Ik ben daar eigenlijk niet zo heel erg mee bezig. Ben zelf christen, dus mijn doel is om Christus gekijkvormig te zijn. En onhaalbaar doel, maar mijn Hemelse Vader kijkt met zoveel liefde en compassie naar mijn pogingen, dat ik niet anders kan dan ook zo naar mezelf kijken. En ik vind het oprecht niet zo interessant wat andere mensen vervolgens van mij vinden, omdat ik zelf schoon in mijn geweten sta.
En van daaruit de oproep tot naastenliefde, en álles wat je doet uit liefde doen, maakt dat je gericht bent op anderen.
Mijn oprechte vraag (en dus geen aanval voor het zo wordt gezien), maar wie ben jij dan? jij bent toch ook een persoon ansich, met eigen gedachtes en gevoelens en dingen die je niet en wel wil?
Je bent een mix van meer toch? 
Uiteraard ben ik een persoon an sich, hoewel mijn identiteit in Christus ligt. Mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn wil is op Christus gericht. Waar jij vast ook wel mensen kent die hun zelfbeeld baseren op influencers, baseer ik mijn zelfbeeld op Christus. En hoe ik het unieke van mijn persoon an sich kan inzetten voor Hem. Ik ben niet 'Lispeltuut' aan de ene kant, en Christen aan de andere kant. Het is 1 samengesmolten identiteit. En God gebruikt het unieke in mijn persoonlijkheid (wat Hij op voorhand al gegeven heeft). Mijn persoonlijkheid komt niet altijd heel goed uit de verf in mijn kerk (heel traditioneel), zwarte kousen kerk zogezegd) maar klikt wel heel goed met de 'ruwere kant van de samenleving' waar mijn directheid wel nodig is.
Maar ik denk oprecht dat ik veel milder voor mezelf geworden ben sinds ik Christen ben, waardoor dingen die niet lekker lopen makkelijker van me afglijden. En dat was een beetje de intentie van je vraag, wat is je zelfbeeld en wat wil je verbeteren.
En zie het zeker niet als aanval hoor, wat ik zei die 'ruwere kant van de samenleving' stelt hun vragen ook nooit zo subtiel 😄.
Ik begrijp wat je schrijft en onderschrijf het ook, maar ik denk dat je daarnaast ook zelf een gevoel hebt over wie je bent, toch? Dat kan zeker beïnvloed worden door hoe God over jou denkt, maar jouw eigen unieke ik kan natuurlijk best eens ergens onzeker over zijn of moeite mee hebben... en dat mag ook gewoon... Daar ben je mens voor... Weten dat je met al je onzekerheden, mindere kantjes en gevoelens geliefd en gewild bent, is natuurlijk geweldig!😊
Natuurlijk zijn er dingen waarbij ik denk.... hmmm dat heb ik niet zo handig aangepakt. Ik ben vrij lomp in mijn doen en laten, heel direct. Dat kan mensen nogal afschrikken hoewel ik mezelf aardig in bedwang kan houden 😀. Alleen het gebeurt, ik denk shit, en we gaan weer door. Het blijft niet echt hangen ofzo. Ik heb wel altijd een flinke portie zelfspot gehad en ik ben enorm nuchter, wat helpt om te relativeren. Dus in de vraag 'wat wil je verbeteren, welke doelen wil je behalen' is er eigenlijk niets waar ik echt mee aan de slag wil.
Als ik naar mezelf kijk, zie ik een persoon die snel geneigd is te denken iets niet te kunnen...mezelf belemmeren in ontwikkeling. Dromen die in mijn ogen onbereikbaar waren... ik studeren...? Archeologie, Antropologie of Biologie...Stiekem had ik mijn dromen, maar faalangst hield me tegen. Het heeft me iig dit opgeleverd dat ik mijn kinderen mee wil geven dat dromen mogelijk verwezenlijkt kunnen worden door ze in iedergeval bespreekbaar te maken. Had ik het anders gedaan als ik 30 jaar jonger was geweest en opnieuw mocht beginnen , jazeker. Maar ik ben blij met wat ik nu doe. De uitdaging en verantwoordelijkheden die mijn baan geven...ik houd van mijn baan.
