Lang getwijfeld of ik een account zou aanmaken, maar ik hoop dat het opschrijven van mijn verhaal me toch een beetje helpt..
Ik ben 35 jaar en gezegend met twee prachtige kinderen. In oktober vorig jaar heb ik, met pijn in mijn hart, gekozen voor een overtijdbehandeling. Op dat moment was mijm zoontje 5 maanden jong en was ik niet zo stabiel. Mijn man stond op het punt om zich te laten steriliseren, maar we zijn vlak daarvoor één keer onvoorzichtig geweest. Iets dat ik mezelf tot op de dag van vandaag nog kwalijk neem. De dag erna meteen een morning afterpil geslikt (binnen 10 uur), maar toch in verwachting. Mijn man en ik hebben professionele hulp gezocht om ons te helpen bij het maken van een keuze. We hebben gekozen om met zijn vieren te blijven. Mijn man was heel erg bang dat alles kapot zou gaan wat we hebben en dat onze kinderen er onder zouden lijden. Hij vindt twee kindjes al heel erg zwaar. Het was ontzettend moeilijk. Het zwaarste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik begrijp het ook als andere mensen erop tegen zijn. Een tweede keer zou ik ook niet aankunnen.
Mijn man is inmiddels gesteriliseerd en begin april kregen we groen licht om geen anti-conceptie meer te gebruiken. De afgelopen maanden (eigenlijk jaren) was mijn cyclus nooit langer dan 28 dagen. In de laatste 5 maanden was het 2 x 27, 1 x 28 en 1 x 25 dagen. Afgelopen woensdag had ik ongesteld moeten worden. Ik zit nu op dag 31. Ik weet niet wat ik moet denken. Ik heb veel last van hoofdpijn. Had ik ook tijdens mijm zwangerschappen, maar ook vaak voor mijn menstruatie. Ik heb gevoelig tandvlees en was van de week met vlagen misselijk. Ik hoop zo dat ik morgen ongesteld ben. Vooral voor mijn man, want hij zou er aan onder doorgaan. Hij werkt hard voor ons, is voor mij verhuisd en mist zijn vrienden erg. Door een ongeval is hij fysiek beperkter wat soms veel frustratie oplevert.
Aangezien de uitslag van de sterilisatie goed was, kan ik toch eigenlijk niet zwanger zijn? Ik slik sinds een paar maanden een lichte dosis anti-depressiva. Zou het daardoor kunnen komen? Kan iemand mij geruststellen?
Hierbij reageer ik vooral op je laatste stukje, de vraag of je zwanger zou kunnen zijn. Mijn man is ook gesteriliseerd, vorig jaar hebben we dit besloten. We hadden 2 gezonde kinderen en de zwangerschappen en bevallingen waren gecompliceerd. Ook financieel en praktisch leek het ons de beste keuze voor ons. Na de testen van de sterilisatie hebben we geen condooms meer gebruikt. Na een paar maanden voelde ik me zo anders en heb ik positief getest. Na veel emoties zijn we echt heel erg blij en dankbaar. Ik ben nu zwanger (20 weken) van ons derde kindje en tot nu toe verloopt alles perfect, voor t eerst eigenlijk dus we genieten ervan. De huisarts en Uroloog zijn op de hoogte en vertelden dat dit dus echt mogelijk is maar de kansen zijn nihil, wij zitten bij die ene procent.. Na deze zwangerschap ga ik toch weer aan de pil of laat ik weer een spiraal plaatsen :) Succes en liefs
het kan vanalles zijn. Je zegt dat je nu negatief test. Ik zou zeggen test over 3 a 4 dagen weer. Verder stress van mogelijk zwanger kan er nu zeker voor zorgen dat je niet ongesteld word.
Ik denk dat alleen een test je kan geruststellen... Alles kan... Zaadleiders kunnen, zeker de eerste jaren, weer aangroeien... Mocht je wel zwanger zijn, dan denk ik dat jullie dat echt wel aankunnen: als je er twee hebt, is een derde niet heel veel extra moeite Niet alles van tevoren willen weten, helpt om te ontspannen: mensen kunnen meestal meer dan ze zelf denken.... Maar eerst maar eens ern testje doen, voor je in paniek raakt
Hoi meis,, mijn man heeft drie jaar geleden een sterilisatie laten doen je hebt verschillende methode.. Mijn man had klemmetjes.. Het kan maar de kans is nihil..stress is niet goed voor je en kan idd je menstruatie voor maanden stoppen... Ik heb door stress drie maanden gebloed.. En ook een half jaar niet gebloed... Ene uiterste met het andere uiterste... Inmiddels is mijn man een 5 april voor een herstel operatie geweest en wij hopen juist zwanger te worden... Ook spannend. Mocht je zwanger zijn.. Zijn alle keuze die je maakt moeilijk... Houden, weg haken en afstaan... Wellicht is het een ootie om te kiezen voor een pleeggezin... Jullie blijven ouders en hebben de mogenlijkheid om in de toekomst als jullie beide stabiel zijn en het willen om je kind dan evt in huis te nemen. Persoinlijk zou ik voor de laatste optie kiezen en mn kind aanmelden voor pleeggezin en de situatie uitleggen.. Er is genoeg begrip, echt waar. Hopelijk hebben jullie een fijne familie en vriendenkring. Succes, ik hoop voor je dat je gewoon ongesteld wordt en geen moeilijke keuze hoeft te maken.
