Ons zoontje is intussen 3.5 jaar. Op zich gaat alles goed, ook het eerste kleuterklasje heeft hij goed afgerond. Maar hij blijft héél teruggetrokken en verlegen. Soms zelfs zo erg dat hij begint te huilen als we bij andere mensen zijn, zelfs als we erbij zijn.
Ondanks dat hij op school volgens de juf veel speelt met andere kindjes is hij heel gesloten als wr die kindjes buiten school met hun ouders tegenkomen.
Maar nog opvallender: hij heeft het ook bij zijn grootouders. Ondanks dat hij ze regelmatig ziet, kruipt hij de eerste 15 à 30 min bij hen in zijn schulp. Niks willen zeggen, heel gesloten, verlegen wegkijken, tegen mij of mijn man aanplakken en soms zelfs wenen bij aankomst. En na 15 à 30 min is dit dan voorbij, begint hij volop te spelen en praten met zijn oma & opa en beleeft hij er altijd een super tijd. Komt dan opeens bijvoorbeeld ook mijn broer toe, klapt hij opnieuw volledig dicht of begint zelfs te wenen. Ook dan duurt het opnieuw een kwartiertje en vervolgens komt hij terug los.
Vorige week ook bij de kapper: heel verlegen, geen woord willen zeggen,... Ook niet toen de kapper hem vroeg of het leuk was op vakantie: gewoon voor hem staren, geen enkele reactie.. zelfs geen gewone "ja" of een knikje. Niks... Komen we buiten bij de kapper, komt hij meteen weer los met ons alleen en begint gewoon met ons te praten. Alsof hij daarbinnen niks durfde of wou en zich helemaal terugtrok tot we buiten gingen.
En dat heeft hij dus met alle vreemden.. Als we bij vrienden gaan en ze vragen hem iets.. geen enkele reactie en verlegen tegen ons hangen. Soms wenen in het begin. Meestal komt hij dan na een tijdje ook wel los, vooral als er ook andere kindjes bijzijn.
Herkent iemand dit? Is dit iets dat nog kan beteren met ouder worden of toch wel erg abnormaal? Want kinderen kunnen erg verlegen zijn, maar dit lijkt ons toch wel al vrij extreem. En zeker omdat hij het ook heeft bij zijn grootouders, die hij zo goed kent. En intussen is hij toch ook al 3.5j dus zou toch al beter moeten zijn maar verbetert niet.
We maken ons wel wat zorgen en vragen ons af of we hiermee iets moeten doen (pediater, psycholoog,...?) of overdrijven/panikeren we te fel...
Ik lees niks geks. Elk kind is anders. Ik zie ook geen probleem hier in. Ik was vroeger precies zo, en als ik dat mensen nu vertel geloven ze me niet😅. Geef hem vooral de kans om hem zichzelf te laten zijn, en forceer verder niks.
Mijn oudste is ook zo :) nu ze een zusje heeft is het wel minder. Ik probeer haar zich ook "op te laten trekken" aan kindjes die wat meer doen/durven. Haar zelfvertrouwen is daardoor toegenomen en haar verlegen zijn is wat minder. Al is ze nog steeds verlegen hoor, plakt ook nog aan mij vast de eerste tijd als wij ergens zijn, maar durft bijvoorbeeld wel meer nu. Ze is nu ruim 3,5 en het hoort gewoon bij haar karakter :)
Nee hoor, dat is gekkigheid. Maar elke situatie kost mij veel energie. Het liefst ga ik niet naar verjaardagen of andere sociale verplichtingen. En als ik dan op een verjaardag eindelijk gesetteld ben en er komt ineens andere visite (terwijl de 'inlooptijd' zeg maar al voorbij is), dan ben ik ook van het padje, voel ik tranen opkomen en wil ik het liefst naar huis vluchten. De afgelopen jaren nam ik in zo'n situatie één van mijn kinderen op schoot (= veilig) maar die gaan inmiddels ook wat meer hun eigen gang.
