Al jullie reacties doen mij enorm goed.
Ik zal een duidelijk voorbeeld geven waar ik mij enorm aan stoor mbt mijn vriend.
Als hij iets wil / in zijn hoofd heeft dan wil hij het en is hij er moeilijk vanaf te brengen.
Als ik een ander idee heb blijft hij vaak bij zijn eigen wil/ standpunt.
Zo is het vaak geweest dat dingen op zijn manier gingen.
En dit zijn ook dingen geweest waar ik echt niet achter stond.
Wat weer wel heel fijn aan hem is is dat hij heel goed is voor de kinderen.
Veel geduld en ondernemend me ze.
Ook liegt hij nooit en is hij zeer stabiel en betrouwbaar.
Ook heel behulpzaam.
Heel veel goede punten.
Iemand scheef of ik niet jaloers ben op mijn kinderen?
Nee dat absoluut niet!!!
Oh joh, ik zou ervoor knokken, keihard! Heb je weleens gehoord van de 5 liefdestalen? Relatietherapeut Gary Chapman heeft er een mooi boek over geschreven. Als je elkaars liefdestaal niet spreekt, zakt je relatie steeds verder weg, tot je op een nulpunt bent beland. En dan kan je maar zo denken: ik voel niks meer. Maar spreek je elkaars liefdestaal weer, dan komt ook de liefde weer vanzelf.
Nu zeg je misschien; maar als ik dit alleen doe, heeft het alsnog niet zoveel zin. Nou, da's niet waar. Jij kent hem goed genoeg om erachter te komen wat zijn liefdestaal is (in dat boek/op internet wordt het duidelijk beschreven hoe je erachter komt). Ga je zijn taal spreken, ervaart hij liefde van jouw kant. Onderzoek wat jóuw liefdestaal is, en ga dan het gesprek aan. Ik zou dus eerst onderzoeken wat zijn liefdestaal is, en daar vol op in zetten.
Veel succes, het redden van je relatie is het meer dan waard!
Goede tip! Waardevol boek.
Daarnaast zelf ook erg fan van het boek Liefde & Respect (Emerson Eggerichs).
We weten veel te weinig van jullie en jullie relatie om te zeggen wat we zouden doen als we in jouw schoenen stonden.
Over het algemeen zou ik zeggen: het moment om te stoppen als je er samen alles aan gedaan hebt, je bent nog steeds ongelukkig en je ziet geen andere wegen meer. Wanneer je dat punt bereikt is voor iedereen weer anders.
Een scheiding kan heftig zijn, zeker voor kinderen. Maar ik ken ook voorbeelden waar ook de kinderen blij waren met de scheiding of waar de scheiding niet een enorme impact heeft.
Opgroeien in een gescheiden gezin laat zijn sporen na, maar opgroeien in een ongelukkig gezin laat ook zijn sporen na. Het is wat dat betreft kiezen uit twee kwaden en er dan het beste van maken. Het gaat er om waar jij denkt het beste van te kunnen maken en wat je je kinderen wil meegeven.
Voor mij zou dat dan eerder het voorbeeld van een gelukkige moeder en misschien later wel een gezonde relatie zijn, liever dan een voorbeeld van ouders die zonder liefde bij elkaar blijven voor de kinderen met het risico dat het echt klapt omdat je te lang doorgaat en niet meer door 1 deur kan of iemand voor een ander valt. Ik zie weinig positiefs in doorploeteren als je maar steeds ongelukkig bent samen.
Wel vind ik dat als je voor elkaar gekozen hebt en kinderen hebt samen, je het aan elkaar en het gezin verplicht bent er serieus werk van te maken om het te doen slagen. En niet bij een ‘dip’ of groener gras bij de buren de handdoek in de ring te gooien. Maar ook hierbij verschilt het gewoon wat voor iemand de limiet is.
Stoppen is wel vaak de makkelijkste uitweg. Ik zou de tips die hieronder genoemd worden in je op nemen...
Niemand kan een ander gelukkig maken, dat is ook niet een last die je op andermans schouders moet willen leggen. Je moet je wel gezien voelen, en dat voel je kennelijk niet.
