Dit is een proces geweest van 5 jaar. We zijn kort na elkaar moeder geworden, zij van een gehandicapt kind en ik een gezond kindje. Haar vriend en zij vonden het heel moeilijk om ons te zien omdat ze het confronterend vonden dat wij wel een gezond kindje mochten krijgen. Ook raakten zij helemaal afgezonderd van de gewone wereld, alles draaide om het kind en de stress van alles eromheen. Ondertussen zijn we 5 jaar verder en compleet uit elkaar gegroeid. Wij zien elkaar nog heel af en toe maar de klik is weg. Zij is een compleet ander persoon geworden, depressief, zwaar, overbezorgd en als we met elkaar zijn is het niet heel gezellig. Mijn vriendin en haar vriend gaan niet lekker, maar zij speelt mooi weer als ze in het openbaar zijn. De spanning is echter wel te voelen. De vriendschap is helemaal doodgebloed en ik ben mijn vriendin van meer dan 20 jaar kwijt. Wie herkent dit en hoe ging je hiermee om?
Ik wil graag globaal reageren dat mijn vriendin lang contact vermeden heeft met ons omdat ze het heel moeilijk vond dat ons kindje wel gezond ter wereld kwam. Dit heeft ze ook eerlijk gezegd. Ik ben haar al die jaren blijven bellen en appen maar op den duur is ze zo in haar cocon gekropen dat er geen ruimte meer was voor echt een vriendschap. Zij kon haar ei bij me kwijt maar ik kon nooit iets vertellen over mijzelf omdat ze altijd zei: “oh ja, bij ons ging dat anders.” Dus liet ik het maar. En ja, ik vond het ook heel moeilijk om goed te snappen hoe het voelt om in de overlevingsstand te staan, dag in dag uit.. bedankt voor jullie input. Ik heb er heel veel verdriet van en vind het fijn dat sommigen hier woorden van steun uiten <3
Kan je dit niet met haar bespreken? Samen afspreken ergens, neutraal terrein, onder het genot van een kopje thee/koffie eens heel direct zeggen dat je haar mist als vriendin. Geen verwijten maken maar gewoon heel duidelijk zijn dat je de vriendschap mist. Zo heb ik een vriendin waarbij de vriendschap eigenlijk ook op z'n einde was, kinderen die in totaal andere levensfase zitten, mannen die niets met elkaar hebben. Het liep gewoon enorm stroef. Uiteindelijk samen een heel goed gesprek gehad, en nu spreken we gewoon met z'n tweeën af.. Zonder Kids en mannen....
Ja dat hebben we eens gedaan maar lijkt geen effect te hebben. Maar ik denk echt dat het ook door haar relatieproblemen komt dat de vriendschap extra onder druk is komen te staan. En daar komt ook bij dat ik juist heel heel graag met z’n tweeën wil afspreken, alleen blokkeert ze dat onder het mom van ‘geen oppas’ terwijl er wel oppas is.. Dus nu is het een beetje ongemakkelijk tussen ons.. ik heb niet het idee dat ze me kwijt wil, alleen hebben we niks meer gemeen met elkaar. De verbinding is weg.. ik laat het even rusten, mijn post hier heeft ook een helende werking gehad. Hopelijk komen mijn vriendin en ik elkaar over een poosje weer tegen.. dankjewel voor het meedenken:)
Ja dat hebben we eens gedaan maar lijkt geen effect te hebben. Maar ik denk echt dat het ook door haar relatieproblemen komt dat de vriendschap extra onder druk is komen te staan. En daar komt ook bij dat ik juist heel heel graag met z’n tweeën wil afspreken, alleen blokkeert ze dat onder het mom van ‘geen oppas’ terwijl er wel oppas is.. Dus nu is het een beetje ongemakkelijk tussen ons.. ik heb niet het idee dat ze me kwijt wil, alleen hebben we niks meer gemeen met elkaar. De verbinding is weg.. ik laat het even rusten, mijn post hier heeft ook een helende werking gehad. Hopelijk komen mijn vriendin en ik elkaar over een poosje weer tegen.. dankjewel voor het meedenken:)
