Dag iedereen! Hier zijn we dan.. al weer 7 weken mama van 2 mooie meiden. Maar laat ik eens heel eerlijk zijn..het is tot nu toe alles behalve makkelijk geweest. Mijn roze wolk kwam heel laat, en toen deze eenmaal arriveerde was het meer een grijze wolk. Ook de baby blues kwamen hard aan. Ik heb veel gehuild en gedachten gehad als 'dit is te veel' 'ik kan dit niet' en 'ik wil dit niet'

De eerste paar weken heb ik alleen maar zenuwachtig op de bank gezeten in afwachting tot de volgende voeding of tot 1 van de twee het op een schreeuwen zou zetten. Ook wanneer ze zoet lagen te slapen kon ik het gehaaste en paniekerige gevoel niet van mij afzetten.

Inmiddels hebben wij een draai gevonden en is het prachtig deze twee kleine mensjes zo snel te zien groeien. De meeste boven genoemde gevoelens zijn zo goed als weg.
Echter blijven de uitdagingen maar komen en mij om mijn oren slaan. Regeldagen, prongetjes, huiluurtjes en dat alles x 2!!! Ik val dan soms nog terug in huilbuien en die ellendige hulpeloze gedachten. (Lichte postnatale depressie??of gewoon simpelweg niet het moederlijke type??)

Uitzoeken hoe twee totaal verschillende mensjes het beste slapen, drinken en functioneren is zo ontzettend vermoeiend. Ik heb het gevoel er 24/7 mee bezig te zijn. De dagen gaan snel, waardoor ik de deur haast niet uitkom tenzij het echt moet.
Ze zeggen allemaal dat het vanzelf makkelijker zal worden...maar wanneer?

Wat waren jullie ervaringen die eerste paar weken/maanden?

Reageer op dit topic

Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Tweelingen


reacties (17)    Verversen


  • Mommy__

    Heyy ik heb een 2eiige tweeling meisjes van anderhalf jaar. De eerste 3 maanden heeft me zusje bij ons gelogeerd zodat ik snachts niets hoeft te doen:) mijn man en me zusje hebben mn veel geholpen. Overdag kwam schoonma mij helpen. Als het niet ging nam me schoonma 1tje mee naar haar huis (we wonen in dezelfde straat) dat scheelt allemaal heb veel hulp. Nu nog steeds als ik boodschappen doe, even naar de stad laat ik allebei achter.

    Denk dat je hulp nodig hebt van je familie/vrienden.

  • moosjes

    Nou...ik heb 4 kindjes en heb bij alle 4 hetzelfde gevoeld. Precies dat wat jij zegt, dat gehaaste, paniekerige gevoel. Hij is nu 4 maanden en het gaat nu eindelijk beter. Ik heb meer rust. 8 weken is echt nog heel vroeg. Iemand zei ooit: met 6 weken begin je het een beetje te snappen, met een week of 10 vind je de gebruiksaanwijzing. En dat klopt aardig. Dus nog even geduld, dan heb je het ergste gehad. Maar het is dus helemaal normaal hoor! Geen zorgen ;)

  • Soof16

    Heel herkenbaar. Ik vond die echte babytijd ook helemaal niet zo leuk en vooral vermoeiend en aanpassen. Je leven staat ook gewoon op zn kop.
    Ik vond toevalllig gister deze podcast en wil hem graag met je delen. Ik vond de (h)erkenning erin fijn.
    https://www.radioviainternet.nl/podcasts/nieuwe-moeders/2020/taboes-in-het-moederschap

  • Myrtheflower

    Misschien eens idee om te kijken of je ondersteuning kan krijgen dmv een oma die komt helpen, of een oppas?

  • My-two-Pride-and-Joys

    Ik herken me er wel in. Vooral met de tweede heb ik ook echt een beetje mijn draai moeten vinden. Dit kwam ook omdat ik al een ouder kind had dat naar school moest en tja, dan moet je toch naar buiten. En dat was dan nog maar met 1 kindje en dan heb jij er 2 en dan ook meteen de eerste keer gelijk.

    Ook het niet uit huis gaan en liever thuis blijven had ik ook heel erg en ook ik heb veel gehuild en dacht help wat moet ik nu weer doen en waar ben ik aan begonnen. Mijn man heeft me op dat vlak wel goed in de gaten gehouden want hij vond het wel zorgwekkend mijn buien en stemmingswisselingen. Hier bij de eerste ook totaal geen last van gehad en bij de tweede dus wel. Ik denk ook dat het heel veel te maken heeft met je hormoonhuishouding die nu weer overhoop ligt en weer in balans moet raken. Wat dat betreft herken ik het echt wel.