Mocht het nu zo zijn, dan zou ik ervoor willen gaan, maar mijn man niet. Hij is zo bang dat hij/ wij het niet aan kunnen. Maar dat andere wil ik nooit meer meemaken, dus ik hoop dat hij toch achter mij wil staan als het nodig is. Het was destijds de meest verstandige beslissing, maar het blijft zo moeilijk.
Zojuist nog een test gedaan, maar die werkte niet. Ik blijf hopen dat het vandaag komt. Ik heb nu lage rugpijn. Had ik alleen toen ik zwanger was, maar gisteren ook in onhandige houdingen bezig geweest in huis, dus misschien daardoor. Mijn lichaam houdt me misschien voor de gek. Ik blijf hopen dat ik het vandaag word.
Jeetje wat een heftig verhaal en ik snap je angst. Je kan morgen naar de huisarts gaan en daar bloed laten prikken voor een bloedtest. Misschien heb je dan meer duidelijkheid. Verder lees ik dat door anti depressiva je menstruatiecyclus in de war kan raken. Heel veel succes
Jeetje mina. Wat heftig allemaal. Voor die overtijdbehandeling kan ik ook wel achter staan als jij en je man achter staan. Ben je zelf niet bang dat je je man een keer daarvoor kwalijk neem? Ik ben een persoon die denkt je bent er met een reden gekomen. Ik wil je geen schuldgevoel aanpraten. Maar het lijkt mij als vrouw zijnde de allermoeilijkste beslissing ooit. Ik denk echt onbewust het je zo moeilijk maakt dat je menstruatie niet regelmatig is. Ik heb iets vergelijkbaars meegemaakt dus ik weet wat je voelt , maar net als florien zegt , een ongelukje zit in een klein hoekje. Voor je man zal het ook niet makkelijk zijn. Hij denk ben geholpen hoe kan dit. Maar ja de wonderen zijn de wereld niet uit. Stel dat de medici een niet goede behandeling hebt uitgevoerd. Wat dan. En je bent zwanger. Wat moet je dan doen. Ikzelf persoonlijk zou het laten komen en dan maar afstaan. Doe je ook niet 123, maar het is een beter gevoel als weer een zo nare behandeling. Sterkte dat heb jij wel nodig ❤😘
Hoi Florien, dank voor je reactie. Aan elkaar groeien lijkt me uitzonderlijk, want het is circa 4 maanden geleden gedaan. Ik heb vanmiddag een test gedaan en die was negatief. Stelt me niet helemaal gerust omdat mijn eerste test bij mijn zoon na 3 dagen ook negatief was en pas na een week positief en dit was ook bij mijn 3e zwangerschap. Reden dat ik een beetje bang ben, is omdat je in de periode voor de 'zaadcontrole' 20 lozingen moet hebben gehad, maar zo vaak hebben we geen seks gehad. Ik ben bang dat ee toch nog een zaadje is achtergebleven...maar na die controle is dat waarschijnlijk niet mogelijk. Ik snap gewoon niet dat ik nog niet ongesteld ben...misschien toch gewoon de stress. Nogmaals dank voor je reactie iig!
....dat jullie geen sex hebben gehad betekend niet dat hij geen zaadlozing heeft gehad ;) Maar hoop voor je dat de testen negatief blijven! Heb je al meer nieuws? Nadat mijn man gesteriliseerd was ben ik ook heel lang bang geweest om weer zwanger te raken. De kans dat je zwanger bent is heel erg klein!!
Niks is onmogelijk maar de kans is wel heel klein. Je hoort wel eens dat het weer aan elkaar groeit maar 9 van de 10 keer is er niks aan de hand. Doe gewoon een test en dan zal je wanneer die negatief is zien dat je vlak erna je menstruatie krijgt. Mocht je tot die ene horen die wel zwanger is dan kan je misschien contact opnemen met degene die jullie toen ook heeft geholpen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (17) Verversen