Ik zal het zo kort mogelijk proberen te houden maar ik zou graag advies willen vragen over het volgende.
Onze peuter van 2,5 sliep tot 1,5 jaar niet door, ze was verslaafd aan een flesje melk in de nacht en toen we daar mee zijn gestopt sliep ze perfect de klok rond en werd ‘s nachts over het algemeen niet wakker. Ze is nu 2,5 en heeft in dat jaar tijd soms wat fases gehad zoals verlatingsangst of slaapregressie waardoor ze soms een aantal dagen bij ons mocht slapen om troost te vinden. Hier sta ik ook helemaal achter, en is een prima tijdelijke oplossing in lastige fases als ze het nodig heeft. We brengen haar dan ‘s avonds gewoon in haar eigen bed en kamer naar bed en als ze ‘s nachts wakker word mag ze bij ons verder slapen.
Een maand geleden begon het naar bed brengen lastig te worden, en heeft ze een aantal nachten bij ons geslapen. Want in haar eigen bed krijste ze moord en brand. Na 2 weken werd het langzaamaan beter, jengelde nog wel met naar bed brengen maar als we haar even lieten jengelen of we riepen naar boven “nu gaan slapen” en dan viel ze in slaap en sliep door. Overdag was er niks aan de hand. Toen zijn we vorige week op vakantie gegaan en daar was het opnieuw mis. Het campingbed was geen succes, groot bed was geen succes alles was helemaal mis en ze raakt compleet overstuur, klom uit bed en trilde van angst. Dus we hebben met haar samen geslapen op vakantie voor een weekje. Bij thuis komst had ik gehoopt dat ze weer gewoon zou slapen in haar bed, en dat het puur aan het vakantie huisje/plek lag. Maar thuis lijkt het nog erger. Zodra ze haar bed ziet is het compleet mis. Gillen, schreeuwen, keihard huilen en ons blijven roepen. We hebben een vast bedirtueel al 2 jaar lang daar is niks aan veranderd. We zijn nu een week terug van vakantie en het lijkt maar erger te worden en begint overdag met het middagdutje nu ook. Wat we al hebben geprobeerd:
- Nachtlampje. - Laten huilen. - Er bij zitten tot ze slaapt, en dan weg gaan. Als ze diep slaapt is dit een prima oplossing, en kunnen we rustig weg gaan maar zodra ze wakker word begint het circus opnieuw voor zo’n 2 a 3 keer per nacht. - Overdag minder slapen - Overdag meer slapen - Bedtijd vervroegen - Bedtijd verlaten
Ze eet genoeg overdag, ze is gezond en mankeert voor zo ver ik weet niets. Ook als ze bij ons slaapt is ze ook niet rustig. Ze valt dan wel vredig in slaap, maar ze klamt zich aan mij vast en voelt wel 20 keer per nacht of ik er nog lig door met haar handen mijn lichaam te zoeken.
Inmiddels ben ik 31 weken zwanger, en ik ben zo bang dat ze niet meer in haar eigen bed gaat slapen. Als de baby er straks is kan het op deze manier echt niet en dat wil ik ook niet. Ik ben moe, kapot, en het breekt me op geen moment rust te hebben op deze manier. ‘s avonds als de kinderen liggen hebben we geen rust meer want we zijn de hele avond met haar bezig. En nu begint dus het middag dutje ook nog drama te worden.. M’n man en ik wisselen elke avond af de ene avond en nacht doet hij het, de andere avond en nacht doe ik het. Maar vanwege m’n zwangerschap slaap ik super licht en lig ik alsnog wakker. Ik kijk enorm tegen de bedtijd op en ben er de hele dag mee bezig. Ik weet echt niet meer wat we nog kunnen doen. Is dit een herkenbare “fase” voor 2,5 jarigen? Of heeft het met de zwangerschap te maken? Iemand herkenning, of tips?
Ik ben 29 weken zwanger heb een peuter van 2.5 en t is al sinds we van vakantie terug zijn raak(ze sliep 17 dagen bij 1 van ons in bed) nu verbouwen we boven en slaapt ze al weken bij mij in bed en mn vriend op de bank. Elke avond zijn we als t mee zit 1 uur bezig en als tegenzit 2 a 2.5 uur. Ben er klaar mee en hoop dat als straks de baby er is het beter gaat. Ook maken we zo snel mogelijk boven af zodat ze weer naar dr eigen kamer kan.
En als je het nu eens omdraait. 1 van jullie op een matras bij haar op de kamer. Zodra ze diep slaapt kun je naar beneden en als je naar bed gaat naast haar gaan slapen. Dan slaapt ze iig alvast op haar eigen kamer. Daarna kun je gaan kijken wat de vervolg stappen zijn. Maar met 31 weken zwangerschap zou ik alle slaap pakken die ik kon krijgen en niet al te veel de strijd aan gaan.
