Ik heb twee prachtige jongens rondlopen en momenteel zwanger van onze derde. Ik had gehoopt bij de 13 weken echo een meisjesnub te spotten maar het piemeltje tussen de beentje was overduidelijk. De echoscopiste bevestigde dit ook, 100% een jongen. Ik kon nog een glimlach op mn gezicht toveren maar thuis stortte ik in. Ik was overtuigd dat dit het meisje zou zijn die ons gezin compleet zou maken. Mn man en ik droomden beide van nog een meisje erbij en dat we dan eindelijk onze meisjesnaam konden gaan gebruiken. Ik merk dat mn enthousiasme rondom de zwamgerschap getemperd is en ik ben aan t rouwen om t idee dat ik nooit een meisje zal krijgen. Ik voel me enorm schuldig naar het mannetje in mijn buik, hij kan er niks aan doen dat ik een voorkeur had want het is immers altijd weer een muntje opgooien. Ik weet niet zo goed goed wat ik met deze emoties moet. Please geen reacties zoals, je moet blij zijn dat je uberhaubt kinderen kan krijgen, als je dat denkt prima, maar dit gaat me niet helpen dus reageer dan liever niet. Het zijn gevoelens waar ik me al voor schaam en ik vraag hulp om daarmee te dealen, niet om me verder door t slijk te halen. Is er iemand die dit herkent die woorden van troost oid voor me heeft?
Bedankt iedereen voor de superlieve reacties. Ik had het eerlijk gezegd niet zo verwacht. Fijn dat er zoveel herkenning is. Ik merk dat elke dag een beetje anders is, sommige dagen Google ik dingen zoals: hoe groot is de kans dat een echo verkeerd is, maar sommige dagen voel ik al meer berusting bij het idee van een derde zoon. Ik moet nog steeds heel erg slikken bij t idee dat ik nooit een meisje kan vasthouden wat een miniversie van mezelf is. Het is inderdaad niet alleen jurkjes en glitterponys kopen, maar de band die ik met m'n eigen moeder heb en deze zelf zou willen ervaren met mijn eigen dochter. Een band die ik niet met mijn schoonmoeder ervaar hoewel ik het echt getroffen heb mijn mijn hele schoonfamilie. Er is een hele kleine kans dat we alsnog voor een vierde kindje gaan, maar acht die kans klein, en heel eerlijk? Dan ben ik overtuigd van nog een jongen. Maar dat is voor later. Ik vermoed dat dit ons laatste zal zijn en hoop dat ik in ieder geval na m'n bevalling een roze wolk zal ervaren. Bedankt iedereen voor de begripvolle reacties
Ik heb zoons en de liefde die ik van ze krijg is prachtig. Een vriendin van mij heeft een broer, die woont tegenover zijn moeder. Hij gaat elke dag naar haar toe, even samen ontbijten of koffie drinken. Mama is zijn koningin. En je ziet het vaak, jongetjes zijn gek op hun mama. Het is een rijkdom om zoveel zonen te hebben. Meisjes zijn ook super, maar ze zullen niet altijd een kopie van jou zijn. Ze zijn een eigen, uniek individueel. Ik ken genoeg moeders bovendien, die een leukere band met hun zoon hebben dan met hun dochter.
Als al je kinderen leven, gezond zijn en de band is hecht, als er stabiliteit in het gezin en in huis is, prijs jezelf dan rijk. Of het nou jongens of meisjes zijn. Dit is namelijk ware rijkdom. Niet iedereen heeft dat.
Een dochter kan ook de miniversie van je man zijn Het lijkt me sowieso gezond om het verlangen naar een kopie van jezelf los te laten: daar wordt nl geen kind gelukkig van... Maar dat wist je waarschijnlijk zelf eigenlijk ook wel...
