Mijn man en ik zijn 15 jaar samen. We hebben vier kleine kinderen. Mijn man heeft een hele drukke baan waarvoor hij regelmatig naar het buitenland moet. Ik werk voor mezelf en kan dit aardig combineren met de kinderen, wat niet wegneemt dat het niet pittig is.
Vanaf het begin af aan heeft mijn man rare nukken. Als ik bijvoorbeeld iets verkeerds zei of deed, kon hij zomaar zeggen: dan ga ik niet mee naar … als we ergens met anderen naar toe zouden gaan. Kon ik alleen gaan. Zo kon hij ook verzinken in zijn eigen problematieken en weinig kijken naar mij. Dat is nooit veranderd. Zijn pijntjes, zijn ergernissen op zijn werk, zijn druktes, alles staat in het teken van hem. Wat kon me dit altijd al mateloos irriteren: hallo, ik ben er ook nog! Ik ben eigenlijk van mezelf geen gesloten boek maar ik ben het in de loop van de jaren misschien wel geworden. Hij vindt dat ik weinig over mezelf vertel en dat hij alles uit me moet trekken, maar dat is zo gegroeid.
Nu we een heel stel kleine kinderen hebben, komt alle zorg op mij neer. Hij heeft ze nog nooit opgehaald van een speelafspraak, weet ik veel wat. Antwoord: ik ben aan het werk. Altijd staat hij zelf centraal. Hij lijkt wel het belangrijkste te zijn.
Nu de laatste tijd loopt het echt helemaal niet lekker tussen ons. Hij heeft lichamelijke klachten waar niks aan gedaan kan worden. Dat in combinatie met ons drukke gezin (ze zijn ook echt aanwezig) zorgt ervoor dat hij vandaag heeft gezegd dat hij zo echt geen leuk leven heeft. Hij vindt het veel te druk. Hij vindt dat ik ze te slap opvoed. Ik vind dat de kinderen ook een vader nog hebben en dat dat de balans brengt. Hij laat mij alles alleen doen, maar zeurt vervolgens alleen maar. Dit doe ik niet goed met ze, daar moet ik harder optreden. Het motiveert me niet. Ik word er niet neerslachtig van hoor, ik ben gelukkig een optimistisch persoon en soms denk ik: je lult maar. Maar dat is natuurlijk geen goede gedachte.
Ik weet het gewoon niet meer. Wanneer besluit je dat iets echt niet meer werkt? Wanneer ga je je eigen weg? Ik zou het financieel kunnen redden om weg te gaan. Maar wil ik dat? Ik weet het gewoon niet.
Het klinkt alsof jullie geen constructieve, open communicatie hebben over oprechte, eerlijke behoeften, wensen en ergenissen. Goede gesprekken, waarin je allebei de tijd neemt, luistert en doorvraagt, i.p.v. in de drukte van alledag opmerkingen maken of aannames doen.
Het lijkt me een lastige situatie, maar je bent vast niet voor niets met hem samen en hij is de vader van je kinderen. Investeer eerst in echt goede gesprekken, en als dat samen niet lukt, dan begeleid door een relatiepsycholoog. Daar is niks mis mee, en het kan jullie weer dichterbij elkaar brengen, waardoor de liefde weer gaat stromen.
Dat echt een kans geven, ben je wat mij betreft verplicht aan jezelf (want jij verdiend het om voor vol aan gezien te worden, en een teampartner te hebben, maar daar is wel constructieve, open communicatie voor nodig aan de basis, niet slappe excuusjes van hem, en jij die jezelf afsluit), aan jullie samen (want je bent niet voor niets samen) en vooral aan jullie gezin (scheidingen zijn funest en geven trauma’s).
Veel sterkte en succes! Goed dat je spart met anderen. Hopelijk vinden jullie elkaar weer terug en komt er meer balans in jullie gezin 🍀❤️
Pijn maakt je geen leuk mens. Je grenzen zijn al bereikt daarin en al het andere is teveel. Ik ben vorig jaar aangereden en hoe leuk ik mijn kinderen ook vind. Ik was te moe om voor ze te zorgen. Dus ik kon het aan als ze tv keken of achter de tablet. Je praat over pijntjes bij je partner, maar weet je werkelijk hoe groot het is? Praat er over, kijk wat kan...
