Mijn vorige topic heeft voor veel discussie gezorgd. Ik was blij met alle reacties en tips, maar denk ook dat de vraag een beetje verwarrend was.
Even zonder definities en opvoedstijlen... Met mijn peuter heb ik regelmatige typische peutersituaties en ik vind het leuk om te horen hoe jullie hiermee omgaan.
1) Je wil de deur uit en je peuter blijft spelen of loopt lachend weg, terwijl je vindt dat hij zijn jas en schoenen aan moet doen 2) Je peuter doet zijn broertje of zusje pijn (meerdere keren per dag) 3) Je peuter is overstuur omdat hij een lepel wil bij het eten die nou net in de afwasmachine zit
En zo zijn er nog 100 andere voorbeelden te noemen natuurlijk, maar dit zijn drie hele verschillende die wij vaak meemaken. Mijn wens is dus om niet meteen te 'dreigen' met iets als 'als je nu niet luistert krijg je straks geen ijsje'.
Maar wat dan wel de oplossing is, dat vind ik best lastig! Vandaar mijn vraag :).
1) een spelletje er van maken.. "wie het eerst de jas aan heeft". Voorbereiden, even van te voren aankondigen dat jullie zo weg gaan en dat jullie dan de jas en schoenen aan gaan trekken.. Als er echt niet geluisterd worden strenger aanpakken... of gewoon laten ervaren hoe het voelt om zonder jas en schoenen naar buiten te gaan.. 2) weghalen uit de situatie en goed toespreken dat je niet mag slaan. Bij herhaling niet meer in de buurt van broertje/zusje laten spelen.. 3) oeps.. ik ben dan wel makkelijk ik zou de lepel uit de afwasmachine halen even met de hand afwassen en geven. Maar puur uit gemakzucht omdat ik geen zin in drama heb. Of een 2e zelfde aanschaffen...
Wat heel erg helpt bij peuters is geen vragen te stellen waarop ze nee kunnen zeggen maar wel het idee geven dat ze iets te kiezen hebben, "kom we gaan boodschappen doen, welke jas wil je aan? Wil je je schoenen pf laarzen aan?" De meeste peuters zijn daar heel gevoelig voor, dat ze wat te kiezen hebben... Gaan we op de fiets of met de auto boodschappen doen? Etc etc etc...
1. Maak er een wedstrijdje van. Of iets als: welke schoen wil je eerst aan? Deze of deze? Dan wordt z’n aandacht naar jou toegetrokken omdat hij wat mag kiezen of doen. Werkt hier altijd.
2. Streng toespreken en altijd zorgen dat hij vraagt hoe het met de ander gaat en/of sorry. Is het echt heel erg dan moet hij op de gang voor een minuut. En daarna laten goedmaken.
3. 2 andere lepels uit de la pakken en laten kiezen. Kiest hij niet en is hij nog steeds boos dan gewoon zelf 1 pakken en afleiden met wat anders zoals “kijk eens wat er allemaal op je bord ligt, kan je dat met je lepel opscheppen?”.
Welkom in de club van de wonderlijke peuterwereld. Omgekeerde psychologie werkt hier vaak goed. Dus als ze echt niet naar boven/ bed wil en aan het treuzelen is, zeg ik ‘oh heerlijk, dan ga ik lekker naar jouw bedje toe, ga ik slapen en doe jij zo de afwas toch?’ En dan rent ze snel ‘neee het is mijn bed!’ En dat hetzelfde met schoenen, pyjama, jas, etc. ‘Even kijken hoor, de jas, zou die mij ook passen?’ Ik doe de jas wel eens aan, moet ze heel hard om lachen want die past niet, maar boodschap is duidelijk.
En humor: je schoen roept, hij wil lekkere warme voetjes, sssht, luister, hoor je hem roepen? En dan met gek stemmetje praten voor de schoen (of pyjama, of jas, of douche, of wat dan ook). Knuffels of poppen inzetten kan ook, lekker gesprek met de favoriete knuffel voeren over je kind, in positieve zin natuurlijk. Zijn ze heel vatbaar voor.
en hier werkt overal een liedje van maken. Je doet je ene voet in je ene schoen, tralala, je doet je andere voet in je andere tralalaaa. Je kan vast iets bedenken waar alles op past. Klinkt voor geen meter, maar dochter neemt het zelf over nu en zingt dan enthousiast verder terwijl ze zich aan of uitkleed.
