Zoals beschreven in mijn vorig topic is ons jongste zoontje een zorgenkindje aangezien zijn grote achterstand qua motoriek. Momenteel bezig met verschillende behandelingen, lopende onderzoeken, ziekenhuis in en uit, enz…
Nu even naast deze emotionele rollercoaster zit ik toch nog met een gevoel dat ons gezin nog niet compleet is. We hebben een zoontje van 2,5 jaar en ons jongste zoontje (die motorisch beperkt is) van bijna 1 jaar. Ik weet wel heel zeker dat ik op deze moment nog niet wil zwanger worden, dit zou pas zijn als ons jongste naar school zal gaan. Maar toch.. ik zit er nu al zo mee bezig, het gevoel gaat niet weg.. maar ik twijfel ook énorm omdat ons jongste kindje meer zorg en aandacht nodig heeft maar langs de andere kant denk ik ook aan later, dat ons oudste zoontje niet alleen de zorg en verantwoordelijkheid moet dragen voor zijn jongere broer als dit zou nodig zijn.. Ik weet dat ik serieus vooruit loop op de zaken en omtrent zijn aandoening er nog niet veel bekend is (ik spreek van aandoening omdat de neuroloog wel uitsprak dat ze echt wel denkt dat er iets mis is)
Maar ik zit zo in een tweestrijd.. het is een enorm gevecht tussen mijn hoofd en mijn hart.. zijn er mama’s die hierin ervaring hebben? Met meerdere kindjes waarvan 1 of meer zorgenkindjes?
Ik zou het de komende jaren laten, mocht het een ernstige aandoening zijn. Wij hebben twee jongens en daarna een dochter gekregen met een ernstige spierziekte.. ik had nog wel voor een vierde willen gaan, maar mijn man niet. We hebben sinds 2 jaar veel minder ziekenhuisopnames, omdat we alle apparatuur nu thuis hebben. In de jaren ervoor was het geen optie geweest. Onze dochter is nu 7.
Hoi , ik was 20 weken zwanger toen de ellende begon met de middelste hij was toen net 1 geworden. Hij stopte plotseling met groeien ontwikkelen. Daarna , begonnen de ziekenhuis opnames en ik was ook nog eens DOOD ziek . Hele erge HG , nierstuwingen , bekken klachten . Dreigende vroeggeborte … bloedingen noem het maar op . Dus het was heel zwaar om ook nog eens met hem in het ziekenhuis blijven dag en nacht . En natuurlijk viel alle zorg van mijn dochter op de schouders van mijn man. Het was heel pittig ook omdat mijn derde een huil baby was en hierdoor minder aandacht ging naar de Middelste . Ik zou het dus goed overwegen . Ik had gelukkig mijn man het scheelde heel veel dat hij een eigenbedrijf heeft en veel thuis kon zijn en heel veel hielp . Ik zou het wel heel goed gaan overwegen ook ivm de aandacht . Een zieke kindje vraagt nou eenmaal veel aandacht ! En was als je newborn een huilbaby wordt? Of als je tijdens zwangerschap ook ziek wordt ? Is er iemand die voor jullie zal zorgen. ..?
Ik denk dat de enige reden om voor een kindje te gaan is omdat je de wens en ruimte (stabiele basis in je gezin, tijd, financieel) hebt voor nog een kindje. Dat je hart uitgaat naar dat nieuwe kindje, dat je die wil leren kennen, dat je nog een keer die liefde wil geven. Niet voor de oudste, niet voor de middelste, niet voor een bepaald toekomstscenario. Het leven is niet maakbaar. Elke situatie heeft voor- en nadelen, je leert leven met wat je hebt. Je oudste kan zomaar geen enkel probleem hebben met de verantwoordelijkheid later, je jongste kan zomaar helemaal niet zoveel hulp nodig hebben als je nu denkt. En een eventuele derde kan zomaar later in de clinch raken met de oudste, of aan de andere kant van het land gaan wonen of zelfs emigreren, waardoor een van de twee er alsnog zo goed als alleen voor staat. Je kunt het allemaal niet voorspellen. Ik ken voorbeelden van gehandicapte kinderen met 1 of meer broers/zussen en elke situatie is weer anders. Soms gaat het goed, soms valt het zwaar. Dat staat of valt niet perse met het hebben van meerdere broers/zussen.
