Ik heb 2 zoontjes die allebei ontzettend erge huilbaby’s zijn geweest, o.a. door allergieën maar ook los daarvan nog heel veel gehuild. We hebben hierbij ongeveer alle hulp ingeschakeld die denkbaar is en uiteindelijk werden ze na 1 jaar rustiger en werden het gewoon vrolijke kindjes. Nu heb ik altijd gedroomd van een gezin met 3 kindjes, maar ik ben zo ontzettend bang dat we weer een huilbaby krijgen. Dat vraagt zoveel van je energie en draagkracht dat ik niet weet of ik dat aankan (of wil aankunnen kan ik beter zeggen). Ik vind het lastig omdat ik diep in mijn hart echt de wens voel voor een derde. Maar ergens durf ik het niet door de eerdere ervaringen. Ik zou heel graag nog een kindje willen, maar eigenlijk niet nog een baby. Ik weet dat het raar klinkt. Herkent iemand dit? En wat zouden jullie doen in mijn situatie?
Herkenbaar, al was onze eerste geen echte huilbaby, maar de tweede wel de eerste 9 maanden. Als je er midden in zit is het heel zwaar. Uiteindelijk heeft de wens het gewonnen en is/was onze derde een engeltje.
Wij hebben 1 heftige huilbaby gehad. Dat was onze 2e. Wens voor de 3e was er maar dat durfde mijn man vooral niet aan. Na dat de oudste 8 was toch er voor gegaan. En de 3e was z'n makkelijke droom baby. We waren beide echt bang dat het mis zou gaan. Alles was in huis voor het geval dat. En onze zorgen uitgesproken na d'r kraamhulp. Maar waf een drokmbaby
Wij zijn er na 2 mee opgehouden om deze reden. Maar nu had ik ook niet een heel sterke wens voor 3 kindjes ofzo. Bedenk ook of je goed voor de andere 2 kunt zorgen als er een huilbaby bij komt.
Het is iig niet erg die gevoelens. Niet iedereen kijkt naar de babytijd uit. Als je op verschillende gebieden pech hebt, is dat ook echt zwaar. Wel is het belangrijk dat je eerlijk met elkaar daarover praat en er samen voor kunt gaan. Of niet. Hier dus hetzelfde maar voor nu laten we het even rusten.
Hier huilbaby’s gehad maar dat verdween als sneeuw voor de zon na medicatie voor reflux en bij eentje na andere voeding ivm allergie. Daarom durfde ik de derde aan. Die was met andere partner en dat bleek heel ander soort kindje. Krampjesfase was nu gruwelijk maar daarna stopte het huilen ook direct. Een jaar lijkt me echt echt intens als ze zo lang zoveel huilen. En ja je hebt gelijk het is ‘maar’ een jaar op nog een heel leven. Maar dat jaar moet je wel door zien te komen, je relatie overeind blijven etc. Denk je dat dat jullie gaat lukken? Zo niet, maak een mooi afscheidsritueel van de wens die er was en ga intens genieten van het moois wat je hebt. Hier heel veel miskramen gehad waardoor het onzeker was of dat kindje van ons samen er zou komen. En we kregen wel berusting toen we echt gingen voelen dat dit kindje een kers op de taart zou zijn maar we ook al een prachtig gezin hadden en we daar ook heel gelukkig mee kunnen zijn. Zo maar wat overwegingen om mee te nemen .. tis niet makkelijk
Je moet pas echt doen , als je geen twijfels meer heb vind ik. Na 2 huilbabys is het heel pittig als 3de ook een huilbaby word , je moet goed bedenken of je dat een derde keer het ook aan kunt mocht het een huilbaby zijn.
Hoe oud zijn je andere 2 kids ? Dat speelt natuurlijk ook mee vind ik dan.
Ik ben ook voor 3de gegaan , 2de was huilbaby , 3de was tot 7 maanden rustig maar na 7 mnd heb ze slaapangst gekregen en ze is nu 3 en word nog steeds elke nacht minimaal 7 x wakker .