En natuurlijk mopper ik hier ook veel te veel en heb niet altijd geduld, maar uiteindelijk werken bovenstaande dingen vaak sneller en fijner. Ik neem een taak ook wel eens over, ze zijn nog zo klein. Waar mijn dochter de ene dag boos roept ik niet mag helpen aankleden, kan ze de volgende dag niks zelf en gebeurt er niks. Frustrerend want hee, ze kan het prima. Maar het snelste werkt om gezellig te kletsen en ondertussen haar gewoon aan te kleden. En zo ook met de deur uit gaan. Ze verdwaalt wel eens in alles wat ze moet doen, dan help ik haar. Keuzes ‘ doe je zelf je jas aan of doe ik het’ geven ook richting. Als ze echt niet komt (na vaak voorbereiden en aangeven dat het bijna tijd is, het nu tijd is, verwachtingen, etc), loop ik wel eens naar haar toe, pak haar rustig bij de hand en neem haar mee met de boodschap ‘dan ga ik je even helpen’. Is dat bij bijvoorbeeld slaan van haar zusje, zelfde boodschap ‘dan ga ik je even helpen stoppen, want ik wil dat het voor iedereen veilig is’ en neem haar weg. Boos worden mag, maar slaan niet. En biedt dan alternatieven: kussen slaan, boos dansen samen, blaadjes scheuren, even stevig knuffelen, alleen op de kamer zijn. Soms wil ze niks, prima. Als je me nodig hebt of een knuffel wil, ben ik hier en dan ga ik wat rond keuvelen in de kamer. Blijft ze slaan, neem ik haar op schoot en hou de handjes vast met bovenstaande boodschap.
Oh en de lepel, benoemen dat ze heel graag de lepel wil, dit niet kan en vervolgens praat ik er dan niet overheen, maar juist over waarom ze die graag wil. Wat is er zo fijn aan die ene lepel? Niet altijd geduld voor, uiteindelijk is het gewoon wat het is; lepel is er niet, ze kan een andere gebruiken of niks. Maar door juist er wel over te praten op een andere manier voelt ze zich ook begrepen. Hetzelfde als wanneer ze om papa roept ipv mama. Ja snap ik, papa is ook lief. Vandaag leg ik je in bed. Morgen papa weer. Wat doet pappa altijd wat je zo fijn vindt? En daar vervolgens op door en ombuigen.
En mocht je meer fijne tips willen, raad ik je howtotalktokids aan.
1) jas en schoenen pakken en zeggen dat die aangetrokken moeten worden. Geen zin? Dan regel ik het, dan maar tegenstribbelen
2) gebeurt hier eigenlijk nooit, ze hebben hier weinig behoefte elkaar de hersens in te slaan 🙈 maar ik denk dat ik de boosdoener even apart zou nemen en dat zij pas verder mag spelen als er een oprechte sorry uit haar mond komt
3) daar ben ik niet gevoelig voor. Hier is een andere lepel, en als je die niet wilt eet je maar niet
Als er hier een gevolg/consequentie/straf aan vast zit, is dat trouwens wel in lijn met het delict om het maar zo te noemen 😂 bijvoorbeeld geen ijsje geven omdat ze slaat, of als ze haar schoenen niet aan wil trekken vind ik een onlogische redenatie.
1) ik pak de jas en de schoenen en doe deze aan met een grapje, als ik het geduld ervoor heb haha. Maar ook wel eens gezegd van als je niet wilt, dan niet. Maar als mama jas en schoenen aan heeft gaan we wel weg en dan krijg je wel hele natte sokken. Vaak helpt dat wel. Soms is de lieve vrede ver te zoeken want willen ze echt niks los laten, dan ben ik duidelijk en zeg terwijl ik schoenen aan doe, mama was duidelijk we gaan nu weg, je mag alles zo laten liggen en als we terug zijn kan je er weer mee spelen.
