Onze zoon wordt in juli 4 jaar. De laatste tijd loop ik enorm tegen het volgende probleem aan. Ik schets twee situaties.
Oma past even op. Ik kom terug, praat even met oma. Een paar tellen later begint onze zoon de kussens van de bank af te gooien. Ik zeg dat hij moet stoppen, omdat ik met oma aan het praten ben. Hij luistert vervolgens wel, maar is het er duidelijk niet mee eens.
Mijn man is vaak later thuis. Als we zitten te eten, wordt er onderling weleens geklierd, maar over het algemeen wordt er redelijk geluisterd. Vanavond zaten we aan het toetje toen papa binnen kwam. Hij begint heel hard papaaaaaa te roepen (echt belachelijk en onnodig hard) en staat op van zijn stoel. Ik zeg dat hij moet gaan zitten, omdat we nog niet uitgegeten zijn, en hij luistert niet. Ik moet hem op zijn stoel tillen.
Dus zodra hij aandacht krijgt, gaat het goed. Zodra hij de aandacht moet delen, wordt het problematisch. Hebben jullie tips wat ik hieraan kan doen?
Met alle reacties die je nu kreeg, hoe kijk je dan op deze situaties terug? Je schrijft in je vraag dat je er enorm tegenaan loopt. Kijk je er nu anders naar?
Wat is het probleem? Situatie 1: je zoontje luistert. Er niet mee eens zijn mag.
Situatie 2: is hier altijd zo. Zodra papa de tuin inkomt als we zitten te eten, springen ze op en rennen op hem af. Ik vind t een heerlijk moment 🥰. En daarna komen ze allemaal aan tafel om verder te eten.
Echt, als dit je 'problemen in de opvoeding' zijn, heb je engeltjes.
Situatie 1: geef eerst je kind even aandacht en ga daarna met oma in gesprek. Na het gesprek met oma pas richten op je kind. (tenzij hij extreem vreemde dingen doet die ècht niet kunnen). Als jij hem door jullie gesprek heen toch aandacht geeft, al is het negatief, zal hij deze aandacht blijven vragen.
Situatie 2: fijn dat je kind zo blij is dat papa thuis komt. Ik zou zeggen vertel hem dat je het fijn vindt dat hij blij is, maar het volume wel iets minder mag. Laat hem papa even een knuffel geven. Papa mee aan tafel en het toetje verder opeten.
Heel eerlijk gezegd zie ik niet echt een probleem ook. Ik werk met kinderen vanaf 4 jaar en op de basisschool gaan ze echt wel leren omgaan met uitgestelde aandacht.
Als hij echt de aandacht opeist terwijl jij bezig bent met iets anders. Dat gewoon benoemen. Ik ben even bezig ik kom straks bij jou. Kind negeren kan ook gewoon. Boeien dat die kussen ff van de bank af liggen. Gewoon na het gesprek even naar hem toe gaan en zeggen die kussen horen niet op de grond leg ze weer even op de bank (zo iets) iig dat hij ze zelf weer opruimt.
Komen jullie binnen lang verwacht moment hij is super blij! En wat doe jij, jij kletst met oma. Groet hem, knuffel hem en leer hem omgaan met jaloezie. Ze willen hiermee leren omgaan, maar hoe wil je dat hij dit doet. Probeer hem te begrijpen. Dan kun je uitleggen wat het is en hoe jij wel wil dat hij er mee omgaat. Emoties zijn de meest ingewikkelde dingen, ook wij moeten hierin nog leren.
Ik snap het probleem niet helemaal. Voorbeeld van de bank: hij stopt uiteindelijk, dus top. Voorbeeld van papa die thuis komt: leuk toch dat hij daar blij van wordt? Wat is er erg aan dat hij eventueel even opstaat? Daarna kun je wel zeggen dat jullie weer verder gaan eten en hem vragen te komen zitten.
Ik denk een communicatie probleem, je zoontje is bijna 4 dus begrijpt een hoop. Bij oma kan je bijvoorbeeld zeggen, kom je lekker bij ons zitten terwijl ik met oma klets dan gaan we daarna dit en dat doen en tegelijkertijd knuffel je hem en eventueel een tekening maken of zo, of bij ons heeft oma kippen in de tuin dus stuur ik ze wel eens de kippen voeren of een andere opdracht die ze leuk vinden zodat ze zich groot en hulpzaam voelen. ze moeten zich vooral gehoord en begrepen voelen. Afspreken dat je er daarna voor hem bent, hoeft niks langs te zijn maar even mama aandacht.