Je bent niet de enige met dit gevoel! Veel vrouwen spreken hier ook niet over, maar je ziet dat een hoop dames dit gevoel herkennen. Zelf dacht / hoopte ik dat mijn eerste een jongen was. Dit werd een meisje. Ik had al een jongens pakje gekocht. Ik moest echt even 2 dagen bijkomen. Ik deed natuurlijk voor de buitenwereld enthousiast. Dan hopen op de 2e. Ik had al een meisje en hoopte nu extra op een jongen. Dit werd weer een meisje. Ben blij dat ik de echo's vroeg had gemaakt en dus nog lang de tijd had om te wennen. Ik had niet lang nodig. Na een paar dagen was het voorbij. Tuurlijk ben je straks verliefd op je baby!! Dit heeft ook niks met je baby te maken. Geef het even tijd
Ik herken het wel. Zelf heb ik 2 jongens. En het komt denk omdat ik zie dat mijn band met mijn moeder zo anders is dan die van mijn man met zijn moeder. Ja, ik had ook om die reden graag een meisje gehad. Maar als ik zie hoe leuk de broertjes nu al onderling zijn, vind ik dat zo waardevol om te zien. En ik bedenk me ook maar dat mijn schoonmoeder met mijn schoonzus ook geen goede band heeft en het dus ook aan de mensen/karakters kan liggen (en ik het met mijn kinderen dus anders kan doen).
Geef het wat tijd. Bij mijn tweede kindje dacht ik ook echt dat het een meisje zou zijn (mijn 1e was een jongen). Ik zag mezelf al shoppen, kletsen, knutselen, make uppen etc. Toen ik bij de echo hoorde dat het een jongen was, en ik wist dat we niet meer kinderen zouden willen, moest ik ook even slikken hoor. Het idee van geen dochter vond ik lastig! Maar na een paar dagen begon ik al meer aan het idee te wennen. Mijn eigen moeder zei toen; jij vergelijkt onze goede band, met die van moeder-dochter, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Je had ook een dochter later kunnen hebben waar het niet zo mee matcht, en wellicht nu met je zonen wel. Ik denk dat ze daarin gelijk heeft gehad, ik maakte er een perfect plaatje van, maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn! Nu dolgelukkig met mijn mannen. Nogmaals, je mag even wennen hoor, helemaal niet raar. Komt goed!!
Een troost: het kindje maakt het goed, het hartje klopt..
Het is altijd 50/50, dat weet men alvorens eraan te beginnen. Ik snap zoiezo niet waarom dat iets uitmaakt eigenlijk, het kindje zal je zoveel liefde geven, dan maakt het toch niet uit of het een hij of zij is.. maar dat vind ik ervan. Ik bid bij een zwangerschap voor een gezond kind dat een lief mens zal zijn, wat moet je nog meer willen?
Besef altijd dat er mensen zijn die niks hebben of nog erger: hun kind zijn verloren. Tel je zegeningen, dan komt het vast goed. Het moest zo zijn.
Gefeliciteerd in ieder geval, het blijft iets bijzonders, een baby. Probeer te genieten van de mooie tijd die je tegemoet gaat. Je zoons krijgen nog een broertje, hoe mooi is dat? Wat zullen ze blij zijn.
Je lijf en hoofd heeft ook te maken met allemaal hormonen, komt wel goed.
Hee! Ik snap je wel. Als je een bepaald beeld vormt of diepe wens hebt daarin.. Dat je daarom moet rouwen vind ik ook echt helemaal niet raar! En natuurlijk wordt jij super blij met die 3e baby boy! Straks heb je gewoon 3 stoere jongens.. hoe gaaf is dat. En daar mag heus ruimte voor zijn om deze gevoelens te laten landen.
Ik begrijp het helemaal. Ik had het zelfs de vierde keer weer. Heb 2 jongens, hoopte bij de derde vurig op een meisje die ik heb mogen krijgen en de vierde keer hoopte ik weer vurig op een meisje. Deze wens was zo groot dat ik hoopte bij de pretecho voor de geslachtsbepaling ik neutraal zou reageren als het een jongen was. Ook dit is een meisje. In mijn hoofd heb ik alles en iedereen bedankt dat ik nog een dochter krijg. Ik begrijp je helemaal. En wat mensen ook zeggen.. als die wens er zo sterk is dan is die er. En uiteraard houd je straks ook van dit jongetje.. dat komt helemaal goed. Maar het idee laten varen kan ook een soort rouw met zich meebrengen. ❤️
Ik denk dat het normaal is als je een droom los ‘moet’ laten, dat je daar wel verdrietig om kan zijn. Dat is ook de reden dat ik bij ons laatste het geslacht niet wilde weten, want als je kind na de bevalling in je armen ligt is het altijd goed en maakt het geslacht niets uit.
Gevoel mag er zijn. Dus je mag toch ook even verdrietig zijn. Dat geeft niks. als ie er eenmaal is word je toch gewoon verliefd op hem. En mag je het ook altijd jammer blijven vinden dat jullie geen dochter hebben. Dat betekent niet dat je daarom minder van hem houdt. Je houdt alleen ook van een ander idee.
