Omdat wij na meerdere miskramen weinig vertrouwen meer hebben in een gezond kindje zijn we ons aan het oriënteren op andere opties. (We willen het wel nog een keer gaan proberen, dus het is echt pas oriënteren) Adoptie lijkt helaas alleen weggelegd voor de rijke mensen onder ons, dus hierin kwam al snel pleegzorg naar voren. Wij proberen een beeld te vormen hoe het is om pleegouder te zijn, omdat het toch niet vergelijkbaar is met een eigen kindje of adoptie. We weten dat de ouders en andere familie een belangrijk onderdeel zijn van het leven van een pleegkind en dat pleegouderschap vaak maar tijdelijk is, ipv tot aan volwassenheid. Nu vroeg ik mij af hoe anderen dat hebben ervaren? Is het soms lastig om voor een kindje te zorgen terwijl de ouders zich er mogelijk ook constant mee bemoeien? Hoe gaat zo een bezoek van pleegouders in zijn werk? Ben jij daar bij of gaat dat via de pleegzorginstelling? Ik probeer een beetje een beeld te vormen van hoe een groot onderdeel deze onbekende mensen in jouw leven gaan zijn. Zie je ze wekelijks, maandelijks, is dat kind afhankelijk enzovoort. Ook lees ik veel over problemen om alles daadwerkelijk te regelen en papieren te krijgen/beslissingen te kunnen nemen. Verhalen van mensen die vol goede moed beginnen, maar dan niet eens het pleegkind naar de tandarts mogen nemen, omdat ze daar niet bevoegd voor zijn of de papieren nog niet voor hebben. Problemen met communicatie via pleegzorg, soms zo erg dat mensen die welwillend zijn toch stoppen met pleegouderschap, omdat het zo moeilijk is om dingen gedaan te krijgen of hulp te krijgen. Hoe zien mensen dat die momenteel zelf in de pleegzorg zitten? Ik probeer een beeld te vormen van alle hobbels die mogelijk op ons pad zouden kunnen komen alvorens een beslissing te maken of wij die hobbels kunnen overkomen. Ook vind ik het lastig dat dit vanwege de vorm van pleegzorg vaak om oudere kinderen gaat. Als ik heel eerlijk ben heb ik weinig ervaring met kinderen en nam ik dus altijd aan dat er genoeg tijd was om in de rol van moeder te groeien, omdat je van baby af aan al bij je kindje bent. Als ik bv nu kinderen tegen kom dan weet ik helemaal niet wat leeftijds geschikt is enzovoort, omdat wij weinig tot geen kinderen in onze omgeving hebben. Ik vraag mij dus af of we wel goed genoeg zullen zijn in een ouder kind opvangen, terwijl we nog maar zo weinig ervaring hebben met kinderen. Maakt het gebrek aan ervaring met kinderen ons direct ongeschikt als pleegouders?
Ik wordt wel zwanger, ik krijg steeds miskramen. Heb wel acupunctuur geprobeerd, geen osteopaat. Maar sowieso blijf ik nu wegens corona liever thuis. De pleegzorg infoavonden gaan allemaal niet op normale manier door, maar er zijn wel online infoavonden, daar ben ik al voor aangemeld.
Osteopaat is dan nog een aanrader .. na 4 miskramen ben ik.nu 15 weken zwanger en met zijn uitleg en behandeling heeft de rest van mijn lijf ook veel baat gehad .. just a tip .. osteopaten zijn op dit moment nog dicht btw
Mijn zus heeft dit willen doen omdat ze samen zelf niet zwanger worden, zij hebben 2 infoavonden gedaan en daarna kwam er iemand aan huis hoor mt hen te praten, zij werden uiteindelijk afgewezen omdat er uit de gesprekken voorkwam dat ze het deden omdat er een kinderwens is, dat hebben ze liever niet omdat die kindjes meestal niet blijven bij het gezin 🙂 ik denk dat dit niet de optie is als je een kinderwens hebt, voor adoptie is er inderdaad wel wat geld nodig (daar is mijn zus nu mee bezig) maar blijft het kindje ook wel bij jullie, weten jullie ook vanwaar de miskramen komen of is het gewoon dikke pech anders zou ik het toch zelf blijven proberen 🙂
Ahja oke dat wist ik niet 🙂 mijn zus wil overigens een kindje uit België, dit omdat dit iets rapper gaat dan buitenlands en omdat bepaalde landen eisen hebben waar zij niet aan voldoen (leeftijd, zoveel jaar getrouwd, etc) 🙂 ze zit ook nog in een vroeg stadium, het kan nog gemakkelijk meer dan 5 jaar duren eer ze een kindje hebben, is helaas een lang proces 🙂
Ja, ik snap wel daar ze daar mensen op afwijzen. Wij zien het ook niet als volwaardig alternatief voor eigen kinderen. Meer als een aanvulling op ons leven zowel als op het leven van het kindje die dan een betere plek heeft om zich te ontwikkelen. Maar de twijfel blijft ook wel deels vanwege alle moeilijkheden, maar ook deels omdat het inderdaad nooit jouw eigen kinderen zullen zijn. We zijn er ook echt nog niet over uit, maar proberen zo veel mogelijk informatie te vinden en na te denken over of wij dan een geschikte plek kunnen bieden aan deze kinderen. Fijn dat je zus bezig is en kansen ziet in adoptie. Hopelijk wordt haar kinderwens dan ook binnenkort vervult.
