Hoi allemaal. Ik schrijf hier niet zoveel, maar vind het nu wel fijn om wat ervaringen of adviezen te lezen van jullie.
Ik ben al minder gaan werken sinds onze kleine is geboren. Nu is het zo dat de (mentale) gezondheid van mijn man met fases niet zo top is en we zitten nu al een tijdje in een periode waarin het minder gaat. Hij heeft inmiddels aangeveven dat hij graag ontlast zou worden, we weten niet hoelang dat zou duren en ons vangnet is klein. Alleen mijn uurtjes werk zou wellicht nog wel lukken, maar de timing is zo slecht dat ik begin volgend jaar eigenlijk een verplichte cursus moet volgen van 7 weken. Dit ziet hij niet zitten, en eerlijk gezegd ik ook niet omdat de (mentale) last sowieso ook al een tijdje meer op mij drukt. Daarom hebben we het erover gehad of ik misschien helemaal kan stoppen met werken. Financieel zou het net kunnen, maar dan valt ons extraatje (mijn inkomen) dus wel weg en zullen we echt krap moeten leven. Ik wil m'n kind eigenlijk meer bieden dan dat, maar aan de andere kant hoe belangrijk is dat extraatje eigenlijk als m'n man/gezin het niet trekt. Ik weet gewoon even niet waar ik goed aan doe, heb het verder wel naar m'n zin op werk ook al zou ik thuis zijn bij de kleine ook niet erg vinden.
Ik zou overleggen met je baas over de cursus. Misschien kan het op een later moment? Een appeltje voor de dorst is wel fijn. Wanneer het financieel net kan kun je daar ook kopzorgen om krijgen wanneer er een financiële tegenvaller om de hoek komt. Daarnaast zou ik contact zoeken met het gebiedsteam van jouw gemeente. Zij kunnen (tijdelijk) kinderopvang regelen voor jullie kindje die zij bekostigen, wanneer jij aan het werk bent. Sterkte!
Hoe zijn de nachten voor je man ? Heeft hij veel slaaptekort ? Als die slecht is zou ik hem met oordoppen laten slapen . En zelf dan de nachten doen . De momenten dat ik nu nog soms uit het niets een paniek of angst aanval heb zijn altijd als ik heel erg moe ben , en al een aantal nachten maar paar uur heb geslapen.
Ik zou overleggen met je baas en die cursus verplaatsen. Maar wel die 6uur per week werken. Als je op een houtje moet bijten om rond te komen is gewoon niet fijn!! Voor jezelf ook niet. Ik zou blijven werken maar geen cursus doen.
Ik zou kijken naar een opvang of gastouder. En dan zelf blijven werken. En dan 1 of 2 middagen of 1 hele dag je kindje door je man laten wegbrengen. Mijn allereerste gedachte is dat jij eigenlijk wel moet blijven werken. Het is ook jou uitlaatklep en ook een stukje ontwikkeling en iets voor jezelf. Als je thuis blijft zit je elke dag op elkaars lip. Voor jullie beide en voor zijn herstel niet goed. Je man geeft wel aan dat hij ruimte nodig heeft. Dat kan ik ook begrijpen. Ik zou dan samen kijken naar een opvang oplossing. Maar ben ook wel van mening dat je man ook mag blijven bijdragen in jullie gezin met kleine dingen. Het is wel een behoud van dagstructuur van.jullie gezin en kan hem ook helpen in zijn herstel. Maar wel zwaar voor jullie beide.
Mijn man is ingestort na de geboorte van onze derde en heb het gezin opgevangen. Thuis komen te zitten en nu nog niets terug voor mezelf. Eenmaal eruit is het best moeilijk om er weer terug in te komen. Ik mis het werken met kinderen enorm maar nog steeds zijn er redenen waarom ik niet terug aan het werk ben.. er zijn altijd redenen zeg maar.. Waar word jijzelf blij van? Probeer dat te zien zonder aan anderen te denken en ga dan dat gevoel eens onderzoeken. Wellicht weet je het antwoord al en is het de gaten vullen daaromheen wat nu nog een uitdaging is.
