Even wat achterrindinfo bij dit topic: Ik had een droom zwangerschap, maar met spoed ingeleid door geen leven voelen toen ik 40+5 was. Vruchtwater was op, harttonen waren niet goed, bloeddoorstroming in hersenen was verminderd. Ze bleek uiteindelijk kma en reflux te hebben. 6 maanden huilbaby, pittig karakter, op 9 maanden stapte ze al los…. Mijn man kreeg een depressie mede door het huilen na haar geboortr. Ik ben 9 maanden thuisgebleven voor haar omdat ze zo veel bleef huilen..
Helse periode dus!
Mijn man wilt graag een tweede. Maakt niet uit wanneer voor hem. Hij is 35, ik 29. Een oude papa vind ik nu ook geen pretje voor de kinderen later,.. dus het begint voor mij wel te tikken ivm zijn leeftijd. Ons meisje is 14 maanden.
Wanneer ben je klaar voor een 2de? Ik krijg nog vaak stress van het huilen van andere baby’s..ik word er echt weer in gekatapulteerd als het ware. Maar deze stress lijkt wel minder te worden met tijd. Al ben ik wel doodsbenauwd voor weer een huilbaby (met kma en reflux).
Hoe wisten jullie dat jullie klaar waren voor een 2de na een helse kraamtijd/eerste jaar? Is het zo dat het dan weer begint te kriebelen bij het zien van babykledij? Haha. Ik voel soms wel iets als ik ons dochtettje zie met andere kindjes en dieren, zo zorgzaam. Is dit het dan?
Niet onbelangrijk om erbij te vermelden, ik heb endometriose, en de arts raadde mij ook aan om niet te lang te wachten aangezien mijn ene eierstok zwaar aangetast is met endometriose en endometriosecyste
Je noemt naar mijn idee allemaal praktische zaken om er nu aan te beginnen (leeftijd, endometiose etc). Naar mijn idee moet het gevoel er zijn. Ik twijfelde ook heel lang na de eerste vanwege pittige babytijd en ik ben er pas weer aan begonnen 4 jaar later toen ik de wens voor een baby weer net zo heftig voelde als bij de eerste. Terwijl ik de eerste 2 jaar na mijn eerste eigenlijk dacht: het is wel prima zo, één kind. Ik kon huilende baby’s ook niet verdragen. Ik ben er pas weer voor gegaan toen ik dacht: ik kan hetzelfde aan als bij de eerste of nog erger.
Mijn tweede is veel makkelijker, voelt als een geschenk!! Maar was er ook meer dan klaar voor deze keer. Je kan het niet kiezen, dus garanties op een makkelijkere baby heb je niet.
Ook goed om met je man te bekijken hoe hij het deze keer beter aan zal kunnen mocht het weer een huilbaby zijn. Hij kan wel zeggen er klaar voor te zijn maar hoe ziet dat er concreet uit dan?
Hier ook huilbaby met reflux en kma. Ik krijg geen rillingen van huilen, mijn man daarentegen. . . Ik heb steeds geadviseerd om er therapie voor te volgen, hij vond het niet nodig want net als wat jij zegt leek het te verminderen net de tijd. Tot onze kleine was geboren, oudste 2 jaar en 2 maanden, een kleine baby huilt. Het kwam in grote hevigheid terug en hij is alsnog therapie gestart en kreeg emdr dit heeft geholpen om de meest rauwe panden eraf te halen. Leuk vindt hij het nog niet maar slaat niet om in paniek of grote onmacht en daarbij zeer handelings verlegen. Ik had hem dit vooraf gegund! Nu was onze 2e ook een zorgen kindje, kon niet zelfstandig poepen en heel veel ziek en zwaar ziek zodat hij stopte met drinken van de fles en opgenomen moest,worden voor sonde voeding. Wederom hele zware tijd waar het wel rustiger is geworden maar we er nog niet uit zijn, maar ook dat overleef je. Ze zijn een super leuk stel samen en totaal geen spijt. Waren wij volop in de kriebels, nee rationeel gedacht we willen graag een 2e en helemaal over de angst heen komen we toch niet. .