2) degene die de ander pijn doet, moet op de billen zitten tot er sorry wordt gezegd met een knuffel. De oudste is daar soms heel eigenwijs in, maar pas na sorry en een knuffel weer verder spelen.
3) hier speelt dit probleem als de vliegtuig lepel in de vaatwasser zit. Kan de jongste op zijn buik op de grond liggen huilen, heel dramatisch haha. Maar rustig blijven en uitleggen dat we gelijk weer de vliegtuig lepel pakken als die schoon is. Laten zien dat de lepel vies is werkt ook goed, want dan zegt hij zelf ook bah.
Bij dingen als een jas/schoenen aan, stel ik niet de vraag; wil je je jas en schoenen aan? Nee is namelijk geen antwoord, want we moeten naar buiten. Ik breng het als mededeling: we gaan even jouw jas en schoenen aan doen. Vervolgens krijgt ze de vraag; wil je lopen of in de buggy? Zodat ik niet alles voor haar bepaal op dat moment.
Mijn dochter doet soms de hond pijn. Daar wordt ze streng op aangesproken, het is heel duidelijk dat dat niet mag. Daarna afleiden met bijvoorbeeld kleuren, muziekje aan en dansen etc. Ze doet het vaak op momenten dat er even geen aandacht is voor haar, tijdens het koken bijvoorbeeld. We betrekken haar ook regelmatig bij het koken.
Bij het laatste geef ik haar de keus uit 2 andere lepels (bijvoorbeeld), wil ze die niet, heeft ze pech. Een andere optie is er niet. Ik leg ze dan beide bij haar neer (als ze boos blijft of gaat huilen) en negeer de boosheid en het gehuil even. 9/10 keer pakt ze dan een lepel en begint te eten. Soms is er weer even afleiding nodig van de lepel om haar uit de boosheid te krijgen.
Dreigen doen we hier trouwens niet. Er zijn duidelijke grenzen, dreigen vind ik dus onnodig. Een ijsje krijgen heeft ook niks te maken met luisteren naar een opdracht.
Allereerst: neem als uitgangspunt dat een kind het in principe goed wil doen. Ze zijn er niet op uit om hun ouders tot wanhoop te drijven. Ze willen duidelijkheid en voorspelbaarheid. Ze kunnen hun emoties nog niet reguleren en hebben jou nodig om hen daarbij te helpen.
1) - aankondigen: we gaan bijna weg en dan moeten we de schoenen aan doen. - je kind laten kiezen tussen twee opties die jij beide acceptabel vindt “wil je je laarzen aan of je schoenen?” - “zullen we doen we als eerste bij de schoenen is?” - en als het allemaal niet lukt: oppakken en meenemen “ik ga nu je schoenen en jas aan doen”. Zonder boos te worden, maar neutraal en kordaat.
2) Uit elkaar halen en zeggen dat pijn doen/ slaan etc. niet mag. Ook hier geen stem verheffen of boos worden. Maar neutraal en kordaat. Niet vragen of hij op wil houden, want het is niet onderhandelbaar. Wel gewenst gedrag benoemen. “Hier in dit huis zijn we lief voor elkaar.” Evt een time out “je mag terugkomen als je weer lief doet”.
3) Aansluiten bij zn gevoel “jammer dat je lepel vies is he? Ik zie dat je er verdrietig van bent”. Zonodig troosten. Maar niet oplossen. Gewoon de emotie er laten zijn.
Dat laatste verergert bij ons de boel alleen maar. En door het alleen maar te erkennen, help je het kind ook niet verder. Want ja, het is vervelend. Heel vervelend kennelijk, want mama vind het ook. Wordt het groter van. Maar die lepel is er niet en komt er niet, mijn kinderen hebben echt wel behoefte aan een handvat dan. En eerlijk, een half uur verdriet om de verkeerde lepel, dat ga ik niet ‘voeden’. Met wat afleiding of een duidelijke nee zijn ze er vaak zo weer overheen.