Toch kan ik ook enorm sociaal, aanwezig en vrolijk zijn als een situatie wel veilig en vertrouwd is.
Tja, ik ben zo. Ben overigens wel hoogsensitief; dat speelt mogelijk wel mee.
Mijn zoontje is echt precies hetzelfde. Hij ontdooit het snelste als ze hem gewoon even gerust laten. Niet meteen naar hem komen en vragen stellen of zo. Dan is het het snelst voorbij. Ook bij mijn ouders die hij meerdere keren per week ziet, kan hij dit hebben. Hangt bij hem ook soms af van hoe uitgerust hij is. Is hij goed uitgeslapen, dan heeft hij dit veel minder. Het wenen doet hij wel niet, enkel aan mij vastklemmen en zijn hoofdje verstoppen. Hij is van maart 2020. In de klas ziet de juf dit gedrag ook. Zij weet ondertussen ook dat ze hem het eerste kwartiertje of zo moet gerust laten en dat het daarna helemaal losloopt. Laatste contact gaf ze aan dat hij veel verbeterd is hierin en dat hij steeds meer gewoon zichzelf is in de klas. Ik heb er alle vertrouwen in dat het helemaal goed komt. Zeker omdat hij na dat eerste moment altijd ontdooit en volop gaat spelen en babbelen.
Ik vind het niet heel vreemd klinken, uiteindelijk (of zelfs niet heel laat vind ik) ontdooit hij wél en gaat het wel goed. Ik herken het wel bij mijn zoontje, ook al is hij een jaar jonger (die laat overigens überhaupt zijn haar niet knippen door de kapper) en zelf had ik dit als kind ook wel… Ik zou het nog eens aan de juf vragen, die ziet zoveel kinderen en kan het beter inschatten of het ‘abnormaal’ is en aanleiding om er iets mee te doen. Dat hij daar wel lekker speelt lijkt me wel al een goed teken.
Klinkt als mijn jongste. Ook heel verlegen. Nu niet meer. Zo jong hoef je in mijn optiek nog niets mee. Blijft dit gedrag op de basisschool en zit het hem dan in de weg, kan je altijd nog verder kijken.
Mijn zoon had dat ook, moest idd ook altijd even loskomen. Naja even, vaak wel een half uur of zelfs langer. Bij mijn ouders meestal niet zo (komen we vrij vaak en wonen dicht in de buurt), maar bij andere opa en oma (die hij ook wekelijks ziet) wel. Het gaat inmiddels (hij is net 5) veel beter. Hij kletst erop los, ook bij de bakker en de zwemjuf, zeg maar. Ik zou me (nu dan toch) niet druk maken. Er is echt niks mis met een beetje terughoudendheid.
Als je je zorgen maakt kan je altijd eens een orthopedagoog mee laten kijken. Misschien krijg je dan ook goede adviezen hoe hiermee om te gaan. Ik dacht even aan selectief mutisme, maar omdat je kindje na een tijdje wel ontdooit is dat het misschien niet. Zorgen is altijd een reden om hulp te vragen, als het ongegronde zorgen zijn word je gerustgesteld en kan je ook verder
Heel herkenbaar met mijn oudste. Sinds hij naar groep 2 ging is het een stuk beter geworden en loopt hij zelfs naar ouders toe of zegt wat tegen onbekenden. Soms is hij nog wel weer zo verlegen al eerst, maar dat komt dus niet meer veel vaak voor.
Na 5 jaar, hij heeft wel tot 4 jaar een dag peutergroep gehad op de opvang en vanaf 4 jaar naar de basisschool. Ik moet soms nog wel even wennen, want hij is ook wat brutaler geworden🙈. De juf had op het rapport nog wel gezet dat hij nog iets weerbaarder kan worden maar dat het dit jaar al veel wat verbeterd is en zelf merken we dit dus ook. Hier dus met ouder worden is het minder geworden.