Sorry, ik herken het niet. Ik had geen zware voorkeur zoals jij hebt. Lijkt mij een onbeschrijfelijk vervelend gevoel waar je graag vanaf wilt. Ik zou hulp vragen aan een professional. Hij of zij kan jou handvaten geven om je gevoelens een plek te geven zodat je toch kan genieten van de zwangerschap en straks je zoontje.
Als je bij elke tegenvaller professionele hulp in gaat schakelen snap ik wel dat er zulke lange wachtlijsten zijn.. Ik denk dat, de meeste mensen, heel goed dit zelfstandig kunnen verwerken. Het is een soort van rouw proces waar je doorheen moet..
Je hebt tegenvallers of volledig in de rouwstand schieten. Dan lijkt mij even sparren met een professional helemaal niet zo gek. Vooral niet als je jezelf schuldgevoel aan het aanpraten bent.
Het is niet alleen maar jou inzicht en al het andere moet meteen hulp zoeken. Dit is een normaal proces, en ik heb al in heeeel veel van jou opmerkingen gezien dat in jou geen sympathie zit dus dat jij dat weer niet voelt zoals je nooit andere begrijpt tjha... Maar laat haar met rust zij wil haar verhaal kwijt en wat ze voelt is heel normaal. Iedereen gaat daar anders mee om maar psychologisch is het niet. Dat merkt zij zelf veel beter dan jij dit heeft gewoon even tijd nodig. Of mag je nooit ergens om rouwen wat niet zal zijn.
Bij zoiets heb je geen proffesionele hulp bij nodig. Dit is een normaal gevoel waar je zelf gewoon even aan moet wennen en wat compleet normaal is.
Gelukkig voor jou dat jij nooit iets van anderen herkent maar ga niet meteen lopen roepen dat iemand proffesionele hulp nodig heeft als jij niet weet hoe iets voelt.
Ik heb twee jongens en ik heb ook afscheid moeten nemen van het feit dat ik geen dochter zou krijgen. Maar zo in de rouw, volledig instorten en schuldgevoel naar de baby toe zoals Schildpadje31 het omschrijft, heb ik nooit gehad dus nee, dit herken ik niet. Dan vind ik het niet zo gek om misschien even te sparren met een professional.
O joh,je hebt tijd nodig om te wennen aan het idee dat het leven soms anders loopt dan je zelf had bedacht. Dat geeft niks. Gun jezelf de tijd. En bedenk hoe leuk jullie zoontjes zijn. Daar krijg je er gewoon nóg eentje van🥰
II denk dat het juist heel goed is dat je dit deelt. Waarom zou je nier teleurgesteld mogen zijn je had immers een bepaald beeld geschept. Logisch dat je dan nu verdrietig bent en her een plekje moer geven. Niets om je voor te schamen hoor. Dat zegt niets over de liefde voor de baby die je nu draagt. Geef het even de tijd
Nou ik had dit juist andersom. Wij kregen na een zoon een meisje. Ik dacht alleen maar, wat moet ik daar nu mee?.heb ook alleen maar broertjes en geen ervaring met meiden. En na onze dochter nog een dochter gekregen. Ik dacht, hoe dan? Maar bij onze oudste dochter moest ik echt wennen aan een meisjes baby. Heeft zeker even geduurd. Maar toen we bezig waren met haar naam en spullen kopen ging het steeds meer vorm krijgen en begon het langzaam te landen. Nadat ze was geboren nooit meer het gevoel gehad. Geef jezelf de tijd om te wennen. Komt echt goed
Het komt echt goed alleen heeft het wel tijd nodig is mijn ervaring! Bij mij heeft wel geduurd totdat het een week of 8 oud was. Niet dat ik er niet van hield maar ik moest énorm wennen en mn gevoelens moesten landen ofzo. Ik heb bij elke zwangerschap voorkeur voor 1 geslacht gehad en geen idee waarom dat is want ik vind beide geslachten enorm leuk. Het lijkt bij mij daarom ook wel een hormonen kwestie maar vervelend is het wel. Ik denk dat je het maar moet proberen te accepteren dat je je zo voelt. En hopelijk word je commentaar van vrienden en familie bespaard, dat scheelt ook al. En echt je houdt er straks ook van! Ergens is het ook jammer hè dat je zwangerschap op deze manier overschaduwd wordt maar ja het is nu eenmaal niet anders. Sterkte ermee! Probeer het wonderlijke van een zwangerschap en het krijgen van een kindje te blijven zien!