Daarnaast heb ik wijze levenslessen geleerd door diverse ervaringen. Mijn lichaam verteld een verhaal. Het heeft kinderen gedragen, het heeft ongemakken gekend en operaties meegemaakt. Als ik kon toveren, dan had ik wel e.e.a. aangepast, maar bepaalde dingen ben ik ook trots op Dit geldt ook mentaal...ook daar heb ik wel e.e.a moeten incasseren, maar dat heeft me wel rijker en wijzer gemaakt en in staat om verder te kijken en kan daarmee ook een ander bemoedigen.
En de ene dag is de andere dag niet. Gelukkig maar...ups en downs. Ik probeer uit elke dag iets positiefs te halen en lukt het niet, dan is er morgen weer een nieuwe kans. Succes met je therapie. Ik ken je niet persoonlijk, maar uit je schrijfstijl en woorden haal ik heel veel. Je bent een goed mens Sharon
Wat een lieve worden 
! Het kost tijd, maar ik kom er wel.
Ik heb nog best wel dromen en stiekem werk ik er heel hard aan deze te doen laten uitkomen.
Houd faalangst je nu nog tegen? Of is dat iets waarin je ook gaandeweg anders naar bent gaan kijken?
En ik zie het ook hier, mijn kids mee willen geven dat ze moeten gaan voor wat ze willen en zeker niet laten tegen houden. (Iets wat bij mij thuis wel heel erg gebeurde)
Ik laat me niet meer (helemaal) leiden door faalangst. Daarin ben ik wel gegroeid. Ik ben nu al een aantal keren uit mijn comfortzone gestapt en met verwondering achterom gekeken en mezelf afgevraagd waarom ik dat niet eerder had gedaan. Ik denk dat ik die levenslessen en ervaringen nodig had om te komen waar ik nu ben. Bij elk proces begint ook iets van een nieuwe ontwikkeling. Zodra je je daar bewust van bent en je jezelf ziet groeien, dan veranderd dat negatieve stemmetje en ga je anders naar jezelf kijken. Ik weet ook niet hoe ik anders moet omschrijven, maar zo heb ik het ervaren.
Ik heb heus wel dingen waar ik beter in zou willen zijn (zoals wat meer discipline, wat meer geduld, wat attenter, makkelijker vrienden maken) maar het zit me niet in de weg. Over mijn uiterlijk lig ik ook niet wakker, ik ben geen 10, maar heb die behoefte ook niet. Ik vind dat ik er prima uit zie, mijn man vindt het ook, en dat is genoeg. Als ik een toverstokje kreeg om iets aan mijn uiterlijk te veranderen dan zou dat alleen zijn waar ik fysiek last van heb, niets cosmetisch. Ik sport wel, verzorg mezelf, let op kleding, ik wil er wel gewoon uitzien als een goede versie van mezelf. Maar ken m’n waarde en voel me daar goed bij. Ik ben tevreden met mezelf, mijn leven, mijn keuzes.
Ik heb me nooit echt druk gemaakt om wat een ander van me vindt. En vervelende, rare of dominante mensen ofzo, dat vind ik eerder sneu voor hen dan dat het mij raakt. Mijn oudste is ook zo. Als iemand hem probeert te pesten, dan betrekt hij dat niet op zichzelf maar ziet hij dat echt als een probleem dat de ander heeft. Bijna sneu voor hen. Zo heb ik dat ook altijd gevoeld.