Weet hij dat ook? Ergens las ik dat je zelf ook weinig meer deelt maar dat je zo niet was. Dan lijkt het me noodzaak om eerst weer je eigen persoonlijkheid terug te vinden. En dat jij gaat delen wat er in je om gaat. Nu ga je zelf malen en denken maar ik vermoed dat het voor hem als een donder bij heldere hemel gaat binnen komen mocht je aankondigen te willen scheiden, dat is niet eerlijk. Want je gaat het zelfs al buiten je relatie zoeken, namelijk hier, de menig van anderen vind je dus nu meer waard dan zijn mening. Daar gaat het dus al fout. Je problemen moet je binnen je relatie oplossen en niet daarbuiten. Tuurlijk kun je hulp inschakelen van een psycholoog om eerst weer jezelf te vinden, je eigen waarden en dan komt stap 2, en dat is hem vertellen wat je mist, wat het met je doet, en waar je verandering zou willen. Dan geef je hem ook de tijd en ruimte dat aan te horen, te over denken en te veranderen dat kost tijd.
Verder vraag ik me af of jij niet een beetje jaloers bent op zijn aandacht voor de kinderen. De kinderen zijn maar kort klein, en daarna zijn jullie weer met z'n tweeën. Daarmee wil ik niet zeggen dat je géén tijd voor elkaar moet hebben hoor, maar die tijd met elkaar zit hem niet in een weekendje weg. Dat kan ook prima thuis maar dan moet je daar ruimte voor creëren of oppas regelen. Dus, werk aan je zelf, wordt weer de persoon die je was, en geef je behoeften aan, door meerdere gesprekken en wees ook eerlijk over je gevoel. Gooi het helemaal open, alleen dan kan hij er ook wat mee.
Wat je hierboven schrijft: heb je hem dat verteld? Je uitspreken is zo belangrijk.
Je kunt het tij wellicht nu nog keren.
Daarnaast vraag ik me af: waarop ben jij verliefd geworden? Die persoon is er als het goed is nog steeds. Misschien verstopt, omdat er kinderen gekomen zijn en andere omstandigheden evt veranderd zijn. Laat hem weten dat je je ondergesneeuwd voelt tov de kinderen. Dat is vlg mij niet zoals het hoort te zijn: eerst jullie, dan de kids. Uiteindelijk is dat voor de kinderen het beste voorbeeld om te krijgen.
Wellicht is het verstandig om deze blog aan hem te laten lezen. Als je het moeilijk vind om dit te vertellen kan laten lezen laagdrempeliger zijn! Hoe kan je van je man verwachten dat hij je begrijpt als je jezelf niet uitspreekt! Openheid geeft vertrouwen! Vecht voor elkaar, geef elkaar complimenten en leer elkaar weer waarderen. Een huwelijk is meer dan alleen zonneschijn, het is ook vechten voor elkaar en elkaar vasthouden juist als het moeilijk is!
Herkenbaar, leek op mijn huwelijk, ik was moeder de vrouw en meer niet. Samen uit eten? vond hij te duur, ook inderdaad een weekendje weg, alleen met de kinderen. Hij zei niks over wat hem bezig hield, hoe het op zijn werk was en hoe hij zich voelde. Ik ben wel gescheiden en geen moment spijt van gehad. Jouw geluk gaat voor, jouw leven is ook belangrijk. Een scheiding is niet niks voor de kinderen maar niet het einde. Ik heb het geluk nog een partner te mogen ontmoeten en 2 kinderen van hem te mogen hebben. Mijn oudste 3 kinderen zitten goed in hun vel en weten nu niet beter.
Lieve mama, als jij hieronder lijdt moet je actie gaan ondernemen, wat dan ook. Heel veel sterkte en suc6 met de beslissing die je gaat maken, een dikke knuffel voor jou, het is echt niet makkelijk! <3
Nou hier iemand van gescheiden ouders waarbij ik blij was dat ze gingen scheiden. Altijd spanning en gedoe thuis. Zo een fijnere sfeer na dr scheiding.
Jammer dat het ze samen niet is gelukt maar zo enorm dankbaar dat ze ons als kinderen verdere ellende hebben bespaard.
Oei, zelf ben ik een kind van gescheiden ouders en de manier waarop je spreekt hoe dit voor kinderen is komt bij mij wel kort door de bocht over! Niet het einde? Je blijft er je leven lang mee te maken hebben als kind van gescheiden ouders. Wellicht dat dit voor ouders niet het einde is voor kinderen kan dit wel degelijk heel anders aanvoelen! Na 20 jaar is het hier nog voelbaar en zelfs mijn kinderen hebben de gevolgen ervan.. Denk niet te lichtvaardig over hoe dit voor kinderen is! Ik hoop dat je kinderen dit niet zo zullen ervaren maar hou er rekening mee dat dit dus zeker wel kan!