Ja dat hebben we eens gedaan maar lijkt geen effect te hebben. Maar ik denk echt dat het ook door haar relatieproblemen komt dat de vriendschap extra onder druk is komen te staan. En daar komt ook bij dat ik juist heel heel graag met z’n tweeën wil afspreken, alleen blokkeert ze dat onder het mom van ‘geen oppas’ terwijl er wel oppas is.. Dus nu is het een beetje ongemakkelijk tussen ons.. ik heb niet het idee dat ze me kwijt wil, alleen hebben we niks meer gemeen met elkaar. De verbinding is weg.. ik laat het even rusten, mijn post hier heeft ook een helende werking gehad. Hopelijk komen mijn vriendin en ik elkaar over een poosje weer tegen.. dankjewel voor het meedenken:)
Ik herken de kant van je vriendin wel een beetje.. hier ook een zoon met "zorg" wat ik moeilijk los kon laten waardoor ik zelf de vriendschap op een laag pitje zette. Tijdens dat gesprek werd ik echt weer even op m'n plek gezet en besefte ik dat ik meer ben dan moeder van..... maar ook vriendin van, dochter van, zus van etc....
Uiteraard een andere situatie bij mij, maar ik ben ook mijn beste vriendin kwijtgeraakt en heb het daar eerst wel moeilijk mee gehad. Vanaf de eerste van de middelbare school beste vrienden. Tot begin 20. Ik kreeg verkering met de beste vriend van haar vriend. Leuke tijd gehad. Nooit ruzie met elkaar gehad. Na ruim 2 jaar ging mijn verkering uit. En daarna was het lastig om nog contact met haar te krijgen, maar nog steeds geen ruzie gehad. (Even ter verduidelijking. Dit is 20 jaar geleden gebeurd, dus geen smartphone of facebook nog.) Vervolgens heb ik in een gesprek 1 x iets verkeerds gezegd. Soms heb je wel eens een opmerking die je achteraf beter niet kunt uitspreken (ook al is het waar). Ik heb mijn excuses ook nog aangeboden, maar in 1 klap was de vriendschap voorbij. Ik heb het er toen ook moeilijk mee gehad, omdat ik eerst al mijn vriendengroep kwijt was en kort daarna ook nog mijn beste vriendin. Ik had toen letterlijk geen vrienden meer. Na een paar maanden heb ik ingelogd op haar mail. Heel verkeerd van me natuurlijk, maar ik ben blij dat ik het heb gedaan. Ik kwam er een paar mailtjes tegen naar een gezamenlijke 'vriendin' die voor het 'incident' was. Daar werd negatief over me gesproken, waardoor ik er achter kwam dat voor haar de vriendschap al eerder voorbij was. Ze zocht alleen nog maar naar een excuus. Dat heeft me rust gebracht, omdat ik toen wist dat het niet aan mij lag. Daarvoor heb ik mijn hoofd gebroken over wat ik anders had moeten doen en ik kon me niet voorstellen dat één verkeerde opmerking een vriendschap van 10 jaar teniet kon doen. Na zoveel jaren waren we natuurlijk beide verandert en ik vond het ook steeds lastiger om een gesprek op gang te houden met haar. Maar zeg dan liever eerlijk dat de klik weg is ipv het op een lelijke manier te beëindigen. Toch? Hoe ging ik hiermee om? Eerst ging ik er mee naar bed en stond ik er mee op. Ik zocht de schuld bij mijzelf. Nadat ik wist dat ik er niks aan kon doen en het eigenlijk nog een wonder was dat ik het contact zo lang nog goed wist te houden, moest ik mijn ei kwijt. Maar aan wie? Dat heb ik middels chatten gedaan. Lekker anoniem. Eigenlijk wat jij nu ook doet. Daar heb ik steun gekregen en werd mijn humeur weer wat beter. En toen? Toen heb ik mij (tegen mijn natuur in) begeven onder de mensen. Aansluiting proberen te vinden bij klasgenoten. Met mijn zus stappen. In zekere zin is dat gelukt, toen ik mijn man toevallig tegenkwam bij een herkansing. Ik