Het is mentaal heel zwaar, ook omdat ik nog 2 kids hebben die aandacht nodig hebben en sport activiteiten hebben etc .
Zolang je twijfels heb, zou ik er persoonlijk nog even mee wachten.
Misschien word je 3de wel heel makkelijk, maar dat kan je helaas van te voren niet weten .
Daarom zou ik zelf pas voor gaan , als ik zelf zou weten dat je het mentaal aan kunt mocht het weer een huilbaby zijn.
En als je liever geen baby meer heb kan je ook altijd kijken voor eventuele adoptie van een kindje.
Dat hangt echt van je draagkracht af. En dat is voor iedereen anders. Hoe vind je het nu met twee kinderen? Wat kun je nu aan? Hoe sterk sta je nu? Heb je je trauma’s van een huilbaby verwerkt? Hoe reageer je er op als je een baby hoort huilen? Sommige vrouwen bevriezen letterlijk. Je hebt nog twee kinderen om voor te zorgen, stel dat dit in het ergste geval ook een huilbaby word, ben je dan nog in staat om voor hen te zorgen en ze de aandacht te geven die ze verdienen? Als je echt nog een trauma hebt, en je geen leukere moeder gaat worden, zou ik in belang van mijn andere kinderen mijn wens opzij zetten.
Je kunt ervoor gaan en de angst opzij zetten, ieder kind is namelijk anders. Maw: je ziet wel hoe het loopt. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Je hebt in iedergeval ervaring, dat maakt het al beter, dan de eerste keer met een huilbaby.
Of:
Adoptie. Er zijn genoeg kindjes die geen ouders meer hebben. Eén zo'n kind een nieuwe kans in het leven geven, is iets ontzettend moois. Het voordeel is dat je kunt gaan voor een kind dat de babytijd net achter de rug heeft.
Of
Het nog een jaartje laten rusten en dan opnieuw kijken of de kinderwens er nog is. Het kan zijn dat je het dan nog steeds wilt of dat je het wel goed vind zoals het is. Ik zou het zelf even laten bezinken in iedergeval.
Ik blijf me erover verbazen hoe makkelijk mensen voor een volgend kind gaan, terwijl er dus wel signalen zijn in jezelf. Die kan je niet zomaar negeren. Je komt jezelf vroeg of laat tegen en baby’s/kinderen voelen dat ook
Klopt, daarom zeg ik, je kunt het ook even laten rusten en later opnieuw kijken of je het nog steeds wel wilt. Ik kan niet in het hoofd van TO kijken en weten of ze het écht wilt of dat het een gevoel is wat zomaar weer kan verdwijnen. Er zijn mensen die voor optie 1, 2 of 3 gaan. Iedereen zit anders in elkaar en het is heel persoonlijk ook. Ikzelf zou er een paar nachtjes over slapen (maw: een jaartje wachten en dan opnieuw kijken naar hoe ik erin sta). Ik ga haar ook niet afsnauwen als ze voor optie 1 gaat. Ze is zich heel bewust van wat een baby met zich mee kan brengen, dus zal ze het prima doen als moeder. Het lijkt me een vrouw die dingen goed overweegt.
Ik bedoelde dit niet als aanval op TS, die denkt er juist goed over na. Ik heb je reactie te snel gelezen en daarop gereageerd, ik dacht dat jij voor optie 1 zou kiezen. Ben het ook zeker met je eens dat het ieder zijn eigen keuze is. Ik bedoelde in het algemeen, de verantwoordelijkheid die je aangaat, het is niet niks. Soms lijkt het alsof de zwangerschappen uit het niet komen, althans, zo spreekt men er dan over. We zien wel hoe het allemaal loopt. En dat kan en mag ook natuurlijk, ergens lijkt het me relaxed om er zo in te staan. Maar misschien zie ik te veel om me heen dat kindjes niet helemaal krijgen wat ze zouden verdienen qua aandacht. Dat is wat me raakt.
Eens, zeker dat laatste. Sommige kinderen raken meer gehecht aan hun juf op de opvang, dan aan hun ouders. Dat vind ik nogal schrijnend. Wie geen tijd en aandacht kan geven, moet er helemaal niet (meer) aan beginnen.