Onze dochter (3) slaapt ook geregeld bij ons in bed. Sinds de vakantie werd t ook weer gewoongoed en dat ging weer door sinds we thuis zijn. Nu samen met haar een beloningskaart gemaakt. Na iedere nacht in eigen bed gebleven (al dan niet icm aai over de bol ‘s nachts en deken goed), krijgt ze een sticker en prijzen we haar de hemel in. Als de kaart vol is mag ze een klein cadeautje uitzoeken. Sinds 2 dagen geïntroduceerd en al 2 goede nachten gehad! Iedere avond herhalen we de afspraken. Jouw dochter is iets jonger, maar wellicht werkt dit ook voor haar wel, als ze t idee v beloning dmv stickerkaart begrijpt.
(Overigens ‘‘s avonds eigenlijk geen problemen; ging met name echt om ‘s nachts wakker worden en dan niet meer eigen bed willen/kunnen slapen. Ook regelmatig icm Night terrors. Echt wel ingewikkeld soms.)
Bij mijn oudste werd het beter toen hij samen met zijn broertje op een kamer mocht slapen. Hij vind het eng om alleen te zijn en samen zijn ze sterk. Als zijn broertje er ‘s avonds niet is, kunnen we er vergif op nemen dat hij slecht slaapt.
Herkenbare fase ( onze tweede had dit rond deze leeftijd) Ter bemoediging: de 3e was geboren en mw. kwam gezellig aanstappen om bij ons in bed te klimmen😆 maar na 2 nachten hield ze het voor gezien. Een huilende baby, een voedende moeder, ze verkoos sindsdien haar eigen bedje! En dat is altijd zo gebleven😊 inmiddels is ze 9!
Dank jullie voor de reacties tot nu toe! Het dutje er af halen is denk ik geen optie, ze heeft het echt nog nodig en sliep voorheen 3 uren overdag en dan moest ik haar zelfs nog wakker maken. Ze heeft altijd veel slaap nodig gehad. Nu kan dat natuurlijk veranderen als ze ouder word, maar van 3 uur slaap overdag naar niks daar is ze denk ik nog niet aan toe.
Voor een week heb je al veel geprobeerd. Als je denkt dat het middagslaapje eraf kan, moet je het denk iets langer volhouden om het effect te kunnen zien.
Verder hebben wij dat als ze in de nacht toch komen, dan gaan ze niet bij ons in bed naar op een matrasje op de grond. Dan heb ik tenminste nog ruimte in mijn eigen bed.
Ik denk niet dat ze al zonder slaapje kan. Ze heeft het echt nog nodig. Kwa ruimte in bed is ons probleem niet echt, ik heb genoeg ruimte we hebben een heel groot bed.
Misschien dan wel wat eerder wakker maken? Hier liet ik ze bijv maar 45 minuten slapen op den duur.
Misschien dat een matras op de grond alsnog kan werken vanwege iets afstand met mama maar toch dichtbij?
En anders ben ik hier ook wel van het op de kamer blijven zitten totdat ze slapen. Wat je ook kiest, het heeft echt wel even tijd nodig.
Ook nog wel gebruik gemaakt van een fotokaart. Van alle onderdelen van het bedritueel een foto gemaakt en dan steeds laten zien: ‘we gaan nu tanden poetsen, daarna een bekertje water.’ ‘Nu een bekertje water en dan gaan we je pyjama aandoen.’ ‘We doen nu je pyjama aan en dan mag je een boekje kiezen’. En ik de nacht dan alleen de laatste paar stappen (lekker liggen, dekentje goed, kus en welterusten, mama gaat je kamertje uit)
Onze zoon is ook ooit bij ons gaan liggen ondanks dat ik er altijd op tegen was. Hij was toen wel (ernstig) ziek dus vond ik het wel fijn om hem in de gaten te houden. Maar antwoord op je vraag, ik denk dat er wat is verandering/ zwangerschap en dat ze geborgenheid zoekt. Maak het jezelf en je man niet al te moeilijk wat maakt het nu uit dat ze bij je ligt en slaapt. Natuurlijk is het niet ideaal maar voor nu is het even niet anders. Als je straks meer energie hebt of ze heeft weer vertrouwen gaat ze vast wel weer in haar eigen bed slapen.
Je kan je kind beter de behoefte geven die het heeft. Het is straks niet ideaal maar zoals ik lees is er wel wat met haar dochter aan de hand. Als straks de baby er is en ze zit weer beter in dr vel is het misschien wel makkelijker om in haar eigen bed te slapen.