    Maar het wordt echt beter. Als je er middenin zit is het vaak moeilijk je dat te realiseren, maar echt dat komt goed en bij mij ging dat met ongeveer 3 maanden. Dan leer je ze steeds beter kennen, er komt een beetje ritme in en ik snap ook heel goed dat je er zenuwachtig van wordt, want als de een huilt en de ander begint ook dan kun je natuurlijk ook niet alles tegelijk terwijl je dat eigenlijk wel zou willen.

    Probeer het los te laten en accepteer dat het nu wellicht niet gaat zoals je misschien wil, maar dat dit ook echt niet erg is. Misschien kun je eens een vriendin vragen of je moeder of iemand anders die dicht bij je staat om een middagje te komen 'helpen'. Gewoon even wat hulp bij de hand ook al kun je het wellicht prima zelf, maar dat geeft even wat rust en ook afleiding. Je hebt dan wat te kletsen en zit dus niet te wachten op het volgende. Zoek in die rust momentjes ook even wat afleiding, ga een boek lezen, een serie kijken, of wat in de huishouding. Succes en sterkte!

  • GodinvanVrede

    Ik heb er maar 1 en herken jouw verhaal heel erg. Huilbaby, borstvoeding die niet lukken wilde, reflux, noem maar op. Pas na 3 maanden ging het makkelijker en het werd pas echt leuk toen hij wat meer zelf kon (hij kroop rond de 6 maanden en dat nam een hele hoop frustratie bij hem weg).

  • Mommyx3

    Ik Vond het bij alle drie niet echt heftig. Ik had ook wel makkelijke baby’s dat scheelt natuurlijk ook. Wel was ik vooral bij de eerste extreem overbezorgd. Mijn hoofd draaide overuren met wat er allemaal kon gebeuren.

    Ik kan mij voorstellen dat het met een 2ling heel heftig is. Vooral als je alleen thuis bent (en je man weer werkt bijv ) enige wat ik kan zeggen is dat alles een fase is. Het zal nu echt overleven zijn zo veel flesjes zo veel luiers verschonen enz. Het lijkt alsof het zo altijd blijft maar hoe ouder ze worden hoe makkelijker.
    Misschien kan je via Facebook in contact komen met andere tweeling mama’s ? Ik denk dat daar heel veel tips zijn waar je wat aan hebt.
    Zorg goed voor je zelf en ik hoop dat je familie vrienden hebt die af en toe bijspringen pak dat aub aan en gebruik die tijd voor je zelf of samen met je partner. Al is het een wandeling buiten

  • Mykha

    Ik herken dat paniekerige gevoel heel erg! Het continu ‘aan’ staan en alert blijven, en dan de stress in je lijf bij elk huiltje of geluidje tijdens het slapen. En ik heb maar één kindje. Lijkt me heel zwaar, maar wel een fase waar je doorheen moet! Praat met andere tweelingmoeders en zorg voor een vast ritme. Ik voedde m’n zoontje op schema (wel met halfuur speling en als hij echt honger had dan gaf ik natuurlijk wel) maar dat ritme gaf veel rust

  • annaco

    Hier een tweeling mama. En lieverd het is overleven. Ik weet hoe je je voelt geloof me. Ik wist niet eens meer of het dag of nacht was.
    Ik heb het eerste jaar als enorm zwaar ervaren. En na het eerste jaar ook gezegd zo die komt nooit meer terug. Ik heb nog steeds een hekel aan de uitspraak het word makkelijker... het is zo'n dooddoener. Want je hebt er nu helemaal niets aan.
    Mijn ervaringen... het was zwaar, heel zwaar. Wel wist ik uit ervaring bij de eerste (de tweeling waren nummer 2 en 3) dat ik geen borstvoeding wilde geven. Dus dat gaf iets meer rust. De gouden tip voor ons was houd ze in hetzelfde ritme. 1 een voeding 2 ook enz. Met alles. Je gaat er dan zelf meer rust door krijgen anders ben je echt alleen maar aan het verschonen voeden enz...
    En als ik een zwak moment had en dacht ah laat haar maar effe liggen die voeding komt wel. Was ik weer 2 dagen bezig met ze in hetzelfde ruimte krijgen. Verder probeer het je zo gemakkelijk mogelijk te maken. Wij hadden op 3 strategische punten verschoningskussens liggen en een mandje staan. Ik heb mandje alle verschoningsspulletjes en wat kleertjes. Je hebt dus altijd alles bij de hand... super handig als je er 2 hebt. Praat veel met andere tweelingmama's voor tips en trucs. Probeer af en toe iemand anders even voor de tweeling te laten zorgen kan jij even een wandeling maken .. even zonder tweeling.
    En iedere tweeling mama weet wat je nu beleefd en begrijpt je. Echt...
    Probeer ook te blijven zien wat er gebeurd. Ik heb de eerste maanden echt in een roes geleefd. En heb dingen niet echt bewust meegemaakt helaas. Maar bij hielp het ook niet dat de oudste autistisch is... ;) en ja die was al 3 maar geen 3..
    Je kan dit... echt en vraag mensen om hulp...

