Hoi, ik heb dringend advies nodig omtrent mijn 9 jarige dochter met autisme.
Ze zit niet zo lekker in haar vel, laadste loodjes op school. De zomervakantie staat voor de deur en ze gaat daarna uiteraard naar een andere Klas.
Ik heb 4 kinderen allemaal kregen ze een euro mee om een ijsje te halen. Zij wilde een duurder ijsje wat uiteraard niet ging. Ze komt woest thuis.
Ik heb het haar rustig uitgelegd na een half uur was zij gekalmeerd. We zijn naar het bos geweest niets aan de hand.
Toen we terug kwamen om 1900 wilde zij nog een ijsje halen. Heb haar uitgelegd dat dat vandaag niet meer ging. Ze werd woest, heeft de hele Boel bij elkaar gegild.
Na 10 min gillen en keihard schreeuwen wilde ik naar haar toe lopen, ik doe de deur open en zij stond achter de deur. Deur tegen haar aan! Woest was ze, ze wilde letterlijk met mij vechten, ze heeft stoelen omgegooid etc.
Ik heb haar op haar kamer gelaten, ben de jongste naar bed gaan brengen. En toen was ze opeens weg!
Nu was ze buiten met een tas met kleding "weggelopen"
Nu wil ik haar niet straffen want dat maakt het naar mijn idee alleen maar erger maar ik wil wel haar wel goed duidelijk maken dat ze echt een grens is over gegaan en dat dit absoluut niet nog een keer mag gebeuren.
Bedankt voor alle reacties! Ze is veilig thuis gekomen, we hebben heel duidelijk afgesproken dat dit echt de grens is. De hulp die ik voor haar heb gekregen is 2 jaar geleden positief afgesloten. Zij is naar het speciaalonderwijs gegaan en daar krijgt zij verder hulp. Maar goed je zult altijd tegen situaties aan blijven lopen. Was gewoon erg in paniek geraakt, ben alleenstaande moeder met nog drie andere kinderen en heb op dit moment geen vangnet in de buurt. Vandaar dat ik echt in de stress schoot, vooral ook vanwege het tijdstip. Echt super bedankt voor alle reacties.
Ik snap het helemaal hoor, ik zou er ook stress van krijgen. Je doet je best en er zullen altijd situaties zijn waarin het niet gaat zoals je hebt gehoopt. Lastig dat je geen vangnet heb, ik zou proberen om wel wat contacten met buurtgenoten te leggen. Mocht er dan iets zijn, dan kan je hen vragen om even op je andere kinderen te passen.
Heb je hulp voor haar? Hier een meisje van 8 met autisme en wij hebben een ambulant begeleider over de vloer, heel geregeld. Heb je wel eens gehoord van brain blocks, dat heeft mij erg geholpen haar denken wat beter te begrijpen. In dit geval denk ik voorsorteren, voorsorteren. Voordat je naar de ijswinkel gaat, we gaan een ijsje kopen en je hebt een euro, daarvan kan je alleen een klein ijsje kopen, een rakketje of etc. Er is zoveel duidelijkheid nodig! Sterkte met je meisje, valt niet mee!
Krijg je geen hulp voor haar? Zo niet dan zou ik dat zoeken. Het kan zoveel inzichten geven en ook specifiek voor haar als persoon. Ik heb vd 6 kinderen er 2 met autisme en ze zijn dag en nacht verschil. Ze moet vaardigheden leren en 'snelwegen' aanleggen zodat ze om kan gaan met haar emoties. Daar gaat tijd overheen....veeeeeeeel tijd... Mijn zoon krijgt nu vanaf zn 6e training en is nu 11 en met boosheid ...dat blijft een ding. Maar emoties blijven emoties die komen uit een deel van ons brein wat zich nu eenmaal moeilijk laat sturen. Daar heb je zonder ass ook last van. Afspraken maken heeft op korte termijn nog het beste resultaat denk ik zoals Kez ook zegt. Maak een soort 'wat te doen als ' iets en dan vaak doornemen op momenten dat ze rustig is. Ik moet er ook een beetje luchtig over doen met mijn zoon want hij vindt het toch ook eigenlijk allemaal maar stom ...
Ik heb twee jongens met autisme. Als ik dit zo lees denk ik dat het plaatje in haar hoofd/haar verwachting anders was dan de werkelijkheid. En dat vindt ze dan zo moeilijk dat er kortsluiting ontstaat. Ik probeer zelf altijd zoveel mogelijk vooraf het plaatje duidelijk te maken, tot in detail. Dus op het moment dat je de euro voor het ijsje geeft al vertellen wat ze kan verwachten. Hoe het zal gaan in de ijswinkel en dat er dus ook ijsjes zullen zijn die je niet kunt kopen. Toch mis ik ook nog wel eens een detail, en dan heb ik ook een boos kind. Het is niet volledig te voorkomen. Daarvoor hebben we regels afgesproken, die hangen op ons pictobord/whiteboard. Wat doe je als je boos/verdrietig bent: naar je eigen kamer. We lopen niet weg. We maken geen dingen kapot. We doen geen anderen pijn. Huilen mag. Op je kamer schreeuwen mag. Je kussen stompen mag. De tuin inlopen mag.
Hebben jullie zelf hierin contact met iemand betreft ouderschap kind met autisme? Denk dat deze goede handvatten kan geven..
Ben zelf vroeger ook eens weggelopen trouwens rond die leeftijd (9-10), in mijn hoofd ging ik serieus weg, met konijn op de arm. Mijn ouders schonken er niet teveel aandacht aan dus ik kwam na een half uur weer terug gewandeld.. maar goed,. Dat is een heel andere situatie en context. Moest er alleen aan denken door je vraag.
Wat hier altijd helpend is, is om te benoemen wat je ziet aan gedrag. Ik zie dat je echt heel boos bent (mama snapt dat ook, want je had in je hoofd dat je dat en dat ijsje wil en dat kan dan niet, that's life), je bent ook moe van de lange schoolweek (zoiets). Op zo'n moment breekt mijn dochter van 9 jaar eigenlijk bijna altijd wel. En dan is er een opening voor een gesprek. En kun je het hebben over waar gaat het mis en wat heb je nodig. Want echt het is een schreeuw om hulp. Daarna zoeken we hier samen naar wat helpt om de komende uren tot bedtijd door te komen en vraag ik de andere kinderen om haar met rust te laten als het dusdanig is dat ze dat écht nodig heeft. Zo heeft ze vanmiddag met de loombandjes zitten spelen terwijl de rest buiten met elkaar aan het spelen was. Dat werkt dan prima. En na het eten op tijd naar bed, want oververmoeidheid maakt ook alles erger. Overigens dreigen ze hier ook gerust met weglopen en lopen dan naar buiten (de oudste 2). Dat gedrag negeer ik dus echt. Of het goed is weet ik ook niet maar het werkt in elk geval wel want ze gaan de oprit niet eens af en komen na 5 minuten weer aan wandelen en dan hebben we het wel over de voorafgaande situatie maar niet over het wegloopgedrag. Maar ja ik doe ook maar gewoon wat hoor!
Dus ze stond alleen maar buiten met een tasje en was dus niet echt weggelopen? Volgens mij heb ik dat als kind ook wel eens gedaan (en dan niet eens met een tas. M Geen idee meer hoe mijn ouders dat opgelost hebben. Neem aan dat je dochter professionele hulp krijgt om te leren omgaan met teleurstelling dan wel het leren dat nee ook een antwoord is?
Dat is schrikken! Samen goed gaan praten over wat ze wel zou kunnen doen als ze het gevoel krijgt weg te willen. Ik kan me goed voorstellen dat als de emoties oplopen dat je dan weg wilt lopen ervan. Ik ben 37 en ik ervaar dat gevoel ook wel eens als het me teveel wordt.
Als je met haar praat als ze rustig is, zou ze dan misschien zelf mee willen denken over een alternatief? Even weglopen van de situatie hoeft helemaal niet slecht te zijn. Weglopen van huis is minder wenselijk. Neem haar inbreng serieus. Schrijf alle ideeën op... zonder oordeel. Schrijf ook jouw ideeën op. Kijk daarna pas samen naar wat het meest handig is in de praktijk.
Ik denk ook niet dat straffen een goed idee is. Het is wel belangrijk om haar, als de gemoederen bedaard zijn, te vertellen dat ze dit niet mag doen omdat je ongerust bent als ze ineens weg is. Dat het jouw taak als moeder is om voor haar te zorgen en dat dat op deze manier niet gaat. En ik zou ook vragen of ze je kan vertellen waarom ze dit heeft gedaan en hoe het voor haar was. En dan vervolgens manieren bedenken hoe ze voortaan anders kan omgaan met wat er in haar hoofd of lijf gebeurt op dat moment. Het kan écht de onmacht zijn van dat moment, dat ze niet weet hoe ze hier mee moet omgaan en dat ze daarom letterlijk wegrent. Jullie zullen als ouders vast ook kunnen inschatten in hoeverre haar autisme daarbij een rol speelt.
Dikke knuffel voor jullie, het zal voor jou ook vast een pittige dag zijn geweest.
Pfoe lastig, ik zou denk ik jezelf gewoon even kwetsbaar opstellen en eerlijk vertellen dat je geschrokken en ongerust bent als ze ineens weg is en je haar dan mist en verdrietig word. Maar zou ook zeggen dat je niet weet waar ze is dat eng us straks word ze meegenomen en kan je haar niet helpen. Ik heb dat ook een keer gewoon gezegd tegen mijn zoon toen hij 1,5uur te laat thuis kwam. Wel pas volgende dag op rustig moment dat we echt even konden praten zonder afleiding hij schrok er wel van zei sorry en is sibdsdien max 10min te laat. Maar hij heeft ook zo GPS horloge die om moet als hij naar buiten gaat.
Met eerlijkheid kom je het verst en kan hé ook aangeven dat ze de volgende keer wel straf krijgt omdat je nu hebt verteld hoe erg het is
Haar dochter heeft autisme, ik zou de emoties weg laten want daar kan ze waarschijnlijk niets mee. Ik zou inderdaad gesprek aan gaan, probeer de trigger te ontdekken (was het wel duidelijk wat wel / niet kon?) en ga samen op zoek naar alternatieven (bijv terugtrekken op kamer) Spreek ook duidelijk je verwachtingen uit met een goede reden... boos het huis uit mag niet, dat is gevaarlijk etc (kijk naar een reden die je dochter zelf ook vindt / begrijpt / achterstaat)
Ik zeg ook niet dat het zo is, ik zei waarschijnlijk. Uiteraard zijn alle kinderen anders en uit autisme zich niet bij iedereen hetzelfde. In de DSM IV werd niet voor niets gesproken van verschillende vormen van autisme. Ik ken vanuit mijn werkveld genoeg mensen met autisme, waarbij een insteek met zo min mogelijk emoties het beste werkt. En in het geval van deze mama, haar dochter zat zelf al heel hoog in haar emoties, die zij een plekje moest geven. Als moeder op dat moment nog met haar eigen emoties op de proppen zou komen zou dat mijns inziens een overload aan emoties / prikkels geven.
Daar heb je gelijk in, ze heeft erg veel moeite met haar eigen emoties, de emotie van andere kan ze moeilijk begrijpen en daardoor sluit ze zich nog meer af in moeilijke situaties, wat dus resluteerd in nog meer problemen ipv oplossingen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (19) Verversen