Maar ik ervaar heel weinig dat mensen lelijk doen of zoiets. Onzekerheid, het gevoel dat je minder dan anderen bent, niet goed genoeg, dat je grenzen overschreden worden of dat je voor jezelf moet opkomen, dat ken ik niet. Ik leef niet met de gedachte in m’n achterhoofd wat een ander ergens van vindt. Ik denk vaak: al denkt die ander misschien nu iets, maar waarom zou die mening er toe doen en die gene is dat over 2 minuten alweer vergeten, maar jij loopt er nog dagen mee. Of die ander dacht helemaal niks en het gebeurt alleen in jouw hoofd. Dat is toch eeuwig zonde. Maar ik denk dat als je dat gevoel niet kent, je je niet kunt voorstellen hoe dat is. Net als met mijn hoogtevrees, die is ook niet rationeel en iedereen kan me zeggen dat ik het ‘gewoon moet doen’ en dat weet ik ook, maar ik krijg m’n benen toch echt met geen mogelijkheid in beweging.
Ik wil me ook minder kunnen aantrekken wat een ander vind of eventueel kan vinden, helaas lukt dat hier door een enorm pestverleden en andere dingen helaas niet zo.
Gros van de tijd kan ik we relativeren, maar het hangt echt ook af van hoe iets wordt gezegd.
En ik merk ook dat een verkeerde noot soms harder binnen komt dan bij een ander.
En ik snap dat de gezondheid een voorkeur zou genieten. Je weet pas wat je mist als je het vermindert of niet hebt. Wat dat betreft kan ik je de hand in dingen schudden.
Ik ben erg onzeker wat betreft vriendschappen. In een groep voel ik me weleens niet gezien, of niet gehoord. Dan sta ik liever bij mijn vriend en zijn vrienden aan een tafel. Ik weet niet waar dat gevoel vandaan komt, het is in ene ontstaan.
In mijn werk ben ik juist erg zeker omdat de collega's & klanten niet zo dicht bij mij staan en ik weet dat ik echt goed in mijn werk ben. Ik help ook graag andere daar in.
Mijn uiterlijk ben ik tevreden mee, ik vind mezelf echt niet lelijk maar wat is lelijk.. Ik ken echt geen lelijke mensen, wel onverzorgde mensen. Ook imperfectie kan ik mooi vinden, een moedervlek o.i.d. Probeer er zelf altijd verzorgt uit te zien en kleding te dragen waar ik me prettig in voel. Deze kleding is over het algemeen altijd vrouwelijk en merk dat ik vaak wordt gekopieerd, dat geeft wel een positieve boost. Het mag wel een maatje minder na mijn zwangerschap maar dat ben ik ook meer gaan accepteren. Ik pas mijn kleding er gewoon op aan.
Ik had dolgraag meer vriendinnen gewild maar het is wat het is en dat kom misschien straks wel weer als de kleine aan sport doet of naar de basisschool gaat.
Ik acht zelf meer waarde aan de vriendinnen die ik heb heb dan de hoeveelheid. Maar heel eerlijk, ik vertrouw mensen ook niet zo heel snel (lang leve mijn verleden)
Ik herken het hoor met werk ben ik ook over het algemeen zekerder, maar dat lijkt tegenover alles gewoon vanzelf te gaan.
en mocht je af en toe je hart willen luchten, mijn inbox staat open. Digital friends are friends too.
Mijn zelfbeeld? Inmiddels zeg ik gelukkig niet meer dat ik mezelf haat, maar dat is lang zo geweest. Ik ben overtuigd dat tegen jezelf in de spiegel zeggen dat je geweldig, mooi etc. bent niet helpt. Wat mij tot nu toe wel helpt is zelfzorg. Vind ik heel moeilijk en lukt lang niet altijd hoor. Ik merk dat ik mentaal dan wat stapjes zet met zelfzorg en dat mijn zelfbeeld ook verandert. Zelfzorg zorgt voor rust, zorgt dat ik meer kan hebben (van de kinderen), mijn werk lekkerder doe etc. Dan zie ik ineens mijn sproetjes en mijn sprekende ogen in de spiegel. Doe ik die zelfzorg niet, dan zie ik alleen maar dat veel te dikke lijf dat, die borsten die niet meer vol zijn, een moeder die alleen maar schreeuwt. Wordt je zelfbeeld niet beter van ;)
Ik help graag mensen opbouwen, want ik vind mezelf niet zo belangrijk.