snap dat jouw situatie anders is en het een nog langere vriendschap betreft. Zo jammer. Maar! Zoek de schuld niet bij jezelf. Mensen veranderen. Of je nu wilt of niet. Soms groei je naar elkaar toe en soms ook uit elkaar. Koester de leuke herinneringen en accepteer dat het nu anders is. Aan een dood paard kun je niet trekken. Jij hebt je best gedaan, maar het houdt een keer op. Misschien dat het mettertijd weer opnieuw verandert en dat jullie wel weer dichter bij elkaar komen, maar de kans daarop is niet groot. Wellicht is dit hoofdstuk nu klaar en begin je een nieuw hoofdstuk in het boek van jouw leven. Sterkte
Jeetje.. wel een pijnlijke situatie maar heel mooi te lezen hoe je dit hebt kunnen afsluiten en verder bent gegaan! Ik zit er nog middenin, ik word er inderdaad nog mee wakker van en ga ermee naar bed.. Ik probeer positief te blijven en dankbaar te zijn voor de tijden die wij hebben gekend met elkaar.. dankjewel voor je verhaa
Ik ken ook z’n soort vriendschap, ik word om de zoveel tijd gewoon keihard genegeerd, heeft ze weer wat nodig, aandacht, plezier dan ineens is er intensief contact en zo gaat dat op en af.. of helemaal niet of teveel. Ik word er ook naar van, waarom kan het niet gewoon normaal verlopen..
Moeilijk om het echt ‘uit te maken’ hè.. weer zo’n drama terwijl we allemaal genoeg aan ons hoofd hebben.. bij mijn vriendin natuurlijk veel meer aan de hand en met minder positieve uitkomsten vaak.. ik vind het moeilijk dat ze zo donker en zwaar is geworden.. de vrolijkheid is ver te zoeken.. dat stoot me een beetje af terwijl ik 100 procent kan begrijpen dat ze zo geworden zijn..
Ik wil graag globaal reageren dat mijn vriendin lang contact vermeden heeft met ons omdat ze het heel moeilijk vond dat ons kindje wel gezond ter wereld kwam. Dit heeft ze ook eerlijk gezegd. Ik ben haar al die jaren blijven bellen en appen maar op den duur is ze zo in haar cocon gekropen dat er geen ruimte meer was voor echt een vriendschap. Zij kon haar ei bij me kwijt maar ik kon nooit iets vertellen over mijzelf omdat ze altijd zei: “oh ja, bij ons ging dat anders.” Dus liet ik het maar. En ja, ik vond het ook heel moeilijk om goed te snappen hoe het voelt om in de overlevingsstand te staan, dag in dag uit.. bedankt voor jullie input. Ik heb er heel veel verdriet van en vind het fijn dat sommigen hier woorden van steun uiten <3
Deze toevoeging maakt wel veel duidelijk. Zoals ik al zei: haar leven is niet onbezorgd meer, maar je moet nog wel lol houden. Blijkbaar heeft ze zich ondergedompeld in zelfmedelijden en als zij niet blij voor je kan zijn als je wat leuks mee maakt dan is het helaas trekken aan een dood paard.
Misschien zie je haar tijdelijk niet meer en voelt het dat je haar bent kwijtgeraakt, maar mogelijk komt het op een later moment wel weer. Ik heb een vriendin die ik ook steeds minder zag/sprak. Daar had ik verdriet van, maar toen zei iemand tegen mij, misschien is het nu niet meer zoals het was, maar wellicht is dat over een poosje wel weer of ontstaat er een nieuwe vriendschap met diezelfde persoon. Dat helpt mij wel die gedachte.
Ik lees in je verhaal vooral een vriendin die ook haar vroegere zelf kwijt is, door de omstandigheden die in haar leven gebeurden. Ik denk dat je de positieve dingen van deze nieuwe vriendin moet zoeken. Vergis je niet: haar leven is totaal veranderd. Hoe graag zij zelf misschien ook weer terug zou willen, dat kan niet. En daarmee zal ze ook nooit dezelfde persoon kunnen worden. Bouw dus een nieuwe vriendschap op, als je dat wilt .
