Mijn lieve man, en papa van 2 jonge kinderen van 4,5 (met mogelijk adhd) en een van 2 jaar. Heeft nu veel kenmerken/symptomen die overeenkomen met een parternale burn out.
Hij is een zorgzame lieve man die zich onbewust wegcijfert voor het welzijn van zijn gezin, en zichzelf daarmee pas op plaats 4 zet.
Hij werkt 36 uur, vaste aanstelling bij een bedrijf waar hij het reuze naar de zin heeft. Woensdag middag is hij meestal vrij.
Sinds dat hij papa is geworden, neemt hij weinig tijd voor zichzelf (douchen/ tekenen (hobby) of handwerk) en ik merk het laatste jaar, dat 't hem steeds zwaarder valt, het ouderschap, I.c.m de problematiek van onze oudste zoon. We hebben voor onze oudste een jaar geleden, iets meer ondersteunend gezinsbegeleiding gekregen, dat gaf wat meer inzicht, en tips en tricks om om te gaan met het vaak drukke gedrag van onze oudste zoon.
Mijn man, ook een persoon die continue geprikkeld wil zijn en worden met iets van lezen, kijken, dingen doen, en nieuwe dingen leren en eigen wilt maken, continue input nodig heeft (is geen adhd, want druk is die qua persoon niet) maar weet ook niet 100% wat het wel is bij hem.
Hij lijkt het plezier in het leven kwijt te zijn, en kan minder hebben en is sneller geïrriteerd en getriggerd (weliswaar minder tegen mij dan met de kinderen) hij lijkt ook niet meer van hun leuke gedrag te kunnen genieten, de laatste week vooral zie ik vooral een dood vogeltje zitten, die dingen doet omdat 't moet.
Zelf praat hij er niet over, over emoties (niet van huisuit meegekregen) , moet t echt uit hem trekken en doorvragen. Ik voel zelf dat 't dan niet goed gaat met hem, maar als ik het dan aan hem vraag, dan ontkent hij, en zegt dat t wel goed gaat. Echt een soort mosselgedrag (beetje open, maar meestal potdicht)
Onze 'village' is klein, en weinig goede vrienden of familie die ons kunnen ontlasten, of iig hem
Ik spring mss van de hak op de tak, maar ik zoek voor hem herkenning, van andere ouders in zo'n zelfde situatie.
War deden jullie er aan? Psycholoog? Coaching?
We krijgen hopelijk wel weer hulp van het CJG voor onze oudste via school.
Want ik merk, ondanks dat ik bijna 40 weken zwanger ben, ik hem graag daarin zou willen ontlasten, maar dat kan ik niet zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Maar ik ben er wel heel erg mee bezig en ben bezorgd over zijn mentale welzijn. Zou hem zo graag weer lekkerder in zijn vel willen zien, en met plezier zijn dingen zien doen, zowel in zijn eentje als met de kids en mij.
Zoek eens op ADD wat je man betreft. Net als ik: iedereen denkt dat ik zo rustig ben. Maar mijn hoofd is hetzelfde als iemand met adhd maar je ziet het niet. Laat hem naar de huisarts gaan, praktijkondersteuner. Die kan praten en eventueel bij een psycholoog kan hij zich laten testen hierop. Is het iets anders, overspannen of burnout, kan de praktijkondersteuner ook goed helpen en anders doorverwijzen. Soms maken kleine tips al een groot verschil.
Ik zou zeggen, eerste stap is de huisarts , die kan doorverwijzen naar de poh ggz . Echter zal hij zelf het moeten zien dat er hulp nodig is voor hem. Een partner deze inzicht laten geven werkt niet altijd , werkt vaak ook nog averechts.
Je kan ook zelf de huisarts bellen voor advies . Ben vooral ook benieuwd wat je man zelf vind van hoe het nu gaat en hetzelfde ervaard als wat jij omschrijft. Als ik het zo lees, kan het ook nu nog niet de tijd zijn voor hem om hulp te vragen, vooral omdat hij dit niet gewend is. Soms gaat er helaas veel tijd overheen voor iemand daadwerkelijk inziet dat het niet zo langer kan.