Nou als hij al jaren centraal wilt staan en veel over je te zeggen hebt over hoe je het doet.. Etc dan mag je heus wel je mond open doen en dat is je goed recht. Misschien is een heel goed gesprek met hem gaan voeren? Waarom je zo gesloten bent.. dat hij de reden hiervan is. En ja, mocht het echt niet meer lukken is uit elkaar gaan altijd nog een optie. Bij elkaar blijven voor kinderen worden ouders ongelukkig van. En uit eindelijk kan dit zich naar de kinderen gaan uiten.
Het is niet oké dat hij zo’n beetje alles bij jou neerlegt en uitspraken doet die kwetsend zijn. Dat is niet hoe je met je partner om hoort te gaan en het helpt de situatie ook absoluut niet. Daar hoef je dus geen genoegen mee te nemen. Maar een dynamiek tussen twee mensen ontstaat door hen beiden. Het is er door de jaren heen ingesleten zoals het nu tussen jullie gaat. Als je wil dat het verandert zal je zelf ook moeten veranderen. Patronen herkennen is moeilijk als je er midden in zit, een doorbraak creëeren en nieuwe wegen vinden al helemaal. Iemand die er van buitenaf en met expertise naar kan kijken, kan echt helpen. Ik geloof ook dat de stap naar relatietherapie heel waardevol kan zijn. In een huwelijk met kinderen, vind ik dat je wel alles moet proberen om er uit te komen samen. Als je niets doet, dan lijken jullie wel af te stevenen op een scheiding. Dit lost zich niet vanzelf op.
Kom je er na hulp nog niet uit, dan zou ik denk ik wel vertrekken. Ik geloof niet in bij elkaar blijven puur voor de kinderen. Een ongelukkig huwelijk doet ook iets met kinderen. Het geeft een slecht voorbeeld van een relatie, en ze voelen spanningen in huis. Een ongelukkige ouder is denk ik niet de beste versie van zichzelf. Ik zou dan zowel de ouders als de kinderen meer lucht/licht gunnen. Een scheiding is vreselijk verdrietig, en financieel een stap terug doen, het hakt er heus in. Maar je kunt met minder middelen toch gelukkiger zijn, en dat is wel waar je dan weer naar toe werkt.
Zou hem de keuze voorleggen , veranderen of we gaan uit elkaar desnoods probeer je therapie erbij .
Want zoals ik het lees , leef je in preciepe al alleen bij wijze van spreken , en doe je ook alles alleen . Hij is net een extra kind maar met hoop stress en irritatie erbij.
Uiteindelijk moet je zelf de keuze maken De voordelen en de nadelen wegen.
Wat zou jou gelukkig maken?
Veel succes ermee , het is onwijs moeilijk zo .
Maar ook jij verdient het om gelukkig te zijn!!! Gelukkig ben je niet afhankelijk van hem. Dat scheelt een hoop .
Ik denk dat jullie zeker nog geholpen kunnen zijn met goede psychologische hulp. Maar als dat geen zoden aan de dijk zet je echt wel voor je mag kiezen. Zoals ik het lees voel je je een single getrouwde moeder.
Dit wat Valley aangeeft is zeker optioneel maar leest als iets wat niet al die tijd al gaande is.
Ik vraag me af of je man niet misschien gewoon depressief is.. ik herken dit gedrag namelijk wel in mijn omgeving maar puntje bij paaltje kwam er dan wel uit dat de man gewoon even geestelijk hulp nodig had..
Ik snap veel onderstaande reacties maar ik snap jou ook 100%. Het lijkt nu alsof je er een pubberkind bij hebt, overal tegenaan schoppen maar zelf geen spiegel voor zetten.