  • BoyBoyBoy

    Geen tweeling. Maar wel twee keer moeilijke start met KMA, veel huilen.
    De periode na onze eerste was echt dramatisch. Huilbaby, huilde 16 uur per dag, postnatale depressie als gevolg. Heeft heel lang geduurd voordat dat oké was, het huilen stopte toen hij 5 maand was.
    De tweede was ook geen rozengeur en maneschijn, maar gelukkig korter gedoe dan de oudste.
    En de derde ging vrij vlot lekker, af en toe een down tussen de ups.

    Mijn zus daarentegen met haar tweeling.. makkelijkste baby’s ever.. ik denk maar zo.. pech of geluk, als je niet lekker in je vel zit heb je al werk zat aan jezelf, laat staan als je ook nog voor een kind (of meerdere) moet zorgen.
    Goed voor jezelf zorgen, het is niet niks!

  • Charliecharlie

    Ik vond het echt héél heftig bij de eerste. En dan had ik er dus maar één hè. Ik voelde me helemaal niet thuis in mijn nieuwe leven en vond de verantwoordelijkheid enorm heftig. Nou had mijn zoon een aangeboren urinewegafwijking waarvoor we die eerste weken allerlei echo’s, scans etc hadden en dat maakte me driedubbel bezorgd over alles. Maar ook al was dat niet geweest, dan nog hoor.
    Ik weet hoe een (korte) depressie voelt, en ik wist dat dit het niet was. Maar blij en gelukkig was ik ook zeker niet (en dat is echt niks, maar dan ook helemaal niks ten nadele van mijn fantastische zoon).

    Ja, herkenbaar dus!! Je moet je weg weer vinden in je eigen leven. Voor mij duurde het bij de eerste zeker een maand of drie voor ik wat vaker weer een moment had dat ik dacht: ah ja, het went.

    Bij de tweede ging dat wennen overigens veel vlotter :)

  • Lynn.x3

    Ik zelf heb geen ervaring met een tweeling.

    Maar mijn broer heeft een 3ling en zijn vrouw is ook in een 'lichte' depressie geraakt door alles x3 te hebben moeten doormaken! Ze kon niet wachten tot ze toch wat ouder werden en alles toch makkelijker zou worden. Heeft ook nooit op een roze wolk gezeten. En dat heeft volgens mij echt niks te maken of je niet moederlijk bent of in de depressie komt. één baby'tje is al zwaar laat staan 2 of 3.. petje af voor de mama's die dat zomaar even doen met ups & downs. (Jij dus ook)! 🌹

    De voedingen en het wachten erop dat ze het op het krijsen zetten is heel herkenbaar!

    De kindjes van mijn broer zijn nu bijna 3 jaar en zijn al zeker wel ruim 1,5 jaar echt wat makkelijker geworden. 🌹

  • Raintje

    Ik heb geen ervaring met een tweeling. Mar het lijkt me volkomen normaal dat je je met tijden uit het veld geslagen voelt. Ik heb dat ook met mijn baby, en dat is er maar een. Het anticiperen op het volgend huilmoment of voeding en verzorging klinkt bekend. Je staat nu immers altijd 'aan'. Gun jezelf de tijd te wennen en j ritme te vinden. Mama zijn is zwaar, vooral in het begin. Ik hoop dat je van andere tweelingmamas een hart onder de riem krijgt..

Populaire topics
Populaire blogs

Babynamen zoeken

Jongensnamen | Meisjesnamen | Babynamen top 50