Ik zou niet stoppen met werken. Je man moet zijn probleem proberen aanpakken. Had hij de angsten al voor jullie kindje er was? Je wil echt niet dat je kind opgroeit met een ouder met deze angsten. Is het geen optie dat jullie kindje een dag of 2 naar de opvang gaat? En is er geen vangnet van familie in de buurt die kan bijspringen als hij het lastig heeft? Ik zou niet mijn sociaal leven en werkzekerheid opzeggen omdat hij zoveel angsten heeft.
Dank voor je reactie. De angst speelt al langer, maar kwam gelukkig ook al lang niet tot uiting in de vorm van paniekaanvallen oid, noem het stabiel. Helaas is dit nu weer een periode verergert en daar heeft hij hulp voor (medicatie, psych). Of dit de juiste hulp is, is iets om naar te gaan kijken. Familie woont in een andere provincie, onze sociale contacten hier werken zelf ook gewoon, dus lastig. Opvang is zeker een bespreekpunt, evt in combinatie met ander werk zoeken zodat ik m'n eigen stukje leven ook behoud.
Als het om angst om angst gaat, en het nog nooit is voortgekomen, is het dan misschien een oplossing dat hij iemand mag bellen, een buur of zo, zodat hij toch dat vangnet achter de hand heeft, maar jij niet thuis hoeft te blijven. Misschien ook lastig omdat je elke dag een uur werkt. Misschien kan je meer uren werken en dan 2 ochtenden in de week ofzo? En in de tussentijd uiteraard werken aan zichzelf en zelf leren omgaan met de angst en paniek, een plan bedenken wat hij doet als… bv baby veilig in de box en iemand bellen.
Dat is een mogelijkheid om te onderzoeken, dat vangnet in buurt. Tegelijkertijd vind ik het ook wel lastig om bijvoorbeeld buren om zo'n verantwoordelijkheid te vragen. Terwijl het inderdaad waarschijnlijk bijna nooit nodig zal zijn. Een extra gedachte die door de reacties on me op is gekomen is ander werk zoeken dat ik inderdaad wel op minder dagen of dagdelen kan doen ipv zo verspreidt. Ook jij dank voor dat inzicht :) Het ligt zo voor de hand eigenlijk om evt ook verder te kijken en toch zat ik vast in stoppen of niet stoppen.
Ik zou in jouw situatie m'n werk niet opgeven, zeker ook financieel gezien niet omdat je man niet werkt. Wat als die situatie de komende jaren aanhoud namelijk. Ik lees dat je per dag max 2 uurtjes weg bent. Ik weet natuurlijk niet wat voor werk je precies doet, maar kun je niet 1 a 2 dagen gaan werken ipv zo versnipperd? Dan zou je kindje bijv 2 ochtenden naar de opvang kunnen. Hou jij je werk, je man staat er niet alleen voor en je kindje wordt sociaal gestimuleerd 😉
Het werk minder versnipperen kan helaas niet, ik werk in de schoonmaak op school, dus ik ben wel iedere dag dat eventjes "nodig". Niet m'n droombaan, maar heb het er leuk genoeg om er te blijven. We hebben toevallig laatst met het consultatiebureau gesproken over opvang, zij adviseerden vanaf 2 jaar. Ik vind het eerlijk gezegd ook nog lastig om daar nu over na te denken, maar daar ligt voor mij misschien een aandachtspunt. Want dan zou het cirkeltje misschien inderdaad rond zijn zoals jij het beschrijft. Nu jij het zo beschrijft bedenk ik me dat ander werk voor 1 of 2 dagen/dagdelen inclusief op termijn opvang ook een optie kan zijn. Bedankt voor deze (stiekem voor de handliggende maar toch niet aan gedacht) extra optie.
Oef moeilijk is dit wel! Ik ben absoluut voorstander van thuisblijfmoeders maar in jouw geval dus precies niet. En dat zit hem erin dat je man volledig op jouw leunt/gaat leunen. Dit ga je vroeg of laat niet volhouden. Jij bent er niet om je man te redden zeg maar. Hij zal zelf hieraan moeten werken (het is zijn probleem, niet lelijk bedoeld hoor) en natuurlijk ondersteun je hem hierin maar hij moet niet afhankelijk van jouw worden. Die belasting wordt jouw uiteindelijk te zwaar. Angst voor de angst kan ik begrijpen maar wat juist níét helpt, is dat jij 24/7 beschikbaar bent. Hiermee houd je ook zijn angst in stand. Het enige wat voor hem helpt is: doen. En dan als het bv 20x goed gaat (ik zeg maar wat) dan zakt de angst. Dit gaat met ups en downs maar is wel de manier om eraan te werken. Verder zou je nog een soort noodplan kunnen maken wie er bijvoorbeeld bereikbaar is, mocht het fout gaan (signaleringsplan). Waarschijnlijk heeft hij het nauwelijks of niet nodig als k jouw verhaal goed begrijp maar het kan wel net dat extra zetje rust inbouwen!