Mogen ze dit zeggen dan met de 13 weken echo?? Mochten ze hier echt niet hoor. Ga je dan voor de zekerheid nog een geslachts echo laten doen? Misschien wordt je dan wat blijer. Met 14/15 weken. Hopelijk kan je het verwerken heeft even tijd nodig xx
Nee officieel mag het niet, maar ik was 13+6 en zag zelf de piemel tussen de benen hangen. Zijaanzicht was ook jongen. Ik vroeg haar, je mag t geslacht niet zeggen zeker? Maar ik denk dat hij het zelf al duidelijk heeft laten zien. Dus toen zei ze, officieel mag ik het inderdaad niet zeggen maar je vermoeden is juist je krijgt een derde jongen. Pottyshot is ook precies zoals mn andere jongens, geen hamburger te zie maar duidelijk een piemeltje en ballen.
Zeker herkenbaar hoor. Ik heb vanaf kleins af aan al het idee dat ik later een dochter zou hebben. Toen onze 2e geboren werd, wisten we nog niet wat het geslacht zou zijn. Het werd onze 2e zoon. Aan de ene kant was ik zo blij en trots en verliefd, aan de andere kant ook de gedachte 'shit, geen meisje'... ook met de gedachte dat we het bij 2 kinderen zouden houden. Twee verschillende gedachtes en die konden naast elkaar bestaan.
2 jaar later, kriebelde het toch voor een 3e kindje. Ik wilde dit pas toen ik echt zeker wist dat ik met een 3e jongen net zo blij zou zijn als met een meisje. Wél wilde ik vantevoren het geslacht weten, zodat ik niet in de kraamweek dezelfde gedachtes zou hebben, maar alleen trots blijdschap en liefde voor de baby.
Dit gevoel gaat gedeeltelijk weg, je moet echt rouwen om de dochter die er mssn nooit gaat komen, dat mag en hoef jij je niet voor te schamen. Ik weet zeker dat als jij je zoontje in je handen hebt, je de gelukkigste moeder gaat zijn en straks met zijn 2 grotere broers. Wees niet zo streng voor jezelf en gun jezelf de tijd. Schrijf een brief aan je "dochter", schrijf hoe je je voelt, wat je met haar had willen doen, hoe je het had willen zien in de toekomst. Dit kan je helpen. Sterkte en ik hoop dat je roze wolk weer gauw terug komt want hoe cliche ook, zeker als het je laatste is, probeer er van te genieten van die kleine man in de buik, zeker als je het straks weer kan voelen <3
Laat je gevoel er zijn, het went straks echt en dan ben je hartstikke gelukkig met 3 zoons. Ik heb een derde meisje in mijn buik, na 2 meiden dacht ik ook echt dat ik een jongen kreeg dit keer. Ook omdat mijn zwangerschap helemaal anders is dan van de meiden. En iedereen zei dit moet wel een jongetje zijn. Toen we te horen kregen op de echo dat het weer een meisje zou zijn voelde ik ook een lichte teleurstelling. En het duurde ook echt even voor dat het geland was, en ik aan het idee van 3 meiden gewend was. En nu, nu ben ik al heel wat weken verder en ben ik zo blij en helemaal gelukkig met het idee nog een meisje te krijgen. Het moest gewoon echt even wennen. Dat heeft wat weken geduurd. En het idee dat ik nooit zal ervaren hoe het is om een jongen te krijgen (want voor ons ook laatste kindje), vind ik helemaal niet lastig meer, maar gewoon oké en het is wat het is. Geef jezelf de tijd😘
Rouwen mag! Het is afscheid nemen van een toekomst beeld die je had voor een meisje, dat heeft echt even tijd nodig. Niks om je voor te schamen. Je hoeft je nooit te verantwoorden voor de gevoelens van een ander