Dan zou ik die infosessies toch wel aanraden, bij mijn zus was er daar ook iemand die haar ervaring deelde, weet wel niet of die nu door gaan vanwege corona 🙂 was zeker niet slecht bedoeld hoor, is gewoon een raad die ik geef 🙂 binnenkort zal het wel niet zijn, adoptie is een proces van een 8 tal jaar zij zijn nu ongeveer 2 jaar bezig, met een beetje geluk hebben ze binnen 5 jaar een kindje 🙂
Ja, ik ben dus ook al aangemeld voor een online infoavond. Jeetje zeg, ik wist dat adoptie een lang proces was, maar 8 jaar is wel erg veel. Hopelijk komt daar inderdaad geen vertraging bij nu ze heel extreem alle buitenlandse adopties willen gaan stilzetten. Volgens mij is het onhoudbaar om het allemaal aan banden te leggen, via heel veel landen gaan het immers wel goed en ze kunnen moeilijk alles mensenhandel noemen. Maar voor zo een regel dan weer teruggedraaid wordt zal heel wat tijd overheen gaan.
Mijn neefje is een pleegkind. Hij kwam bij mijn oom en tante in huis wonen toen hij 1 jaar was. Het was vanaf het begin duidelijk dat het langdurige pleegzorg was, het was onwaarschijnlijk dat hij terug zou kunnen keren naar zijn biologische moeder. Hij is inmiddels 12 en zal tot hij minimaal 18 is daar blijven wonen. Langer mag natuurlijk altijd, maar bij de 18 zit de grens naar volwassenheid en zijn beide partijen niets verplicht. Het is echt mijn neefje. Niet minder dan dat mijn andere neefjes en nichtjes zijn. Voor oma is het echt zijn kleinkind en voor mijn neefje zijn mijn oom en tante zijn ouders. Zijn biologische moeder ziet hij iedere maand een paar uurtjes. Hier geniet hij van! Maar het is geen stabiele situatie en dat weet hij. Hij hoort er helemaal bij en zou hem voor geen goud willen missen! Omdat pleegkinderen vaak met een rugzakje komen, is hij 1 dag in de week bij ons in huis, om zijn thuissituatie te ontlasten. Hier genieten we allemaal van, dus dat komt mooi uit.
Langdurige pleegzorg is dus zeker een ding. Als je vragen hebt, mag je mij een pb sturen.
Ik denk dat je een pleegouder in eerste instantie als hulpverlener moet zien... De mmeste pleegkinderen hebben flinke hechtingsproblemen door alle schade die ze al opgelopen hebben... Wanneer je pleegouder bent, zul je vooral gevend moeten zijn en niet verwachten dat je een volledige ouder-kindrelatie kunt opbouwen. Wanneer je een kind al vanaf baby af aan in huis krijgt, zal dit misschien wel meer ontstaan, maar de onzekerheid over hoe lang een kind bij jou mag blijven, maakt het gevoelsmatig ook wel heel lastig om jezelf aan een kind te hechten. Wanneer je aan pleegouderschap begint, weet dan dat het veel harder werken is dan wanneer je een eigen (onbeschadigd) kind hebt... Je zult veel motivatie, tijd, liefde en geduld nodig hebben om een kind een veilige basis te bieden te midden van alle ellemde waar het kind uitkomt... Gelukkig zijn er mensen die dit willen. En soms lukt het. Soms ook niet. Probeer te ontdekken vanuit welke motivatie jij hieraan zou willen beginnen.... Een beetje idee hebben van wat een kind is, en nodig heeft, lijkt me wel handig... Dus misschien kun je je daar eens in gaan verdiepen?