Of als ouders er fysiek wel zijn, maar mentaal te afwezig. Dit komt ook steeds vaker voor.
Herkenbaar, al was het bij ons al na de 1e. Zó verschrikkelijk! Wij woonden om nog eens in een klein flatje zonder lift, dus we konden niet zomaar even naar buiten ofzo. Man werkte fulltime en ik zat fulltime met een krijsende baby. Hoewel de wens voor een 2e er wel was, durfde ik het niet aan.
En toen was ik totaal onverwacht zwanger ...
En heel gek, maar ik voelde van tevoren al aan dat dit kindje geen huilbaby zou zijn (de wens is de vader van de gedachte 😁). Hij was de makkelijkste baby ooit, ondanks vele medische problemen en langdurige ziekenhuisopnames. Voor mij was dat heel helend. Zo kon het dus ook! Maar helaas kan niemand jou van tevoren garantie geven.
Bij ons is er sowieso geen wens voor een 3e, maar ik zou het risico niet meer durven nemen. Maar als het blijft knagen bij je, en je hebt een goed netwerk, dan kun je je er ook op instellen dat het 'maar' een jaartje ellende is.
Ik heb tot nu toe nog geen huilbaby gehad, maar ben momenteel 30 weken zwanger met een HG zwangerschap. Ik wilde heel graag drie kindjes mocht het ons gegund zijn, maar hierna is het voor ons echt klaar en wordt mijn man geholpen. Ik had graag drie kindjes gewild, maar nog zo'n zwangerschap overleef ik niet en wil ik mijn kindjes en man ook niet aandoen. Ik begrijp dus, ondanks dat de reden anders is, jouw gevoel.
Voor mij was niet een huilbaby maar de afschuwelijke misselijkheid echt wel een drempel. Een collega met HG heeft het om die reden bij twee kinderen gehouden. Er is helaas geen derde kindje mogelijk zonder derde zwangerschap/baby... Ik denk dat je best wat herkenning zult vinden Hoe staat je man er in? Heb je een netwerk waar je een beroep op kunt doen als de derde weer een huilbaby blijkt te zijn? Hoe blijf je overeind, als vrouw, moeder en partner? Als jij het gevoel hebt dat je een derde huilbaby niet aankan, loop je echt wel een risico om toch voor die derde te gaan. Iedereen is er bij gebaat dat je lichamelijk en geestelijk gezond blijft, jijzelf, je man, je twee kinderen en de nieuwe baby. De vraag is of je dat risico moet willen lopen... Als de wens zwaarder weegt dan de angst, je een netwerk hebt dat je kan ontzorgen en je man het ook ziet zitten: ja, dat kan je een derde zeker overwegen.
Heel herkenbaar. Vroeger was de droom om 3 kindjes te mogen krijgen. Deze droom heb ik laten varen na 2 huilbaby’s. Ik durf het echt meer aan. Kan nog steeds hartkloppingen krijgen van babygehuil, ondanks therapie dat ik heb gehad. Ik ben er helemaal oke mee dat het bij 2 blijft. Zei laatst nog tegen mijn vriend hoe bijzonder het voor mij voelt dat ik zo ‘makkelijk en resoluut’ ben in dit besluit. Afgelopen weekend babyspullen weggegeven, had ik ook geen moeite mee.
Ik zou als ik jou was de risico’s in kaart brengen. Hoe blijf jij staan, mocht het een huilbaby zijn? Hoe blijft je gezin overeind? Ben ook wel benieuwd hoe je partner hier in staat.
Mijn partner is ook helemaal oke met 2 kindjes. Ik denk oprecht dat onze relatie een nieuwe (huil)baby niet overleefd. Dit speelt uiteraard nog extra mee in onze keuze.
Herkenbaar, al was onze eerste geen echte huilbaby, maar de tweede wel de eerste 9 maanden. Als je er midden in zit is het heel zwaar. Uiteindelijk heeft de wens het gewonnen en is/was onze derde een engeltje.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (16) Verversen