Hoi, ik heb me zojuist na ongeveer 8 jaar opnieuw hier aangemeld. Om 4.00 snachts... nou dan weet je dat t goed mis is 🤣
Korte situatieschets: goed huwelijk met mijn man van 43, zelf ben ik 39. 2 leuke kids van 12 en 10 en op wat (long covid) gezondheidsissues na gaat alles helemaal oke. Fijne baan, leuk huis, genoeg hobby's, een goed leven.
Toen onze dochter 1.5-2 was begon het bij mij toch wel te kriebelen: een 3e kindje. Mijn man was heel duidelijk: hij wilde dit niet. Voelde zich (achteraf) nog niet helemaal financieel zeker hoewel we dat echt wel waren en had ook wat dieper liggende issues mbt geloof vanuit zijn jeugd. Zeker tot aan 4 jaar geleden (onze dochter was toen 6) heb ik nog rondgelopen met de gedachte dat ik graag een 3e wilde. Mijn man bleef daar heel anders over denken en het was voor mij ook geen "vereiste" maar meer een wens.
Vanavond dropte hij opeens een bom; hij werd ook emotioneel toen hij zei: "misschien zit ik in een midlife crisis maar ik heb er zk een moeite mee dat we nooit geen 3e kindje meer kunnen krijgen". In eerste instantie reageerde ik wat lacherig ook omdat hij er zelf over grinnikte door zijn tranen heen maar ondertussen is het nu 4.00 snachts en heb ik net voor het eerst sinds vele jaren besloten om even op te bank te gaan liggen ipv bij mn partner in bed.
Ik kan het gevoel zo slecht beschrijven maar ik voel me beroofd van iets. En terwijl ik het, naar mijn idee, volledig had afgesloten rijst er nu allerlei twijfel. Ik zei net tegen mn man: ik ben niet boos op je maar ik vind je toch echt even een eikel 🤣
Het is niet dat ik nu een 3e kindje wil. Ik bedoel, dan waren we nu wel bezig geweest 🤪 maar het is opeens toch soort van een optie maar ook weer niet. 39 is niet te oud maar de combi van mijn gezondsheidsissues icm de leeftijd van onze kinderen en mijn eigen jeugd (ik ben zelf ook een nakomertje, heb mn opa of oma nooit gekend, was tijdens het oogroeien best wel eenzaam, miste een zus/broer) ik denk: pfff nee.
Praktisch gezien kan het ook wel: we hebben alles op orde. In mijn hoofd zie ik mezelf zo met een klein frummeltje op bed zitten maar aan de andere kant ook absoluut weer niet, we kunnen eindelijk weer eens lekker samen weg zonder vanalles te moeten regelen...
Ik denk dat het niet een kwestie is van: wil ik het/kan het maar meer:wtf waarom kom je hier nu mee aan. Soort van rouw om iets wat had kunnen zijn...
Waarom typ ik dit (lange) verhaal... ik hoop op wat inzichten van andere mensen.
Ik kan me jouw gevoel zoooo goed voorstellen. Hier in dezelfde situatie gezeten, maar dan zonder de gezondheidsklachten. In het begin van onze relatie waren we het erover eens dat we 3 kinderen wilden indien dit ons gegund was. Na de geboorte van de tweede wou mijn man ineens geen derde meer. Het was hem te druk. Mijn wens was heel groot, maar hij bleef erbij dat hij het in ieder geval nu echt nog niet wilde en waarschijnlijk nooit meer. Ik heb het hier erg moeilijk mee gehad. Langzaam aan veranderde mijn gevoel van sterke wens naar niet per se naar ik moet er niet aan denken. Mijn man had ik op een gegeven moment een deadline gegeven dat als de jongste 4 jaar was dat hij het dan zeker moest weten, want ik wou het hoofdstuk afsluiten. Hij wou geen derde. En toen was de jongste 5 jaar en kwam hij ineens aanzetten dat het hem toch wel leuk leek om een derde te hebben. Ik heb erover nagedacht, maar ik zou dan ook 39 zijn mocht het in 1x lukken. En nee, ik wou het echt niet meer. Eindelijk was ik weer meer mezelf dan alleen moeder. En toch.... Je voelt je genaaid. Had dit even eerder bedacht toen ik zo heel erg graag wou! "Ja, maar ik wil het nu ook heel graag.", zei mijn man. Ja, maar ik nu echt niet meer. Weet je ook meteen hoe ik mij toen voelde.
