Hoe nu met mij man gaat hij heeft 35 bestralingen en 7 chemo achter de rug😬 We zijn nu 4 maanden verder na zijn behandeling hij heeft in begin echt heel veel pijn gehad. Kon niks eten niet drinken pijn slikken zat onder hele zware morfine daar nu gellukig van af. Hij nog steeds ontzettend veel moe heel veel slapen overdag slaap hij ook 3 uur. Vind allenmaal best zielig voor hem continu moe is ook met ziekenhuis over gehad maar hoor allenmaal bij nog van chemo. Maandag krijgen we de uitslag van echo en van punctie of schoon is ben bang nog operatie moet ze hebben nog iets gezien dan kunnen operatief verwijderen.
Maar moet echt heel veel alleen doen 3 kids valt mij serius heel zwaar werk 3 dagen Maar meiden maken veel ruzie soms voel zo slechte moeder . En ben ook wel streng niet mogen gillen maar gebeurd toch weer😬 Ook als zussen wat van hun broertje afpakt keihard gillen. Van de week kwam uit auto en buurvrouw kwam boos naar mij toe Waneer gedonder keer stopt ik heb ook gezegd dat echt boven op zit dat niet oke vind als schreeuwen Maar smorgens om 06:30 mij kinderen horen vraag mij echt hoe dan natuurlijk gillen wellus keer dan zeg gelijk wat van Maat buurvrouw tegen onze muren geboekt nu moet stoppen dat van mij kinderen wakker worden. Ze heeft ook gezegd nu niet stopt met geschreeuw geherrie dat voor ons instantie ga bellen.
Ik heb echt hele pittige meiden krijgen ook straf niet ophouden gaan naar hun kamer maar blijkbaar kan niet doen want ze horen hier echt alles Deze huizen zo gehorig en voel al zo kloten nog dit gedoe er bij.
Vertel je kinderen samen met een pedagoog dat papa ziek is.
Ik zou het niet zelf vertellen maar ik zou het samen met een pedagoog doen. Dan weet je dat je het op de juiste manier en wellicht spelenderwijs aan de kinderen vertelt. Je geeft namelijk aan dat je oudste dochter erg gevoelig is en daarom juist is mijn advies dat je dit het beste met een pedagoog kunt bespreken en op een pedagogisch verantwoord manier dit aan jullie kinderen kunt vertellen. Ik denk dat dan de spanning minder wordt bij de kinderen. Succes
Vertel het aan de meisjes, echt doen hoor. Hier ook een zieke papa, hele zomervakantie opgenomen geweest en nog niet beter. Wij zijn heel open naar de kinderen. Het helpt echt, kinderen gaan praten, het is een open onderwerp. Onze vijfjarige heeft het er het zwaarst mee (gehad). Kinderen begrijpen zoveel meer dan je denkt en hebben heel veel door. Sterkte!!
Ook ik denk dat het helpt om open te zijn - zeker naar je kinderen, maar ook naar je omgeving. Ten eerste kunnen kinderen echt wel wat hebben en ten tweede voelen ze de spanning zeker weten ook. Mijn vader werd gediagnosticeerd met darmkanker toen ik 4 was en mijn zusje 1 en hij heeft goede periodes gehad, maar tot hij 9 jaar later overleed, was hij af en aan erg ziek. Midden jaren 80 was er ook nog wel wat minder mogelijk dan nu. Hoe dan ook, vanaf het eerste moment werden wij erbij betrokken - natuurlijk snap je als je 10 bent meer dan als je 4 bent, gelukkig maar, maar er is nooit iets achtergehouden of verzwegen. Daardoor groei je mee, weet je in onzekere tijden toch een beetje waar je aan toe bent en voel je je serieus genomen. Veel sterkte, het letten op volume en geschreeuw is bij ons helaas ook een aandachtspunt - emoties lopen soms hoog op. Bij ons trouwens niet alleen vanwege geruzie, maar juist ook enthousiast in het spel.
Je houdt alles op je eigen schouders, dat gaat niet, je bent maar 1 mens. Vertel je kinderen en je buren dat je man ziek is en vraag hulp. Houd niet alles binnen. Maak het voor jezelf niet te moeilijk, het is al zwaar genoeg zoals het is. In je eentje doorbikkelen tot je neervalt, daar heeft niemand wat aan. Hulp vragen is dan ook echt een teken van sterkte.
Je kinderen merken dat er iets speelt. Papa is veel ziek, slaapt veel, er is spanning in huis. Juist dat wel voelen maar niet begrijpen, en er niet over kunnen praten, maakt dat er bij hun ook allerlei spanning opbouwt. Bespreek het daarom juist wel, neem de ruimte voor al die gevoelens, zowel bij hen als bij jezelf. Misschien kan het ziekenhuis je helpen in hoe je dit met kinderen bespreekt.
Je buurvrouw zou zomaar eens meer begrip kunnen hebben als je haar vertelt wat er speelt.
Vraag iemand om af en toe de meiden mee te nemen, of juist de kleinste zodat je tijd met je meiden hebt. Of een moeder, zus, vriendin die bij je thuis komt en even een was overneemt of eten kookt. Heb je iemand met wie je kunt praten? Je kunt ook terecht bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Zorg voor een beetje lucht, voor jezelf en voor de kinderen. Praat eens op het consultatiebureau over de uitdagingen in de opvoeding. Want pittig is zeker een uitdaging, en de buurvrouw klaagt zo te horen ook al over simpele leefgeluiden, maar veel ruzie en schreeuwen in huis is voor niemand fijn. Misschien kan er eens iemand met je meekijken en goede tips geven zodat jij wat steviger staat.
Probeer in oplossingen te denken, in mogelijkheden of wensen. Niet alleen maar denken dat jij dit moet dragen en er niemand is die kan helpen. Je hoeft het echt niet alleen te doen.
Ik ben mijn vader op 11 jarige leeftijd verloren na een ziektebeeld van 5/6 jaar. Vanaf de eerste minuut hebben mijn ouders mij hierin betrokken waar ik ze tot op de dag vandaag eeuwig dankbaar voor ben. Tuurlijk is het geen leuk nieuws om je kinderen te vertellen dat papa enorm ziek is en misschien wel erger. Echter doe je dit als gezin samen, ik had begrip wanneer mijn vader even niet kon spelen of dat ik niet alle buurt kinderen naar binnen kom nemen i.v.m rusten/slapen en zo kan ik nog meer voorbeelden noemen. Kinderen voelen dingen feilloos aan en net als volwassenen willen kinderen ook duidelijkheid en weten waar ze aan toe zijn i.p.v tasten in het duister. Ik zou ook niet weten hoe ik mij moet gedragen als ik zie dat er van alles om mij heen ingrijpende dingen gebeuren zonder dat mij iemand het waarom verteld.
Je kinderen lijden wel degelijk onder de ziekte van je man, ook al weten ze het niet in detail. Leuke dingen doen helpt even, maar de spanning in huis is voor hen gewoon voelbaar en dat resulteert in dit gedrag. Bespreek het met je kinderen. Papa is ziek, papa moet rusten, daarom niet schreeuwen. Wellicht een idee om je buurvrouw in te lichten? Misschien heeft ze dan wat meer begrip voor de situatie.
Je kinderen voelen spanning en waarschijnlijk tonen ze dit door te schreeuwen. Stop met medelijden hebben met je man. Daar kan ook hij niks mee! Schouders er onder. Als je niet wil dat je kinderen in huis herrie maken, neem een picknickmand mee naar de speeltuin en laat ze zich daar uitleven. Vergeet niks lekkers voor jezelf. Zeg tegen je buurvrouw dat ze moet stoppen met zeuren en je wel een handje hulp kan gebruiken. Laat haar de instantie maar bellen en ontvang ze met koffie en thee ;). Het is heel erg wat je meemaakt, die instanties zijn er om je te helpen misschien kunnen ze je de juiste contacten geven en zorgen dat je snel hulp krijgt. Hulp is geen falen, hulp is wat we elkaar moeten bieden als de ander het even wat moeilijk heeft. Volgende keer kun jij misschien helpen. Het zijn de kleine dingen die het doen!
Poeh wat heftig om te lezen dat bijna niemand van de ziekte van je man af weet. Dat is toch niet vol te houden? Ik zou geen enkele reden kunnen bedenken om dit geheim te houden.
Ik zou het ook zsm aan je kinderen, school, buren en op werk vertellen.
Op mijn werk weten ook en op school ook hoor verder weet iedereen het, wij hebben niet zo goeie contact buren dus daarom hebben we niet verteld. En kinderen begrijpen niet zeker middelste niet en juf weet hoe oudste is dat heel gevoelig is en juf heb ook gezegd ze heeft niks door vraag nergens naar maar man ziek is kom niet door hun gedrag hoor🙂we gaan gewoon leuke dingen met ze doen ballenbak zwemmen en ergste nu gehad met man mischien nog operatie horen we maandag.
Ik lees dat zowel je eigen kinderen als de buurvrouw allemaal niet weten dat je man een ernstige ziekte heeft. Sorry maar je kinderen voelen dit toch haardscherp aan? Het is super heftig voor jullie allemaal… ik was als moeder allang ingestort! Ik zou open zijn naar de buurvrouw, wie weet komt er meer begrip. En je kinderen zitten al op de basisschool… ik zou hun toch betrekken bij de ziekte van hun papa en het verdriet en spanning die dat met zich meebrengt. Want nu voelen ze het wel naar ze worden er buiten gelaten. Zo blijft de situatie vaag voor ze en voelen ze zich zelf ook niet serieus genomen… ipv vooral afstraffen zou ik proberen even heel dichtbij bij hun hart en emoties te komen. Want een gefrustreerd kind gaat juist lastig gedrag vertonen. Het wil begrijpen en begreep worden, horen en gehoord worden. Desnoods met hulp in huis want wat jullie meemaken is onwijs heftig. Knap hoe je dit alleen doet, maar echt: wees open en zoek hulp…
Natuurlijk niet echt vergelijkbaar, maar toen mijn kids 0, 2 en 4 waren kreeg mijn man een burnout. De stress die wij als ouders hierdoor hadden zagen wij, achteraf, terug in het gedrag van de kids. Wij hebben uiteindelijk met een opvoedcoach, via de school aangevraagd, weer grip op de situatie kunnen krijgen. Het kind dat het meeste last had van onze stress, hoogsensitief, heeft wel nog steeds een licht trauma van die periode. En we zijn nu 5 jaar verder. Zij was toen 2.
Los dus van je vervelende buurvrouw die zorgt voor meer druk op de ketel, zou ik dus wel echt adviseren dat jullie opvoedhulp zoeken.
Wat ontzettend heftig allemaal. Ik snap best dat je soms je geduld verliest met alles wat er gaande is. En je meisjes krijgen ook natuurlijk veel mee dat hun papa ziek is en voor hen is het ook niet makkelijk. Weet de buurvrouw van jullie situatie? En is er iets wat sochtends kan helpen? Zoals een slaapwekker? Hier gaat dat meestal goed, niet altijd hoor. Maar afspraak is rood nog weer slapen, met oranje mag je boekje lezen en met groen mag je uit bed. En misschien kan je iets met beloning proberen bij goed gedrag (bijvoorbeeld een dag niet onnodiggegild) een sticker, net zoals een plaskaart.
Nou heel eerlijk hebben wij niks tegen onze kids verteld omdat ze daar te klein voor zijn. Mij man werd in januari ziek dus waren toen stuk jonger en school zij ook ze hebben echt niks door mij oudste dochter echt heel gevoelig we hebben hun niks verteld ze heeft nooit wat gevraagd. En mij man had verband om zijn nek ze vroeg niet wat heb jij daar ze is altijd heel open.
Door de weeks moeten om 06:30 wakker worden omdat naar mij werk moet maar vandaag werden pas om 8:00 wakker ze slapen zelf nog op 1 kamer 2 meiden🙂 wat wel goeie is mischien met sticker gaan werken als ze lief zijn dat ze sticker mogen plakken. Waar wel slecht tegen kan niet luisteren en gewoon door gaan niet stoppen steeds dat geruzie 😬 maar zal uiteindelijk wel goed komen wil gewoon geen instantie hier op stoep hebben. Mij man zeg maak niet druk wat willen dan gaan doen?
Je moet het juist je kinderen vertellen, ze voelen het haarfijn aan dat er iets is en dat gaat hun fantasie de rest invullen op deze leeftijden. Dan wordt het alleen maar groter en spannender. De site www.kankerspoken.nl kan je helpen bij het uitleggen ervan. Staat informatie per leeftijdscategorie ingedeeld.
En verder wil ik alleen nog zeggen, jeetje wat een ontzettende heftige situatie en wat doe jij een stinkende best om alle ballen hoog te houden! Heb er bewondering voor. Zorg dat jezelf niet er aan onder doorgaat he, denk dat hulp, in welke vorm dan ook, heel wenselijk is zodat jij ook staande blijft. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen
O, meid, wat onverstandig dat jullie niets verteld hebben! Dat moet je echt gaan doen hoor. Zo snel mogelijk. Jouw kinderen hebben echt wel door dat er iets aan de hand is. Ze zijn allang geen baby's meer! En dat jij hen niet vertelt dat pappa ziek is, kan voor hen het juist extra moeilijk maken: jij geeft ze daarmee de boodschap:"we praten er niet over". Dan durft geen kind een vraag te stellen.... En je moet school na de vakantie ook inlichten! Direct! Dit hoort echt bij zorgdragen voor je kinderen. Ga hulp vragen, meis. Dit kun jij niet alleen dragen.
Nou precies.. ik schrik daar van. Totaal niet zelfde situatie, m'n man heeft een aangeboren chronische huidziekte en vanaf dat de Kids maar een beetje dingen begrijpen praten we al over dat papa een andere huid heeft
Kinderen voelen heel goed aan dat er iets is en kunnen daarom ander/vervelend gedrag gaan vertonen. Ik zou ze toch uitleggen dat papa ziek is en daarom veel moet rusten. Dat ze dus op moeten letten met gillen. Geef dan aan wanneer ze wél mogen gillen (ga bijvoorbeeld naar buiten en laat ze daar even hun gang gaan).
Is je man inmiddels van de drank af? Daar kan een instantie natuurlijk wel over vallen. Eerlijk? Wij hebben ook wel eens gedacht Veilig Thuis te bellen voor de buren
Ook al vertel je niets, kinderen voelen heel veel feilloos aan. Het kan best zijn dat de spanning rondom papa zich uit in hun gedrag. Het kan helpen om iemand te zoeken die jullie helpt toch aan de kinderen uit te leggen wat er aan de hand is. Een coach/begeleider gespecialiseerd in kinderen kan dat heel goed op hun niveau.
Ik zou buurvrouw toch eens uitnodigen voor een kop koffie. Eventueel samen met je man. Ik had het toch geprobeerd om jullie situatie uit te leggen. Dat je heel erg je best doet om geluid of lawaai te beperken. Eventueel laten zien hoe jij een deur dicht doet ofzo. Ik had geprobeerd om begrip te vragen voor jouzelf maar ook om uit te leggen dat je hun frustratie of ergernis echt wel begrijpt. Mocht ze dan alsnog een instantie inschakelen voor teveel lawaai dan kun ook altijd aangeven dat jezelf echt wel van goede wil bent. Vergeet ook niet: je buurvrouw is gefixeerd op lawaai dus er hoeft er maar iets te gebeuren en ze is al chagarijnig..
Ach joh wat naar dat de buurvrouw zo zeurt. Ik snap haar best maar meisjes van 4 en 6 laten zich vaak nog zo door hun emoties gaan 🤔 en zeker als jij je aandacht moet verdelen over een de meiden, een dreumes en je man en werk. Hoe doe je het allemaal. Respect mama! Misschien ook een idee om te kijken of je wat hulp kan krijgen voor je meiden? Bv een gezin waar ze zo af en toe een dagje heen kunnen om te ontspannen. Geen idee wat mogelijk is maar vraag zeker hulp in deze moeilijke periode hoor!!
En is de buurvrouw wel op de hoogte van jullie situatie?
Neee wil mij man echt niet dat hier buurvrouw wat van weet maar ik denk dat wel weet hoor. Want kunnen lekker roddelen met andere buren over ons 😬 ze hebben mij man heel vaak gezien dat hij mee moest met taxi dus zullen wel weten.
Ik krijg wel hulp van mij moeder die neem een van ons meiden vaak om ochtend oppassen dat is echt heel fijn🙂 bedankt voor je lieve woorden soms best pittig enigste zal meer opletten op kids. Stel bel instantie wat gaan ze dan doen?
Pittig hoor...mischien even de buurvrouw vertellen dat jullie nu in een moeilijke periode zitten en dat kinderen dit ook aanvoelen.Daardoor zitten ze elkaar mischien meer in de weg?Jij hebt het zwaar en zal wel minder geduld hebben dan normaal.Uitleggen dat je nu niet nog dit erbij kan hebben.
Je krijgt het wel te verduren.. zo zwaar wat jullie meemaken met je man, jij die er vaak alleen voor staat en dan ook nog gedoe met je buren… Kunnen jullie de buurvrouw evt een keer uitnodigen om het erover te hebben?
Ja op moment heel pittig en hoop zo maandag horen geen operatie moet zou echt fijn zijn. Zie niet zo zitten om hun uitnodigen ze ging best te keer ik ga nu nog wel exstra opletten ze zij ook halfjaar trug als wij van trap aflopen daar last heb als ik smorgens de deur dicht doe dat ze dat horen. Als ze dan smorgens naar school brachten hadden boven raam open dat daar wakker werd. Ik snap best vervelend is meiden ruzie maken geschreeuw kan ook weinig aan doen maar let nu nog meer op.
Dan komen ze kijken of het wel goed gaat met jouw kinderen... En daar kijken zij op een andere manier naar dan jij. Dan gaat het ook om hun geestelijk welzijn. Als zij horen dat ze een doodzieke vader hebben, maar dat er geen aandacht aan hen geschonken is om daar met hen over te praten, dan sta jij er niet zo mooi op, vrees ik.... Ga hulp vragen bij de opvoeding. Het feit dat jij hen al meer dan een halfjaar niet ingelicht hebt, betekent helaas echt dat je weinig van je kinderen begrijpt. En dat is echt zorgelijk....
Ja is zeker waar hoor, probeerde alleen mee te denken om je gedoe te besparen. Misschien ook dat ze wat milder wordt als jullie elkaar beter kennen en begrijpen.
Wij hebben ook wel echt luidruchtige kinderen dus ik weet dat je het 100x kan zeggen maar hoe hard je je best ook doet, je kan het niet altijd voorkomen. Je kan ze ook niet de hele dag uit elkaar houden..
Ja denk bij ons best erg is maar probeer echt zo goed mogelijk alles voor ze te doen😬 maar hebben ruzie om wc rol bijvoorbeeld nu heb met middelste afgesproken ga gillen ga naar je kamer toe als iets niet leuk kan kom dat vertellen😬 maar van 4 negeer ons gewoon als we tegen haar praat ze is net begonnen op school ze is best pittig 😬
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kleuters
reacties (39) Verversen