In Nederland gaan ze met 4 jaar naar school, in groep 1. 5-5,5 jaar in groep 2. Dus dat is wel onze 2e kleuterklas, maar dat is een stuk ouder dan jullie 2e kleuterklas;)
Mijn gevoel zegt dat dit wel acceptabel is tot een jaar of 4/5. Daarna moet het wel iets minder worden. Maar sommige kindjes zijn nu eenmaal verlegen van karakter. Heeft hij er zelf veel last van? Of alleen jullie? In het eerste geval zou ik er sowieso wel iets mee doen. Niet alles hoeft gelijk heftig te zijn om er mee aan de slag te gaan. Misschien is er een bepaald soort therapie, gewoon ongedwongen om hem wat handvatten te geven. Ik neem aan dat je uit België komt? Hebben ze daar niet een soort consultatiebureau? Bij ons op het consultatiebureau hebben ze altijd goede ideeën over waar je allemaal terecht kan, mocht je er iets mee willen doen. En ja, voor alle Nederlandse ouders... Ik weet dat wij veel mazzel hebben met een consultatiebureau wat meer een goed adviesbureau is dan een consternatiebureau!:)
Idd, ik ben afkomstig uit België. Hier hebben we Kind & Gezin als consultatiebureau maar die zeggen snel dat het wel vanzelf goedkomt. Of hij er zelf last van heeft... ik zou zeggen van wel want je ziet dat hij op die momenten dat hij heel verlegen is en aan ons hangt, echt wel soort van angst heeft. En dat maakt het dan voor ons net zo vreemd... tegenover vreemden oké, maar dit is ook bij onze ouders (zijn grootouders dus) die hij heel goed kent en waar hij zich altijd, eens hij na een tijdje loskomst, heel goed amuseert.
Schrik van dat je het als abnormaal ziet! Het ene kind is het andere niet en zie niet in wat er mis is uit veiligheid halen bij je ouders. Ik denk dat hoe jullie er mee omgaan en op reageren wel bijdraagt.
Mijn dochter 3,3 jaar idem bij vreemden kruipt ze het liefst weg. Wij houden haar bij ons tot ze er klaar voor is en de ene keer 2 min en soms 5 min. Ik heb hier nog nooit zo over nagedacht ze is een rustig verlegen en temide meisje en wij forceren niets en trekken ons al helemaal niets aan van anderen. Ze is ook heel slim overziet veel dingen zoals gevaar wat andere kinderen niet ziet wat inhoudt dat ze geen waaghals is en niet zonder na te denken iets doet. Zoals mijn neefje springt gerust zonder na te denken twee meter na beneden omdat hij dit andere ziet doen en niet nadenkt, maar onze dochter zou dit nooit doen. Daarbij Zij bepaald een ritme niet wij of haar omgeving en komt echt wel goed en ene kind is nu eenmaal ondernemender dan een ander. En hulp inschakelen indien hij verder goed doet en geen problemen ondervind is het het probleem van de ouder. De ouder verwacht is of verwacht iets wat internet of anderen van hen verwachten maar het kind zelf niet. Ouders zoeken hulp bij ieder ding wat niet volgens de boekjes is Ipv te kijken heeft mijn kind er hinder van, hoe functioneert hij, wat kunnen wij bijdragen etc ipv meteen aan een miskraam psycholoog te denken. Je kindje is 3,5 de maatschappij van nu verwacht te veel van die kleintjes. Ze moeten van alles doen en kunnen en worden te veel vergeleken met volwassenen.
Zoals je zelf zegt: "vreemden"... Zie mijn bericht, moest hij zo zijn tegenover vreemden dan zou ik er mij op zich helemaal geen vragen bij stellen. Maar hij is dus ook zo tegenover zijn grootouders die hij wekelijks ziet. En het is meer dan wat timide zijn, begint soms ook effectief te wenen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Peuters
reacties (18) Verversen