Fijn dat jullie er later nog een goed gesprek over hebben gehad. En dat het duidelijker is wat zijn gevoel echt is.
Dank voor alle reacties. We hebben het er vannacht (man kon ook niet slapen) nog uitgebreid over gehad.
Aan de ene kant zou hij nog heel graag een 3e willen maar aan de andere kant niet. Het drong gisteren opeens een beetje bij hem binnen dat we die tijd gehad hebben. Dus dat viel zwaar. En idd dat had ik een paar jaar geleden al gehad maar nu werd de deur toch soort van op een kier gezet. Vandaag waren we opeens last minute samen onderweg. Onze oudere kids waren samen thuis. Toen zei hij: lekker even samen eruit... ik zeg: met een kleine stukje lastiger 🤣
Ik denk dat het dus idd meer het besef was van: dit is het dan dat hij perse een 3e wilde maar zo bracht hij t gisteren wel...
En wat al wordt gezegd. Tussen mij en oudere zus zit ook 10 jaar. Ik vond dat echt helemaal niks. Best wel eenzaam in mn jeugd.
Poeh lastig, begrijp jouw gevoel wel. Had hij dat niet paar jaar geleden kunnen bedenken.
Hier andere situatie, gewoon heel laat aan kinderen begonnen. Maar ben nu bijna 40 en zwanger. Vind het heerlijk! Hele zwangerschap nog geen kwaaltjes gehad, dus kan ook op deze leeftijd gewoon makkelijk gaan (ben 16 weken, dus kan wel nog komen de kwaaltjes). Wat ik wil zeggen is dat je echt nog niet te oud bent.
Ik begrijp je helemaal. Ik zou er zelf in jouw situatie niet voor kiezen... Inderdaad omdat er zo ontzettend veel leeftijdsverschil zou zijn, dat je kindje bijna als enig kind opgroeit. Dat zag ik bij mijn zusje ook en die scheelde "maar" 7,5 jaar met de jongste boven haar. En ook door de long-covid. Dat is niet niks. Dan kan je lijf er eigenlijk niet nóg iets bij hebben.... Sowieso is een zwangerschap met 39 jaar vaak pittiger dan wanneer je jonger bent... En ook de gebroken nachten erna. Dat is topsport. Zouden jullie dat echt nog zien zitten, terwijl jouw gezondheid te wensen overlaat?
Een babytje is heerlijk hoor. Echt. Maar een tiener met oudere ouders, is vaak echt minder prettig- voor beide... Dan ben je 55 als hij/zij 14 is.... Mijn zusje had daar echt last van... Op de camping en bij school werd gevraagd waarom haar oma mee was😬
Maar 55 als je kind 14 is valt wel mee toch. Dan hoef je ook niet meer te koprollen met je tiener ;-) Ik denk dat dit voor best heel veel stellen geldt, begin 50 met een tiener. Mijn jongste zus heeft dat dus nooit gehoord, en mijn moeder was 40 jaar bij haar geboorte. Ik vind een oma (er even vanuitgaande in ts situatie kind 12 jaar, dus moeder 53) ook geen leeftijd van een oma eerlijk gezegd. Misschien zag je moeder er al wel jong oud uit🤗
Moeite hebben met het feit dat er definitief geen derde kindje komt, is niet hetzelfde als ook echt een derde kindje willen. Soms maak je keuzes waar je volledig achter staat maar die toch verdrietig zijn. Ik denk dus ook dat de focus niet zozeer op dat derde kindje moet liggen. Maar op waar deze gevoelens vandaan komen. Het zou best zo kunnen zijn dat uiteindelijk blijkt dat je man daar op dezelfde manier in zit als jij. Zij het dat jij het proces wat je man nu doormaakt, al grotendeels hebt gehad. En dan is het een proces waar je samen doorheen gaat, zonder de verbinding te verliezen.
Ow.. dat is wel even een emotionele rollercoaster voor je. Ik denk dat koffieverkeerd best een goede analyse heeft gemaakt. Als ik jou was dan zou ik de afgesloten deur direct openrukken met alle geweld… maar dat is misschien niet terecht en om jezelf te beschermen zou ik goed met hem praten waar die gevoelens nou ineens vandaan komen . Gewoon na een nacht slapen.