Ik bedoelde het niet zo lichtzinnig, ik zeg alleen dat haar geluk voor gaat en dat het is toch niet het einde voor de kinderen? Dat ze er mee gaan zitten is een feit, dat je er goed mee om moet gaan ook. Mijn zoon heeft er nog steeds elke wissel last van. De mediator zei ook niet voor niets, jullie zijn gescheiden maar de kinderen niet. Mijn excuses als ik voor jou hier te licht over komt maar ik heb dagelijks contact met mijn exman, over de kinderen en ik zeg gewoon dat de kinderen nu hun weg hebben gevonden en gelukkig ogen, mijn dochters zullen alles zeggen tegen mij maar mijn zoon is een binnenvetter. Is alles 100% perfect? Nee, maar scheiden heeft mij wel 10x gelukkiger gemaakt. Geloof me, ik heb van alles al geprobeerd met mijn ex daarvoor en de stap om te scheiden was onwijs moeilijk en vind het heel dapper van mijzelf dat ik dat gedaan heb, ook VOOR mijn kinderen want ik was doodongelukkig. Ik vind het heel vervelend voor jou dat jij hier tot op de dag last van hebt maar weet dat elke situatie anders is en ik hoop dat jij mijn situatie ook begrijpt.
Dat ben ik met je eens. Soms kunnen mensen zich afsluiten voor de innerlijke gevolgen waar ze anderen mee opzadelen...Gewoon omdat ze anders klem zitten... Maar de gevolgen zijn er wel degelijk.
Compleet met je eens!
Mijn ouders gingen scheiden toen ik als jongste 18 was.. bijna 19.
Ik ben nu 45 en ik heb er nog steeds verdriet van. Mijn ouderlijk huis was kapot.
Het is of naar vader of naar moeder... en als ik bij de een ben denk ik.. was de ander er ook maar... die mist nu deze leuke dingen.
Het voelt nooit meer een geheel.
Ook al is mijn vader al 25 jaar getrouwd met zijn 2de vrouw.
Een scheiding is echt vreselijk.
Toen ik voelde dat mijn 1e partner niet meer de ware was voor mij en nadat we alles geprobeerd hadden om er weer boven op te komen wist ik zeker dat ik niet langer moest wachten met scheiden vanwege de leeftijd van mijn zoon. Ik was ongelukkig, het voelde als broer en zus. Gevoelens waren weg, kwamen niet terug. Elke dag ruzie, spanning, respect was er niet meer naar elkaar toe. Mijn zoon was toen 3 (inmiddels 13) en hij weet niet beter. Scheiden is idd soms de makkelijkere weg en kinderen kunnen er wel degelijk last van hebben maar dat verschilt per leeftijd. Ouder dan 6 jaar dacht ik dat ik ooit gelezen had wordt het moeilijker voor het kind.
Weet hij dat je niet gelukkig bent? Praat met elkaar, benoem hoe jij je voelt. Dat je zelfs aan scheiden denkt. Hopelijk snapt hij dan dat het serieus is en wil hij wel iets ondernemen.
Ga samen een dagje naar de sauna oid en praat Kijk elkaar in de ogen, raak elkaar aan.
Ik zou in deze situatie nog lang niet opgeven, maar er is wel werk aan de winkel. En van een scheiding word je ook lang niet altijd gelukkiger.
Helaas ben ik zelf in al die jaren ook veranderd.
Van een open boek / flapuit naar een binnenvetter en gesloten persoon.
Kan met hem moeilijk praten. Zijn familie kan dit ook niet.
Dan zou ik dit aan hem vertellen en eerst hulp voor jezelf zoeken. Bij ons is ook een hoop veranderd en ik loop er ook tegen aan dat mijn partner veel minder praat. Maar wij blijven wel met elkaar in gesprek en blijven er aan werken.
Sterkte!
Ik denk dat je je moet afvragen. Verdienen de kinderen geen moeder die gelukkig is.
En verdien jij niet om gelukkig te zijn.
Als hij niet wil investeren in jullie relatie.
Houd het op ..
Dit denk ik dus ook zo vaak.
Ik zou zelf zeker met hem doorgaan. Maar wel bewust gaan investeren in de relatie. En daar hoort praten bij. En tijd met zijn tweeën. Ga eerst eens samen een dagje weg. Gewoon om elkaar weer even zonder kinderen te ontdekken. En jij kunt gerust zelf met therapie beginnen zonder hem. Dat kan je alleen maar goed doen. Sowieso denk ik dat hij niet degene is die jou gelukkig kan maken: niemand kan een ander ten diepste gelukkig maken, als de ander niet gelukkig is met zichzelf... Weet dat een andere man jou ook niet gelukkig gaat maken. Het zal een herhaling worden van deze relatie, als je niet eerst met jezelf asn de slag gaat... En sls je dan toch verandert, kun je best kijken hoe dat invloed op je relatie gaat hebben...
