Ik ben een tijdje een beetje weggebleven van dit forum. Alles rondom zwanger worden en zijn, daar wilde ik even niet mee bezig zijn. Ik kan bijna niet geloven dat het alweer meer dan 4 maanden geleden is dat we de miskraam kregen. Of nou ja, dat we de slechte echo kregen, daarna duurde het nog 2 maanden.
Ik wilde eigenlijk meteen door. Maar daarna had ik toch bedacht: het nieuwe jaar, dan beginnen we weer. Even tot rust komen, genieten van de feestdagen etc. Mezelf niks opleggen. Maar nu merk ik dat ik er zó tegenop zie om er weer aan te beginnen. Paar keer per week naar het ziekenhuis, bah bah. Ik wil wegblijven van die plek.
Ik ben ook bang dat ik lichamelijk nog niet de “perfecte” omstandigheden heb. Veel koffie, veel wijntjes met de feestdagen. Wat nou als ik daardoor de terugplaatsing verpest?
Kortom; ik ben bang om weer te beginnen. Bang dat ik de kans verpest, maar ook bang dat wanneer het lukt, ik nog angstiger word. Bang dat als het niet lukt, m’n emmer overloopt. Dat de klap opnieuw komt, extra hard.
In m’n hoofd blijf ik het vooruit schuiven. Maar het liefst was ik gisteren al zwanger. En hoe dan ook, ik zal het traject weer in moeten als ik zwanger wil worden. Dus die twee dingen gaan niet samen.
Hoe zorg ik ervoor dat ik het weer aandurf? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet zoveel druk op mezelf leg?
Ik ben op zoek naar wat geruststelling, ervaringen, toegestopte moed.
M’n man laat het overigens volledig van mij afhangen wanneer we weer beginnen. Maar hij heeft er ook vertrouwen in dat het de volgende keer wel weer lukt. Fijn dat optimisme. Ik ben zo bang dat de grond weer compleet onder onze voeten vandaan worden getrokken.
Ik begrijp je angst goed helaas. Heel herkenbaar en logisch dat je het eng en spannend vind om het traject weer in te stappen. Het is allemaal ook gewoon heel heftig. Van de wijntjes en koffie hoef je het natuurlijk niet af te laten hangen. Daar kan je gewoon mee stoppen zodra je het traject weer in gaat. Maar emotioneel een beetje klaar zijn om opnieuw te starten is wel erg belangrijk. Het traject is al zwaar genoeg zonder dat je er op deze manier in stapt. Het hielp mij om over de angsten voor een volgende miskraam te praten. Ik heb via de huisarts hulp gezocht om alles een beetje een plekje te geven en vond het echt heel prettig om er eens met iemand over te praten die niet met dooddoeners kwam als 'het was nog vroeg' of 'volgende keer gaat het vast goed', maar gewoon echt luisterde, medeleven toonde en meedacht. Vond het zelf trouwens ook wel erg heftig om het traject weer op te pakken na een verplichte pauze voor het onderzoek naar herhaalde miskramen. Zoals hieronder staat. Eerder zit je er midden in en ga je een beetje op automatische piloot door met alle doktersafspraken maand in maand uit. Als je er een tijdje uit bent geweest besef je echter weer extra goed hoe vermoeiend het allemaal is en wat het emotioneel allemaal van je vergt. Het is echt even goed doorzetten om weer te starten, heel logisch dat je daar tegenop ziet nu je eindelijk even rust hebt. Wat misschien helpt is om met je partner af te spreken om tussendoor meer pauzes te nemen als het te veel wordt. Is deze ronde/maand niet gelukt dan houden we weer even pauze kan toch net de motivatie geven om door te zetten. Dan zie je immers kleinere stapjes voor je in plaats van het hele traject. Het kan makkelijker voelen om weer te beginnen als je weet dat het 'maar' even een of twee maanden doorzetten is en daarna weer rust indien je nog niet zwanger bent.