Ik merk dat ik me nu zelf ongemakkelijk voel naar haar toe. We hebben af en toe app-contact en ze belde toen ze haar vriend betrapte op vreemdgaan. Contact met haar is beladen, ze is niet geïnteresseerd in mijn leven (doet wel alsof, maar ik voel dat het routine-vragen zijn). Als we bij elkaar zijn dan zijn de kinderen erbij en dan hebben we nauwelijks een gesprek omdat ze alleen maar bezig is met zorgen voor en maken over haar kind.. ze is dan ook super gespannen en ik word daar ook weer gespannen van..
Ik lees in je reacties dat je al veel doet/hebt gedaan voor de vriendschap. Als iemand in zijn leven in zwaar weer is gekomen, en daardoor het contact vooral van één kant komt, dan kan je niet zomaar laten vallen. Maar ik zie dat je zelf veel hebt ondernomen, probeert te relativeren e.d. Als dat allemaal niet lukt, en je er vooral negativiteit door krijgt, zou ik het contact op een laag pitje gaan zetten. Wie weet dat zij uiteindelijk haarzelf weer vindt, of een positievere kijk op het leven krijgt. Interesse krijgt in jouw leven. Persoonlijk zou ik de deur dán weer wagenwijd open voor iemand zetten, zonder verwijten. Maar zolang dat niet gebeurd, zou ik het contact dus wat verwateren.
Ja herkenbaar. Niet specifiek met gehandicapt kindje maar dat vriendschap na kinderen ineens totaal anders wordt. Ik stond na 3 maanden bij een concert en zij wilt/kan na 1 jaar nog niet met mij een paar uurtjes uiteten omdat ze het moeilijk vind haar kind alleen te laten (om maar een voorbeeld te noemen). Zij praat alleen over de kinderen terwijl voor mij een vriendschap ook praten is over andere dingen en leuke dingen doen (ook zonder de kinderen erbij of dat het er steeds over gaat). Onze vriendschap bestaat nog. Maar inmiddels zien we elkaar 1 a 2x per jaar. Het is niet ongezellig maar voelt als een moetje. Ik denk soms ook weleens, misschien kan de vriendschap beter ophouden. Maar na 28 jaar is dat zo lastig. Heb jij de vriendschap echt stopgezet zeg maar? Hoe heb je dat gedaan? Of is het meer dat jullie beide elkaar niet meer contacten.
Het enige wat ik kan bedenken wat ik zou doen is uitspreken dat ze belangrijk voor je is en dat ze je altijd kan bellen of appen als ze wilt afspreken. Soms komt het een vriendschap denk ook ten goede als je elkaar even niet meer ziet. Ik heb weleens iemand 7 jaar niet gezien, later kruiste onze paden elkaar weer en toen ging het ineens wel weer super goed. Sowieso sterkte! Het is iets verdrietigs na al die jaren
Ik herken veel in jouw verhaal, dankjewel voor je openheid! Ik denk dat ik het voor nu ook even laat rusten, dat zij haar gedoe met haar vriend even aanpakt. Ik heb er ook best een mening over dat haar vent is vreemdgegaan en dat ze weer bij teruggaat, maar ik zeg er maar niks over. En ja, zij kan alleen maar praten over haar kind, wil haar kind nooit alleen laten en is alleen maar ‘moeder.’
Oh ja dat snap ik dat dan super moeilijk is met zulke forse relatieproblemen om dan niet achterste van je tong te laten zien. Misschien wel een goeie, dat ze eerst aan hun eigen relatie werken. Ook dat is voor mij herkenbaar. Dat het buiten de kinderen over de relatie gaat en er dingen die gebeuren die niet oké zijn. Maar uiteindelijk merk ik aan alles dat ze toch wel bij elkaar blijven (vanwege de kids). Wat ik snap, maar om gegeven moment heb je ook geen zin meer om zelf therapeut uit te hangen als er toch niets mee gedaan wordt en er nooit een leuk moment met je vriendin tegenover staat.
