Ik wil even van mij afschrijven, en tegelijkertijd ben ik benieuwd wat jullie zouden doen en/of ik überhaupt van deze situatie een mening mag hebben.
Ik ben ook nieuw hier, dus ik zal beginnen mijzelf voor te stellen. Scotty, 27 jaar, een oudste zoon van 4 en de tweede is onderweg (samen met partner).
Ik ben opgevoed door mijn grootmoeder vanwege verslavingsproblematiek bij mijn biologische moeder. Zij heeft tot ongeveer mijn 16de verjaardag bij ons gewoond met de nodige stress, problemen en ruzies. Ik heb alles bewust meegekregen. Mijn biologische moeder is in een afkickcentrum geweest, maar dat mocht niet baten. Toen is zij vertrokken. Wat een opluchting. Het contact is daarna direct gestopt tussen zowel mijn kant als mijn grootmoederskant naar haar toe. Verder zijn wij heel close met de rest van de familie.
Enige tijd geleden ben ik erachter gekomen dat een bepaald familielid (met wie ik het meest op heb) contact heeft met haar (o.a. doordat vrienden berichten van Facebook hebben doorgestuurd). En dat valt me heel erg zwaar en dat zal ik uitleggen. Wat er gebeurd is in mijn thuissituatie heeft de nodige littekens achtergelaten. Zo heb ik jarenlang bij een psycholoog gelopen vanwege depressie, en tegelijkertijd heb ik alles op alles gezet om niet te eindigen zoals haar. Om even te noemen: ik ben inmiddels nog bezig met een universitaire studie, altijd hard werken voor geld en eigen rekeningen betalen én werken aan onverwerkt verdriet. Juist omdat de jaren zo zwaar waren (lichamelijk en geestelijk) ben ik zo teleurgesteld in het contact van hun. Juist omdat zij bij uitstek de persoon was die heeft gezien hoe en wat het mij deed als je een verslaafd persoon in je leven heeft. Juist zij heeft gezien hoe hard ik mijn best doe en heb ik gedaan dat mijn kinderen een veilige thuissituatie krijgen, een stabiel leven etc. Het doet mij, eerlijk gezegd, heel veel pijn en ik ben ook boos. Hoewel ik begrijp dat ik niet voor een ander kan beslissen met wie diegene contact heeft, of niet. Ik heb dit nog niet besproken met haar, omdat ik eerst andere meningen wil horen.
Een andere reden waarom ik mezelf ook angstig voel, is omdat mijn zoon daar gaat soms gaat spelen waar ik niet bij ben. Ik zit er niet op te wachten om er straks achter te komen dat er toch foto’s van mijn kind (en straks kinderen) naar mijn biologische moeder worden gestuurd. Dat wil ik permanent niet. En ik wil ik er ook niet achterkomen dat zij daar langsgaat als ik er niet bij ben (en mijn zoon is daar).
Het liefste verbreek ik het contact. Ik durf niet hardop te zeggen dat ik het niet vertrouw en dat ik mijn eigen gevoelens belangrijker vindt dan het contact, omdat ik moet realiseren dat mijn gevoelens misschien overdreven zijn. Of mag ik er juist niets van vinden wat een ander doet. Mijn vraag aan jullie is: hoe zouden jullie handelen? En wat zouden jullie ervan vinden? Overigens is mijn biologische moeder nog steeds verslaafd, dus het contact is niet gekomen omdat zij clean is.
Bespreek hoe je je er bij voelt en de zorg die je hebt m.b.t. je kind. Als het familielid weet hoe jij je voelt en als het familielid kan uitleggen waarom er contact is, dan kunnen jullie elkaar begrijpen en afspraken maken. Dat dit achter je rug om gebeurt is niet goed, klaar die lucht.
Besef je ook, jouw moeder is ook familie van dit familielid, en dat familielid mag de deur open houden voor haar. Dat wil helemaal niet zeggen dat het familielid jouw moeder vergeeft of jouw verdriet niet erkent. Contact met haar kan heel goed los staan van jou. Het is geen verraad op jou, het familielid zal ongetwijfeld je moeder ook van alles kwalijk nemen. Maar jouw keuze hoeft niet die van de hele familie te zijn.
Jij mag uiteraard wel aangeven dat voor jou en jouw kind die deur hartstikke dicht zit, en dat het familielid daar rekening mee moet houden.