Bedankt voor je uitgebreide reactie met tips. Hij heeft inderdaad nauwelijks de hulp/backup daadwerkelijk nodig, maar hij heeft wel last van de angst daarvoor, voor hem geeft het dus rust als ik het noodplan zou kunnen zijn. Hulp loopt, maar zoals meerderen aangeven hieronder lijkt dat niet de juiste manier. Daar moet hij/wij zeker iets mee, volledig mee eens. Bang voor volledige afhankelijkheid van mij ben ik dan weer niet, het meeste doe ik binnen ons dorp, afspreken, wandelen etc. Ik kan gewoon m'n gang gaan, als ik maar in nood meteen thuis kan zijn. Wat tot nu toe dus bijna nooit is gebeurd maargoed, dat is het verstandelijke vs. de angst. Ik ervaar dat zelf niet, dat is best lastig, ik weet niet hoe het voelt. Overigens vind ik het geen drama om te stoppen met werken zoals het blijkbaar lijkt, ik geniet van m'n gezin. Zolang ik maar waak voor het 24/7 verhaal dat jij ook aangeeft :) Ik ben alleen bang dat ik onze kleine tekort doe als er geen extraatjes zijn.
Graag gedaan! Ik had het niet gelezen dat jij het stoppen met werken erg vind idd maar meer dat ik dacht dat als jij gaat stoppen dat hij dan helemaal op jou leunt. Maar als je enige ‘maar’ is dat de kleine tekort komt als er geen extraatjes zijn dan zou ik me niet druk maken om het werk op te zeggen en dat wel gewoon doen. Wij maken ook bepaalde keuzes omdat ik niet buiten de deur werk. O.a. niet op vakantie gaan. Daar krijgen wij en de kinderen niets van. We leven best in een luxe maatschappij en ik denk dat dat echt wel minder kan. Ja dat 24/7 verhaal inderdaad dat moet je goed voor ogen houden. Hoe ga je dat waarborgen dat hij niet totaal afhankelijk van jou wordt. Want stel zijn klachten worden wel heftiger en jij bent altijd thuis/in de buurt/bereikbaar. Dan word je er al snel in meegezogen en krijg je strak hulpverleners rol oid. Dat is ook weer niet de bedoeling. Maar als ik jouw zo lees heb je best wel een helder beeld van hoe je er in staat en als je dan om de zoveel tijd daarnaar kan kijken/evalueren/sparren met iemand dan denk ik dat het wel goed komt. Geniet in elk geval fijn van je gezin! Goed om te horen! Je hoort zoveel ellende dat het ook wel eens leuk is om te horen dat mensen er nog van genieten!
Wat jij beschrijft, dat is het ook inderdaad. Niet op vakantie, dure dagjes uit of met kerst tassen vol cadeaus, ik noem maar wat. Dat zal dan niet meer gaan, al moet ik volgens mij ook eens realistischer bedenken of een kind van 1 dat nodig heeft. Waken voor die hulpverlenersrol en dat afhankelijke dat blijft echt een punt, dat weet ik ook. Maar daar ben ik inderdaad niet zo heel bang voor omdat we dit ongeveer 10 jaar geleden ook hebben doorgemaakt. Alleen toen waren we samen, zonder kindje, toen vind ik het toch makkelijker om keuzes te maken. Nu wil ik het het liefst perfect doen voor die kleine en ergens denk ik dan dat materiële zaken daar wel bij horen. Terwijl de liefde en het genieten hier thuis echt volop aanwezig zijn haha :)
Lekker blijven werken, zoveel uur is het niet maar je vindt het blijkbaar wel leuk. Je man moet betere hulp gaan zoeken! Betere therapeut, betere medicatie. Wat doet hij zelf al meer om beter te worden? Laat hem lekker gaan wandelen, een ontspannende bezigheid zoeken. Ik weet hoe moeilijk het is hoor, heb zelf ook tig jaar angst voor angst gehad na de nodige paniekaanvallen. Maar er als partner in mee gaan is níet de oplossing! Je man heeft echt betere/andere hulp nodig !