Mijn advies, hem die spiegel voorzetten en kijken hoe de reactie is. Als hij niet van plan is te veranderen dan zou dat mij genoeg zeggen en kiezen voor uiteindelijk mijn eigen geluk want ook de keuze de relatie te beëindigen is natuurlijk niet de makkelijkste.
Denk dat jullie struggle vooral is dat er geen communicatie is en vooral een hoop verwijten heen en weer. Jullie hebben het allebei zwaar, enkel zijn jullie individueel bezig met hoe zwaar jij en hij het heeft. De vraag is natuurlijk hoe ga jij hier mee om zoals je man zegt ben je gesloten, of het nu komt omdat je zo bent of geworden bent het is wel een belangrijk aspect binnen je relatie. Jullie liggen niet op één lijn en hebben niet meer voor ogen wat jullie groter plaatje is, je gezin, jullie zelf en jullie samen. Het is niet van 1 dagen dit is iets was al heel lang speelt en waarschijnlijk zullen bepaalde dingen niet veranderen als jij en hij samen niet dingen veranderen. Praat met elkaar, kijk hoe je jullie erger punten kunnen aanpakken, hoe kunnen jullie beide het gevoel krijgen dat je gezien en gehoord en gewaardeerd wordt.
Ik vraag me af wat hij van jou te horen krijgt op de onredelijke opmerkingen. En of het feit dat hij zoveel werkt wel eens ter discussie heeft gestaan. Het klinkt nu idd dat je denkt: kom op man. Maar als jij je opmerkingen altijd (grotendeels) voor je houdt, of er nooit serieuze gesprekken gevoerd zijn hierover, dan is het wel een ander verhaal. Het klinkt alsof hij het extreem druk heeft en geen ruimte meer heeft voor andere dingen. Zegt hij zelf ook. Maar dat is een patroon wat wel te doorbreken valt, moet hij alleen zelf ook al wat voor doen. Het klinkt alsof hij nu alleen maar klaagt. Wat wil hij dan doen aan die drukte? De kinderen kunnen niet weg. Jij zou het financieel alleen redden, dus minder werken of ander werk zou voor hem financieel wsl ook moeten kunnen? Als ik het zo lees is het voor jou een beetje het een of het ander, zijn werk zo door als nu en scheiden, of daar in veranderen en meer kiezen voor jullie. Tijd voor een (begeleid door relatietherapeut?) gesprek.
Het gaat hier aan twee kanten niet goed. Jij bent namelijk ook nooit in deze relatie voor jezelf opgekomen en hebt het voor hem daarmee altijd ok gevonden dus ik snap dat het zo gegroeid is. Ondanks die nukken die er altijd waren heb je ervoor gekozen samen 4 kinderen op de wereld te zetten. Relatietherapie lijkt mij hier een logische stap. Zegt een vrouw die na 17 jaar relatie en 2 kids de handdoek ooit in de ring gooide. Na relatietherapie waarin ex zei ‘tja zo ben ik nu eenmaal daar moet je dan maar rekening mee houden, ik ga niets veranderen’ de relatietherapeut was snel klaar bij ons :s maar dat was het moment voor mij om te zeggen dat het echt klaar was. Ik had een derde kind in huis die niets aan zelfreflectie wilde doen (of eigenlijk kon doen, hij kan het echt niet namelijk). Nu overigens een goede relatie met mijn ex en weer heel gelukkig geworden in de liefde..
Maar als je bij hem weg zou gaan. Meent hij dan dat jij ook 24 uur per dag 7 dagen in de week alleen voor de kinderen zorgt. Want dan heeft hij ook verantwoordelijkheden voor zn kinderen en hoe ik dat uit je verhaal hoor heeft die dat dan nog meer dan nu omdat jij toch wel alles doet. Als je weggaat geeft jou dat rust? Ik zou eens eerst aan jezelf denken dan aan hem of de kinderen de kinderen passen zich aan.