Ja da’s waar wat je zegt.. nu zegt mijn hart heel hard ja, er is absoluut genoeg liefde te geven en mijn man voelt dit ook zo aan maar we willen eerst alle onderzoeken e.d. afwachten. Want de kinderen die we nu hebben gaan voor dus als het binnenkort moeilijker wordt dan hebben we nog tijd en ruimte om het te bekijken.. Het is gewoon dat sterke gevoel nog een kindje te willen terwijl ik weet dat het nu echt de moment niet is, ook financieel gezien. Niet dat we het nu niet zouden kunnen maar we willen genoeg opzij houden voor als het nodig zou zijn ivm een eventuele diagnose
Onze derde was een medische baby zonder dat we dit hadden verwacht.. Heeft ons leven op zn kop gezet. Inmiddels is ze drie en gaat het goed, geen ziekenhuisopnames meer enkel levenslang medicatie en aantal controles bij verschillende kinderartsen per jaar. Toen we onverwachts zwanger raakten van nog een kindje gaf me dit zoveel onrust en angst.. maar heb mij vastgehouden aan dat er geen genetische aanleg lijkt te zijn. Weten jullie of het bij jullie zoontje “pech” is zoals bij onze derde?
Mijn broer en schoonzus 3 kids, waarvan de middelste down syndroom heeft. En ja, af en toe momenten dat het moeizaam is, zoals kiezen voor een school of toch net niet alles samen als gezin kunnen doen. Maar ondanks de zorgen die er zijn is het een super mooi gezin! Mijn schoonzusje zegt ook dat ze heel blij is met hun 3e kindje. Net zoals jij omschrijft, dan is de oudste later niet alleen qua verantwoordelijkheden. Dat was toch ook voor haar een dingetje
Ik zou zeggen: je hoeft nu niks te besluiten. Je wil immers niet nu zwanger worden. Dus wacht het af totdat de jongste naar school gaat. Wellicht is je gezin dan een stuk rustiger geworden en is je dilemma daarmee al opgelost
Mijn zusje heeft drie kinderen, waarvan een kindje een deletie heeft en dus ernstig gehandicapt is. Die andere twee hebben elkaar en dat is voor hen heel fijn! Wanneer hun zorgenkind in het ziekenhuis ligt en ze weer eens moeten logeren, dan zijn ze in elk geval samen. En stel dat hun zorgenkindje ouder mag worden, dan zullen ze het later samen kunnen doen en niet een van hen alleen. Maar je weet natuurlijk niet hoe het leven loopt, er kan zoveel gebeuren. Je weet zelfs niet of een volgend kindje gezond is. Sterkte met jullie keuze, ik snap je gevoel heel goed!
Ik ken je situatie natuurlijk niet. Dit is wat ik kan zeggen uit eigen ervaring:
Ik heb twee kinderen, de oudste een zorgenkind. De jongste is inmiddels 9 en weet heel goed dat hij soms een stapje opzij moet doen, omdat zowel de zorg voor zijn broer als ook het constante gedoe en geregel met instanties, hulpverleners, scholen, artsen en andere behandelaars hun tol eisen. Hij weet dat het niet aan hem ligt en dat het overmacht is.
En misschien is dat nog wel het ergst. Als er omstandigheden zijn waar ik niks aan kan doen, en waar ik ook niet omheen kan, waardoor hij (alweer) een stap opzij moet doen, geen of weinig aandacht krijgt, we niet iets leuks of gezelligs samen doen omdat ik doodmoe en ‘op’ ben, dan accepteert mijn jongste dat gelaten. Er komt dan een soort diepe vermoeidheid in zijn blik, hij ‘verdwijnt’ waar je bij staat en wordt een schim van zichzelf. “Oké mama, ik begrijp het,” zegt hij dan zacht en gaat gedwee iets voor zichzelf doen. Het breekt mijn hart. Mijn jongste heeft geleerd dat de omstandigheden en de vele zorgen en het geregel voor zijn broer, belangrijker zijn dan hij. Dat doet iets met hem. Zijn zelfbeeld en gevoel van eigenwaarde zitten onder de kelder. Hij weet dat ik net zoveel van hem hou en we maken ook tijd voor hem, en toch moet hij altijd aan de kant voor het gedoe met zijn broer en met instanties en zorgverleners. Onderschat de impact daarvan niet!