Ik zal wel blijven werken. Zeker om wat voor jezelf te hebben en contact met andere mensen. Maar ook als je stopt met werken wanneer begin je dan weer. Best lastig om die stap weer te zetten.
Is er een plek waar je man jullie kindje in kan zetten zodat de kleine veilig is bv box, stoeltje of iets dergelijks. Zodat als je er niet bent toch een oplossing is. Want dan kan je dus nooit meer weg als je ook niet kan werken. Best lastig soms
Bedankt voor je berichtje. Een veilige plek kunnen we altijd creëren, maar onze kleine zet t al snel op een krijsen. Dat geeft niet echt de rust en ruimte om bij te komen. Ik vind trouwens dat een kindje soms best eventjes mag huilen hoor, zo moet je het niet opvatten. Ik ben meestal binnen het dorp weg, dus dichtbij en kan meteen naar huis in nood. Dus nooit meer weg is zeker niet aan de orde. Maar voor werkgelegenheid ben/moet ik wel verder weg en kan ik niet direct weg als het nodig is.
Lijkt me zoals anderen ook al zeggen logischer om te kijken wat je man kan doen op zijn werk of privé om beter in balans te komen. Het is een beetje vreemd dat hij de opdracht meteen bij jou neerlegt. Sowieso kan ik me niet voorstellen dat die paar uur nou zo’n groot verschil gaat maken, maar belangrijker: voor jou is je baan ook een deel van je leven, en ik vind dat het niet echt overkomt alsof hij dat serieus neemt.
Maar wat moet jij ontlasten dan als jij maar zes uurtjes werkt zoals hieronder omschreven vind ik het een te zwaar gewogen vraag die bij jou komt te liggen. Werkt je partner zelf?
Mijn partner werkt nu niet. Hij is gediagnosticeerd met een angststoornis en heeft met perioden (veel) meer last van paniekaanvallen, dat is iets wat al langer speelt. Hulp voor hem is er in de vorm van medicatie en psycholoog, de oorsprong is niet gevonden. De ontlasting zit hem erin dat ik dan thuis zou zijn op het moment dat hij een paniekaanval krijgt en ik de kleine dus direct kan overnemen. Hij ervaart nu angst voor de angst, "als het maar niet gebeurd als ik alleen met de kleine ben". Dat zou ik dan ontlasten. De bedoeling is verder niet dat ik in m'n eentje alles thuis oppakt. Mijn werk stelt inderdaad niet veel voor, maar zorgt wel voor een extraatje aan inkomen wat dan wegvalt, daar zit mijn twijfel. Ik voel me tekort schieten als ouder als ik mijn kind geen extraatjes kan geven, zoals een dagje uit of speelgoedje oid. Als is het ook maar weer de vraag hoe erg een kind van 1 dat nodig heeft.
Maar als jij dan bij hem blijft, bevestig je voor hem het gevoel dat er inderdaad iets kan gebeuren. En ga je dan de hele tijd bij hem zitten? ( geen verwijt hoor maar ik vraag me af hoe hij zich dat voor hem ziet). Ik zou eerder aandringen op betere hulp voor hem. De psych kan er de vinger niet op leggen, dan moet ze hem doorsturen naar iemand die dat wel uit kan vogelen. Misschien is hypnotherapie iets? Medicatie? Psychiater? Andere psycholoog?
De hele tijd bij hem zitten is zeker niet nodig, dat heb ik nog nooit gedaan want hij moet en kan zeker zichzelf redden. Het zit hem erin dat hij de backup wil voor ons kleintje en dat ik op werk niet direct naar huis kan racen. Ook al is m'n werk inderdaad niet veel op een dag. Betere/andere hulp is zeker iets om aan te kaarten.
Hij kan ook als hij in paniek raakt kind in box of bedje zetten . Daar is kind veilig . Dan even die paniek aanval uitzitten . Neem aan dat hij daar wel technieken voor heeft. En dan hup weer door .
Een kind van 1 heeft daar geen last van, die merkt niet dat die inkomsten wegvallen. Dus dat schuldgevoel mag mij betreft overboord ;) Wel verlies jij je zekerheid, je eigen leventje, je pensioen(tje). Als je man niet werkt, waar komen de inkomsten dan verder vandaan? Als het werk echt maar een uurtje per dag is, ga je dan anders ook nooit alleen eens shoppen? Naar de kapper? Lunchen met een vriendin? Als dat allemaal wel ‘gaat’ zie ik niet in waarom je werk niet zou kunnen doorgaan. Overleg desnoods met je werkgever. Dat je in nood direct naar huis gaat en het werk op een later moment afmaakt?
Ik heb inmiddels hieronder ook aangevuld: hij ks gediagnosticeerd met een angststoornis en heeft met perioden veel last van paniekaanvallen. Hij ontvangt op dit moment een uitkering en omdat hij een vrij hoge aanvulling krijgt van zijn inmiddels ex-werkgever wegens een bedrijfsongeval kunnen we de lasten ervan betalen. Bedrijfsongeval en diagnose angststoornis zijn niet gerelateerd (bedrijfsongeval is lichamelijk en bestond al voor de angst). Ik ben wel vaker alleen weg, maar meestal binnen het dorp waar ook onze contacten zijn en kan dan dus meteen naar huis wanneer nodig. Op werk kan dit niet, ook op de verplichte 7weekse cursus begint volgend jaar kan ik niet weg.
Nou klinkt hard maar dan zal hij voor die tijd een plan moeten hebben hoe hij die tijd zonder jou gaat opvangen. En in noodgevallen kan echt iedereen weg! Gesprek aangaan met de psych dat dit niet de juiste hulp is! Dat er actie ondernomen moet worden!
Ik zou niet stoppen. Je leeft ook naar wat je hebt en als je dan ineens krap gaat zitten kan dat ook wel de nekslag zijn. Ook omdat je man aangeeft het niet te trekken. Straks heb je helemaal geen inkomen meer. Dan worden de problemen nog groter. Hij kan beter hulp gaan zoeken.
Lastig want wat doet je man zelf nu al om zijn (mentale) gezondheid te verbeteren? Waar komen zijn (mentale) problemen vandaan? In welke zin wil hij ontlast worden? Verwacht hij dat jij het huishouden en opvoeding volledig gaat runnen? Zal dat verschil maken? Waarom gaat hij niet minder werken? Ik ben groot voorstander van problemen bij de bron aanpakken en jij stoppen met werken lijkt mij geen oplossing van het probleem.
Hij is gediagnosticeerd met een angststoornis en heeft met perioden (veel) meer last van paniekaanvallen, dat is iets wat al langer speelt. Hulp voor hem is er in de vorm van medicatie en psycholoog, de oorsprong is niet gevonden. De ontlasting zit hem erin dat ik dan thuis zou zijn op het moment dat hij een paniekaanval krijgt en ik de kleine dus direct kan overnemen. De bedoeling is dus zeker niet dat ik alles thuis qua opvoeding of huishouden ga oppakken! Maar dus wel direct kan inspringen als het niet gaat. Hij werkt trouwens op dit moment niet.
Je kunt het stoppen met werken in iedergeval proberen. In iedergeval voor een halfjaar/jaar. Kijk hoe dat gaat. Uiteindelijk maakt extra geld ook niet veel uit, als een gezin niet gelukkig is. Er is genoeg werk, dus werken kan altijd weer als het nodig is/beter gaat thuis.
Je weet vaak pas hoe iets gaat, als je het gewoonweg probeert te ervaren.
Daar tegenover staat wel, dat hij moet proberen om beter in zijn vel te gaan zitten, misschien met behulp van een coach. Je zet dus samen een stap naar verbetering en niet jij alleen.
En wat is krap? Dat begrip is voor iedereen anders.
Je hebt sowieso gelijk als je zegt dat ik het gewoon kan proberen en altijd weer kan gaan werken. Ik vind het lastig om verder te kijken dan de korte termijn, dus bedankt voor deze relativering want toch weer ergens aan de slag gaan lukt in deze tijd vrij gemakkelijk. Krap is voor mij: wel rondkomen maar geen extraatjes meer. Dus geen dagje uit of eten bestellen, speelgoedje kopen bijvoorbeeld. De "luxe" dingen die een kind van 1 eigenlijk niet persee nodig heeft, maar waarin ik me dan wel tekort voel schieten.