Ergens diep in mijn geheugen denk ik dat jij eerder schreef dat je man erg graag controle heeft, toch? En dat alles moet gaan zoals hij wil? Of haal ik verhalen door elkaar?
Die tijd met z’n tweeën is er weinig.
Ik zeg ook heel eerlijk: als die er wel is dan is er ook weinig anders.
Eerlijk gezegd is hij blij als de kinderen er weer zijn.
Zij zijn alles voor hem. Wat zo hoort en heel mooi is.
Ik kom ergens daarna.
Hoe was het in de beginjaren? Toen jullie samen een stel waren zonder kinderen? Daar kun je weer naar op zoek gaan 
Begin met zelf beslissingen nemen en niet telkens precies te doen wat hij wil... Wie weet leidt dat wel tot betere verhoudingen. Als hij alleen maar boos wordt, is dat een goede reden om samen te leren praten in therapie. Maar begin bij jezelf: ga aan je zelfbeeld werken met een therapeut of psycholoog. Daar valt echt winst te behalen voor de rest van je leven!
Ook daar heb ik aan gewerkt.
Ik geef hem tegengas meer dan genoeg.
Het kan nog altijd beter uiteraard.
Ik zou er zeker niet zomaar vandoor gaan. Je bent immers niet voor niets een relatie aangegaan en je hebt kids samen waar je verantwoordelijk voor bent met z’n tweeën.
Ik ben net als je man. Alles voor de kids. Mijn man en ik hebben gisteren een halfuur gefietst zonder kinderen. Dit is in geen jaren gebeurd maar hij opperde het en ik dacht ja waarom ook niet. Wat is nu een halfuurtje. En t was echt heerlijk. Maar ook wij gaan niet uit eten en niet weg zonder kinderen. Zie het ook niet als belemmering of tekortkoming of zoiets dat we dat niet doen.
In onze relatie hebben we passie volle tijden en wat meer rustige kabbelende tijden. Ik zei toevallig gisteren nog tegen mijn man dat ik juist die vurigheid en liefde een beetje mis op het moment. Hij vind juist die onvoorwaardelijke liefde en trouw zo fijn en dat je toch wel weet dat het goed zit samen. Begrijp ik dan ook wel weer.
Overigens hebben veel relaties een dip na 10 jaar dus dat is ook niet helemaal gek.
Therapie zou ik bij mijn man ook niet mee aan hoeven komen. Maar ik kan wel alles met hem bespreken en hij deelt zelf ook alles dus dat is wel ontzettend fijn. Het lijkt me in jouw geval moeilijk dat hij geen prater is.
Heb je dit alles met hem besproken? Dat je niet gelukkig bent en eenzaam voelt ook misschien wel.
Mss als je zegt dat je wil scheiden dat hij dan wel therapie wil proberen. Als hij merkt dat het menens is.
Als mijn man dat ineens tegen mij zou zeggen, zou dat wel een deuk in mijn vertrouwen geven... Ik vind dat wel manipulatief...
Hangt ervan af hoe je het aanpakt. Niet in de trant van: als je geen therapie doet, wil ik scheiden.. maar eerder: ik voel mij zo in de relatie en ik denk serieus aan scheiden. Zie jij nog een oplossing?
Het kan inderdaad wel de ogen van de ander openen en daardoor de cirkel doorbreken: het is menens en ik kan zo niet verder. Er moet íets veranderen en daar moeten we het over gaan hebben. Het kan tegelijkertijd wél het vertrouwen bij je partner verkleinen, want wanneer barst weer de figuurlijke bom? Het kan tijdelijk onzekerheid geven, maar soms is dat nodig om uiteindelijk samen te groeien
Daarbij moet je voor jezelf ook eerst weten dat je achter de keuze kan staan om te scheiden, want dit uitspreken zonder er zelf uit te zijn is heel gevaarlijk. Want wat als het een deuk extra oplevert en hij er helemaal niks meer voor wilt doen en je eigenlijk dus moet scheiden, want ja dat heb je immers uitgesproken. . . . .
Ik vind 'm gevaarlijk klinken.
Ga eerst kijken wat je zelf nog kan doen. Welk geluk kan je vinden voor jezelf om toch gelukkig te zijn in deze relatie. . . .
Daarnaast is mijn man ook geen grote prater, gaat pas in fases als er knallende ruzie is geweest. Waar ik soms denk dat hij weinig doet op bepaalde fronten is dat in zijn ogen dus totaal niet zo en andersom eigenlijk t zelfde. Als je in een ander denk patroon zit, kan het ook lijken of de ander niks doet maar dat is niet altijd zo.
Ook eens met jou.
En elke situatie is ook weer zo anders.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (35) Verversen