Wij zijn ons er van bewust dat deze kinderen vaak al een hoop problemen met zich meedragen en weten dat daar ook veel tijd en aandacht naar uit zal moeten gaan. Ikzelf heb helaas wegens mijn autisme ook een zorgachtergrond en het nodige meegemaakt dus weet wel een beetje de weg binnen zorginstellingen,ggz en waar we hulp zouden kunnen krijgen en zoeken. Ik denk dat wij prima aan een kind kunnen hechten wetende dat hij/zij uiteindelijk weer terug zal gaan naar de ouders. Ik denk ook dat het einde van het pleegouderschap niet het einde is van de band die je met een kind hebt en opbouwt. Ook na terugplaatsing kun je er voor het kind zijn als hij/zij dat nodig heeft. Wij hebben de ruimte in huis en hart om zorg voor een kindje te dragen. Probeer alleen een goed beeld te krijgen van wat de problemen kunnen zijn die hierin extra op kunnen spelen. Ik snap dat het handig is een idee te hebben van hoe het is om een kind te hebben of wat voor zorg ze nodig hebben, maar denk dat ouderschap altijd een sprong in het diepe is. Vaak heb je de mogelijkheid om daarin te groeien, gelijktijdig met het opgroeien van een kind. Dat zal anders zijn als er direct een kind van 7 op je stoep staat. Hoe zou iemand zich daar in kunnen verdiepen zonder het zelf mee te maken of kinderen in de directe omgeving te hebben?
Vergeet het dan maar. Ze willen niet dat je een achtergrond hebt of een vorm van autisme. Wij zijn ook afgewezen, omdat we het 1 en ander hebben meegemaakt in ons leventje. Wij werden er keihard op afgewezen, omdat ze je blijkbaar als risico zien. Ik begrijp het ergens wel
Wat jammer! Ik denk dat mijn autisme mij juist sterker maakt en dat ik door mijn vroegere problemen extra goed kan inleven hoe het voor sommige kinderen is die zelf problemen ervaren. Ik zie het echt als een verrijking aangenomen dat het kindje een goede match met ons is. Wou dan ook specifiek kijken bij kindjes die extra zorg nodig hadden of een handicap hebben. Ik snap ergens dat ze een risico zien hoor, maar denk dat het zo persoonsafhankelijk is. Autisme uit zich sowieso heel anders per persoon en ik ervaar er nu eigenlijk weinig problemen meer van tenzij ik in een hele drukke ruimte oid ben.
Lees nu pas terug dat mijn reactie naar jou toe behoorlijk kort door de bocht is. Wij dachten hetzelfde als jij schrijft. Door onze achtergrond dachten wij juist ook de juiste begeleiding te kunnen bieden en juist meer in te kunnen leven, dan iemand waar tussen haakjes, het leven goed verloopt. Ik vond de eisen behoorlijk streng en dacht toen ook van.... Vind je het gek dat ze pleegouders tekort komen.
Wij hebben trouwens ook in 4 jaar tijd meerdere miskramen gehad en krijgen nu een 2de kindje. Geef de moed niet op en het kan zeker goed komen. Succes met alles
Ja, ze maken juist altijd reclame van pleegouder worden kan iedereen. Wij zoeken gewoon normale gezinnen zoals die van jou. Maar blijkbaar dan toch niet.
Wat fijn dat jullie toch nog 2 kindjes hebben mogen krijgen/gaan krijgen. Heel bijzonder dat het toch nog lukt. Wij hebben de moed nog niet volledig opgegeven, maar ik dacht me hoe dan ook eens te gaan oriënteren op pleegzorg. Een eigen kindje hoeft voor mij pleegzorg namelijk niet uit te sluiten en andersom. (Hoewel ons huidige huisje wel wat klein zou zijn voor twee kinderen momenteel)
Oei, ik vrees dat jouw autisme en zorg achtergrond juist een reden is om jouw te weigeren als pleegouder.
Veel van mijn studenten zijn zelf bekend met jeugdzorg en willen daarom de jeugdzorg in, negen van de tien keer mislukt dit faliekant. Te veel overwerkt trauma. Bekend zijn met de jeugdzorg is vaak een belemmerende factor, helaas.
Ik ben niet bekend met jeugdzorg, maar met ggz en psychische hulp zoeken. Weet wat voor regelingen er zijn enzovoort. Zoals ik hier boven schreef zie ik het zelf juist als pluspunt, omdat ik me beter kan inleven in een kind wat tegen soortgelijke problemen aan loopt. Jammer om dan daarop meteen afgeschreven te worden.