Na een huilbaby ben je nooit perse klaar voor een tweede. Je kan er het best gewoon voor gaan als die wens er is. Niet te lang over nadenken. Onze oudste was een huilbaby, daarna kreeg ik zelf een depressie. Toch na twee jaar voor een tweede gegaan. Dat ging met ups en downs en voelde heftig, de baby tijd. Maar gelukkig een minder extreme ervaring. Bij de derde wederom ups en downs, angsten en aversie tegen huilen. Maargoed, dat was een voorbeeldig kind. En nu 6,5 jaar na de oudste kan ik nog steeds niet goed tegen heel veel huilen, gezeik en gekrijs, dus dat gevoel van die huilbaby is nog steeds niet weg. Maar blij dat ze er zijn. En de gevoeligheid voor depressie hou ik sinds die tijd voor altijd, raak je niet meer kwijt.
Hier ook een droom zwangerschap, een hel van een bevalling. Onze dochter is een slechte slaper en heeft een pittig karakter. Ze had ook reflux. Ze is inmiddels 2 maar we lopen nog met de wallen op onze knieën. Al zitten er ook soms echt goede dagen bij. Ze heeft nu met haar middagslaapje moeite en huilt veel. Doordat ze oververmoeid is wordt dit alleen maar erger. Huilen kan ik heel slecht tegen (zeker als ik slaaptekort heb) en als ik andere kinderen hoor wil ik ze gelijk sussen. Toch kriebelde het om toch weer voor een kleintje te gaan. Ergens vind ik een kort op elkaar leeftijd pittig en zou ik liever meer leeftijd ertussen willen. Maar we hebben niet de luxe of het überhaupt gaat lukken en de kriebels zijn er nu dus waarom niet nu. Dus zijn wij nu weer het traject in gegaan, na het een jaar zelf te proberen. Ik hou me eraan vast dat het uiteindelijk allemaal beter wordt en ze minder gaan huilen en beter gaan slapen. Al is een huilbaby uiteraard wel heftiger. Mogelijk kan je er hulp voor zoeken? Stel de tweede blijkt ook niet makkelijk dat je hulptroepen hebt die jullie kan helpen zodat jullie het trekken.
Ik denk inderdaad dat de kriebels/gedachten als je je kindje met andere kinderen ziet de kriebels zijn. Daar begon het bij mij mee en je gaat steeds vaker denken dat je er nog wel eentje zou willen en hoe het zou zijn.
Wij hebben een gewone, rustige kraam en babytijd gehad. Wel heeft ons zoontje tot 18 maanden geen nacht doorgeslapen. Toch begon het rond de 20 maanden weer te kriebelen en zijn we ervoor gegaan. Net als bij ons zoontje was ik nu ook weer gelijk de eerste maand zwanger. Ons dochter wordt verwacht wanneer ons zoontje 2.5 jaar is.
Het lijkt mij verstandig eerst therapie te hebben afgerond zodat jouw triggers van huilende baby’s er af zijn. Het is loodzwaar een huilbaby en heeft diepe gevolgen. Een tweede neem je er niet even bij zoals je zelf heel goed aanvoelt. Wat is het plan als de tweede een huilbaby is of medisch iets mankeert? Als je daar een plan bij hebt en je hebt er echt vertrouwen in is het denk ik het goede moment. Bij mij was het intens verdriet dat er geen kleintje meer zou komen, alles nog een keer willen meemaken.. maar denk dat dat voor iedereen anders is eigenlijk ☺️
Persoonlijk vind ik het tikken van de tijd zoals jij het ziet wel meevallen, die paar jaar maken ook niet veel uit voor een man. Mijn zoontje is nu bijna twee en ik begin nu na te denken over een tweede. Op dit moment zou het me nog steeds pittig lijken. Toen hij 14 maanden was kon ik het me nog totaal niet voorstellen. Het wordt dus wel makkelijker vind ik.. maar ik heb een keer een topic gestart over wanneer het écht makkelijk wordt en het antwoord daarop is nooit haha. Wat nu wel heel leuk is: hij vindt andere baby’s leuk. Dan kun je ook wel een beetje voorstellen dat je kind leuk kan reageren op een broertje/zusje erbij en hoe mooi dat kan zijn. Hoe zou je het vinden als je nu onverwacht zwanger zou zijn?
Tja, wanneer ben je ergens klaar voor als je niet weet wat je te wachten staat? Onze 2e werd nog een veel dramatischere huilbaby dan de eerste. Waar de eerste tot 6 maanden huilde, krijste de 2e tot 2 jaar (!!!!!!!!!!!!) de hele tent bij elkaar. In tussentijd was ik ook nog in verwachting van de 3e en toen heb ik dus vk en CB ingelicht over de situatie en dat ik dat niet ging trekken met nóg een huilbaby eventueel. Ik zorgde dat alle hulptroepen klaar stonden voor het geval het nodig was. Maar de 3e was een voorbeeldige baby, een tevreden kind en heb daar ontzettend van mogen genieten.