Ja dat emotioneel er klaar voor zijn… hoe weet je dat hè… Ik heb ups & downs, maar niet het idee dat het over een half jaar magischerwijs beter is. Dus misschien inderdaad een kwestie van gewoon doen. Maar ik moet wel iets voor mezelf vinden om weer wat hoop te krijgen. En motivatie. Ben inderdaad bang dat het me nu zoveel zwaarder gaat vallen. Voor de miskraam vond ik het goed te doen omdat ik zoveel positieve hoop had omdat we eindelijk een kans hadden! En nu weet ik dat het dan alsnog helemaal fout kan gaan. Die kleine stapjes is een goede tip. Nu voelt het toch alsof het een kwestie is van; ervoor gaan en dan zit je er weer volop in totdat het lukt. Maar pauzes tussendoor kan natuurlijk ook prima. Ik heb een paar maanden terug hulp gezocht bij de huisarts, maar die ggz psycholoog vond ik enorm teleurstellend. Hij bagataliseerde het erg. Dus nu is de drempel weer zo groot om het bij iemand anders te proberen.
Je bent bang en angstig voor wat komen gaat daar door ga je van allerlei dingen aanhalen waarom nu de tijd niet is. Alles wat je opnoemt is een kwestie van stoppen, zoals alcohol en koffie etc. Ik liet het ten alle tijden achterwege maar heb nooit echt gedronken en koffie lust ik sws niet.
Zelf na de miskraam 3 maanden rust gehad toen was ik er weer klaar voor. Al hoe wel, hoe kun je klaar zijn voor weer het onbekende, teleurstellingen, (hoop)/wanhoop en wacht weken te gemoed te gaan. Helaas hadden wij geen keuze wij wilde een kindje en had daarvoor het ziekenhuis nodig. De 1e keer na de rust pauze was zwaar, zwaarder dan voor de miskraam, je zat er toen midden in en qua gevoel iedere maand het zelfde. Nu van even geen zkh bezoeken, geen hormonen dus geen stress naar weer al die bezoeken, hormonen en wacht weken besefte ik weer even hoe heftig het traject was. Ik had de 1e ronde ook meer hoop dan voor de miskraam geen idee waarom maar die kwam hard aan toen het niet gelukt was. Uiteindelijk de 4e cryo terugplaatsing na de miskraam was het raak, ze is nu bijna 20 maanden. Het traject voelde na de miskraam nog 10 keer zo zwaar omdat je het geen had waarvoor je vocht, de hoop op moeder worden was nog minder dan het ooit was geweest. Uiteindelijk een doel gezocht waar ik me op kon focussen, een einddoel wat ik wilde behalen. En 1 week voor de terugplaatsing van de 4e cryo deze behaald en kort er na kwam ik er achter dat ik zwanger was. Wil niet zeggen dat het daarom gelukt was, enkel dat het mij door de moeilijke periode heen heeft getrokken. Het is pure overleving en wat mij hielp was dat dus, positieve quotes op de spiegel schrijven, positieve quotes lezen, lief zijn voor me zelf, meer genieten van de kleine dingen.
Alleen jij weet wanneer je er aan toe bent probeer er geen tijd of limiet aan te hangen. En je weet pas hoe het is als je er weer aan begint, en je kan altijd stoppen als je het niet zou trekken. Kan altijd een afspraak inplannen en vanuit daar zien, niemand kan zeggen hoe en wat enkel eigen ervaring en wat voor mij in dit geval hielp.
Bedankt voor je verhaal. Heel herkenbaar. Voor de miskraam had ik zoveel hoop, en nu ben ik alleen maar bang dat we onszelf nog een keer opzetten voor teleurstelling. Maar ik denk ook niet dat ik er ooit echt meer klaar voor ben dan nu. De drempel wordt misschien alleen maar groter juist… Goede tip om gewoon een afspraak te maken en vanuit daar te zien. Ook een doel stellen lijkt me iets fijns om te doen. Ik had dat voor het einde van dit jaar, en dat heeft me al erg geholpen als afleiding afgelopen maanden.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Medische Mallemolen
reacties (4) Verversen