Probeer als vrouw van zijnde niet in de rol van de helper te gaan, zolang hij hier zelf nog niet is. Wees er vooral voor hem, heb hem lief en respecteer zijn tempo hierin. En dat kan veel frustratie geven en het gevoel dat je er naar staat te kijken en niks gebeurd… maar hij moet er zelf klaar voor zijn en zelf de eerste stap zetten naar hulp.
Wat wil hij zelf? Je kan wel van alles willen, maar hij zal toch echt zelf de huisarts moeten bellen om een afspraak te maken. Dat mag jij niet voor hem doen. De huisarts is de eerste stap. De huisarts kan een diagnose stellen en/of doorverwijzen.
Wat betreft ADHD: ik ken ADHD'ers die heel erg rustig zijn. Hun drukte zit vooral in het hoofd, alsof er continu 30 tabbladen open staan. Google even op ADHD-I. ADHD vergroot ook de kansen op een depressie. Het wordt ook vaak verward met elkaar. Het beeld van ADHD als de impulsieve 'spring in 't veld' klopt zelden.
Verder zou hij daarvoor echt diagnostiek moeten gaan doen. Ook om een evt depressie vast te stellen want zoals ik het nu lees is dat jullie eigen bevinding?
Mijn man vond de juiste hulp nadat hij het echt wilde aanpakken.. De eerste negen maanden na de geboorte raakte hij zwaar depressief met zelfmoordgedachten etc. Na negen maanden met een 4 jarige, peuter en een medische baby kon ik het niet langer aan en gaf hem de keuze het gezin (tijdelijk) te verlaten of andere hulp dan de psycholoog in het ziekenhuis zoeken. Hij vond zijn pad terug in alternatieve zorg. En nu na drie jaar kan ik zeggen hoe mega positief zijn veranderingen zijn.. maar destijds oefff. Probeer hem een liefdevolle spiegel voor te houden meer kun je denk ik nu niet. Hier zou psychische zorg afdwingen averechts hebben gewerkt in de begin fase maar dat kan voor jullie misschien wel werken.. Wellicht praten over ergens aanmelden ivm wachtlijsten. Veel sterkte
Zou het feit dat jij zwanger bent voor anderen hier niet een enorme rol in spelen? Ik meen me te herinneren dat je hem niet heel veel vrijheid hebt gegeven om nee te zeggen tegen het draagmoederschap? Hij werd behoorlijk door jou voor het blok gezet, nadat hij er in zijn eentje voor koos om zich te laten steriliseren... Daar leek het-voor mij als buitenstaander- al alsof jullie niet heel dichtbij elkaar konden komen, qua communicatie. Hoe vindt hij het dat jouw kindje straks bij anderen opgroeit? En hoe ervaart hij het contact met de (wens)vader(s)? Wat ik jou erover zag schrijven, komt redelijk "technisch" over. Voelt hij überhaupt ruimte voor zijn emoties? Het is nogal wat: zijn vrouw zwanger van een ander en hij draait grotendeels op voor de lasten... Kun je écht naar hem luisteren en je eigen ideeën loslaten? Dat kan met autisme best lastig zijn....
Ik kan me voorstellendat het voor hem heel gezond kan zijn om te leren op een goede manier grenzen te stellen.
Hoe dan ook: jullie zitten in een erg ingewikkelde situatie. Heel veel sterkte voor jullie allebei!
Hij heeft niet moeite met het feit dat ik zwanger ben voor een ander, hij heeft moeite met de onvoorziene dingen die zijn gebeurd (mijn ijzertekort o.a) waardoor hij extra bij moest springen, en daardoor zowel op zijn werk als hier thuis eigenlijk niet zijn 100% kan geven.