Het probleem aan tafel begrijp ik niet zo, mijn man komt ook vaak tijdens de maaltijd thuis of soms liggen ze al op bed, natuurlijk springen ze hem vrolijk in de armen en is papa even blij ze te zien, ze gaan daarna echt gewoon verder eten of kruipen gewoon braaf hun bedje weer in. Ik zou hem niet tegen houden, beter even 2 minuten van tafel weg dan 10 minuten drama tot papa aanschuift toch? Misschien de lat iets lager leggen?
Het lijkt nu net alsof dit maar hele kleine voorbeelden zijn die er niet toe doen… maar het is in het echt wel veel vaker en echt storend. Natuurlijk is het een kind, mag hij zichzelf laten horen. Maar er zijn situaties dat hij de aandacht gewoon even niet mag opeisen en daarin weet ik even niet wat te doen.
De voorbeelden die je geeft is normaal gedrag voor een 4 jarige. Op een gegeven moment ging mijn kleuter ook steeds door gesprekken heen starten met hele verhalen. Ik heb hem vanaf 4 jaar aangeleerd dat als ik aan het praten ben met iemand en hij wil graag iets zeggen dat hij even mijn hand of arm dan vastpakt. Dan weet ik dat hij wat wil zeggen en wanneer het gesprek het toelaat geef ik hem mijn aandacht, doet hij even zijn verhaal en gaat hij weer verder spelen. Lukt de ene keer beter dan de andere keer, maar werkt wel heel fijn.
Dat heet opvoeden... Opvoeden betekent niet dat hij het meteen kan, maar wel dat jij het hem blijft leren. Daarnaast mag jij een beetje ontspannen en ipv het gedrag als een probleem te zien, even nadenken over wat zijn achterliggende emoties en behoeftes zijn... Voelt hij zich gezien, wanneer papa binnenkomt? Leer hem dat zijn emotie er mag zijn en dat hij het iets rustiger mag laten zien. Over 4 jaar, kan hij het dan
Misschien kun je hem toch even de ruimte geven. Want hoe erg is het als hij blij roepend naar papa rent en daarna gewoon weer aan tafel gaat? Of dat je eerst even met je zoon knuffelt en kletst, of even samen met hem met oma praat en dan pas met je moeder? Nu wordt het gedoe, omdat je bij hem de prikkels, het gevoel meteen de kop in drukt. En dat kan een kleuter nou eenmaal niet zo goed. Jij kunt veel beter even wachten dan hij, hij moet dat nog leren. En met het even laten gaan, is het vaak sneller voorbij. En door heel erg bezig te zijn met 'je mag nu geen aandacht vragen', geef je juist aandacht.
Ik denk dat je zelf een beetje moet meebewegen en hem wat tijd moet geven dit onder de knie te krijgen. Je kunt na binnenkomen en je kind knuffelen en vragen of het leuk was, prima zeggen: ik praat nu even met oma, ik kom daarna bij jou. Komt hij dan weer, pak zijn hand vast zodat hij weet dat je hem gehoord hebt, en geef hem dan na een paar zinnen wisselen met oma ook echt weer even de aandacht. Zoiets. Maar verwacht niet van een kleuter dat die altijd maar rustig de regeltjes opvolgt, zoveel controle heeft een kleuter gewoon nog niet.