Ik zou het gesprek aan gaan. Uitleggen dat het prima is als diegene contact heeft met je biologische moeder, alleen dat dit voor jou niet fijn voelt. Dat jij geen contact wil en ook niet dat je kinderen in contact komen met je biologische moeder. En vragen of je er ook op kunt vertrouwen dat dit ook gedaan word. Meer is het eigenlijk niet. Maar begrijp je helemaal hoor!
Ik vind dat je het moet bespreken en daarin je grenzen moeten aangeven. Je kunt diegene het contact niet verbieden, maar wel duidelijk je grens aangeven en consequent hierin zijn en blijven.
Ik dacht bij de eerste helft van het verhaal: je hebt er niet echt iets over te zeggen. Ik zou met je eigen gevoelens aan de slag gaan, over dit specifieke punt. Dat die persoon ervoor kiest om contact te hebben, betekent niet automatisch dat jouw verdriet en pijn niet wordt erkend.
Maar bij het tweede gedeelte dacht ik: dit is niet oke, ik snap je helemaal! Ik zou het gesprek aan gaan, dat je snapt dat je niks te zeggen hebt over contactkeuzes.. maar dat je niet wilt dat die persoon dienst gaat doen als tussenpersoon. Dat er geen foto's en geen informatie gedeeld wordt. Dat je biologische moeder niet langs mag komen als jij of je zoontje er bent. Etc. Als je die persoon niet vertrouwt met de grenzen die jij aangeeft.. dan zou ik het contact op een lager pitje zetten. Wel verjaardagen vieren (als je bio moeder er niet bij is) en elkaar groeten en misschien soms wat afspreken. Maar niet de deur plat lopen en niet je kind daar alleen laten. Maar dus alleen als je diegene niet vertrouwt met de grenzen/regels die jij aangeeft.
Ik zou je focussen op je zoon, ik vind dat je wel kunt aangeven dat je niet wilt dat je moeder contact met hem heeft of beelden van hem ziet. Ik zou dan ook vragen of diegene zich daarin kan vinden en daaraan houden. Is dat niet zo, kun je verder denken wat je ermee wilt. Misschien ook wel iets om te overwegen om voorzichtig te zijn met het delen van foto’s met dit familielid (waarmee ik niet bedoel met contact!). Ken je bv de optie in Whatsapp om foto’s alleen eenmalig te laten zien, zodat ze niet opgeslagen kunnen worden? Is misschien een optie? Dit ter suggestie. Ik snap wel heel goed dat je het überhaupt niet leuk vindt dat dit familielid weer in contact is met je moeder, alleen ik denk dat je daarin niets te zeggen hebt, behalve misschien uiten dat dat moeilijk voor je is. Sterkte en probeer je niet helemaal van de wijs te laten brengen, het klinkt alsof je je leven weer goed op orde hebt en weldenkend bent, laat dat niet onderuit halen.
Ik zou je wensen en eisen aangeven en angsten uitspreken, durf je dit niet of kan dat niet dan heb je je antwoord al. Snap dat je anders had gehoopt maar idd iedereen is vrij ongeacht de reden waarom jij het contract verbreekt, die persoon staat toch anders tegen over zo iemand dan jij met het verleden en trauma. Het is aan je zelf waar je een grens trekt en hoe en wat een ander hier van vind is toch niet belangrijk, anders blijf je leven voor anderen.
Wij hebben geen contact met mijn schoonouders maar zijn opa en oma wel, en hoe erg ik het vind dat ze nog op de hoogte is van ons leven en foto’s door gestuurd krijgt kan ik het hen niet verbieden. Daarnaast ben ik gestopt met foto’s delen naar die opa en oma toen ik dit hoorde, ook mensen verwijderd die bevriend waren en maar enigszins iets door zouden kunnen sturen. Toen heb ik het los gelaten het is haar dochter en ik begrijp dat ze trots is en tegen houden lukt gewoon weg niet. Het feit is dat het haar verlies is en ik geen energie meer gun richting hen het is goed zo. Gelukkig zal ze nooit langs komen want wij zijn er altijd bij en accepteren wel dat er geen contact meer gaat komen.
Let wel op dat je door je emotie nu heel ver op de zaken vooruit loopt dingen in gaat vullen wat niet terecht is wellicht. En feit dat je haar in staat acht langs te gaan bij de persoon in kwestie zou voor mij reden genoeg zijn heel makkelijk te zeggen sluiten dat boek
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in off topic
reacties (10) Verversen