intussen al is… Maar dat wordt allemaal doodgezwegen. En tegelijk voel ik mij erg schuldig, omdat ik uiteraard weet dat het voor haar veel erger is. Ik gun haar die gezonde zwangerschap zo, maar nu lijkt het ook alsof het ons niet gegund is… Ik schaam me zelfs wanneer ik dit bericht typ, maar vraag me af of er nog mama’s in deze situatie gezeten hebben (eventueel langs de andere kant) en hoe jullie hiermee omgingen. Met mijn familie is het ook moeilijk om de verhalen te delen, aangezien ze een heel ander karakter hebben en meteen ‘eisen’ gaan stellen over de baby, daarom vind ik het extra jammer.
Rond de geboorte van mijn neefje kreeg ik mijn tweede miskraam. Mijn schoonzusje deelde elke dag een aantal foto's van mijn neefje op de gezinsapp. Erg confronterend en pijnlijk. Maar ik wilde haar geluk niet in de weg staan en ben tijdelijk de appgroep uit gestapt. Om de zoveel dagen vroeg ik haar zelf om een foto van mijn neefje. Dan kwam de klap niet onverwachts en uiteraard had ik wel interesse. Ik heb het zelfs nog opgebracht om vlak na mijn eerste miskraam baby kleertjes met haar te kopen, want dat stond al op de planning en zij wist van niks. Vervolgens werd ik gevraagd om haar babyshower te organiseren, shit happens. Ook maar gedaan. Geluk en verdriet kunnen naast elkaar bestaan. Wandelend samen met haar baby hebben we het ook over mijn verdriet en verlangen naar een baby gehad. Heel moeilijk om baby's bij anderen te zien of zwangere buiken, maar ik gun ze het. Gelukkig heb ik ondertussen een zoontje van vijf maanden!
Ik was tegelijk met mijn nichtje zwanger. Ik moest mijn kinderen begraven en zijn kreeg een levend kind. In de tijd dat zij nog zwanger was hebben we nog gewoon contact gehad. Zij en haar kind konden er immers niets aan doen dat mijn zoons er niet meer waren. Na de geboorte van haar dochter had ik het moeilijk. Zelfs nu nog nu ik zelf een dochter heb.
Ik heb in de situatie gestaan van jou schoonzus. Ik onderging een curretage van 9 weken zwangerschap. Een week later stuurde me schoonzus een bericht dat ze 12 weken zwanger waren. Het begin was heel zwaar. Ik betrapte mezelf erop dat ik jaloers werd en soms zelfs boos. Waarom gaat het bij haar wel goed en bij mij niet? Waarom mag zei straks wel met haar kindje knuffelen en moet ik de mijne begraven in mijn tuin?
Na een maandje ongeveer kreeg ik er vrede mee en vond ik het heel leuk dat ze zwanger was. Ook veel ervaringen gedeeld samen. Ik zette mijn gevoel opzij omdat dit haar moment was. En ja, nog steeds denk ik 'dit had mijn kindje nu ook kunnen doen'. Dat blijft denk ik altijd.
Ik zou met je schoonzus praten, bel haar persoonlijk op en vraag naar haar gedachtes. Ik denk dat ze dit alleen maar fijn vind.
Wat super moeilijk, ik snap dat je je heel erg schuldig voelt door dit te typen alleen ik begrijp je zeker wel. Ik denk dat je man het misschien het beste kan bespreken met zijn moeder en zussen, het is tenslotte ook zijn kindje waar nu niet over wordt gesproken.
Hoop dat jullie er uit gaan komen je toch nog kan genieten van jullie wondertje samen met de schoonfamilie.