Op dit moment verdeel je je aandacht tussen twee kinderen, wat betekent het voor je oudste en je jongste als je jouw beperkte aandacht, tijd en energie moet verdelen tussen drie kinderen?
Je denkt vooruit naar als ze volwassen zijn, maar je moet eerst de kindertijd nog door. Die is veel belangrijker en vormend voor je kinderen.
Ik kan de keuze niet voor je maken, maar dit wil ik je wel meegeven.
Wat heftig Maaike! Heel veel kracht en sterkte gewenst voor jou en jouw boys 🍀
Heel belangrijk wat jij noemt: de vormende kindertijd en het verdelen van de aandacht over nóg een (zorgen)kindje….hopelijk wordt dit niet onderschat. Zoals Nog-even! Hieronder aangeeft: geef het tijd en nog niet op de zaken vooruitlopen.
Ik denk dat je vooral heel erg opde feiten vooruitloopt: je weet helemaal nog niet of jullie tweede over 2 jaar nog steeds een zorgenkindje is. Probeer dit vraagstuk voorlopig te parkeren. Je kunt hier nu namelijk echt nog geen antwoord op geven.
Ik weet het.. maar je moet ook begrijpen dat dit voor ons als ouders wel heel heftig is om dit nieuws te krijgen als je daar voor de neuroloog zit en tegen je zegt “de kans is zeer groot dat er een afwijking is en ik kan niet zeggen hoe zijn leven er binnen 5 jaar zal uitzien” Ik vond het zelf ook zware uitspraken, zeker omdat er nog geen resultaten zijn (MRI en bloedonderzoeken zal 5/12 plaatsvinden), daarna volgen genetische onderzoeken. Maar goed.. het is toch gezegd geweest en dan begin je gewoon over ALLES na te denken, ook zaken die er bijlange nog niet toe doen.. ik hoop dat je dit ook begrijpt
Dat begrijp ik zeker. Alleen leidt dit gissen nergens toe, toch? Zolang je niet weet wat er is, kun je gewoon niet weten wat jullie te wachten staat... Het blijft onzeker... Heel moeilijk, maar ik hoop echt voor jullie dat het enorm zal meevallen.
De vraag hier was of we het aankunnen als gezin als er nog een zorgenkindje bij zou komen. Bewust bij de laatste zwangerschap wel de nipt test gedaan etc waar we dat eerder niet deden. Geen garanties dan en als er dan toch iets zou zijn was onze conclusie dat kunnen we. Als je daar hard over twijfelt zou ik ook dat deel van je hart laten spreken
Hier ook de nipt test 2x gedaan, is standaard in België en daar kwam niets uit.. ik had wel een SUA zwangerschap Dwz: een afwijking aan de navelstreng maar er werd gezegd dat dit geen invloed zou hebben op de baby als de nipt oké was..
Een familie lid van mij heeft na een gezond kindje en zorgenkindje gekregen, en om die reden wél nog gekozen voor een derde omdat zij inderdaad niet wilde dat de 'zorg' alleen op de schouders van de oudste kwam te liggen.
En ik denk dat je dat heel breed kan zien. Hieronder wordt gereageerd door iemand die echt haar broer in huis heeft genomen. Dat is niet iets wat mijn familielid van haar kinderen verwacht, dat ze hun broer in huis nemen. Maar het is meer, dat als hij ooit in een tehuis moet worden geplaatst, dat beide zussen hem dan wel opzoeken, en dingen voor en met hem doen. En ook de zorginstelling zal betrokkenheid van de familie kunnen waarderen. En dat het dus op twee schouders rust en niet een constant met hem in de weer is. Dus met die intentie zou ik er in jouw geval, mits je het fysiek aan kunt, wel overwegen. Ik zou het dan ook meer in het kader van 'naar elkaar omzien' plaatsen. En het is dan toch fijn dat je met een groepje dit kunt oppakken, dan dat straks alles aan komt op de schouders van één. Maar kijk tegen die tijd hoe het loopt en of je het dan nog ziet zitten. Er kan nog zoveel gebeuren. Heel veel sterkte in elk geval!
