Vandaag kreeg ik het resultaat van de niptest binnen. Het resultaat is een jongentje, ik voel me echt schuldig omdat ik me teleurgesteld voel… En ik weet dat we gezegend zijn dat we vlot zwanger zijn geraakt… maar toch. Had mn zinnen al op een meisje gezet omdat onze gynaecoloog al 2x gesuggereerd had dat ze wel een meisje vermoede, natuurlijk had ik daar al rekening mee gehouden.
Blijft dit gevoel lang? Want Ik voel me hierover echt schuldig..
Ik zag mezelf als jongens moeder en toen was de eerste een meisje . Uiteindelijk bleek een meisje ook leuk te zijn ;-) dus bij de tweede zwangerschap wou ik nog een meisje . En dit werd natuurlijk een jongen . Dus herken je teleurstelling volledig maar beiden is leuk!
Bij de 2e had ik wel een schakelmomentje. Het maakte mij niet uit, jongen of meisje. Bij 19 weken had ik een controle bij de gynaecoloog ( medisch), die dacht voor 95% dat het een meisje was. Niet 100% , dat zouden bij de 20 weken misschien te horen krijgen. Affijn, ik ging dus toch van een meisje uit. Bij de 20 weken echo werd ons gevraagd of we het geslacht ook wilden weten. Wij zeiden dat we al voor 95% wisten dat we een dochter zouden krijgen volgens de gynaecoloog. Echoscopiste moest toen lachen en zei "het wordt toch echt een zoon hoor". Het was geen teleurstelling, maar moest ineens het idee en gevoel laten varen dat we geen dochter kregen en terug moesten schakelen naar een jongen. Gelukkig hadden we geen voorkeur en hoe cliché dachten we steeds' ...als het maar gezond is...' We konden er nadien ook wel om lachen. Ik had al iets gekocht voor een meisje, dat kon weer retour. We hebben er nog een foto van gemaakt " leuk verhaal voor later" idee en weer door.
Een vroegere buurvrouw was overtuigd dat haar 2e een dochter zou worden. Zwangerschap was heel anders etc. Bij de geboorte ( destijds weinig echo's) bleek de 2e een jongen, ze was helemaal van de leg. Dit heeft echt nog weken geduurd. Iedereen beleeft het anders en vergeet de invloed van hormonen niet... Voel je vooral niet schuldig
Je komt waarschijnlijk uit België want in Nederland is het niet toegestaan om het geslacht nav de nip-test mede te delen. Dit om ethische redenen.
Verder vind ik de uitspraken van de gynaecoloog echt bizar. Op basis waarvan vermoedde zij een meisje? Echt heel slecht vind ik dit. Ik zou een goed gesprek aangaan met de gynaecoloog. Misschien kan je het daarna wel loslaten.
Zelf wist ik beide keren het geslacht niet tot de geboorte. Ik heb mij de gehele zwangerschap dus niet bezig hoeven te houden met het geslacht. Scheelt zo te lezen een hoop gedoe.Hoe lang jij je teleurgesteld voelt, valt helaas niet te voorspellen maar mijn advies is om toch te proberen je zinnen te verzetten. Rationeel weet je ook wel dat het 50/50 is. Echter, hormonen doen ook veel.
Volgens mij is t geslacht pas echt goed te zien vanaf een week of 13 dus dat een gynaecoloog al zo vroeg een vermoeden uitspreekt vind ik ronduit onhandig. Maar op basis van ik denk of ik vermoed kun je sowieso nog nergens vanuit gaan. Ik zou dit zeker even bespreekbaar maken en verder lekker genieten van t wonder in je buik ongeacht t geslacht. Ik heb een jongen en dat vond ik super, nu zwanger van n meisje en ook dat vind ik super. Geniet ervan
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Voor het resultaat van de nipt waren we er beiden van overtuigd dat het een meisje zou zijn. Gewoon buikgevoel en we zagen niets 'extra's' op de echo ;) ik ben die periode gynaecologisch geopereerd en toen vroegen ze me of we al een naam hadden voor 'hem' en ik met mijn domme kop geantwoord dat we het geslacht nog niet wisten en enkele weken later met de familie gingen ontdekken. Ik had het moeten weten ;) in aanloop van de gender reveal verkondigde ik overal dat ik ontgoocheld zou zijn als het opnieuw een jongen zou zijn. Ik kon het me ook niet anders voorstellen. Maar eens het op de gender reveal uit kwam dat we opnieuw een jongetje verwachtten sloot ik dit kleine schatje meteen in mijn hart en dacht ik gelijk aan de praktische zaken: 'gemakkelijk dat ik geen nieuwe kleertjes en speelgoed moet kopen (en veel goedkoper)', '2 jongens spelen doorgaans beter samen ' maar ook 'oei onze jongensnamen zijn op :) '. Dus ik had verwacht zwaar ontgoocheld te zijn (had me dan ook schuldig gevoeld naar ons babyzoontje) maar gelukkig was niks minder waar en keek ik naar de praktische zaken. Wel nog steeds jammer dat ik me niet blauw kan betalen aan die schattige meisjeskleedjes maar ach ;)
Dat mag, teleurstelling hoort soms bij het leven, hoe je ermee omgaat, is een 2de. Positieve gedachten, en uitkijken naar wie dit jongetje gaat worden, een mini mensje in wording, stamhouder, een individu
Niemand kan zeggen of dat gevoel lang blijft, dat is aan jou. Positieve gedachten helpen om je gevoel te veranderen dus daar zou ik op focussen. Hier 3 jongens en 1 meid. Jongens vind ik zoveel makkelijker opvoeden ;-) en wat vond ik het leuk ook een meisje! Maar zodra ze kon praten liet ze weten dat ze niks leuks met der haar wilde en ze zit op karate want hockey was stom. Dus tja … je weet ook niet tot wat voor individu het kindje in je buik uitgroeit. Je mag het even jammer vinden tuurlijk. Dat toestaan helpt misschien ook in er overheen komen.
Heel normaal hoor. Maar als ik je kan opbeuren: jongens zijn zooo leuk. Ik heb een meisje en een jongen en mijn zoontje is zo’n knuffelaar. Zoon moeder band is echt iets heel speciaal. Uiteraard zie ik mijn dochter ook graag, maar zij is meer mijn gelijke. Dat gevoel is anders.
Dan woon jij niet in Nederland denk ik. Want in Nederland mogen ze het niet zeggen met de nipt. Maar geef jezelf een paar dagen om het te laten landen. Waarschijnlijk was je er zo vanuit gegaan dat het een meisje zou zijn, dat je je nu nog even geen voorstelling kan maken hoe het met een jongetje zal zijn straks. Fijne zwangerschap!
Yeah voor een x-periode moeten ze dat sowieso niet vermoeden. Maar goed ze heeft je getriggerd en ik vind dat je dit wel even bespreekbaar mag maken tijdens een gesprek de volgende maal.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (16) Verversen