Ik kan mij herinneren dat mijn dochter tussen 2,5-3 jaar ook veel problemen had. Leken toch nachtmerries & angsten. Vanalles geprobeerd maar niets hielp echt (behalve het rode lampje van de babyfoon weghalen want die was eng). Op een gegeven moment was alles over maar duurde echt paar maanden. Toen we merkten dat niets hielp hebben we 1 aanpak gekozen en daarbij gebleven. Dat was toch wat jij zegt: in der bed laten, steeds weer even kijken en aai over de bol en weer weg. Want als ze ouder worden wil je gewoon (tenminste wij wel) dat ze in hun eigen bed slapen en geen fratsen verder. Zeker als er nog een kleine opkomst is. Alleen heel ziek zijn of bang voor onweer ofzo zijn hier uitzonderingen. Dat is echt pittig kan ik mij herinneren maar wel heeeeel nuttig voor hoe ze daarna voor de rest van hun jeugd leren in hun bed te blijven. Vanaf jaar of 3,5-4 nooit meer gedoe gehad (anders dan tijdrektijd voor het naar bed gaan ;-))
Als je in een week (of afgelopen maand, weet niet of ik het goed lees) al die dingen geprobeerd hebt, dan zou mijn tip zijn: kies 1 ding uit en hou dat vol. Niet steeds iets nieuws proberen. Je tactiek moet wennen, en daarmee herkenbaar en voorspelbaar worden, dan geeft het pas rust en vertrouwen en gaat het werken. Dat lukt niet met een paar dagen. De tactiek die Nogeven hieronder voorstelt, heeft voor ons goed gewerkt bij een fase van verlatingsangst. Er zijn maar niets doen. Negeer het gedrag dat je niet wil (huilen, uit bed willen) maar stel haar gevoel gerust door je aanwezigheid. Simpelweg er zijn is genoeg. Niets doen als je daar zit, is effectief. Alles wat je doet geeft namelijk weer een prikkel, een beloning. De aanpak duurde hier 2-3 weken, elke keer als een stapje goed ging, dan het volgende stapje (stukje verder weg, net iets eerder weggaan).
Maak ook een keuze over het slapen in jullie bed. Als de keuze is dat het niet meer gebeurt, dan ook niet meer doen. Een alternatief dat de nachtrust kan bevorderen is een matras naast jullie bed of een matras naast haar bed. Ieder z’n eigen bed dus, maar wel dichtbij elkaar. Mijn voorkeur zou zijn een matras bij haar, omdat zij dan al goed ligt en jullie je aanwezigheid kunnen afbouwen.
Heeft ze ook een vaste knuffel of doek? Zo niet, neem elke keer als je haar troost, voorleest, etc. dezelfde knuffel er bij. Zo gaat die ook bij de fijne en troostende momenten horen en kan ze daar in bed ook troost uit halen. Zo wel, kijk of je dit met de vaste kuffel ook kunt doen om hem die extra lading te geven.
Ik zou kijken wat er gebeurt als je haar in de middag niet laat slapen. Op via sliep die van ons in de middag niet en ging het prima. Gisteren middagslaapje gedaan en toen viel ze pas om 9 uur in slaap.
Middagdutje een week laten zitten en in de avond op haar kamer zitten, maar geen aandacht schenken aan hetbhuilen. Je geeft wél veiligheid, want je bent er. Maar je beloont niet het huilen... Niet aaien niet troosten. Gewoon er zijn. Als dat goed gaat, de stoel elke dag een stukje verder zetten, tot je op gang zit... Zo help je haar zelfvertrouwen te groeien.
Eerst en vooral vanaf 2 jaar deden ze hier geen dutjes mee overdag. Heel sporadisch nog eens op de bank of in de auto na een drukke dag, maar niet meer in bed.
Mijn dochter is erg snel bang. In het donker, van iets dat een beetje eng is op tv ofzo. Nu met 11 jaar nog steeds. Zij had veel nachtangsten en nachtmerries waarbij ze niet wakker leek te zijn. Wij hebben haar nooit bij ons in bed genomen. Altijd getroost in haar bed en genoeg nachtlampjes. Dat hielp wel een beetje. Toen ze 3 was, werd haar broertje geboren. Toen hij 1,5 jaar was, vroeg ze ons of hij bij haar mocht slapen. Dat hebben we zo gedaan met duidelijke afspraken zoals: broer nooit uit bed nemen, niet tegen hem praten als hij niet gaat slapen door haar aanwezigheid enzovoort.. dat ging super. Haar nacht angsten waren voorbij en broertje is sowieso een heel goede slaper. Ze zijn nu 11 en 8 jaar en slapen nog steeds op dezelfde kamer. Dochter is nog steeds wel bang in het donker. We hebben zelfs een afstandsbediening voor haar waarmee ze vanuit de badkamer boven, de lichten beneden kan aandoen zodat ze alleen naar beneden durft gaan in de winter als het langer donker is. Ik denk als jullie dochter echt bang is, zou ik haar bed naar jullie kamer verhuizen. Als dat past. Zo is ze niet alleen, maar hoef je toch niet je plaats in bed af te staan. Voor de baby kan je straks een matras in de babykamer leggen waar je dan kan op slapen de eerste maanden.
We hebben hier periodes van angsten gehad . Dan gingen de kinderen samen op een kamer en was het weer goed . Na een tijdje weer apart . Tijdens deze vakantie lagen ze ook weer samen uit noodzaak . (14 en 16 ondertussen ). Toen we weer thuis waren was het de eerste dagen lastig om in slaap te vallen . Niet meer uit angst maar doordat ze de rustgevende slaapgeluiden van haar broertje miste .
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (20) Verversen