"~ dat ons oudste zoontje niet alleen de zorg en verantwoordelijkheid moet dragen voor zijn jongere broer als dit zou nodig zijn." Ik pik deze zin er even uit. Ik ben de oudste van 4 kinderen, en heb de zorg van mijn autistische broertje op me genomen (we wonen samen), maar het valt me mentaal erg zwaar, en waarschijnlijk zal hij met een paar jaar weer terug naar mijn moeder moeten, of naar een soort begeleid wonen. Dit wil ik niet voor de rest van mijn/zijn leven blijven doen. Hoe aardig hij ook is. Mijn andere zusjes zullen hem ook niet in huis willen nemen, want het is toch wel een heel geregel. Meer kinderen betekent niet dat de zorg meer verdeeld zal worden, of dat je 'gezonde' kinderen die zorg überhaupt zien zitten. En ik weet niet of het iets genetisch is en er de kans bestaat dat je nog een kind krijgt die lichamelijk beperkt zal zijn?
Het is een grote vraag van iemand. Ik zou niet om die reden voor meer kinderen gaan. Ik zou daar voor gaan als je zelf denkt dat je het trekt, en je alle kinderen nog steeds alle aandacht kan geven, en ook de 'gezonde' kinderen lekker kind kunt laten zijn en jij alle zorg op je neemt met je partner. Dat mochten ze willen helpen dat dat erg lief is, maar dat dat niet van hen verwacht (gaat) worden.
Al sta ik er misschien ook wat pessimistisch in omdat ik dus ook een zorgrol op me heb genomen en ik het af en toe echt heel zwaar heb al in mijn eigen leven en dan ook nog eens voor hem moet 'zorgen'. Ik heb al bij mijn moeder door laten schemeren dat ik het moeilijk trek en dat hij misschien ooit naar begeleid wonen zal moeten, toen ik het had over met een paar jaar verhuizen en zij meteen begon over een huisje die je in tweeën zou kunnen delen, of eentje waar je zo'n soort kleine unit bij in de tuin zou kunnen plaatsen zodat we nog steeds samen wonen maar meer apart... Als ik ga verhuizen wordt dat zonder mijn broertje. Zij gaf toen aan dat zij misschien dan haar schuur om zou gaan bouwen zodat hij daar zou kunnen 'wonen', en dat zij hem dan zal helpen met vervoer (hij heeft geen rijbewijs, we zijn speciaal vlakbij OV gaan wonen zodat hij zelf op werk kan komen) en hem dan zal rijden enzo... Aan de ene kant voel ik me schuldig dat zij op haar oude dag dan weer de zorg op zich gaat nemen. Aan de andere kant, ze begint er zelf over. En tegen die tijd zal ik ook wel met mijn zusjes overleggen; hij zal toch ooit naar begeleid wonen moeten, misschien dan beter met een paar jaar en dat mijn moeder kan helpen zoeken naar de beste plek, dan dat we met spoed voor iets moeten kijken mocht zij komen te overlijden.
Ja ik begrijp dit zeker! Uiteraard zou het niet de bedoeling zijn dat mijn andere kinderen ervoor zouden ‘opdraaien’, ik spreek vooral voor als ik en mijn partner er zelf niet meer zouden zijn, voor hem zorgen is inderdaad onze verantwoordelijkheid dus daar heb je 100% gelijk in! Ik dacht hier vooral over na omdat mijn mama altijd enig kind is geweest en haar beide ouders hadden Alzheimer en zij was mantelzorger, ik heb ze zo vaak zien struggelen en zelf zei ze dit ook, dat ze altijd zo gehoopt had op nog een broer of zus om dit leed en de zorg mee te delen.. uiteraard wilt dit inderdaad niet zeggen dat broer of zus wel zou geholpen hebben.. ik heb zelf ook een broer waarvan ik zeker weet dat hij mij later ook niet zal helpen bij de eventuele zorg voor ons mama. Maar ik denk dat ik wel weet wat je bedoelt, ik en mijn man moeten inderdaad uitmaken of we dit aankunnen. De wil is er maar er moet ook gedacht worden aan de praktische en emotionele kant en aan de andere kinderen. Bedankt voor je reactie, het heeft veel inzicht gegeven! X
Ons dochtertje had nefrotisch syndroom, een nierziekte, waarbij we dus hele tijd in en uit het ziekenhuis waren, strikte medicatieschema's, aangepaste voeding en dan ook gewoon extra aandacht en hulp wanneer ze zelf minder mobiel was door het ophopende vocht. Ik had toen al een jonger kindje erbij, wat het wel een pittig maakte naar zorg toe voor beiden (toen ze ziek werd was de oudste zoon 4,5j, dochter 3,5 en jongste 1). Wij droomden van een groot gezin, maar praktisch gezien ging het echt niet ookal wou ons hart wel. We praatten er vaak over, en soms hoopte ik stiekem dat ik toch zwanger zou geraken. Maar achteraf gezien gelukkig dat dit niet gebeurde. Ik zou afwachten en zien in welke mate jullie kindje zich ontwikkeld, en als je zelf al aangeeft te wachten tot hij naar school is zal je er wel al goed zicht op hebben of het allemaal te doen is.