Herkenbaar helaas…. Ik ben ruim twee jaar ziek geweest en daar was geen begrip voor vanuit haar kant. Terwijl ik altijd voor haar klaar stond. Heb haar nog heel vaak een nieuwe kans gegeven, maar weet je, trekken aan een dood paard win je niet. Ik heb er veel verdriet van gehad, echt een soort rouwproces doorgemaakt. Maar ik kies nu voor mezelf! Ik ga geen tijd meer investeren in mensen die me bakken met energie kosten. Momenteel heeft ze het zelf moeilijk en staat ze , naast haar partner, alleen.
Zelf hebben we een medische kindje wat nu met 2,5 jaar echt beter gaat.. Ik denk dat het moeilijk voor te stellen is als je niet in zo’n situatie zit hoe ontzettend zwaar het is. Lichamelijk maar ook mentaal. En hoe zwaar de druk is op je relatie. Omdat je het deelt denk ik eigenlijk dat je zou willen dat jullie beter contact zouden hebben en dan is de enige vraag die ik heb.. Wat houdt je tegen om tegen haar te zeggen dat je haar zo mist zoals ze was en wat je kunt doen voor haar.. Ze staat waarschijnlijk zo in de overlevingsstand dat ze het misschien zelf niet eens door heeft. Maar dat zijn aannames van mij. Ik heb destijds het meest gehad aan mensen die me verrasten door een keer voor ons te koken, ons te ontzorgen en mij letterlijk even uit huis te halen voor een kop thee oid. Rijk je hand naar haar uit als je wilt of laat haar in liefde los wellicht komen jullie dan later weer tot elkaar
Dankjewel, ik vind het inderdaad heel moeilijk om me voor te stellen hoe haar leven eruit ziet.. ze is continu gespannen en hoewel ik totaal kan begrijpen dat ze veranderd is, lijkt het in mijn ogen bijna een keuze om zo verder te gaan. Ze doet niets leuks voor zichzelf, terwijl er voldoende oppas is, ook een oppas met een medische achtergrond. Ontzettend veel dank voor jouw verhaal..
Na 2,5 jaar lukt het mij om af en toe iets voor mezelf te doen.. maar dit gaat echt niet vanzelf. Ik heb altijd een reden waarom ik thuis moet blijven. Ik denk dat dit uit schuldgevoel komt naar mijn kinderen. Wellicht heeft zij dat ook wel, geen idee hoor maar ik zou het me kunnen voorstellen. Ik vind het knap van je dat je het hier durft te delen en zoekt naar wat kan ik hiermee doen. Zowel voor jou als voor haar is dit een lastige situatie.. jij kunt alleen de beste keuze voor jezelf maken en ik hoop dat je er een kunt maken die voor jou oké voelt.
Ben het wel met de rest eens dat je best negatief bent over je vriendin. We weten uiteraard niet hoe jij haar gesteund hebt, maar ik kan het goed begrijpen als zij jullie kindje ziet opgroeien en daar heel veel moeite mee heeft. Jouw kindje gaat lachen, zitten, lopen, praten, naar school... haar kindje zal dit misschien nooit leren, of veel later (ligt uiteraard aan de handicap).
Ik heb van heel dichtbij gehandicapten kinderen meegemaakt en ik weet dat het je als ouders (en broers en zussen) compleet veranderd. Wel ben ik van mening dat je leven niet voorbij is als je een gehandicapt kind is. Dit werkt in een vriendinschap dus twee kanten op: jij zal begrip moeten tonen voor haar situatie (een vriendschap staat bij haar echt niet voorop, de kans dat jij je achtergesteld voelt is logisch, maar niet terrecht, ze heeft andere prioriteiten). Je maakt de opmerking: 'echt gezellig is het niet '. Hier kunnen jullie beide wat aan doen, je kan van haar niet verwachten dat ze alleen maar lang leve de lol heeft, maar zij hoeft ook niet met een zuur gezicht bij jouw op de bank te gaan zitten. Dan kan ze beter thuisblijven. Het leven houd niet op als je een gehandicapt kind heb gelukkig, na verloop van tijd moet je dat toch een plekje geven, ook al wordt je leven nooit meer zo onbezorgd.
