Gisteren kwam ik dit artikel tegen in de wachtkamer van de tandarts, dus snel even een foto gemaakt omdat ik het best een interessant onderwerp vond wat voor velen een taboe is (waaronder bij mijn man).
Klopt volledig voor mijn vriend, niet alleen voor het spermaonderzoek, maar ook bij iui en ivf, je moet presteren en je wilt een goed resultaat hebben. Ondanks dat mijn vriend zijn sperma zeer goed was, was het iedere x heel stressvol om het potje te vullen!
Ik zet dit even onder een schuilnaam want ik heb liever niet dat iedereen via mijn normaal account mijn beroep kent. Ik werk nl. zelf in een fertiliteitscentrum en kom dagelijks in contact met mannen die hun potje komen inleveren, of ter plekke vullen.
Ik vind dat het tijdschriftenartikel redelijk goed de waarheid weergeeft, dus dank je wel voor het plaatsen. Een aantal mannen stellen het onderzoek uit of kroppen hun angsten op. Anderen doen stoer en komen luid roepend de praktijk binnen dat ze het klusje wel eens gaan klaren. Niet echt natuurlijk, maar vaak komt het er daar wel op neer :-)
Veel vrouwen hebben er totáál geen idee van hoe het er hier aan toegaat. Hoe vaak heb ik al niet gehoord dat het gewoon "even trekken is en klaar", of "hij heeft er tenminste plezier aan", of "ik moet veel ergere dingen doorstaan". Om even jullie ogen te openen: van de tien mannen die hier dagelijks in het ziekenhuis hun potje komen vullen (vaak omdat ze te ver weg wonen om het zelf te doen), zijn er gemiddeld drie tot soms vier per dag waarbij het niet lukt. Ik probeer daar op voorhand ook altijd zo eerlijk mogelijk over te zijn en zeg hen dat er een kans is dat ze niet kunnen ejaculeren en dat ze dat gewoon kunnen zeggen tegen mij, en dat ze dan later die dag of een andere keer nog eens kunnen proberen. De tijd per persoon is ook beperkt, het is niet de bedoeling dat ze een uur binnen blijven. Je hebt er bij wie het nog geen minuutje duurt, maar eenvoudig is het vaak niet en ik heb ook mijn grote twijfels of er (zoals dames vaak denken) veel "plezier" bij komt kijken.
Hoe dan ook blijft het presteren onder druk, en daar kan niet iedereen goed mee om. Soms helpt het iemands gevoelens te begrijpen als je de rollen omdraait: ik heb er mijn grote twijfels bij of ik het zelf zou kunnen.
zijn er ook mannen waarbij het nooit lukt om in het ziekenhuis dit te doen? Mijn vriend lukt het namelijk niet maar ze willen dat het in het ziekenhuis gebeurd omdat we ongeveer 20 min van het ziekenhuis wonen. Ben echt bang dat het een belemmering gaat worden
Je bedoelt mannen die het én thuis én in het ziekenhuis niet lukt? Uiteraard. Mannen zijn, net als wij, geen machines. Sommigen kunnen het gewoon niet voor elkaar krijgen op commando.
Ik begrijp eerlijk waar niet waar vrouwen het idee vandaan zouden krijgen dat het plezierig is voor mannen. Lijkt mij heel normaal om met zo iets last van prestatiedruk te krijgen en al helemaal als je ervoor in het ziekenhuis bent in plaats van je eigen vertrouwde omgeving. Als iets moet is het sowieso al snel niet leuk meer. Dat zie je bij gewone seks ook al als het lang duurt met zwanger worden. Als een vrouwelijk orgasme nodig was om zwanger te worden zouden er sowieso niet zoveel kinderen ter wereld zijn..
Mijn vriend stelt ook nog steeds het onderzoek uit. We hadden afgesproken dat hij in 1 van de zomermaanden een afspraak zou maken.
Vorige weer kaartte ik het maar even aan nadat ik weer ongesteld was geworden.. zijn antwoord; Het is toch nog zomer? ' Het is zooo moeilijk als hij die stap niet durft te nemen. Lig er in de nacht best vaak wakker van omdat ik bang ben dat we straks te laat zijn door zijn lakse houding.
Dank voor het plaatsen, inderdaad een interessant artikel. Een goede vriendin van mij heeft als verpleegster gewerkt op de fertiliteitsafdeling waar mannen hun "ding" moesten komen doen wanneer ze te ver van het ziekenhuis woonden. Volgens mij kan ze intussen een boek schrijven met wat ze daar allemaal heeft meegemaakt, van grappige dingen tot schrijnende toestanden. En inderdaad ook best wat mannen bij wie het niet lukt door de stress!
Gelukkig ervaart mijn vriend dit niet zo, nu met IUI. Leuk is natuurlijk anders, maar hij ziet wel in dat het nodig is dus hij doet het met alle liefde. Zijn eerste spermaonderzoek vond hij wel eng, hij was heel bang dat de oorzaak écht bij hem lag en dat het er absoluut niet goed uit zou zien.
Hij voelt zich wel kut en "schuldig(?)" om het feit dat het niet spontaan lukt en dat het na IUI waarschijnlijk ICSI gaat worden, omdat zijn aantallen te weinig zijn. Het geen wat hij heeft is meer dan goed, maar het is vooralsnog gewoon te weinig. Dat vind ik wel sneu voor hem, en totaal niet nodig. Want hij kan hier ook niks aan doen. Maarja, maak hem dat maar eens wijs... Hij zegt dat het een "stukje mannelijkheid" is, en dat hij zich gewoon hartstikke rot voelt om het feit dat hij zijn vriendin niet spontaan zwanger krijgt omdat de oorzaak dus (waarschijnlijk?) bij hem ligt. Vooralsnog zijn wij onverklaarbaar verminderd vruchtbaar, omdat het sperma goed genoeg is voor IUI maar dus wel zo weinig dat het ICSI zou worden. (Snap jij het nog 🤣)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Medische Mallemolen
reacties (11) Verversen