Klinkt heel zwaar :( hoe gaat het nu met je dochtertje? Ik begrijp je helemaal in wat je zegt! Ik bewonder je voor je moedige keuze, je hart opzij zetten is niet makkelijk.. bedankt voor je verhaal x
Ons dochtertje overleed 2 jaar na haar diagnose.. de wens voor een kindje was er nog steeds en ondertussen hebben we nog 3 dochtertjes erbij, wat we als zegen van hierboven zien. En geen probleem dat je ernaar vroeg hoor, kan jij niet weten hé. Veel sterkte voor jullie ook met jullie zoontje
Wat een zegen dat jullie nog drie kindjes mochten ontvangen. Dat is zeker een zegen van Boven. Ik hoop dat jullie veel kracht mogen halen uit het geloof.
Doe ik ook niet altijd hoor, maar omdat ze in verleden tijd sprak dacht ik, ik kijk even op haar profiel. Je hebt het niet met kwaad opzet gevraagd toch. Kan iedereen gebeuren.
Zelf geen ervaring mee als moeder. Maar ik bén in het gezin waar ik uit kom wel het kindje na het zorgenkindje. Mijn zus was zwaar gehandicapt, echt zo zwaar gehandicapt dat ze nog geen 7 jaar heeft mogen worden. Toen zij 2 jaar oud was, werd ik geboren. Onze familie heeft, mede hierdoor, de nodige uitdagingen gekend. Maar ik vind niet dat ik er als kind erg onder geleden heb. Ik ben wel een mega goede slaper, hoogstwaarschijnlijk omdat mijn moeder me heeft verteld dat ze mij wel eens wat vaker liet liggen omdat ze haar handen vol had 🤪. En er zullen door deze hele gezinssituatie vast wat copingsmechanismen in mijn systeem geslopen zijn maar ik ben over het algemeen een gelukkig mens :-).
Ook ik kom uit een gezin met zorgenkind(eren). Ik ben blij dat ik broers en zussen heb waar ik het mee kan delen. Al is het alleen al omdat wij elkaar daarin gewoon beter snappen dan ieder ander.
Maar je moet niet nog een derde willen omdat dat fijner is voor je oudste. Je oudste heeft er helemaal niks aan als jij (of jullie) er aan onderdoor gaan omdat je perse een 3e wilde voor hem of haar. Je oudste (en jongste net zo uiteraard) heeft het meeste aan een stabiele basis, of dat nu met of zonder een extra broertje of zusje is.
Idd, ik denk dat je overweging voor nog een kindje niet moet voortkomen uit het zorgen voor de andere kindjes die je al hebt. Maar puur vanuit je eigen wens voor nog een kindje. Vroeger werd daar trouwens ook heel anders mee omgegaan. Dan gebeurde het gewoon en liet men vaak moeder natuur meer de vrije loop.
Oh wat erg om te horen :( .. Wat moedig om je verhaal te doen, bedankt hiervoor! Dat is inderdaad waar ik bang voor ben, ons gezin zal nog vele uitdagingen kennen (nu ook al hoor) maar ik kan begrijpen dat dit voor de ‘gezonde’ kinderen moeilijk is om mee om te gaan. Als ouder kies je ervoor om je gezin nog uit te breiden, als kind niet.. bedankt voor je reacte!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (37) Verversen