Een kindje met een beperking is veel zwaarder dan mensen zich kunnen voorstellen. (Al naar gelang de beperking). Zeker als je ziet dat een ander kindje wél min of meer zorgeloos opgroeid.
Wat is jouw rol in het ondersteunen van je vriendin? Luister je naar haar verhalen, of wil je het vooral gezellig hebben? Biedt je hulp aan, door bijv eens haar kindje mee te nemen, wat ook enorm waardevol is voor je eigen kindje. Heb je weleens gevraagd welke hulp ze van jou nodig heeft, en/ of ze zich gesteund en begrepen voelt door jou en andere vrienden?
Ik denk dat de vraag die jij jezelf heel eerlijk moet stellen is: is deze vriendschap mij een opoffering waard, dus: kan ik er nu voor háár zijn, ook al haal ik zelf geen energie uit de relatie. Een vriendschap is (voor mij) geen egoïstisch 1richringsverkeer: 'het is leuk zolang ík er maar plezier aan beleef' maar veel meer een verbintenis 'Ik ben er voor jou, en jij bent er voor mij'.
Maar dat zal ook voor iedereen, en voor iedere vriendschap, anders zijn.
Heb jij je vriendin actief gevraagd hoe haar relatie gaat, hoe haar man met hun kindje omgaat, wat het met hun als echtpaar (en evt rest van het gezin) doet etc.
Lastig he, dat het je ontglipt maar je niet weet wat je er aan kunt doen. En dat iemand die zo dichtbij je stond zo ver weg kan voelen.
Ik ben onderweg in mijn leven wel vriendinnen verloren, maar dat was dan van beide kanten wel oke. Als ik die nu nog tegen zou komen, dan zouden we gewoon gedag zeggen en misschien nog een kop koffie pakken zeg maar. Dat waren dan geen echte best friends maar wel vriendschappen die diep gingen. Ik had wel een hele close vriendin die ik al mijn hele leven kende, maar zij is overleden. Met haar heb ik wel ook moeilijke periodes meegemaakt. Wat bij ons dan werkte, was het uitspreken. Opbellen en zeggen: ik mis ons, ik wil graag weer beter contact met je, zullen we ergens koffie gaan drinken?
Als je de vriendschap nog niet op wil geven, dan zou ik het proberen uit te spreken. Maar dan moet je ook open staan voor een nieuwe fase in de vriendschap, jullie zijn beiden anders en een tijd 'weg' van elkaar geweest, het wordt misschien nooit meer zoals het was. Weet je ook hoe zij er in staat? Misschien mist ze jou ook wel heel erg. En begrijpen jullie elkaar? Want zij maakt best wel iets heftigs mee, dat doet echt iets met een mens.
Heeft het nog genoeg waarde voor jou, dan zou ik het nog wel proberen. Wil zij niet, of heb je zelf het gevoel dat het al voorbij is, dan zou ik het loslaten.
Leven zonder 'beste vriendin' kan heel goed hoor. Ik heb enkele goede vriendinnen, maar het is niet meer dat van vroeger dat je de hele dag in contact met je vriendin stond en alles meteen deelde enzo. Dat heb ik nu vooral met mijn man. En met de ene vriendin ga ik vraag lunchen of uit eten, de ander is meer mijn mede-moeder-vriendin, etc. Het zit niet meer allemaal in 1 persoon. Dat kan wennen zijn, maar werkt heel goed.
Ik denk dat het heel logisch is dat je hierdoor uit elkaar groeit. Met een gehandicapt kind heb je nu eenmaal geen onbezorgd leven meer. Ik lees heel veel negativiteit naar je vriendin toe. Heb je haar ook al eens gezegd dat je haar begrijpt? Dat je begrijpt dat de confrontatie moeilijk is? Snap je dat ze niet meer die gezellige en onbezorgde vriendin is? Misschien heeft ze jou juist wel harder nodig dan ooit, maar voelt zij zich (ook) niet gehoord.