Deze situatie hebben we je van tevoren geschetst, dat hij zou kunnen ontstaan... Je vorige zwangerschap was ook niet echt een pleziertje... Alleen wuifde je dat toen weg, want je wilde dit perse doen en dan zie je alles door een roze bril... Dit is echt waar je zelf voor koos... Ik hoop van harte dat hij hier weer van kan herstellen...
We hebben het meerdere malen er over gehad, en ik had nadrukkelijk gezegd, als jij je er niet goed bij voelt of niet wilt, dan doe ik het niet. Ik ben daarin heel open en transparant geweest tegenover mijn man.
Als hij nu niet over zijn gevoelens wil praten, kun jij daar weinig aan veranderen. Jij kunt geen hulp voor hem zoeken. Je kunt hooguit hem ontlasten waar je kunt. En zorgen dat alles rond de bevalling voor hem zo min mogelijk drukte oplevert.
Gevoel kan gaandeweg veranderen. Hij kan er inmiddels toch moeite mee hebben of bang zijn dat jij er moeite mee krijgt. Het kan zijn dat hij jou er niet mee wil belasten, of het gevoel heeft dat hij er nu niet meer over kan praten omdat het gewoon een gegeven is nu. Het is emotioneel best een ingewikkeld proces waar jullie in zitten. Mooi, dat zeker. Maar echt niet gek als het ook vreemd of moeilijk voelt allemaal. Hij kan er nog altijd achter staan, maar het toch ook moeilijk vinden. Zoiets kun je vooraf niet inschatten, dat ervaar je pas als het zover is.
Maar zou best kunnen dat die achteraf er spijt van heb gekregen en dat niet wilt zeggen om jou te kwetsen en daardoor alles opkrop.
Misschien iemand een avond op de kids laten passen , en Julie samen uit eten of iets anders , misschien dat dan een gesprek erover wat meer duidelijk word waar die mee zit of wat er aan de hand is . Zolang hij in ontkenning blijf dan kan jij niet veel doen qua hulp snap je
Misschien is het een verkeerd spoor hoor, maar misschien heeft hij omdat de bevalling dichtbij komt, nu meer emoties rondom het draagmoederstuk? Omdat je het recent opmerkt, is het misschien door iets recents getriggered en niet door iets dat al langer speelt. Het zou best begrijpelijk zijn als hij het juist nu zwaarder heeft. Misschien zijn eigen emoties, misschien zorg om jou ook, gewoon spannend allemaal? Al begrijp ik ook dat bij iets dat langer speelt de boel steeds maar opbouwt en er dan langzaam iets insluipt, dus dat je daar naar kijkt. Maar ik zou de impact van nu ook niet onderschatten.
Mijn man vond de juiste hulp nadat hij het echt wilde aanpakken.. De eerste negen maanden na de geboorte raakte hij zwaar depressief met zelfmoordgedachten etc. Na negen maanden met een 4 jarige, peuter en een medische baby kon ik het niet langer aan en gaf hem de keuze het gezin (tijdelijk) te verlaten of andere hulp dan de psycholoog in het ziekenhuis zoeken. Hij vond zijn pad terug in alternatieve zorg. En nu na drie jaar kan ik zeggen hoe mega positief zijn veranderingen zijn.. maar destijds oefff. Probeer hem een liefdevolle spiegel voor te houden meer kun je denk ik nu niet. Hier zou psychische zorg afdwingen averechts hebben gewerkt in de begin fase maar dat kan voor jullie misschien wel werken.. Wellicht praten over ergens aanmelden ivm wachtlijsten. Veel sterkte
Praten met je man en naar de huisarts en stap een een POH. Voor tussentijds ggz is de wachtlijst best lang. Maar de POH heeft vaak op korte termijn tijd. Voor hem misschien ook fijn. En zeker als je nu hoogzwanger bent. Ik snap dat je optimaal van je gezinnetje wilt genieten 🥰 Hopelijk kun je het met hem hier over hebben.
