Voor de mensen die voor een 2e kindje opnieuw de medische mallemolen in zijn gegaan, hoe hebben jullie dat ervaren?
Was het makkelijker, wetende dat het al een keer gelukt is? Of kwamen alle oude gevoelens van teleurstelling en verdriet weer terug? En hoe ging het praktisch met alle afspraken en behandelingen maar dan met een kind erbij?
Eerste was de eerste poging meteen raak, dus niet heel veel emoties. Meer onbevangen. Tweede was meer bewust (5 jaar later ) dit duurde veel langer. Incl miskraam. Dus was voor mij heftiger. Echo's of bloedprikken vreselijk omdat ik elke keer een rot eind moest rijden.
Hier een paar jaar over de eerste gedaan, allerlei trajecten en zwanger bij icsi. Toen wij weer besloten om voor een tweede te gaan gingen wij er veel relaxter in, we waren tenslotte al zo gelukkig met ons eerste wonder. Ik moet eerlijk bekennen dat halverwege en we steeds meer tegenslagen hadden ik het wel steeds moeilijker begon te vinden. Je wilt het dan toch zo graag en dan lukt het weer niet en gaat er van alles mis en ben je ineens niet zo sterk meer als toen je begon. Uiteindelijk is het gelukt, na 9 cryo terugplaatsingsingen en bij tevens de laatste terugplaatsing. Een tweede wonder dus, maar zeker als pittig en zwaar ervaren. De afspraken waren goed te doen hier. Mijn werkgever wist er van en ik kreeg hierin alle vrijheid, net als bij de eerste.
Ja daar zou ik ook bang voor zijn, dat de wens dat toch groter blijkt en het lastiger is om je erbij neer te leggen. Ook al is het al een keer gelukt. Gelukkig is het bij jullie wel goedgekomen!
Makkelijker. Ik heb IVF gedaan en uit 1 punctie 3 kinderen gekregen. Bij de tweede en derde echt wel gedacht: we gaan nooit meer zoveel geluk hebben als de vorige keer. Iets van die angst zat er heus wel in. Maar ik vond een mislukte ontdooiing en mislukte terugplaatsing minder erg omdat ik het al eens meegemaakt had en daarna toch succes ervaren had. Je weet wel dat het kan, en het verleden geeft geen garantie voor de toekomst maar toch deed dit mentaal wel wat. Ook de hormonen gingen me makkelijker af. Omdat ik wist wat ik kon verwachten denk ik, dat onbekende vond ik de eerste keer best wel eens lastig. Daarnaast vond ik, ondanks een hele sterke wens, het toch anders omdat er al een kindje was. Ik was in elk geval al moeder. Dat voelde toch wel anders. Tot slot hielp het dat we direct met IVF door gingen, en niet weer eerst maanden van onderzoeken, wachten en IUI door moesten.
Praktisch: vaak zat de oudste op de opvang als ik onder werktijd even een echo oid had. Soms bleef mijn man thuis met de kleine.
Ja, interessant, ik lees toch wel verschillende ervaringen en dat is precies wat ik me dus afvroeg: is het makkelijker want het is al een gelukt en je bent al moeder, of komt die wens toch weer sterker terug en voelt de teleurstelling groter dan verwacht wanneer het niet (direct) lukt. Fijn dat jullie 3 kinderen hebben mogen krijgen!
De wens is even groot, en de teleurstelling als het niet lukt is even groot. Maar je situatie is verzachtender ofzo. Je hebt verdriet als je weer een negatieve test of een andere tegenvaller in het proces hebt, maar je hebt ook troost aan je kind. En dat had je de eerste keer niet. Ik denk dat daar voor mij het verschil in gevoel in zat
Dat kan ik me wel voorstellen ja. De gedachte om nooit te zullen weten hoe het is om moeder te zijn is toch anders dan niet ervaren hoe het is om meer dan 1 kind te hebben. Ook al is die wens er en de teleurstelling als het niet lukt.
Ik.vond het makkelijker maar dat kwam omdat ik gelijk weer met ovulatie-inductie kon beginnen. In ronde 2 was ik zwanger. Bij mijn oudste duurde dat veel langer.
Ik denk juist dat het het moeilijker maakt. Wij hebben eem dichter uit het traject, toen zij 2,5j was raakte ik ongepland natuurlijk zwanger. Mij was altijd verteld kleine kans en na de eerste 3,7j duurde nooit durven dromen. Helaas ging die mis en hadden we het zkh gebeld voor de twee cryo’s die we nog in de vriezer hadden, om die terug te laten plaatsen in natuurlijke cyclus, ik wilde geen traject door alles wat er bij komt kijken maar wilde graag als we het dan toch probeerde, de cryo’s benutten. Ons advies was maand overslaan en daarna beginnen maar tot onze grote verbazing direct opnieuw zwanger natuurlijk.
Ik ben blij dat traject niet in hoefde, het roept veel op, je weet nu exact wat je te wachten staat wat het gemakkelijk kan maken of juist niet. De wachtkamer, de echo’s, de hormonen etc nee verschrikkelijk. We zijn nu bezig voor nummer 3, de eerste ronde zit er op helaas niet zwanger, maar ik ga niet meer in trjacext. Juist wetende wat het is en wat het met je doet; dan zou ik het accepteren zoals het nu is.
Mbt de behandelingen en je eerste kindje is zo verschillend, ik ben een thuis mama en mijn man werkt thuis. Ik had altijd kunnen gaan en zou hij op haar letten. Hoe dit voor jou zou werken of passen in jullie leven is natuurlijk iets wat jij kan beantwoorden.
Ik wil ook zeker geen traject meer in, maar er is nog wel een verschil tussen een terugplaatsing in natuurlijke cyclus met cryo’s of opnieuw starten met een poging. Dat eerste is nog enigszins laagdrempelig en dat tweede zie ik totaal niet zitten.
Met werk is het wel goed te doen vanwege flexibiliteit thuiswerken, alleen volgen wij het traject in België dus voor onderzoeken en terugplaatsing zijn we wel een hele dag kwijt en dat is vooral lastig met opvang/oppas. Controles kunnen wel in NL.
Nee dat had ik idd niet over gehad voor een tweede maar dat komt omdat ik ook wist dat het twee keer natuurlijk geluk was, oftewel het was mogelijk. De cryo’s lagen er dus zonde om ze niet te gebruiken.
Het is een beslissing die je samen moet nemen, en hoe lang jij het mentaal vol kan houden en hoe zwaar je het gaat vinden of juist niet weet je pas, als je er in zit. Het is niet makkelijk maar hoe sterk is jullie wens voor een tweede.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Medische Mallemolen
reacties (13) Verversen