Met een gehandicapt kind ben je inderdaad je onbezorgde leven kwijt en duren de tropenjaren zolang je kindje leeft. Helaas. Maar het is wel heel belangrijk de lol van het leven in te blijven zien. Daarnaast bestaat er inderdaad heel veel onbegrip voor ouders met een gehandicapt kind; 'waarom stop je hem niet in een tehuis?' Ja serieus, zulke opmerkingen. Het is je kind.
Alles wordt lastiger en je bent veel drukker, tijd voor je vriendinnen heb je dan ook gewoon bijna niet meer omdat je met een gehandicapt kind drukker bent, weggaan is lastiger, oppas zoeken is lastiger, je hebt veel meer ziekenhuisbezoeken en soms kan een onnozel virus al fataal zijn.
Dankjewel voor jouw input.. vreselijk om je continu zorgen te maken om je kindje, je alles.. lijkt me heel moeilijk om dan nog lang-leve-de-lol te doen..
Dankjewel voor jouw input.. vreselijk om je continu zorgen te maken om je kindje, je alles.. lijkt me heel moeilijk om dan nog lang-leve-de-lol te doen..
Ehm, nee dat zie je verkeerd. Je moet vanzelf weer in die positieve spiraal komen en dat kan echt wel. Dat heb ik genoeg om mij heen gezien. De mensen die ik ken met gehandicapt kindje (en dat zijn er heel veel) die gaan echt niet allemaal depressief door het leven. Het is juist belangrijk om een beetje positief te blijven, anders hou je het echt niet vol. Maar je moet op een gegeven moment ook gewoon weer blij kunnen zijn voor andere, jouw in dit geval.
Ieder zijn eigen tempo en weg hierin. Dat jij vindt dat zij er (even kort door de bocht gezegd) nu toch wel eens wat anders in zou moeten staan, betekent niet dat zij ook al zover zou moeten zijn. Haar wereld ís ook ingestort, en niet iedereen kan op het zelfde tempo weer opbouwen, en niet iedereen bouw hetzelfde op. Ik ken een voorbeeld van een stel dat er vanaf de start positief in staat en altijd in mogelijkheden denkt ed. Heel knap, heel helpend voor henzelf ook en prettig voor de omgeving. Maar niet iedereen kan dat. Ik ken ook een stel dat er gewoon nooit helemaal 'overheen' komt en al 20 jaar leeft in zwaarte en altijd in problemen en beren op de weg denkt. Beiden gezinnen vol liefde, maar een heel andere weg zeg maar.
Ik een vriend van ruim 15 jaar het is jammer maar ik hang niet aan het aantal jaren. Je bent een persoon waar je om gaf kwijt maakt het aantal jaren niet makkelijker of moeilijker.
Voor mij is het waar de ene deur sluit, gaat er een andere deur open! Wat ik vooral lees is dat je vast houdt aan de oude zij, een kind veranderd je leven en een gehandicapt kind helemaal. Begrijpelijk dat je leven beide anders is geworden, enkel begrijpen jullie elkaar wellicht niet meer en hebben beide een ander leven.
Je kan je vast houden aan dit en aan wat was of je sluit het hoofdstuk. Is het moeilijk en jammer ja, maar iemand die niets meer toevoegt behouden omdat je lang vrienden bent vind ik zelf nooit een optie. Voor een vriendschap zijn twee mensen nodig om het draaiende en werkende te houden. Je bent niet content met jullie vriendschap zoals die nu is, wat ik dan ook niet echt een vriendschap kan noemen. Jullie delen niets meer samen en ondanks het nu wel of niet goed gaat met haar relatie, staat dit los van jullie vriendschap natuurlijk. Ik zou zeggen koester die momenten die jullie hadden en sluit daarmee jullie boek
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (47) Verversen