Ik zou eerst een proberen in contact met hem te komen. Vraag eens iemand als oppas en ga eens ergens lunchen of iets dergelijks. En vertel hem dan ook dat je je echt zorgen maakt en je de veranderingen ziet, en dat het nu tijd is om er iets aan te doen want zo kan het niet langer.
Het hebben van weinig vrienden is geen reden om maar verstoken van hulp te blijven. Speel open kaart met vrienden en familie en vraag of er iemand is die jullie één keer in de week wat werk uit handen wil nemen, of de kinderen een middagje te spelen hebben, zodat hij even echt een middag of avondje vrij heeft en weer wat voor zichzelf kan doen.
En lukt het praten met je man echt niet, kun je ook zelf hulp zoeken bij psycholoog of iets dergelijks, wellicht kunnen zij je dan handvatten geven over hoe je iemand het beste kunt benaderen. Sterkte, lijkt me niet makkelijk!
Zou de stap naar de huisarts maken, zij kunnen doorverwijzen en soms direct meedenken. Mijn man heeft psychisch heel diep gezeten en is opgenomen geweest. Alle hulp is via de huisarts gegaan, die verwees door naar de ggz en hield een vinger aan de pols. Niet te lang wachten hoor, zeker niet als dit al een tijdje gaande is.
Ik herken me heel erg in je verhaal, ik voel zelf vaak beter aan dat zijn mentale welzijn achteruit gaat. Mijn man is ontzettend rustig maar heeft wel ADHD en is als kind gediagnosticeerd, onze jongste zoon vermoed ik ook dat hij ADHD heeft maar niet zodanig dat onderzoek nodig is (tot nu), zo was mijn man vroege wel trouwens (heel druk).
Hij voelt oprecht soms niet aan of het goed of niet goed gaat en wanneer ik al 2 weken zoiets heb van hmm.. gaat het wel? wil hij pas toegeven dat hij zich niet fijn voelt.
Kwa hulp.. je kan er met hem over praten, mijn man heeft door een burn out heel diep gezeten waardoor ik hulp voor hem heb gezocht maar achteraf heeft dit 0 geholpen, dit is echt iets wat uit hem moet komen.
Dat je 40 weken zwanger bent lijkt me ook pittig, jij hebt zo een partner nodig die jou kan ontlasten en niet andersom.. maar ergens is het niet willen praten over gevoelens ook iets heel mannelijks, mannen praten sowieso niet zo snel en misschien (heel misschien) is het dan makkelijker om er soms overheen te stappen en gewoon door te gaan. Niet te lang en niet teveel want hij moet ook aan zichzelf denken.
Ik zou het gesprek aangaan "hoe voel je je want ik merk ...." En kijken wat hij zegt..
Heel veel succes, uiteindelijk komt het goed, iedereen heeft wel eens een dip en dat is ieder voor zich om daarmee om te gaan en aan te werken <3
Wat jij omschrijft van partner kan heel goed adhd zijn hoor. Hier eentje met ADHD en die is introvert maar het hoofd is altijd aan. Heeft moeite stil te zitten, lopen altijd projectjes. Ziet ie nog iets liggen pakt ie het op. Gaat maar door. Hij leest echt graag maar vindt toch de rust niet om dat te doen. De adhd van zoon komt toch ergens vandaan ;-) Als het daarin zit kan het wel helpend zijn te snappen hoe zijn brein werkt en wat dat ook betekent in zijn ouderrol, in werk etc. Diagnostiek hoeft echt niet per se. Zou een goede coach zoeken, dat wordt alleen zelden vergoed vanuit de zorgverzekering. Dan zou je wel diagnostiek in moeten gaan en kan het vanuit WMO bij bijv iq coaches .. of hij kijkt met zijn werkgever wat mogelijk is aan coaching als hij ook wil voorkomen ziek uit te vallen op werk. Een preventief consult bij de bedrijfsarts is dan nog een optie.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen