Mijn 4,5 jarige gedraagt zich met vlagen als baby, gewoon eventjes kort, voor de grap. Maar nu heeft lijkt ze een fase te hebben dat ze er behoorlijk in blijft hangen. Van echt knoeien tot babygebrabbel, geen zinnig woord komt eruit. Op de grond dweilen, niks meer zelf kunnen, blok aan je been zijn, nep huilen. En met naar bed gaan een baby boekje 3x willen.
Ik merk dat het in mijn irritatie komt, met name die herrie/ ‘gebabbel’. Ik weet dat kleuters dit doen hoor, maar hoe reageer ik hier het beste op?
Het negeren werkt niet. Haar als een baby behandelen ook niet. Heb haar nu duidelijk gemaakt dat ze geen baby is, ik de 4,5 jarige versie van haar het leukste vindt, gewoon zoals zij is, als er iets is ze het gewoon kan vertellen met woorden ipv baby gedrag en gevraagd of ze soms jaloers is op haar baby zusje.
Negeren werkt averechts zoals straffen, ze zien dit bij hun broertje en zusje dus willen ze ook weer even klein zijn. Ze zien dat die wel de aandacht krijgen op de manier wellicht jouw kindje ook.
De irritatie ligt bij jou dus is iets wat jij moet veranderen. Waarom triggert het jou zo, hij doet er niemand kwaad mee. Probeer er eens een positieve draai aan te geven.
Ik ben wel een moeder die dan zegt: nu is het klaar, normaal doen. Als ze gewoon lekker in spel zit en ik ben het zat, dan probeer ik wel iets als: dan gaat de baby/hond/whatever nu slapen, en dan komt (naam) weer bij mama. Beetje meebewegen zeg maar. Maar als het vervelend wordt en klaar is, dan ook gewoon zo benoemen: stop nu met baby spelen. En dingen als gerotzooi met eten, op de grond dweilen, geen normaal antwoord geven, dat is gewoon gedrag dat niet oké is, dus daar grijp ik wel op in. Of je nou baby speelt of niet, aan tafel gedraag je je normaal en ga je niet met eten klieren. Als je het vermoeden hebt dat ze voelt dat ze aandacht tekort krijgt, dan kun je daar op inspelen. Ik zou dat niet doen als ze zich zo gedraagt, maar juist op andere momenten. Ik zou proberen vol te houden met niet teveel aandacht (positief of negatief) aan het babyspel geven, ongewenst gedrag gewoon corrigeren en de momenten waarop ze zich wel normaal gedraagt juist wel veel aandacht geven.
Negeren werkt averechts zoals straffen, ze zien dit bij hun broertje en zusje dus willen ze ook weer even klein zijn. Ze zien dat die wel de aandacht krijgen op de manier wellicht jouw kindje ook.
De irritatie ligt bij jou dus is iets wat jij moet veranderen. Waarom triggert het jou zo, hij doet er niemand kwaad mee. Probeer er eens een positieve draai aan te geven.
Als onze dreumes een tijdje moeilijk doet, dus ik minder aandacht aan de andere kinderen kan geven wil mn dochter van 6 ook wel eens dreumes nadoen. Dan weet ik oh, ze wil graag aandacht en dan probeer ik dat in te plannen. Ik zou het benoemen (oh doe je als een baby brabbelen, zo kan mama je niet verstaan" en verder niet veel aandacht aan besteden
Baby's doen veel dutjes overdag. Als ze dus niet stopt, wanneer je aangeeft dat het klaar is, dan kun je dat benoemen. Dus: "Het was even grappig, maar nu is het klaar. Als je doorgaat, mag je net als een echte baby naar bed, want een baby slaapt overdag, wil je naar bed?."
Dan is het gauw afgelopen hoor :)
Heb je soms pas een baby gekregen? Dat kan het wel verklaren. De baby wordt vertroeteld en krijgt veel aandacht. In dat geval zou ik meer geduld kunnen opbrengen. Dat kan betekenen dat ze denkt dat ze leuker is als baby. Dan is het een ander verhaal en tijd voor een lief gesprekje, dat je haar juist leuk vind zoals ze zichzelf is.