Haha wij hebben een zelfde soort kind. Zodra ik benoem ‘jij bent verdrietig / boos / moe’ krijg ik in de ergste woede-uitbarsting die je maar kunt bedenken keihard terug ‘IK BEN NIET MOEEEEEEE BOOOOOSSSS’. Dank je de koekoek 🙈😂
Zo doen wij het ook. Die stap van emotie erkennen is ook heel belangrijk om te voorkomen dat iets escaleert merk ik wel eens. Hoe klein iets ook lijkt in je eigen ogen zoals een lepel, voor een kind kan het belangrijk zijn dus aandacht eraan geven is wel belangrijk en daarmee plus korte uitleg is het vaak zo weer om te buigen
1) gewoon oppakken, neer zetten en de schoenen/jas aan trekken. 2) elkaar pijn doen doen we hier niet, dus twee keer waarschuwen, na de laatste waarschuwing zeggen dat ze hier na naar de trap mag. En uitleggen dat ze haar zusje niet pijn mag doen. Doet ze het daarna weer dan naar de trap/gang. 3) overstuur bij een lepel? Dat negeer ik hier. Het is of de lepel die ik heb klaar gelegd of je zoekt maar uit hoe je eet. Ga daar absoluut geen aandacht aan schenken.
Dreigen hoeft ook niet. Belangrijk is je kind voor te bereiden op dat wat bijna komt. Na dit gaan we dat. En dan ook doen. Ik zorg dat mijn kind in veel dingen een kleine keus heeft (die voor mij niet uitmaakt, soort kleding, tandenborstel aan/uit, schoenen / laarzen etc. Uitleggen helpt hier ook goed, we doen dit omdat ….. . Vooral als iets afwijkt van iets heel belangrijk. En zelf rustig blijven.
Je moet de youtube video’s van Lisa Bunnage (bratbustersparenting) maar eens bekijken. Heeft mij alvast gered in het ouderschap!
Je moet niet dreigen met iets dat er niets mee te maken heeft (zoals: als je niet luistert krijg je geen ijsje. Op die leeftijd begrijpen ze volgens Lisa de link tussen “niet luisteren” en “geen ijsje” nog niet, want het heeft niks met elkaar te maken). Je kan in de plaats zeggen: “ik heb nu niet de lepel die je wil. Je kan met deze lepel eten of anders eet je niks. Je mag zelf kiezen”. En dan eten ook echt wegnemen als je kindje blijft doorgaan. Dit is trouwens niet dreigen. Dit is een consequentie. Die hebben wij als volwassene ook. Dus kinderen er van afschermen heeft geen nut en werkt alleen pamperend vind ik
Van opruimen of kleren aandoen maak ik vaak een wedstrijd. Of ik tel tot 20. Vinden ze heel leuk!
Hier deden ze elkaar voornamelijk pijn met speelgoed. Hoek werkte niet, time out werkte niet, praten werkte niet. Opnieuw, een consequentie geven (wat ermee te maken had) hielp wel. Dan nam ik het speelgoed zonder woorden af, legde het ergens weg waar ze er niet aan konden. Begrepen ze direct de boodschap
Hoe je gaat reageren hangt van zoveel factoren af… Hoe het gedrag in het algemeen is, hoe het die dag is, hoe vaak je al iets hebt gevraagd of medegedeeld. Bij 1 zou ik goed kunnen zeggen van nou doei tot morgen dan. Dan worden ze wel snel. Overigens zou ik ruim van te voren aankondigen dat we gaan en zorgen dat ie op tijd stopt, door bijv samen op te ruimen. Bij 2 blijven herhalen dat het niet mag en als ie dan toch nog doorgaat een klein tikje op de vingers,of een keer terug laten knijpen, weet ie gelijk hoe leuk het is. Bij 3 heeft ie mooi pech gehad. Dan eet ie maar niet. Het zijn vaak gewoon machtsspelletjes, en grenzen verleggen. Geef je te vaak mee dan heb je jezelf daar het hardste mee op de langere termijn. Net zoiets: niet in de buggy terug willen: in de houdgreep en de riempjes vast klikken.
