Pas een gesprek gehad op school wat ons aan het denken heeft gezet. Een schoon vader die behoorlijk een narcist is.
Ik wil er niet teveel over uitweiden. Maar weet iemand of er een therapie is voor kinderen met zulke trekjes? Op googlen vond ik psychotherapie. Iemand ervaring hier mee?
Ik zou dan hulp zoeken voor zowel je kind als jullie als ouders hoe mee om te gaan, maar eerlijk gezegd houdt een huisarts vaak wel rekening met de ouder-kind relatie wanneer er een (gedrags)probleem is, dus een goede huisarts zal je naar de juiste plek verwijzen. Misschien komt er dan onderzoek met een diagnose (mogelijke andere richting dan waarin jij nu denkt) en misschien zal het gedrag al veranderen ten goede doordat jullie als ouders adviezen krijgen.
Op bij Jorieke is een drieluik over narcisme met Michelle van Dusseldorp. Ik raad je aan de eerste podcast van het drieluik te luisteren. Narcisme heb je echt niet zomaar, het is iets wat heel vaak voorkomt uit trauma/verwaarlozing. Ik vond het heel verhelderend. Misschien helpt het jou ook. En wat betreft hulp zoeken, bij ons is dat via de huisarts/praktijkondersteuner gegaan. Sterkte!
Ik denk dat dat de eerste hulpvraag zou moeten zijn, waar komt dit gedrag vandaan? Waarom denkt je zoon dat hij Popie Jopie moet uithangen? En waarom gaat hij zielig doen als hij op zijn gedrag wordt aangesproken? Is hij zelf niet hartstikke onzeker?
Ik denk dat je ook moet waken dat juist de andere kinderen die minder aandacht opeisen, of in elk geval niet op een negatieve manier, onbedoeld gaat benadelen. Baken de tijd met je andere kinderen goed af. Ben je met kind A in gesprek, dan houden kind B en C hun mond. Komt kind B er toch tussen, dan herinner je hem daar aan en dan negeer je hem. Gaat hij verder en blijft hij de boel verstoren, dan stuur je hem weg. Gaat hij zielig doen? Niet erop in gaan, maar gewoon benoemen wat je ziet. Ik ben nu in gesprek met ... straks ben jij aan de beurt en luisteren we naar jou. Nu houd jij even je mond. Blijft hij zielig doen? Stuur hem dan naar een time out.
Ik denk dat dit een complexe hulpvraag is, waarbij er gekeken moet worden naar zowel je zoon, en dat je zoon leert zijn eigen gevoel en emoties te herkennen en het bij behorende gedrag te uiten en hulp te vragen als hij er niet uit komt. En anderzijds jullie als ouders. Soms kan het lijken dat je man er wellicht ongeschonden uit is gekomen, maar ook bij hem kunnen kleine dingen in de opvoedstijl een rol spelen dat effect kan hebben op de kinderen.
Ik zie het hier bij mijn man ook namelijk. Hij heeft geen narcistische vader, maar heeft geen fijne thuissituatie gehad. Hoewel hij als enige er 'goed' vanaf gekomen heeft, heeft hij wel degelijk dingen mee gekregen waar de kinderen ook heftig op reageren, dat is onbedoeld, maar gebeurt wel.
Maak een afspraak bij de huisarts en dan kun je een doorverwijzing krijgen. Heel veel sterkte en hopelijk worden jullie goed geholpen.
We moeten inderdaad strenger tijd inbakenen. Eerst hadden we het niet echt door en gingen we automatisch weer op hem over. Dat is hij een tijd zo gewend.
Ligt er aan hoe oud je kind is.. Ligt er aan hoe de opvoeding is, ik geloof niet dat narcisme overdraagbaar is kwa genen maar wel kwa opvoeding. Ik zou een kinderpsycholoog of misschien eerst een orthopedagoog om advies vragen voor je je kind allemaal dingen oplegt.