Peuter van 3,5 doet dit nu ook al een poosje. Sinds er in de familie een baby geboren is. Die we trouwens niet eens heel vaak zien, maar wat wel indruk heeft gemaakt. Ik herken de irritatiefactor haha, vooral dat harde huilen meeeeehhhhh haha. Het is steeds een rollenspel wat ze dan begint. Soms ook dagen niet. Ik knuffel wat extra met haar, aandacht krijgt ze heel veel dus denk dat het gewoon een fase is. Dat ze zich bewust worden van verschillen op deze leeftijd. Bij jou speelt misschien een rivaliteitsissue mee gezien de baby in huis. Dat speelt bij ons niet. Soms zegt ze wel eens, baby …. Is lief hè? Dan zeg ik wel eens: ja, maar ik vind ….. naam peuter nog veeeeeel leuker en liever! Dat ontkent ze dan, nee ik ben niet lief, dan zeg ik, jawel hoor en geef een knuffel. Ik denk dat jaloezie misschien ook mee kan spelen hoor op de leeftijd van 3 a 4 jaar, als een andere peuter op de peuterspeelzaal iets aan mij vertelt dan zegt mijn peuter ‘ jij bent toch mijn moeder?!’ oftewel, moeilijk om even mijn mama’s aandacht te moeten delen 🤣
Het is een fase en zeker niet abnormaal. Maar ik kan ne helemaal voorstellen dat het vervelend is. Ik zou zelf het spelletje even meespelen. Haar dan ook regelmatig zogenaamd op bed leggen, want baby's slapen heel veel. Dan gaat ze hopelijk snel ervaren dat je als 4,5 jarige veel meer mag en kan. In ieder geval met wat humor en creativiteit.
Ugh nou dit lijkt me ook echt vreselijk. Dat kleuters dit met vlagen doen, gewoon als spel ken ik wel. Zo extreem als jij nu omschrijft echter niet. Denk dus dat er wat achter zit, misschien toch wel erg jaloers. Om dat goed te verwoorden op die leeftijd is wel weer lastig..
Ik vraag me af bij je stukje op wat voor manier je haar dan hebt duidelijk gemaakt dat de 4,5 jarige versie de leukste is? Heb je dat verteld met woorden of laat je het blijken door acties? Heb je een beeld bij wat haar behoefte is als het gaat om aandacht en goed genoeg gevonden worden? Het waarom achterhalen heeft echt geen zin en vragen of ze jaloers is, begrijp ik als volwassene maar zij heeft daar echt nul besef of weet van. Het kan natuurlijk zijn dat ze onbewust voelt dat de baby leuker wordt gevonden, dat zit hem dan vaak in dat een baby niets fout kan doen in de ogen van de volwassenen (volgens het kind) en het oudere kind doorheeft dat zij bestraft wordt of dat er mensen boos op haar worden.
Ga zitten op verbinding, niet per se afwijzen maar juist veel positieve aandacht op momenten dat ze “zichzelf” is. Er zit ook een verschil tussen gedrag negeren vanuit pedagogisch oogpunt of het negeren omdat je het stierlijk vervelend vindt. Dat lijkt misschien negeren voor jou maar zij krijgt waarschijnlijk allemaal non verbale berichten door en negatieve aandacht is ook aandacht :) lukt het je om te kijken wat jou triggert hierin en daar de focus op te leggen ipv dat zij haar gedrag moet aanpassen? Meestal zit daar de sleutel en verandert haar gedrag vanzelf mee wanneer jij zelf niet meer getriggerd wordt! Succes
Het kan best zijn dat ze vindt dat de baby meer aandacht krijgt, en het gedrag daardoor gaat kopiëren. Hoeft niet per se jaloezie te zijn, maar het gedrag werkt voor de baby dus wellicht ook voor haar.
Ik zou het baby gedrag niet veel aandacht geven, en positieve aandacht geven wanneer je dochter zich naar haar leeftijd gedraagt.
Mijn zoon dacht dat hij een kat was Liep heel veel op 4 'poten, likte zn pootjes en liep hele dag te mouwen. Het gaat idd op je zenuwen werken😂😂 Het ging over gelukkig. Heel af en toe is hij een hond. Rijke fantasie denk ik😂
Oh shit, vergeten te melden, de momenten dat ze geen baby is, is ze een hond inderdaad.. of praat/ speelt ze met haar denkbeeldige vrienden (deuren voor ze open houden, stoelen voor ze bezet houden, hele dag tegen ze praten). Ik kan deze fase niet zo goed aan geloof ik, mis mijn slimme eigenwijze kleuter 😂😂
Het ging op en af. Hij heeft het nog steeds af en toe en is nu 5.5 jaar. Dar hij het de hele dag bijna deed duurde een week ofzo Ik denk dat het heel niet gek is hoor.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (16) Verversen