Wij hebben er 6 en ja.. wanneer is het ooit “ klaar” en ben je gereed voor de volgende fase van je leven.. diegene die in feite gewoon betekent dat de eerste baby’s die van je eigen kinderen zullen zijn. Confronterend. Ik ben nu nog gewoon goed vruchtbaar.. dat gaat eens over . Is dit het?
Ik ken genoeg mensen die na hun 38e ineens toch nog 1 of 2 kinderen kregen terwijl ze al grotere kinderen hadden.
En van een kind krijg je nooit spijt zeggen ze!!
Hier ging ik een paar maand geleden voor het eerst weer aan het werk. Onze jongste was 4 geworden dus volgende fase, ik kon weer werken. Na een maand werd ik ineens zo verdrietig. Het drong ineens tot mij door dat dit nu mijn volgende stap was en dat ik het kinderen krijgen een soort van definitief had afgesloten. Mijn man wilde al een paar jaar een vierde. En ineens wil ik het ook heeel graag. Het werken, extra geld. Ik vind er geen bal aan. Nu kijken we ineens toch uit om over een paar maand er voor te gaan. Terwijl ik het echt afgesloten had. We hebben echt niks meer in huis ook. Alles weggedaan.
Heel veel succes met het verwerken van dit nieuws! 🤍
De opmerking van je man zoals je hem hier neerzet, zegt voor mij niet perse dat hij nu nog een derde wil. Meer dat het besef bij hem nu ook geland is en hij nu pas door een fase gaat die jij al afgerond hebt. Hij kan nog altijd achter de keuze staan voor geen derde, omdat het toen voor hem echt geen optie was, maar het toch ook jammer vinden en denken ‘wat als het anders gelopen was’. Ik zou hier nog eens goed over praten samen. Jij voelt nu een ‘window’ maar misschien is dat er helemaal niet. En als dat wel zo is, en hij nu voelt dat hij er wel voor zou willen gaan, dan is het echt niet gek dat je je er rot over voelt. Want nu ligt de bal ineens bij jou, een grote wens die je eigenlijk afgesloten had en die op een manier in vervulling kan die je eigenlijk niet wil. En dat alleen maar omdat hij pas laat tot dit besef komt. Natuurlijk denk je dan: serieus, nou ineens wel?! Ik vind het knap dat je zegt: ik ben niet boos op je maar vind je wel een eikel. Precies wat het is: je bent wel boos maar neemt hem niet kwalijk dat hij voelt wat hij voelt. Kan hij ook niks aan doen. Maar het doet wel iets met jou. Praat er nog wat over samen, probeer echt duidelijk jullie beider gevoel op tafel te krijgen.
Nee. Dit leest voor mij als een opwelling. Samen hard om lachen, man troosten en je samen weer omdraaien in bed en blij zijn dat je nu samen naar de voetbal en hockeyvelden kan om bij je kinderen te kijken, zonder baby van drie maanden.
Hier wil(de) mijn partner graag nog een derde maar ik moest er niet meer aan denken. Aan de andere kant ben ik nu 38 en komt het besef dat het nu misschien nog net zou kunnen en slaat de twijfel toe. Ik denk dat ik het gevoel van je partner dus wel begrijp. Voor mij is het niet zo dat ik nu direct een kind "moet krijgen" ofzo maar meer een reality check die me emotioneel kan maken, een fase die je afsluit waarbij dan een twijfel ontstaat van was dit echt wel de juiste keuze, hadden we niet voor dat grote gezin moeten gaan waar we vroeger zo naar uit keken enz.
Overigens denk ik dat je op meerdere punten in je leven door dit soort fases heen gaat. Ik kijk ook wel met weemoed en soms spijt terug op dat ik die ene interessante studie toch niet gedaan heb.
Of dat ik toch niet een bepaalde reis gemaakt heb toen ik nog jonger was. Het hoort ook wel een beetje bij het leven. Je maakt keuzes op hoe je leven er dan voorstaat en wat voor jou veilig en goed voelt. Met wat je nu weet had je achteraf misschien een andere keuze gemaakt.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (12) Verversen