Trauma’s kunnen tot wel 3 generaties door worden gegeven en dat is zeker niet alleen door opvoeding. Dat begint al in de buik van de moeder, waar de stresshormonen meer aanwezig zijn en de baby hier al aan bloot gesteld wordt. Dan worden al verbindingen in het brein gevormd
De vraag bij zoon is .. wat is het? Want als het echt om narcisme gaat dan zal er nu ook een trigger in de opvoeding zitten en wil je naar het systeem kijken (dus jullie als gezin). Dergelijk gedrag kan je ook zien bij kinderen met adhd of autisme. De vraag is dus eerst wat het is. Blijkbaar is het dusdanig onaangepast gedrag dat anderen er last van hebben dus ik denk heel goed om hem te helpen want daar kan ie wel problemen mee krijgen. Aanmelding bij de gemeente bij jeugdzorg is stap 1 in dat geval
Mocht er inderdaad een trigger in de opvoeding zitten of dat wij iets niet goed doen dan staan we er zeker voor open dat iemand gaat mee kijken.. Morgen bel ik de huisarts!
Hier zegt de gemeente: zonder verwijzing van de huisarts kunnen wij niets... De gemeente wordt hier door de psychologenpraktijk aangeschreven, nadat je je kind daar hebt aangemeld. Dat zal dus vast per gemeente verschillen.
Ik weet niet waar jij woont, maar in onze woonplaats is de eerste stap niet de gemeente. Ook logisch, omdat niet alle zorg aan jeugdigen ook direct onder de Jeugdwet valt... Wij zijn gestart bij de CJG. En uiteindelijk hulp via de Zvw, omdat de wachttijd daar veel korter was dan via de Jeugdwet ivm beslistermijn voor Jeugdwet-beschikking en vervolgens de wachtlijsten. Het CJG heeft ook mogelijkheden in de organisatie zelf. https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/jeugdhulp/vraag-en-antwoord/hulp-vinden-voor-kind-4-18-jaar
Dit is een moeilijk ding. Goed dat je er iets mee wilt doen. De nietigheid van de mens en alles wat leeft, leren begrijpen, is iets wat helpt om soms weer wat nederige te worden. Doen jullie iets met godsdienst thuis?
Verder kun je het ook bespreken met een professioneel hulp. En leuke boeken voorlezen over dit thema. Ik vind het lastig om tips te geven hierin, maar succes ermee in iedergeval
Weet niet hoe oud je kind heeft, maar ik denk dat veel kinderen en ook volwassenen narcistisch “ trekjes” kunnen hebben. Een narcist ben je niet door bepaalde “ trekjes”. Daar komt wel wat meer bij kijken. Als kind en omgeving er last van hebben , en als kind akkoord gaat,kun je via huisarts om een doorverwijzing vragen
Een narcistische persoonlijkheidsstoornis kan pas vanaf 18 jaar gediagnosticeerd worden. Maar als je moeilijkheden ervaart met je kind, of je kind het duidelijk moeilijk heeft, kun je het best eerst een afspraak maken met de huisarts. Die kan je doorverwijzen naar de juiste partij.
Mijn man is opgegroeid met een narcistische vader en dat is heftig voor een kind. Continue op je tenen lopen om het ego van je vader niet te krenken, aan zijn verwachtingen te voldoen en alle vernederingen uit te zitten zonder dat er ook maar ergens oog is voor jouw behoeftes als kind. Het copinggedrag van mijn man is please-gedrag vertonen en doen alsof er verder niks aan de hand is. Ook heeft hij geen goed voorbeeld gekregen van een liefdevolle relatie tussen man en vrouw. Wij zijn in relatietherapie geweest en hij heeft een aantal individuele sessies gehad. Dit om onze relatie te verbeteren en onze kinderen niet te belasten.
Ik vraag me dus af of het voldoende is om hulp te zoeken voor je zoon. Of dat je breder moet kijken naar jouw partner (die immers opgevoed is door deze narcistische schoonvader) en jullie gezin als geheel. Goede hulp komt sowieso pas op gang na een diagnose. De eerste stap is dus de huisarts.
Mijn man heeft zelf een paar eft sessies gehad omdat sommige dingen hem constant bleven triggeren. Hij is als enige van de broer en zussen die er niet echt iets aan overgehouden heeft.
Ik denk niet dat onze zoon gelijk een narcist is. Maar ik wil voorkomen dat de trekjes erger worden. Ik ga morgen de huisarts bellen!
Narcisme ontstaat over het algemeen door moeilijke gebeurtenissen in de jeugd... Soms lijkt autisme zelfs op narcisme. Voordat er welke therapie gestart kan worden, zal er eerst een diagnose gesteld moeten worden... Daar is onderzoek voor nodig... In principe worden kinderen egocentrisch geboren... door opvoeding leren ze dat de wereld niet om hun draait. Als dat met een jaar of 11 nog helemaal niet geland lijkt te zijn, kan een onderzoek handig zijn. Via de huisarts kun je een doorverwijzing voor een GGZ-instelling krijgen.