Zelfzorg is een hele belangrijke en eigenlijk is het praten tegen jezelf in de spiegel ook een vorm hiervan, dan wel een vorm die je je enorm moet aanleren.
Ik voel me mentaal ook beter als mijn haar is geverfd, mijn nagels zijn gedaan, ik een goede dag heb gehad en mensen kan helpen (en een lach op een gezicht tover)
Maar dat je jezelf haatte heb je vermoedelijk ook vaak (in je hoofd en misschien wel onbewust) tegen jezelf gezegd en ben je ook gaan geloven. Zo werkt het omgekeerd ook; als je heel vaak tegen jezelf zegt dat je goed/mooi/lief bent (hoeft niet in de spiegel), ga je dat na lange tijd ook (meer) geloven. Dat worden dan als het ware nieuwe weggetjes in je hoofd. Net als dat je maar vaak genoeg over een grasveld loopt, het een nieuw weggetje wordt.
Ik vind dit zelf overigens ook nog moeilijk.
Wat bedoel jij eigenlijk met zelfzorg? Daar hoort voor mij namelijk ook lief zijn voor jezelf bij, en dus ook lieve dngej tegen jezelf zeggen. Ik heb regelmatig het verleden vaak tegen mezelf gezegd dat ik stom of dom was of dat ik mezelf haatte. Ik was me er niet eens echt van bewust...
Het is met name dat ik van de omgeving hoorde dik en niet goed genoeg te zijn. Altijd anders voelen, geen aansluiting hebben etc. Dan geloof je vanzelf wel dat er van alles mis is. Het is dus niet zozeer geweest dat ik het tegen mezelf zei.
Zelfzorg zit in tijd maken voor mezelf en kiezen voor mezelf.
Ja, ik begrijp het. Maar doordat je omgeving het zei ben je het gaaan geloven en dus (onbewust) ook tegen jezelf gaan vertellen. Steeds weer positieve dingen tegen jezelf zeggen geeft wel echt een positief effect, zelfs als je het eerst nog niet gelooft.
Ik wil minder over mezelf praten wanneer ik met mensen in gesprek ben of wanneer iemand mij iets over zichzelf verteld. Dat is iets wat mijn moeder altijd doet, het gesprek naar zichzelf draaien. Ik vind dat al vanaf puber mega irritant, maar betrap mezelf er de laatste jaren op dat ik dit ook steeds vaker doe. Ik vind het een slechte eigenschap en belangrijk om goed te luisteren naar mensen. Dus ik probeer het me bewust af te leren ipv te zeggen "ohja herkenbaar, want ik..."
Misschien is het goed om te bedenken dat het soms een reflectie is en niet perse een eigenschappen.
De meeste neurodivergente mensen spiegelen om te laten zien dat ze het snappen (overigens wordt dit veelal verkeerd opgevat, maar is het dus niet)
Nu zeg ik niet dat jij of je moeder zo is, maar het kan wel een maskering zijn.
Mooi onderwerp.
Ik zou wel milder naar mijzelf willen zijn. Dat ik in elke situatie die niet lekker loopt mijzelf direct met mildheid kan omarmen.
Oke, dat hoeft niet in elke situatie en hoeft niet altijd direct 😅🤓😆😎
Eigenlijk wil je dus zo naar jezelf kunnen kijken als het overgrote gedeelte van je omgeving naar je kijkt?
Stapje voor stapje! Dat kan jij
Oooh, ik zou zo graag willen dat ik positief over mezelf kon zijn!! Zowel uiterlijk als innerlijk ben ik niet tevreden. Ik haat mezelf soms oprecht, bv als ik boos ben geworden op mijn kinderen terwijl ik zo veel van ze houd.
Het gekke is, ik help heel graag mensen opbouwen en doe dat ook, maar mezelf lukt dat niet. Al meerdere therapieën geprobeerd.
Ik wil zo graag van mezelf houden en mijn kinderen ook dat vb geven...