Een kind heeft meer aan mentaal stabiele ouders, die energie hebben om liefde en aandacht te geven, dan aan het zoveelste speelgoed en opgebrande ouders. Een warm thuis is het mooiste cadeau wat je kunt geven. Is het heel erg om eens per kwartaal iets te kopen? Ik denk het niet. Lekker wandelen, naar de kinderboerderij fietsen.. dat vinden kleintjes al prachtig.
Bedankt voor je lieve reactie. Ik denk dat dit precies is hoe ik er ook over denk. En toch voel ik me als ouder tekort schieten als ik hem niet alles kan geven. Terwijl ik inderdaad ook wel weet dat liefde niet in spulletjes zit. Gek he, zo'n twijfelbrein.
Je werkt 'maar' 6 uurtjes verdeelt over 5 werkdagen... en je man wil ontlast worden? Ik zou zelf dat werk niet opgeven heel eerlijk gezegd. En waarmee moet hij dan ontlast worden? Ik zie niet helemaal in waarom die paar uur dat jij werkt, voor hem zo'n belasting zou zijn. Ik volg het niet zo goed eerlijk gezegd.
Ik denk dat je man degene is die het moet oppakken. Wat is er precies dat hij het niet aan kan? Wat kan hij daaraan doen en wellicht professionele hulp zoeken? Ik zou niet zomaar mijn werk opgeven en zeker niet als het maar om 6 uurtjes werk per week gaat want dat stelt niet veel voor als het ook nog eens over 5 dagen verspreid is. Maar goed, als je zegt dat je thuisblijven ook wel ziet zitten is er toch eigenlijk geen probleem?
Hij is gediagnosticeerd met een angststoornis en heeft met perioden (veel) meer last van paniekaanvallen, dat is iets wat al langer speelt. Hulp voor hem is er in de vorm van medicatie en psycholoog, de oorsprong is niet gevonden. De ontlasting zit hem erin dat ik dan thuis zou zijn op het moment dat hij een paniekaanval krijgt en ik de kleine dus direct kan overnemen. Mijn werk stelt inderdaad al niet veel voor, maar zorgt wel voor een extraatje aan inkomen wat dan wegvalt, daar zit mijn twijfel.
Ik ben ook bekend met paniekaanvallen. (gelukkig is dat verleden tijd) Maar mij werd juist geadviseerd om op het moment dat je de paniek op voelt komen, juist iets te gaan doen. Vuisten maken, rekensommetjes in je hoofd gaan oplossen. Dus op het moment dat hij met de kleine is, niet wegpakken, maar juist geven. Hij moet leren juist dan een liedje voor hem te zingen, rondlopen in huis. Dat vereist oefening, maar dan haal je de intensiteit er van af en als het hem lukt om op dat moment zijn focus ergens anders op te leggen komt hij er ook eerder uit. En ik weet, het is echt lastig hoor, ik dacht dat ik dood ging en het aan mijn hart had. Maar hoe vaker het gebeurde en hoe vaker ik er ook uit kwam des te meer ik ook ging en kon geloven dat er niets aan de hand was. En heeft hij ook triggers? Ik had bijvoorbeeld koffie als trigger, heb een tijdlang geen koffie meer gedronken, tot ik het zat was en nu drink ik het weer. slechts 2 koppen op een dag maar ik ben juist gaan doen waar ik bang voor was. En idd, angst voor angst moet je doorbreken. Sterkte, maar ik zou inderdaad niet die angst gaan voeden. Ik was ook heel bang, maar mijn man is nooit thuisgebleven ervoor. Ik heb het zelf leren handelen dus ik zou mijn werk niet opgeven als ik jou was.
Bedankt voor je uitgebreide, open reactie. Ik ervaar het zelf niet, dus voor mij is het soms ook lastig om in te schatten waar ik goed aan doe. Dus fijn om vanuit eigen ervaring van jou te lezen, wat wel of niet helpt. Zijn triggers "moet" hij beter in kaart krijgen. Stress en piekeren is in ieder geval wel een duidelijke. Wel fijn dat jij snapt dat het echt moeilijk is en geen kwestie van een paar weekjes doorbijten. We lopen wel tegen veel onbegrip aan, zelfs in de familie. Hij heeft trouwens ooit als top gehad om bij het opkomen van paniek te gaan liggen en met de benen in de lucht te gaan fietsen terwijl ie inderdaad in zn hoofd met iets bezig gaat. Iets met bloedsomloop en jouw benoemde afleiding. Dat helpt soms, soms ook niet. Ook op dit gebied nog werk aan de winkel. Ik durf er ook echt wel in te geloven dat het op termijn weer beter gaat, dat is telkens zo geweest gelukkig, maar nu er een kleintje is waar we verantwoordelijk voor zijn voelt het heftiger voor ons beide denk ik.