Of je zoekt eerst eens contact met een instelling als Intraverte, die bij jou in de buurt zit...
Ik zeg niet direct dat ons kind ook gelijk een narcist is. Maar op school bijvoorbeeld komt hij over dat hij de leukste en belangrijkste is. Hij pest niet maar kan iemand wel een rot gevoel geven en kinderen die onzeker zijn worden door hem niet beter erop. Hij ziet zelf 0.0 in dat hij sommige dingen beter niet kan zeggen of doen. Hij denkt dan door de popi Jopie uit hangen verdrietige gevoelens van een ander uit te wissen waardoor de andere zich belazerd voelt. Hij ziet dat totaal niet in. Hij denkt dan een goede daad te hebben verricht want ja, ze lachen toch? En hij voelt zich dan helemaal de held want hij heeft het weer gefikst. Hij ziet iedereen als vriend maar ziet niet in dat andere hem niet altijd als betrouwbare vriend zien. Meerdere moeders aan de telefoon gehad.. Hun kinderen worden onzeker door ons kind. En ons kind ziet totaal het probleem niet. Want ja: ze lachen. En ze vinden hem toch grappig?
Het is niet iets groots.. en dat wil ik graag zo houden. Daarom wil ik nu alvast kijken of er iets is wat hem kan helpen.
Als wij erover praten met hem is hij zielig en snapt totaal het probleem niet. Door zijn zelfmedelijden komen we ook echt niet verder op dat moment.
Dit is echt een hele moeilijke. Jij hebt het over zelfmedelijden, jouw zoon zal dat zeker anders voelen. Ik vind het ook lastig dat je de link legt tussen het gedrag van je schoonvader en het gedrag van je zoon. Jullie zijn zijn opvoeders, niet je schoonvader. Daarom lijkt het je logisch dat jullie als ouders ook handvatten moeten krijgen(en accepteren) om hiermee om te gaan. En niet alleen het gedrag van je zoon te zien als iets dat 'aangepakt' moet worden. Dit soort gedrag kan heel goed voortkomen uit de behoefte om gezien te worden, het verbloemen van onzekerheid en daar kan opvoedstijl wel een rol spelen.
Ik snap wat je bedoeld. En voor mijn zoon voelt het zeker anders. Alleen willen we dat hij naar zijn houding gaat kijken zodat hij dingen kan veranderen. Alleen dat lukt dus niet. Ik ben bang dat het in de genen zit inderdaad. Daarom misschien extra alert erop. Hij wil zeker gezien worden.. alleen is hij niet de enige. We hebben 3 kinderen. Wanneer we een vraag stellen aan kind 2 dan gaat hij er tussendoor een andere vraag stellen. Dat gebeurt niet 1 keer, maar altijd. Terwijl hij al het meeste aandacht vraagt en daarom ook automatisch krijgt. Hij laat ons wel het gevoel geven dat we hem tekort doen. Terwijl als we realistisch kijken, hij juist het meeste aandacht krijgt.
Heel eerlijk: wat jij omschrijft zou ook te maken kunnen hebben met iets als autisme. En dan is het maar de vraag of hij in de komende 3 jaar in staat zal zijn om te begrijpen wat zijn gedrag bij een ander veroorzaakt: voor iemand met autisme kan dat net zo ingewikkeld zijn als wanneer je tegen een blinde zegt dat 'ie beter moet kijken... Natuurlijk is het goed om hier eens goed naar te kijken, maar besef ook dat er soms zaken zijn die je niet "even" verandert door therapie. Zeker niet als ze nog jong zijn. Hulp zoeken is goed. Zeker. Maar de uitkomst kan anders zijn dan je je nu voorstelt.
Het gaat mij erom dat als we iets kunnen doen, dat we dat proberen. Ten beste voor hem. Dat we gerichter hem kunnen helpen of begrijpen. Of voorkomen dat het erger wordt. Het gaat mij niet om een labeltje. Ik wil het gewoon serieus nemen. Vooral omdat school hier ook met ons over wilde praten. Ook school wilt het beste voor hem. En we dringen allebei niet tot hem door.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (32) Verversen