Ik heb ook besloten om hier eens wat schrijftherapie te ondergaan. 😌 Mijn man en ik zitten in ronde 12 voor een eerste kindje, en het maakt me moedeloos. Ik ben er denk ik dagelijks mee bezig, al ken ik de adviezen dat dit niet goed is… het lukt gewoon niet om het los te laten! Mijn cyclus is ook prachtig regelmatig dus ik weet gewoon precies waar ik me bevind. Maar ok, in November gaan we naar de huisarts, en ik merk dat ik dit erg spannend vind. Over het algemeen ben ik open over het feit dat we al eventjes proberen, maar niet richting familie. Hebben jullie directe familie betrokken? En hoe hebben jullie dit besproken? Ik denk dat ik er wel steun aan kan ervaren zeker rond medische spanning, maar mijn zusje beschrijft regelmatig dat het haar grootste angst zou zijn om niet zwanger te raken (zij probeert verder nog niet), en dit werpt ook wel een drempel op. Het gezin is erg hecht en vertelt elkaar alles, dus enkelen betrekken voelt niet echt als een optie. Hebben jullie hier tips voor of ervaring mee? Ook zij zal vast super lief reageren maar ik zit gewoon niet echt op medelijden te wachten.
Ik heb ervaring vanuit de kant van de familie. We wisten dat ons (schoon)zusje zwanger wilde worden, maar dit is nooit besproken. We merkten dat het echt tussen hen en de rest van de familie ging staan. Je merkte gewoon in alles dat er iets was wat niet besproken werd. Zelf vond ik het vervelend. Ik had het veel fijner gevonden als ik hen had kunnen steunen. Ik snap wel dat je het lastig vind om te vertellen, maar zou het zeker doen. Hopelijk is het jullie snel gegund!
Wij zitten nu in ronde 11, en hebben het wel met onze ouders gedeeld. Het voelde juist fijn om er open en eerlijk over te zijn en het was ook fijn om inzichten te krijgen van mensen om ons heen die er niet de hele tijd mee bezig zijn. Denk ook niet dat je het moet zien als medelijden, maar meer als een plek waar je ook het kan delen als je dat wilt.
Ik zou het aangeven als jullie het gevoel hebben het liever gedeeld te hebben. Zeker niet laten wegens de angst van je zusje. Dat is aan haar hoe ermee om te gaan. Wij hebben het vrij snel gedeeld, omdat onze kinderwens helaas begon met een miskraam waardoor ik heel erg lang down ben geweest en gewoonweg niet zo gezellig was. Dan wisten mensen maar meteen wat er aan de hand was. Vervolgens viel het gelukkig wel ook heel erg mee hoe veel mensen ernaar vroegen, vaak vonden ze het toch een te ongemakkelijk onderwerp om aan te snijden in het gesprek. Dus als wij er niet zelf over begonnen dat we nu weer bij dokter waren geweest of wat dan ook kwam het gewoon helemaal niet ter sprake. (Vond ik trouwens ook wel lastig, alsof ik niet over mijn kinderen (3 miskramen gehad ondertussen) mocht praten omdat dat voor anderen te oncomfortabel was.)
Ik ben bijna drie jaar bezig geweest en heb nooit wat gedeeld behalve met 1 vriendin en zelfs daar had ik spijt van. Ze is super lief en kan alles zeggen en vragen. Maar toen het bij haar ook even duurde voor de tweede en ik haar continu hoorde over ik zal wel dit hebben of dat trok ik dat niet.
Het is heel persoonlijk. Ik hou helemaal niet van gevraag als ik denk even gezellig af te spreken en ik wil niet dat het er altijd over gaat. Daarnaast kan ik met mijn man alles bespreken en is dat voldoende voor mij.
Ik hou absoluut niet van medelijden en wat ik schreef gevraag op momenten dat je er juist even niet mee bezig bent of wil.