Het is echt intens, en nee dat is haast niet te bevatten, de eerste keer dat het mij overkwam is er zelfs een ambulance gekomen omdat ik echt dacht dat ik niet goed werd en de symptomen lijken ook heel erg op een hartaanval. Dus dat is écht wel angst hebben. Maar zo'n aanval duurt een aantal minuten, dus houdt in je achterhoofd dat je, mocht je bijv. bij de kapper zitten of in de winkel staan met je boodschappen, nooit op tijd terug bent want die piek is dan allang geweest. Dus het heeft niet eens zin om daarvoor je werk op te geven. Veel beter is het om hem een plan te geven wat hij kan doen op zo'n moment. Maar wat ik ervan ervaren heb, ga juist iets doen. Ik ging heen en weer lopen, glas water drinken, hardop uitspreken, oké, ik voel paniek, maar er is niets aan de hand, het gaat over.. etc. Daar is hij veel meer mee geholpen. Want ook al voel jij het niet zo alsof hij op jou leunt, toch doet hij dat. Want wat denk je dat er gebeuren gaat, dat als je na een jaar zegt, kom ik ga weer werken, en hij dán in de paniek schiet en hij dan helemaal niet meer wil dat je iets doet? Beter is het, om hulp te zoeken hoe hij het beste er mee om kan gaan, zonder dat een ander ervoor thuis hoeft te blijven. Daar zal hij ook zekerder van worden en op een gegeven moment ben je dan ook veel sneller die paniek de baas. Sterkte samen, het is niet makkelijk maar het is wel mogelijk om er vanaf te komen met de juiste hulp!
Maar hoe vaak gebeurt het dat hij precies een paniekaanval heeft terwijl jij aan het werk bent? Werk je in de buurt? (Ik kan nergens teruglezen hoeveel uur over hoeveel dagen, maar lees hierboven dat het dus krap een uur werk per dag is?) Ik zou dat werk niet zomaar stopzetten. Ik ben namelijk van mening dat dat weinig gaat toevoegen / veranderen in de situatie. Maar wel het ‘negatieve’ gevolg dat jullie echt 24/7 op elkaars lip zitten en niks meer zelfstandig hebben.
Dat gebeurd eigenlijk bijna nooit, maar hij voelt zich wel altijd gespannen. Angst voor de angst noem de psycholoog het. Ik werk inderdaad maar een ruim uurtje per dag, ben in totaal 2 uur van huis incl reistijd. Het niks meer zelfstandig hebben geef ik je meteen gelijk in, dat zou een dingetje kunnen zijn/worden.
Dat hoort bij angst , maar hoe vaker hij alleen is en het goed gaat hoe meer successen hij heeft . Dus zou zeker niet stoppen met werken. Ik heb overigens ook angst en paniek klachten gehad en van het ene op het andere moment durfde ik niets meer .echt niets meer buiten . Alleen thuis was ik veilig voor mijn gevoel . Maar ik moest de kinderen toch echt halen en brengen naar school en crèche . Dus dat liep gewoon door . Met zweethandjes ;-) . En door alles ‘gewoon ‘ te doen incl cognitieve gedragstherapie kon ik in een paar weken/maanden weer langs water lopen , in liften , in parkeergarages , naar het theater en naar de IKEA of supermarkt .
En wat vindt de psycholoog van het voeden van ‘angst voor de angst’? Als jij je baan opzegt ga je eigenlijk zijn angst voeden. Je gaat er in mee (ik ben geen psycholoog, maar vraag me oprecht af of dit wijselijk is vanuit dat oogpunt)
Goede en lastige vraag. Angst voeden is zeker niet goed, hem anderzijds meer rust en ruimte bieden om met zichzelf aan de slag te kunnen wel. We hadden niet verwacht dat het weer zo heftig zou worden, anders hadden we misschien onze kinderwens anders aangepakt. Maar dat is achteraf en nu te laat want ons prachtige ventje is er nou eenmaal al.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (47) Verversen