Ik hoopte vanaf mijn eerste zwangerschap op een meisje.. het werd een jongen. Ik heb nadien nog 5 zonen gekregen. Inmiddels zwanger van de 2e dochter. Maar niet iedereen kiest voor zo een groot gezin natuurlijk. En ik ben ook nooit zwanger geraakt in de hoop toch maar een dochter te krijgen. Het was echt steeds een verlangen naar nog een uniek persoontje als aanvulling in ons gezin. Zowel van m'n man als mij. Maar wat ik je mee wil geven is wel dit.. mijn zonen zijn ontzettend leuke jongens. Ze houden van shoppen en koffietjes drinken met hun mama. Zelfs de bijna 17 jarige. Ik had een nauwe band met mijn moeder en hoopte op een meisje om dit ook met haar te kunnen delen. Maar ik heb dit zeker nu ook met mijn zoons. Ik zou geen 1 van hen willen missen. Je gevoel gaat echt wel afzwakken. Dat verlangen naar een dochtertje blijft misschien. Maar de liefde voor je kleine jongen zal het verdringen. Want er is maar één uniek persoontje zoals hij, een stukje van jou en van je man. En de band met de oudere broers is ook zo bijzonder 🥰 Ik weet dat je je schuldig voelt naar je ongeboren kindje toe.. maar het komt goed. En zoals hieronder gezegd.. het zijn gevoelens die langs elkaar leven. Het is geen afwijzen van het kleintje in je buik. Het is een afscheid nemen van een verlangen wat je had. Dikke knuffel
Je hebt nu twee paden van emoties, en dat voelt gek, maar die kunnen naast elkaar bestaan en hebben ook geen invloed op elkaar. Je bent blij met de komst van je zoon, je houdt nu al van hem. En je bent verdrietig over het afscheid nemen van het idee van een gezin met een meisje er bij. Het een heeft niet perse veel met het ander te maken. Je verdrietige gevoel over geen meisje doet niets af aan de liefde voor je zoon. Geef jezelf een beetje ruimte om de verdrietige gevoelens te verwerken. Dan ben je straks tegen de tijd dat je zoontje er is, helemaal klaar voor hem.
Ik snap je ik heb niet zoveel kinderen maar ik had dat bij de eerste ik was zo overtuigt dat het een jongetje was en toen bleek het een meisje te zijn. Niet minder gewild maar wel het gevoel even slikken. Nu bij de 2de word het weer een meisje🤭🙈 dus nu ben ik er oke mee dat we geen zoontje zullen hebben maar mijn man heeft nu de rouwperiode hij wilde echt heel graag een jongetje. Het is oke om je zo te voelen! geef jezelf de tijd.
Ik vind het heftig en zal niet inhoudelijk reageren want daar heb je niets aan maar wil je wel het beste wensen. En toch van harte feliciteren met je zwangerschap, als het mag. Hopelijk komt er snel berusting!
Daar hoef je je niet voor te schamen hoor. Het is afscheid nemen van een droom. Het doet niets af aan de liefde voor je kind.
Ik had al een meisje toen ik onverwacht zwanger raakte. Moest al heel erg wennen aan het feit dat er een tweede kindje kwam, maar begon toen maar te dromen over een tweede meisje. Meisjes vond ik gewoon leuker dan jongens, en we hadden al een leuke meisjesnaam. En toen verscheen er ook een piemeltje in beeld. Ik heb die avond héél hard gehuild, met gierende uithalen (hormonen!! 😁) en de dagen erna was ik ook verdoofd en down. Na een week of twee hadden we weer een echo. De echoscopiste had goede apparatuur en schakelde toen even over naar 3D-beeld. Direct herkende ik in het gezichtje van 'dat jongetje' het gezicht van onze dochter. Toen viel bij mij het kwartje: dit is écht een kind van ons, hij lijkt op ons en hij hoort bij ons. Vanaf toen kon ik er gelukkig van genieten.
Hopelijk heb jij binnenkort ook zo'n momentje. Maar gun jezelf ook de tijd.
Joh, die gevoelens mogen er zijn hoor. Mijn buurvrouw was ook erg verdrietig dat de 2e ( en laatste) weer een jongen was. Uiteindelijk is dat helemaal goed gekomen. Geef jezelf tijd om te rouwen en te verwerken🩵
Je hoeft je toch niet te schamen lieve TO je had een hoop/droom, deze is ontkracht en daar hoort het gevoel van rouw bij, maak het bespreekbaar met je verlos, dat mocht het gevoel echt extremiteiten aannemen zij op tijd kan ingrijpen met extra hulp. Maar voor nu is er over praten echt al een goede eerste stap.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Geslacht van je baby
reacties (43) Verversen