Hoe ervaren de mensen om jou heen hoe jij met stress-situaties omgaat? Mijn ervaring is dat mensen om je heen vaak beter zien wat je wel/niet aankunt dan wat je over jezelf gelooft....
Ik denk eerlijk gezegd dat jouw autisme een reden is om geen pleegouder te kunnen worden... 😬 Reken erop dat de band die jij zou opbouwen met een kind, niet wederzijds wordt, tenzij het kind 18 jaar bij je is geweest... Veel beschadigde kinderen zijn nl nietin staat tot het opbouwen van een band....
Wil je hiermee zeggen dat een band opbouwen met iemand met autisme niet kan? Volgens mij ben je dan niet heel bekend met autisme of de verschillende vormen of gradaties ervan. Iedere autist is anders, wij zijn net mensen ;) Ik snap dat sommige mensen het als reden zien om geen pleegouder te worden, maar iedere autist bij voorbaat afschrijven vind ik wel erg hard. Ik zit aan de lichte kant en ervaar weinig beperkingen met betrekking tot mijn autisme.
Nee, dat lees je niet zoals ik het schreef: ik schreef dat het voor kinderen met een hechtingsstoornis bijna onmogelijk is om een diepe band op te bouwen. Mijn zoon met autisme heeft een diepe band met mij. Daar twijfel ik niet aan. Hij is erg gevoelig en voelt de emoties van anderen enorm. Hij merkt alleen zelf niet dat zijn reacties niet altijd passend zijn... Daar komt zijn "handicap" om de hoek kijken. Als ik lees wat jij schrijft:"ik weet weinig van kinderen en opvoeden" maar denkt dat je een beschadigd kind genoeg kan bieden. Dan denk ik echt dat je een inschattingsfout maakt. Je denkt iets te kunnen waarover je zo goed als niks weet en geen ervaring mee hebt. Zelfoverschatting, zo klinkt het. Dat past misschien bij jouw autisme. Of gewoon een ander deel van je persoonlijkheid. Of het komt toevallig zo over. Dat is natuurlijk niet erg. En ik wil je zéker niet de grond instampen. Maar ik wil je wél aanmoedigen om eerst eens ervaring met kinderen op te doen en te merken hoe jij op opvoedingssituaties reageert. Dan kun je een inschatting maken die klopt bij de feiten. Pleegzorgorganisaties hebben erg veel ervaring met mensen met autisme. En zij zijn degenen die mensen met autisme niet geschikt vinden voor pleegzorg. Juist omdat autisme er vaak voor zorgt dat situaties niet helemaal goed worden ingeschat. Dat is niet slecht an sich. Alleen voor een kind dat als beschadigd is en niet vanzelfsprekend naar jou gaat luisteren, is het nodig dat het in een evenwichtige situatie terechtkomt. Bij iemand die in staat is goed te reageren op alle stress die dit kind met zich meeneemt. Het is echt keihard werken. Ontzettend veel gedoe met ouders, de voogd, financiën, school, therapeuten en vooral: het kind zelf.... En blijkbaar schat Pleegzorg in dat de meeste mensen met autisme in zo'n situatie een kind niet kunnen geven wat het nodig heeft.... Dat klinkt hard. Maar dat is de werkelijkheid waar zij met dealen en keuzes voor maken. Zodat ze het kind zoveel mogelijk stabiliteit kunnen bieden. Een kind dat weg moet omdat de pleegouders het toch niet aankunnen, zou te schadelijk zijn voor het kind. Dat kunnen ze niet riskeren. En neem van mij aan, er zijn veel meer contra-indicaties voor het worden toegelaten als pleegouder. Dit is er maar één van. Nogmaals: ik zeg niet dat je geen moeder zou moeten worden. Integendeel. Maar een kind dat al zoveel ellende heeft meegemaakt moet niet bij jou komen omdat jij verlangt naar een kind, maar omdat jij een goede hulpverlener bent voor dat kind.