Het ligt allemaal wel een beetje aan de situatie. Bij voorbeeld 1. Is iedereen vrolijk, en is ie gewoon traag, dan maak ik een wedstrijdje van het schoen aantrekken. Is ie doodop, dan help ik hem. Maar is de peuter al een halve dag grenzen aan het verleggen en heb je al 2 keer gevraagd, dan gaat ie in de houdgreep en trek ik die jas bij hem aan of hij gaat zonder schoenen en jas naar buiten.
Idem bij die lepel. Is je kindje moe en kan ie niet veel hebben, dan vis ik die lepel uit de vaatwasser. Is ie aan het uitproberen of is het een dagelijkse strijd, dan mag ie echt met een andere lepel eten. Ik geef er twee, kies maar uit. En wil hij dan nog niet, ook prima, wij gaan nu eten, je ziet maar wat je doet, jouw keuze. En of ie dan eet of niet, maakt dan niet uit. Wij gaven op die leeftijd standaard een bakje kwark na, dat mochten ze dan gewoon mee eten. Dat wilden ze altijd wel, dus dan zat er toch wat eten in.
Bij een ander kind pijn doen, dan reageer ik sterker dan bij andere dingen. Pijn doen mag niet, klaar. Dan is mijn toon streng (dát mag niet) en haal ik hem meteen apart. Ook hier weer afhankelijk van de bui. Is ie boos of komt ie niet uit een bui, dan eerst even afkoelen. Dan met hem praten en dan even de twee samen pakken. Schrikt ie er zelf ook van, dan kun je ze meteen samen pakken. Los hiervan op de achtergrond bekijken wat het pijn doet uitlokt of wanneer het gebeurt en proberen dan daar aan te werken.
Dreigen met ‘geen ijsje’ dat overziet een peuter sowieso niet dat heeft geen zin. Maar je kan wel zeggen: slaan mag niet, als je slaat met de auto, dan gaat de auto weg. Of: geen schoenen aan? Dan ga je op blote voeten. Of: doe je schoenen aan, anders doe ik het. Als hij niet met die ene lepel wil, dan zeg je: óf deze lepel, óf het eten gaat weg. Dat is niet dreigen met straf maar gewoon duidelijk maken wat de consequentie is.
1. Schoenen aan. Nu! 2. Even streng de arm vastpakken en apart zetten voor een paar minuten, daarna volgt een gesprekje. 3. Het is niet altijd feest, je eet even met een andere lepel
Dit is mijn reactie als mijn geduld op aan het raken is. Bij punt 2 grijp ik meteen zo in.
Soms is het ook: wie is sneller met schoenen aantrekken. Jij of mama?
Hangt van de setting af. Maar als kinderen echt klieren, dan mag daar best een consequentie aan zitten. Geen ijsje, geen sesamstraat of geen WiFi, is dan echt geen ramp. Dit is leren dat je nuet beloond wordt voor slecht gedrag. En dat het leven leuker is, als je je gedraagt. En het is goed om te kijken wat de sfeer is van het moment wat ik net benoemde. Soms bereik je veel met een grapje of door er een klein spelletje van te maken. En soms ben je gewoon even streng.
Je komt er niet onderuit om te belonen of te straffen. Straffen moet geen 'dwangmiddel' zijn om je zin er door te krijgen. Maar moet er zijn om ze fout gedrag af te leren. Als mijn zoon zijn schoenen niet aan wil doen, en ik naar 2 x gezegd te hebben dat hij dat wel moet, dan doe ik het. En dan gaat het onder dwang.
Een straf of consequentie kan in mijn optiek wel degelijk beteken dat 'iets leuks' ontnomen wordt. Maar de consequentie moet wel in relatie staan tot het wangedrag. Je kind geen ijsje geven omdat hij zijn schoenen niet aan wil doen slaat in mijn optiek ook kant nog wal. Maar hier zou het zomaar wel kunnen beteken dat we dan ook nergens anders meer naar toe gaan bijvoorbeeld de speeltuin, omdat ik door hun gedrag nu te laat kom voor wat ik wilde doen.
Een ijsje zou ik hen alleen ontzeggen als dat het toetje zou zijn, maar ze daaraan vooraf niet goed hun warm eten en lopen te zeuren.
Het werkzame in straffen zit hem hier vaak in: Het moet in verhouding en in relatie staan tot het 'vergrijp' En het moet iets zijn waar je ze mee raakt. Als mijn tiener geen zin heeft om naar de bokstraining te gaan en ik zeg dat als hij nu niet gaat, hij meteen naar bed kan, dan zal ie dat prima vinden want dan heeft immers zijn doel bereikt, namelijk niet naar de training;) Maar als ik zeg, als je nu niet luistert en brutaal blijft doen, heb jij morgen geen scherm tijd, moet je eens zien hoe snel hij dan is:) En waarom is hij dan snel.. omdat ik mijn dreigementen waar maak. Dus niet met dingen dreigen die je niet doet. Je moet zeggen wat je doet, en doen wat je zegt. Alleen dan is het effectief .
Maar zonder straffen of belonen opvoeden werkt niet. Zo werkt de maatschappij ook niet. Als ze straks ooit haar rijbewijs haalt en ze rijdt te hardt, krijgt ze ook een prent, Te hard rijden = straf - geldboete.
1) plan A: ik bedenk iets waarvan ik weet dat hij het leuk vindt aan het geplande uitje, of wat hij niét leuk vindt aan niet komen. Dus bijvoorbeeld: “Oh, wil je niet naar oma? Oh dat is jammer. Dan wil je ook niet bij oma met het poppenhuis spelen…. Jammer zeg.” Of “Hmmm, ik zal denk ik maar tegen de juf zeggen dat jij niet wist hoe je je schoenen aan moest doen… niet? Hup schoenen aan dan.” En plan B: “nou ik ga hoor! Doei!” Of alternatief plan B: hop, oppakken, schoenen aan, mee en niet zeuren. Afhankelijk van m’n mood ;)
2. Heel streng reageren. Bij aanhouden op de gang. Gelukkig bijna nooit nodig, weinig ervaring mee. Heel streng reageren maakt meestal wel indruk want dat doe ik niet zo vaak.
3. Typisch gevalletje pick your battles: ik was die lepel af. En als dat echt om een of andere reden niet ga ga ik paaien hoe mooi en cool die andere lepel wel niet is.
1) of je blijft thuis of ik pak je vast, trek je alles aan en neem je mee 2) daar word ik echt heel boos om. Ik haal ze dan uit elkaar en dan straf ik dus wel door ze apart te zetten 3) dan neem je nu een andere lepel en anders eet je zonder lepel.
We proberen onze meiden keuzes te geven. Wil je een roze of een blauwe beker bijvoorbeeld. De ene is hoogbegaafd en de ander in ieder geval pienter. Ze houden allebei van discussiëren en ik kom niet weg met 'omdat ik het zeg'. We waarschuwen en als je niet luistert dan zoek je het, tot op een bepaalde hoogte, zelf maar uit. Vanmorgen wilde er 1 niet wassen en tandenpoetsen. Dan maar niet. Ga je maar in je pyjama en je haren omhoog naar school. Uiteindelijk is ze gaan tandenpoetsen, wassen en aankleden en waren we op tijd op school. Het is heel erg zoeken en regelmatig strijd hier. Ben al meerdere malen aangekeken door mensen in de buurt, omdat ik met een krijsend kind onder mijn arm over straat liep. Ik blijf niet bidden en smeken hoor.
1. Ik pak hem en trek hem zijn schoenen en jas aan. 2. Een ander pijn doen is hier 3 minuten op de trap (met timer, anders lijkt 3 minuten voor peuter oneindig). 3. Ik pak de lepel uit de vaatwasser.
1. "Je komt nu je schoenen aandoen" (nadat ik twee minuten eerder heb gezegd dat we zo weggaan, dus hij zometeen moet stoppen met spelen) 2. "Jij mag niet slaan. Daarom ga je nu 3 minuten in de hoek staan". Daarna een afsluitend gesprekje, met de afspraak dat hij niet meer zal slaan. 3. "De lepel is er nu niet. Die mag je een andere keer weer, als hij schoon is".
1 trucje wat hier vaak hielp toen ze in die fase waren, is dat je 2 opties geeft. Je zegt dan bijvoorbeeld: we gaan zo de deur uit, wil jij graag je roze jasje aan of liever je blauwe jasje? Ivm zo’n dingen als die lepel mja dan heeft hij pech. Ik ging me op zo’n moment niet in allerlei bochten wringen. Gewoon kort, dat gaat nu niet. En verder geen aandacht aan schenken. Dan gaat kind maar huilen en koppig doen en dat mag, want hij is verdrietig. Maar het veranderd niks aan de zaak.
Ik zeg niet dat ik de perfecte opvoedmethode heb gevonden hoor, maar dit werkt voor ons best goed:
1) - Als ik de deur uit wil gaan met mijn dochter en ze zit lekker te spelen, dan waarschuw ik haar 5 minuten van tevoren. Soms ga ik dichtbij haar zitten en kan ik vanuit haar verhaal een nieuw verzoek doen: "wat heb je een groot huis gemaakt van duplo! Ga maar alle poppetjes maar in het huis zetten, want wij gaan weg. Als je terugkomt kan je er dan weer mee spelen" - Ik geef haar duidelijke en kleine instructies en blijf in haar buurt, zodat ze niet iets anders gaat doen. En als ze er niet naar luistert loop ik naar haar toe, praat op ooghoogte en maak de instructies nog kleiner: "Pak je schoenen! Ze staan in de gang." - Soms helpt het om uit te leggen waarom we snel moeten zijn: "We gaan naar de bieb en als we nu gaan kan je daar nog even een boekje lezen." of ik leid haar af uit haar spel door iets 'leuks' te zeggen: "Je kan op je nieuwe fiets naar de winkel! Weet je nog waar die staat?" - Dit gaat meestal al goed, maar het kan natuurlijk zijn dat ze blijft spelen of ze rent weg. Ik zorg dat ik weer bij haar sta, op ooghoogte praat en zeg nog een keer duidelijk "je schoenen staan in de gang, pak ze maar". - Werkt het allemaal niet, dan zeg ik "het lijkt moeilijk, ik help je." En dan pak ik haar schoenen en doe ze aan (vaak neemt ze het al gauw van me over). Heel af en toe heb ik een situatie waarin ik haast heb en ze echt niet mee wil werken. Ik probeer haar liefdevol mee te nemen (maar soms dus optillen) en haar doen bv in het fietstoeltje te doen terwijl ik zeg dat we toch echt moeten gaan.
2) - Als mijn peuter haar broertje vaak slaat, probeer ik dit in eerste instantie te voorkomen (ook voor zijn bescherming). Ik zorg dat ze dan niet te veel in de buurt zijn of zit er meer bovenop. - Als ze hem slaat, zeg ik (rustig): "je mag hem niet slaan, dat doet pijn." (eventueel haal ik haar hand weg). En dan zeggen wat wel mag: "Kijk, op dit kussen mag je heel hard slaan als je wil. Je broertje mag je aaien". - Als het nog een keer gebeurt zeg ik: "je weet dat je hem niet mag slaan. Je gaat nu even ergens anders spelen, want ik kan niet toelaten dat je hem pijn doet. Kom, ga maar even hier met de duplo spelen"
3) Ook al vinden wij het vaak onzin, je peuter voelt het verdriet echt. Dus ik neem het serieus. Ik troost haar met: "je bent verdrietig/boos omdat je je mooie lepel niet kan gebruiken he? Maar het kan echt niet, hij is vies" Zo leert ze met tegenslagen om te gaan. Maar soms kies ik voor toegeven (toch die vieze lepel als het net kan) of afleiden (kan ook goed helpen soms, maar dan moet ze niet te overstuur zijn).
Poeh wat een verhaal haha! Hopelijk heb je er wat aan.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (25) Verversen