Dat van dat huilen van andermans kinderen herken ik ook heel erg ja! Ik stond gewoon stijf in de winkel met zweethanden en hartkloppingen als een ander kindje huilde. Toen onze 2e ik denk ongeveer 3 jaar was ging dat pas over.
Ik zou de tijd nemen. Je bent nog best jong. Oh zie wel het advies van de arts. Misschien kan je over een jaartje eens weer kijken hoe het voelt?
Wij hebben nog steeds helse nachten: het voelt alsof we nog steeds die jonge baby hebben, inmiddels een dochter van 1,5, zo veel aandacht en energie vraagt de nacht. Hierdoor zijn we niet toe aan een volgende. Wel heel jammer dat het zo loopt, anders waren we er wel weer voor gegaan. Het is niet anders.
Ik vind 35 voor een man niet oud hoor! Boven de 40 wel.
Na een gewone, rustige kraam- en babytijd was ik er weer aan toe toen onze oudste 18 maanden was... Gun jezelf de tijd! Dan ga je de zwangerschap veel fijner in. Wanneer je te snel wilt, gaat dat je vaak dwarszitten.... Wanneer jij er persoonlijk aantoe bent, merk je vanzelf
Ik heb ook getwijfeld over een 2de omdat onze dochter zo huilde. Als ze 2 jaar was, voelde ik me er weer klaar voor. Ik was meteen zwanger dus ze was 2j9m als haar broertje geboren werd. Hij was een heel andere baby. Veel rustiger en alles was prima. Bij een tweede kindje heb je zelf ook meer vertrouwen en was ik zelf ook meer relax. Ik denk dat een baby dat ook voelt. Bij de oudste bijvoorbeeld was ik nog heel beïnvloedbaar door anderen die zeiden dat een baby in eigen bed moest slapen en dat ik de baby verwende enzo.. terwijl bij ons zoontje deed ik gewoon m’n eigen zin en wat goed voelde.
Hier ook een helse babytijd gehad. Nu (dochter is 2,5) ben ik jaloers op elke zwangere buik die ik zie, word ik geraakt door zwangerschapsaankondigingen en kan ik het soms niet laten te schattige kleertjes bij de kringloop te kopen in kleine maatjes 🫢
Toen ik alles klaar had en een goede achtervang had opgebouwd. Nr 2 kwam niet vanzelf. We waren voorbereid op het ergste. Na een vlotte thuis bevalling met 39+6. Een wolk van een baby gekregen. Met een week of 7 zijn eerste huiltje gehoord. Hij kon eerder lachen. Laatst kreeg ik zelfs geld van mijn schoonmoeder, zodat ze vaker mag oppassen. Ze past eens in de twee weken op inmiddels.
Medisch gezien kan ik natuurlijk niks wijselijk zeggen.
Verder kan ik alleen maar zeggen dat je denk ik nooit echt helemaal klaar gaat zijn. Omdat je altijd wel een twijfel voor iets hebt. Als jij nog steeds stress ervaart van huilende kinderen, denk ik dat het misschien nog iets te vroeg is. (Ik herken het gevoel!) De leeftijd van je man zou niet perse zo'n druk erop hoeven leggen. Je bent zo oud als je je voelt. Wel denk ik dat het belangrijk is dat je samen met je man kijkt naar of hij mentaal al stabiel genoeg is om al weer deze stap te zetten.
Bij een 2e ben je als ouder al zekerder van jezelf. Je weet wat je kan verwachten en laat je niet zomaar alles wijs maken. Daardoor durf je ook sneller aan de bel te trekken. Dus bij een volgende zal je bij bijvoorbeeld reflux al veel sneller bij de huisarts zitten, omdat je het herkent.
Lang verhaal kort. Ik denk dat je qua (emotionele) reactie op huilen, misschien beter nog even kan wachten. En dat je moet kijken naar hoe stabiel je man is, mocht het (hopelijk niet) weer een heftige eerste periode worden. Ik ben van mening dat het mentaal goed moet zijn en dat het endometriose stuk in die zin op de 2e plaats staat.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (19) Verversen