Dit klinkt als een hele nare situatie voor jullie allemaal, ook voor je kinderen. Ik zou er voor kiezen om bij hem weg te gaan. Je lijkt me een sterke vrouw die het inderdaad wel redt als alleenstaande moeder, in feite ben je dat al... je verdient het niet om zo onderuit gehaald te worden door je man! En je kinderen verdienen het dat hun moeder respectvol behandeld wordt, dit is geen goed voorbeeld voor ze
Ik zou relatietherapie overwegen. Proberen kan altijd natuurlijk. Jullie zijn de draad kwijt, maar een buitenstaander kan de situatie zonder emotie overzien en kiest geen partij. Een therapeut heeft ook ervaring met dit soort problemen, ziet het dagelijks voorbijkomen. Wat jullie hebben, komt bij meer gezinnen voor dan je denkt.
Met een jong gezin raak je elkaar snel kwijt en moet je echt investeren. Dan heb ik het niet alleen over seks, maar ook praten samen. Ga eens bij elkaar zitten, telefoons weg en stel elkaar eens 3 vragen. Zo komt er wellicht een goed gesprek op gang en komt de verbinding er weer of meer.
Overigens vind ik wel dat je hem gewoon mag zeggen dat je hem meer nodig hebt. Als partner, vriend en als vader van jullie kinderen.
Ik denk dat je eens een gesprek moet aangaan en de feiten eens op een rij moet zetten. Feit, hij is vaak weg. feit, hij heeft ze nog nooit ergens op gehaald, want ik ben aan het werk. Feit, alles komt op mijn schouders. Maar ondertussen hoor ik wel van jou al het commentaar, maar waaruit blijkt dat je me helpt en ondersteund? Waaruit blijkt dat je mee denkt en wellicht ook eens je werk aan de kant zet om er te zijn voor ons gezin? Hoe lossen we het op?
Ik moet zeggen dat ik dit al veel eerder zou hebben aangepakt. Je bent nu 15 jaar verder en wat er in de eerste reactie gezegd wordt.. eerder kon je het blijkbaar aan, omdat het gezin nog niet zo groot was, nu heb je wat meer hulp nodig en nu gaat het dus niet meer omdat hij al die tijd nooit verandert is. Probeer eens te praten en leg hem uit waar je hem precies nodig hebt en dat je ook van hem verwacht dat hij er is en niet altijd met zijn werk bezig is. Met twee kinderen kon dit nog misschien, nu zijn er vier, en daar heeft hij zelf ook voor gekozen dus dan moet hij er ook zijn. Sterkte, lijkt me heel pittig allemaal.
Gooi de handdoek in de ring, en zeg hem dat je er over zit te denken om weg te gaan bij hem... Eis dat hij een keer luisterd naar jou, hoe jij je voelt en waardoor...
Misschien omdat ik het voor mezelf nog wel te doen vind… ik me er voor mezelf nog wel overheen kan zetten. Maar ik zo graag voor de kinderen zou zien dat hij een leukere vader zou zijn die niet alleen bezig is met zichzelf
Wordt hij een leukere en meer aanwezige vader als je besluit uit elkaar te gaan? Ik denk niet dat daar de oplossing zit voor dat probleem. Ziet hij het zelf ook? En de kinderen? Wat zeggen zij? Als hij zich verschuilt achter ‘drukke baan’ moet daar wellicht iets gedaan worden. Dagje minder werken? Standaard 1 middag vrij?
En nadat hij zei dat hij vindt dat hij zo geen leuk leven heeft? Ben je toen het gesprek aangegaan en aangegeven hoe jij in de wedstrijd staat?
Wat ik me in zo’n situatie afvraag: wat is er veranderd in die 15 jaar tijd? Waarom kon je toen wel dealen met zijn minpunten? Waarom zijn er 4 kids gekomen? Neem aan dat je ook toen die minpunten voor lief nam. Dus wat maakt het dat je nu vindt dat het niet meer gaat? Ik hoef hier geen letterlijk antwoord op ;) maar ga eens voor jezelf nadenken. Want ik lees niet dat dit iets nieuws is, maar blijkbaar van alle tijd
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (23) Verversen