Wij hebben lang getwijfeld of wij het zouden delen. Maar toen wij in het traject zijn beland en het binnen enkele maanden niet was gelukt, toen werd het ons te zwaar. Wij hebben het toen verteld aan de beide gezinnen, ook wel (schoon)ouders, zus(je), zwagers, schoonzus(je).. Wij waren toen zo'n 1,5 jaar onderweg. Verder weet familie het niet en dat vinden wij ook prettig. Inmiddels zijn wij de 2 jaar gepasseerd en is het nog niet gelukt. Maar nu staan we er niet "alleen" meer voor, het is nog steeds zwaar, maar anders als toen het niet verteld was. Wij hebben er dus geen spijt van! En als het lukt zullen mensen die het weten des te blijer voor ons zijn. Wat zou het toch mooi zijn als het gauw lukt! En voor jullie hoop ik ook dat het lukt. Succes.
Wij hebben er bewust voor gekozen om het wel te delen toen we wisten dat we naar het ziekenhuis gingen. In mijn familie komt PCOS voor en was een ziekenhuis traject helaas meer de regel dan de uitzondering. Door het te delen wilde we voorkomen dat mensen die dichtbij ons staan, ons onbewust zouden kwetsen. Het is goed om het met z'n tweetjes te dragen maar wij ervaren ook echt ontzettend veel steun van en door onze familie en vrienden die dichtbij staan🤗. Wel hebben we in het begin een beetje moeten zoeken hoe wij als het ware de 'regie' hielden over dit onderwerp. Het was even zoeken naar een goede balans hierin maar na een paar bezoekjes is dat allemaal op z'n plek gekomen.
Ik heb het mijn moeder niet direct verteld. Wij zijn toen naar het ziekenhuis geweest en daar kwam uit dat het sperma niet goed was en dat we een traject in moesten. Toen hebben wij het samen tegen mijn moeder gezegd. Bij het tweede spermaonderzoek bleek echter dat het sperma wel goed was, en dat we het nog 8 maanden zelf moesten proberen 😅. Dit heb ik mijn moeder natuurlijk ook gezegd. Mijn zus heb ik het verteld, een paar dagen nadat zij vertelde zwanger te zijn van haar eerste kindje. In de zin van.... Als ik eens niet zo leuk reageer, weet ze waar dat door komt (maar dit is helemaal niet gebeurd gelukkig, want ik vond het fantastisch!). Nu zitten wij in een IUI traject, en ze zijn (vooral mijn moeder),van alles op de hoogte.
En... Medelijden krijg ik/krijgen wij niet, hoor! Mijn moeder is wel erg onder de indruk van alles en vind het volgens mij erg spannend. Maar medelijden... Nee hoor. 😊 Maar dat verschilt natuurlijk misschien per familie.
Ik denk dat openheid altijd goed is, niet om de medelijden. Mijn broer en schoonzus zijn al lang tijd sen, qua leeftijd zouden ze toe zijn aan de volgende stap, maar het onderwerp kinderen is door hun nog nooit besproken. Dat maalt dat er meerdere opties zijn, maar doordat er nog nooit over gesproken is weet ik niet hoe ze er in staan er is er ook geen opening om over te beginnen. Ik kan met hen niet over het onderwerp kinderen praten. Ik vind dat best lastig, ik vind openheid en vertrouwen juist heel belangrijk. Dus mijn advies zou zijn, bespreek het gewoon luchtig, maakt het niet groter dan dat het is, maar deel het wel. Zodat ze ook mee kunnen delen in de vreugde wanneer je wel in verwachting raakt, of voor je klaar kunnen staan als het het wel even als zwaar ervaart.
Wij hadden aangegeven dat we nog voor een derde kindje gingen. De familie van mijn man vroeg er steeds naar, met name broer en schoonzus. Heel irritant vond ik dat. En ook wel verdrietig soms omdat het nu langer duurde.. mijn eigen familie reageerde er anders in wat ik fijner vond. Als ik erop terug kijk zou ik het niet weer zo doen. En misschien alleen mijn eigen ouders en een lieve vriendin vertellen zodat ik wel m'n verhaal kwijt kan. Succes voor jullie. Heel spannend om naar de huisarts te gaan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Proberen ronde 11-15
reacties (10) Verversen