Keuzes geven. Zijn het situaties zoals je schetst in je bericht? Dan vind ik het, nogmaals, allemaal niet zo problematisch. Als er echt dingen zijn die niet kunnen of vervelend zijn, dan kun je uitleg geven en een keuze laten maken
Hij mag zich zelf duidelijk niet zijn door het oma verhaal en papa verhaal. Jij hebt eisen en wil gezag hebben en hebt geen connectie met je kind. Als je kind de aandacht wil wat op dat moment niet kan zorg je dat er verbinding is. Geef hem je volledige aandacht zie hem vervolgens vertel je wat je gaat doen, en de keuzes die hij heeft. Het is of zelf even spelen of lekker erbij zitten. Als je de antwoorden niet wilt horen dan moet je niets plaatsen of een duidelijk beeld schetsen zodat je bericht volledig is. Ik denk dat we allemaal het zelfde idee hebben gekregen dus of je moet je inhoud beter formuleren of accepteren dat het probleem wellicht eerder jij jezelf en jouw verwachtingen liggen dan je kind
Ik denk consistent blijven aangeven mama ziet dat je iets wilt vertellen dat mag maar mama is nu even met oma in gesprek even wachten ik kom zo bij jou. Als je vaak genoeg herhaalt komt dat wel goed denk ik. Met je tafel situatie ook gewoon ook je man begroeten desnoods ook even opstaan benoemen we zeggen hoi tegen papa en nu gaan we terug zitten eten, als je klaar bent kan je even met papa spelen?
Geen tips wel herkenning.. hier ook een papa die vaak lang weg/ laat thuis is. Als tie thuiskomt rennen ze van hun stoel en is het chaos. Eerlijk gezegd merk ik t soms nauwelijks meer! Ik denk: onvermijdelijk en lekker laten gaan!
Als ik jou was zou ik de volgende keer als papa thuis komt en je kind rent enthousiast naar hem toe, eens genieten van dat moment. Ipv hem kort houden omdat je nog niet uitgegeten was. Echt, wij hebben ook best strenge tafelregels, en ze moeten aan tafel blijven zitten. Maar als papa thuis komt is dat enthousiasme zo mooi om te zien..
Poeh, ik denk dat mijn dochter van dik 3,5 jaar zich minder goed gedraagt dan dit... Misschien verwachtingen bijstellen? Impulscontrole is op deze leeftijd nog lastig
Ik vind dit ook niet gek, en link het ook niet aan aandacht delen eigenlijk. Hij is gewoon 4 en enthousiast dat zijn moeder of vader binnenkomt. Ik vind het vrij normaal dat een kleuter dan nog niet netjes op z'n beurt kan wachten en zn enthousiastme weet te beteugelen. Dat hij luistert als je zegt dat hij moet stoppen laat al veel controle over z'n emoties zien.
Ik lees niets geks eigenlijk. Hij gooit kussens van de bank, jij vraagt hem te stoppen en hij doet dat ook. Prima toch?Dus je zoon roept papa als hij thuis komt. Heerlijk enthousiast. Ik vind het pas problematisch worden als een kind erin blijft hangen maar dat lees ik nergens terug.
Pardon, je kind is gewoon enthousiast dat papa thuis komt en hij mag zijn vader niet eens begroeten vind je behoorlijk crue en streng. Je kind wil overduidelijk gezien worden, terwijl jij alleen maar bezig bent met gezag en dat hij moet luisteren. Ik zou ook negatieve aandacht vragen als ik op zo’n manier mezelf zou moeten inhouden. Die een tip begin bij jezelf je eisen en wensen voor zo’n kleintje sorry maar echt belachelijk. Hij mist jullie beide en hij mag blijkbaar zich zelf niet zijn en geen tijd opeisen. Neem vooral ruim te tijd als je hem op komt halen hem te zien en dan pas neem je de tijd voor oma
Is toch heerlijk als je thuis komt en je kind komt naar je toe rennen ook al is hij aan het eten. Ik lees niks geks, maar misschien ben ik ook wel weer te makkelijk hoor.
Het zijn overgangsmomenten, momenten waarbij bepaald wordt wie er in de ruimte zijn, wie de "belangrijke ander" is en waarbij er iets wijzigt aan de situatie. Ik zou hem ruimte geven voor zijn enthousiasme als papa thuiskomt en bij het overgangsmoment met oma het kort houden, ook al is dat ongezellig
Het voorval met papa vind ik heel normaal en passend bij een kind van bijna 4. Hij is enthousiast dat papa thuis is, kinderen hebben ongeremde emoties. Het voorval met oma vind ik eigenlijk ook niet gek. Een kind zet zichzelf nou eenmaal centraal en als mama geen aandacht voor ze heeft, worden ze soms lastig. Ook normaal gedrag in mijn ogen. Zie het positief: hij luistert wel naar je. Hier luisterden ze wel eens niet in bijzijn van opa/oma en dan voel je je wel zitten hoor..
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kleuters
reacties (35) Verversen