Owh nee, ik snap dat je het zo leest. Ik denk dat ik goed emotioneel in kan leven en begrijpen waarom een kind bepaalde dingen moeilijk vind en dat was wat ik als pluspunt zie. Bij ons is er ruimte voor iemands emoties en als iemand boos is wordt gekeken naar de waarom zonder oordeel of zelf boos te worden. In zoverre denk ik dat wij heel goed een stabiele thuisbasis kunnen zijn. Het weinig weten van kinderen opvoeden is meer in de vorm van slecht op de hoogte zijn wat praktisch wel en niet kan op welke leeftijd. Al buiten de extra praktische problemen waar je met een pleegkind tegenaan kan lopen. Je eigen kind helpen naar de wc te gaan of afdrogen na het douchen bv kun je zonder twijfel doen. Maar als het om een pleegkind gaat is dat heel anders. Als een kind het nog niet zelf kan is het duidelijk, maar het is in sommige situaties lastiger inschatten waar je moet helpen en ingrijpen of waar je afstand moet houden. Ik heb wel eens meegelopen bij een kinderdagverblijf, maar denk dat ervaring opdoen hoe je in opvoedingssituaties met een kind om zou gaan toch heel anders is. Bij de naschoolse opvang merk je ook dat het vooral spel en bezighouden is. Dat is heel anders dan in de thuissituatie en komt eigenlijk weinig opvoeding bij kijken. Opvoeding is immers toch heel anders dan een dagje voor iemand anders zijn kinderen zorgen. Iedere keuze die je maakt heeft consequenties. Overigens kan ook iedereen daar fouten in maken en denk ik dat de perfecte ouder niet bestaat dus dat je iemand ook daarin niet meteen af kan schrijven. Ik wil ook zeker niet beweren dat wij de beste pleegouders zullen zijn voor een kindje wat echt al veel mee gemaakt heeft en enorme hechtingsproblematiek heeft. Maar niet alle pleegkindjes hebben een enorme rugzak, sommige hebben een kleinere rugzak of hebben meer praktische hulp nodig dan andere kindjes. Bijvoorbeeld omdat ze een verstandelijke beperking hebben of omdat ze vaak naar het ziekenhuis moeten. Die kindjes hebben een heel ander soort zorg en hulp nodig dan de kindjes die enorme psychische problemen hebben en ik denk dat wij dat kunnen bieden. Als pleegzorg instanties ons daar niet goed voor achten begrijp ik dat ook. Het gaat om het kind. Ik denk zelf echter dat als het kind en wij goed matchen wij juist een hele goede plek kunnen bieden voor sommige kindjes. Dat zal heel erg afhangen van de situatie.
Je kunt je daarin verdiepen door kennis op te doen over opvoeding en strategieën, ervaring/ training in gespreksvoering bijvoorbeeld, maar ook op de hoogte zijn van recente literatuur over bijvoorbeeld straffen en belonen. Alleen heb je in de pleegzorg meestal te maken met kinderen met hechtingsproblematiek, dus is het ook belangrijk dat je jezelf goed kent, goed commmuniceert met je partner en samen een duidelijke visie hebt. Je kunt veel ervaring opdoen met kinderen door bijvoorbeeld te werken bij de kindertelefoon. Verder kan je ook logeerpleeggezin zijn, dan heb je eens per maand een weekend bijvoorbeeld een kind thuis. Dat gaat erg in samenwerking met hulpverlening en de ouders. Je kunt ook in bso-achtige voorzieningen werken als vrijwilliger bijvoorbeeld.
Ik kan je aanraden in je omgeving eens bij een jeugdzorginstelling te informeren! Het hangt echt enorm af van de situatie, welke pleegzorg etc. Hoe vaak kinderen de ouders zien is erg verschillend, soms is dit op een geheime/ neutrale plek ivm risico ontvoering door ouder, soms gewoon bij pleeggezin thuis. Het is echt lastig om in het algemeen antwoord te geven op je vragen. Vaak komt er inderdaad veel geregel/ bureaucratie bij kijk en rechtszaken zijn ook niet zeldzaam, maar dat ligt erg aan de situatie. Dus ik zou voor een info-avond gaan!
Ja, we gaan ook meedoen met een online informatieavond binnenkort, maar ik zou graag van andere horen die het zelf meegemaakt hebben. Ben erg benieuwd naar wat uiteindelijk de grootste problemen op leverde, maar ook wat mensen juist als positief ervaren aan pleegzorg ten opzichte van adoptie of je biologische kinderen. Overigens is er in ons hart ook ruimte voor een pleegkind naast het hebben van een eigen kindje, mocht het ons toch nog lukken. Maar we zouden dan vooral niet willen dat beide kindjes kort achter elkaar komen of eenzelfde leeftijd hebben. Zowel een eigen kindje als een pleegkind heeft immers ook de ruimte en tijd nodig om zichzelf eerst te kunnen ontpoppen zonder opeens een ingrijpende verandering binnen de gezinssamenstelling.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (29) Verversen