Ik zie aan zijn ogen en zijn gedrag dat hij zich niet fijn voelt. Eerst dacht ik dat hij zich niet lekker voelde. Maar als ik vraag of hij zich ziek voelt of buikpijn heeft, dan krijgt hij een rood paniekerig hoofd en zegt snel 'Nee, hoezo? Niks aan de hand' en gaat er snel vandoor. Vanavond zag ik hem ineens naar zijn oor grijpen. Dus ik vroeg of hij oorpijn heeft. En uiteindelijk kwam er een voorzichtige 'ja, een beetje' uit.
Ook als hij pijn heeft als hij gevallen is laat hij niks merken. Hij wil het zelf oplossen en heeft ons niet nodig. In principe prima natuurlijk, maar het voelt raar. Als je hem vraagt of het gaat kan hij ook heel boos worden.
Hij is verbaal heel erg sterk, dus het is niet dat hij zich niet kan verwoorden of uitdrukken. En als een ander kind pijn heeft of huilt wil hij ook altijd precies weten wat er gebeurd is of aan de hand is.
Is dit herkenbaar? Tips? Ik vind het zo sneu voor hem. Zelfs toen hij een keer een oorontsteking bleek te hebben "durfde" hij het niet aan ons te laten merken dat hij pijn had. Hij weet ook dat we niet direct naar een dokter gaan, daar heeft hij ook geen nare ervaringen mee. Hij is pas 1x bij de huisarts geweest. En hij mag ook zelf bepalen of hij pijnstilling wil.
Onze dochter van drie kan ook erg in paniek raken bij pijn, laatst viel ze van de trap en bloedde, we mochten absoluut niet kijken waar het wondje zat. Maar bij haar weten we waar het vandaan komt, ze heeft helaas al twee keer in haar jonge leventje een brandwond opgelopen. Sindsdien mogen/kunnen we nooit meer in alle rust over pijn praten en naar plekjes/wondjes kijken. Nu we weten waar het vandaan komt en we het bespreekbaar maken met haar wordt het ietsje milder.
Ik vond het gewoon als kind vervelend hoe mensen op mij reageerden als ik pijn had. Dan had ik het zelf voor elkaar om niet te janken en dan kwamen mensen “ aaaahhh kom hier!! Heb je je hoofdje gestoten”.. dan dacht ik al heel jong “ga AUB weg met je medelijden” dat ik niet wilde huilen heb ik ook vanuit mijzelf, mijn moeder is helemaal niet hard en mn vader ook niet.
Bij de kinderen wisselt het. De ene komt met open armen aanrennen met de drama van hetgeen wat gebeurd is. De ander slikt het weg en als ik dan zelf wel denk “ wow..” dan doe ik het af met “ gaattie?”
Hij kan in mijn ogen emoties niet goed reguleren, het is wat ze geleerd en gezien hebben. Hij vind het moeilijk emoties te laten zien en wellicht te voelen, omdat het hem overvalt en hij niet weet wat hij met deze emoties kan en moet. Zou je focussen om te kijken hoe je hem hier bij kan ondersteunen.
Mijn dochter is een altijd een temide onzeker meisje geweest, altijd bang iets fout te doen, en wil alles meteen perfect doen. Bijvoorbeeld met spelen was ze snel angstig, moet zeggen is ze nu 4j en dit bijna helemaal overwonnen. Ze praat goed altijd gedaan en gelukkig ook altijd kunnen aangeven en durven aan geven, wat ze voelde, ervaarde etc. Wij hebben een emotie kaart werkt goed, benoemen waar ze in haar lijf niet fijn voelt, gebeurtenissen bespreken. Ze heeft ook een vast plekje in huis gekozen waar ze zich het fijnste voelt, en terug trekt als ze zich niet fijn voelt. Hier hielp rust, begrip en erkenning heel goed.
Ja, je hebt inderdaad gelijk dat hij zijn emoties niet goed kan reguleren. Ik had nog niet de link gelegd dat dat ook in dit verhaal van toepassing zou zijn. We zijn er al mee bezig! 😄
Ja snel zijn mensen geneigd te zeggen dat het het gedrag van het kind is, vaak komt dat gedrag voort uit wat ze zien en horen en geleerd hebben. Stom voorbeeld een kind wat racistisch is, is niet zo geboren maar dit is wat hij gezien en geleerd heeft. Vaak kan gedrag beperkt worden door naar ons zelf te kijken, ipv het bij het kind neer te leggen. Lastig want je ziet het vaak zelf niet pas als je er mee geconfronteerd wordt🥰
Lijkt me toch een soort angst ergens voor. Misschien kindje in de klas wat enge dingen bij de dokter moest? (Hechten, operatie?). Of een andere reden waar hij onterecht bang voor is (dat iemand boos wordt of hem uitlacht of zo). Zou het er wel eens serieus over hebben op een rustig moment (dus niet als je vermoedt dat er pijn speelt).
Ja, goeie. Ik heb wel vaker geprobeerd om het te vragen, maar dan kwam het er niet uit. Maar hij is inmiddels weer wat ouder dus dat ga ik nog eens doen.
Klinkt haast alsof hij van zichzelf "sterk" moet zijn en alsof pijn toegeven een soort falen is voor hem... Hoe gaat hij verder met emoties en gevoelens om? Mag hij fouten maken van zichzelf?
Hij is slecht met zijn emotieregulatie, heel intens ook in zijn emoties. Foutjes maken kan hij steeds wat beter handelen, maar je zegt daar wel iets interessants. We hebben daar heel hard voor moeten werken met hem. Hij wordt ook heel rood en paniekerig als er bijvoorbeeld een glas kapot valt. Als peuter ging hij dan schreeuwen of huilen, echte paniek. Of als hij zijn drinken per ongeluk omstootte, was het ook huilen. Dat is nu wel een heel stuk minder maar als hij niet zo lekker in zijn vel zit, zijn dit inderdaad wel de dingen die dan als eerste zichtbaar worden
Dat klinkt wel enigzins bekend voor me... Onze oudste raakte even in paniek toen bob de bouwer zijn hamer kwijt was😄 Maar eerlijk is eerlijk: zijn papa en mama zijn diep van binnen ook perfectionisten, dus ik vrees dat wij hem dat onbewust ook meegegeven hebben...
Deze meneer huilde met 20 maanden keihard mee toen het huisje van varkentje (kikker & zijn vriendjes) in brand vloog...🙃 Misschien sla je hier wel de spijker op z'n kop. Het is en blijft een perfectionist.. thanks!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Kleuters
reacties (13) Verversen