Oef ja moeilijk dit .. ik had net mijn 2e miskraam en toen belde mijn zus een week later dat ze in verwachting was van nr 4 en dat heeft zoveel pijn gedaan .. ik heb daarin ook minder enthousiast kunnen doen maar bij ons duurt t steeds ook eeuwen voor ik zwanger ben enzo .. dubbel op moeilijk .. zij ronde 1 huppakee .. maar ik heb me ook schuldig gevoeld dat ik niet kon mee genieten en heb dat ook enigsinds bespreekbaar gemaakt .. ik denk dat het heel goed zal zijn om hierover te gaan praten met je sz .. als het niet eens bespreekbaar kan zijn dan gaat er iets goed mis .. wij hebben nu 3 miskramen gehad en loodzware periodes en zoveel emoties.. jij moet ook vrij kunnen zijn in wat je voelt en ervaart want jij bent wel zwanger en jij bent jij .. succes heel veel sterkte en ik hoop zo dat het goed komt
Bedankt voor de reacties al. Het is ook zo dat als ik iets probeer te delen met mijn schoonouders of andere schoonzus, ze bijna meteen switchen naar hoezeer ze hopen dat mijn schoonzus ook snel zwanger is. Ook hier heb ik uiteraard begrip voor, maar zoals Mariakees aangeeft vind ik het jammer dat ik die blije periode gemist zou hebben. Het is al zo ver gekomen dat ik mij schuldig voel als ik zelf geniet van mijn zwangerschap. Zelfs voor mijn eigen gevoel overheerst haar verdriet en ons medeleven voor haar op mijn eigen geluk. Ik heb al met haar gesproken, maar wat ze aangeeft is erg wisselend.
Snap jou maar ook je zus want zelf ook een miskraam ervaren. Wilde idd geen leuke verhalen horen etc voelde als zout op mijn wond. Maar snap dat voor de ander het jammer is niet alles te kunnen delen.
Voorbeeld: Een vriendin was tegelijk zwanger ik raakte de mijne kwijt en zij niet. Ik was jaloers en ze was niet mijn zus en stond verder weg. Ik heb aan gegeven dat ik geen echos en verhalen etc wilde mits ik er zelf om zou vragen. Ik heb haar ook niet gezien en koos voor mezelf. Daar aansluiten dat het 3 jaar medisch duurde voor het lukte. Mis gunde haar niet maar geconfronteerd worden met dat zij wel had wat mij bruut ontnomen was
Ben nu inmiddels zwanger gelukkig totaal 3.7 jaar en mijn zusje ook... Maar als het niet gelukt was en zij zou zwanger zijn zou ik met haar breken.. Niet voor de lol maar de confrontatie etc zou ik niet hebben kunnen relativeren. Ik ging niet naar kinderverjaardagen waar babys waren of zwangeren. Dit niet alleen om de babys of de buiken, maar de angst dit nooit te ervaren, waarom lukt het hen wel en mij niet wat doe ik fout, ouders die knuffelen met hen baby dat wil je zelf zo graag, de liefde die ze geven wil jij ook kunnen geven maar jij staat met legen handen. Er komt zo veel meer bij kijken dan verwerken van eem verlies of de ander het niet gunnen.
Heb je wel eens een gesprek 1 op 1gehad met je zus. Wat wil zij, wat voelt ze, denkt ze. Ook dat jij je uit kan spreken na haar wat dit inhoudt voor jou.. Maar dit alles staat los van jou alleen dat wonder wat jij draagt is haar grootste verlangen en hoe graag ze blij wil zijn kan ze dit miss niet.
Uiteindelijk is het beste erbij neerleggen als de situatie niet veranderd. Of energie stoppen in wat je graag wil maar is energie voor niets. Probeer duidelijk te zijn wat het met je doet en wat je voelt. Denk alleen wel dat zodra je niet meer verwacht dat iedereem blij of interesse toont is je teleurstelling minder groot.
Ik mis goede communicatie, aan beide kanten van de familie. Lastig nu dat je niet face to face met elkaar om de tafel kan gaan zitten. Misschien eens even een (videobellen)gesprek alleen met je schoonzus? Hoe staat zij hier zelf in?
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Familie en Gezin
reacties (11) Verversen