Ik denk dat ook je "zwaktes" erkennen een goed voorbeeld voor kinderen kan zijn, zo leren ze dat het geen rozegeur en maneschijn is en het leven gewoon hard werken ansich kan zijn.
En het geven aan een ander vind ik ook makkelijker dan het zelf doen *knuff*
Ken je het boek jagen verzamelen en opvoeden? 😁 echt leuk! Zal je ms wel wat tips uithalen
Wel van naam, maar verder niet. Ik zal het eens bekijken, dank!!
Zelfbeeld...
Innerlijk goed! Tuurlijk heb ik mijn onzekerheden, maar dat ben IK. Dat hoort dus bij mij. Een voorgaande werkgever vond altijd dat ik extraverter moest zijn ("dans eens op de tafel met een feestje") maar dan begrijp je dus niet wie IK ben. IK wil dat niet, IK heb daar geen enkele behoefte aan. En dat is oké!
Uiterlijk... helaas niet. Daar valt zeker wat te verbeteren! Aan mijn mindset dan hè, niet per se aan mijn lichaam.
Pfft ja echt dat forceren in een andere vakje dan waar jij je comfortabel voelt en wie jij bent, die mensen hebben nog een hoop te leren. Absoluut honderd procent okay dat je zo bent!
EN die mindset komt er ook wel vanzelf toch? :D
Met mijn zelfbeeld is niks mis. Ik ben tevreden met mijn lichaam en wie ik ben.
Echter als ik een keer collegas van mijn man tref of oude kennissen voel ik mij wel eens te min. Mijn man heeft hoge opleiding en ik niet, en die kennissen en collegas zijn allemaal uit de hoogte alsof ze het beter voor elkaar hebben
Oh dat gevoel is zo begrijpelijk, maar tegelijk zo niet nodig, want ook die mensen schieten toch ergens net minder op.
Ondanks dat we eigenlijk zelden willen vergelijken doet iedereen.
Overigens kan ik in dat gehele begrip weinig met mensen die zich beter voelen dan anderen, in the end zijn we allen afhankelijk van elkaar in de kleinere en grotere aspecten
10 jaar terug was mijn zelfbeeld slecht (al sinds ik jaar of 6 was), maar wat heb ik veel geleerd in de afgelopen 10 jaar. Nu 40 en ik vind mijzelf gewoon prima (ok mogen wat kilo’s af maar met die kilo’s ben ik ook een leuk mens). Ik heb geleerd grenzen te stellen, dat ik niet altijd hoef te pleasen en dat mijn mening anders mag zijn. Dat ruzie met je partner niet gelijk het einde van je relatie betekent of dat ie je niet meer leuk vindt. Ik bevind mij op het moment op een heel fijn plekje wat zelfbeeld betreft :)
En wat heeft geholpen .. doen! Stel die grens, ga de confrontatie aan, neem afscheid van wat niet werkt, kijk naar wat echt er toe doet ..
Succes met jouw zoektocht! Het zijn de moeilijkste en wat zijn het veel hordes om over te springen..
Leven is een leerschool heb ik al vanaf kleins af aan geroepen, maar eerlijk als kleintje dacht ik er nooit heel diep over na.
Mijn zelfbeeld is eigenlijk altijd wel bagger geweest als ik het zo kijk.
En ik denk dat ik inmiddels ook wel weet waar het door komt, wat het makkelijker maakt om stappen te zetten.
Grenzen stel ik nu inderdaad ook beter dan jaren terug.
dankjewel!
Enige is dat ik wat meer tussenwegen in alles mag zoeken, ben van het alles of niets. Ik ben gericht op mezelf maar indien nodig zeker ook op anderen. Help graag mensen maar niet meer ten kosten van mezelf, ik geef wat ik krijg
Klinkt alsof je gaandeweg al enorm veel hebt geleerd
Dit kan trouwens ook wel eens zorgen voor het alles of niets stramine. Niets mis mee, maar soms de nuance toepassen (als jij het nodig acht)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (36) Verversen