Ik heb een tweeling (2 jongens) van 3,5 jaar welke gewoon erg druk zijn. Ikzelf vind het soms druk en hectisch maar heb de situatie geaccepteerd wat het is en kan er goed mee om gaan. Maar ik merk dat mijn omgeving er steeds meer last van begint te krijgen. Voorbeelden: - Ze gaan vanaf 3 jaar al naar school en daar moet continue 1 juf op de tweeling letten zodat ze geen onzin uithalen. Het is een klein schooltje waar groep 1, 2 en 3 samen in 1 klas zitten met 2 juffen (totaal maar 17 kinderen). Maar het is eigenlijk te gek voor woorden dat 1 juf speciaal voor hen moet zijn vind ik. En onlangs waren ze naar het park bij school in de buurt gegaan en blijkbaar was 1 van hen weggelopen en een heel eind verderop kwam een meneer hem tegen wie hem weer terug bij de juf bracht. De tweeling is vrijwel nergens bang voor en als je niet oplet lopen ze zonder moeite ver van je weg. - Mijn ouders zijn hun drukte en lawaai onderhand aardig zat wanneer ze op mijn kindjes letten. Waardoor er veel ruzies ontstaan omdat ze gewoon moe ervan zijn. - En nu zelfs mijn vriend waar ik 1,5 jaar mee samen ben heeft onlangs aangegeven dat hij de tweeling niet meer bij hem thuis wil hebben omdat het te veel lawaai en gedoe is. Ik snap anderen ook wel, maar het doet wel pijn natuurlijk omdat je wilt dat je kinderen gewoon eens rustig zijn en dat anderen ook de mooie dingen aan je kinderen zien. Maar nu lijkt de negativiteit te overheersen bij iedereen waardoor het voor mij voelt alsof ik faal ofzo. Terwijl ik erg hard mijn best doe om ze gewoon regels aan te leren enzo en ik ben strenger voor ze dan ik al zou willen. Voor mijn oudste zoon heb ik nog nooit zo streng voor hoeven zijn als voor hen. Maar het feit blijft wel dat ik de tweeling en hun broer alleen verzorg en ik soms gewoon handen te kort kom. En daarbij praat de tweeling nog steeds erg weinig. Er komen steeds meer woorden bij die ze wel herhalen maar ze gebruiken zelf maar enkele woorden actief. Gehoortest wacht ik al een half jaar op welke eind januari komt, ook al denk ik dat ze geen gehoor problemen hebben. En de logopedist heeft een lange wachtlijst waar ze nog steeds niet voor in aanmerking komen. Dus ik weet niet meer hoe ik het moet aanpakken met de tweeling om ze rustiger te krijgen. Iemand tips?
Is het een idee om ze misschien wat meer uitelkaar te halen? Eerst gaat A een dagje naar opa en oma, daarna B een keer. Dan raken ze eventjes de hou vast kwijt. Dan zou je kunnen proberen patronen te doorbreken, dat ze ook echt een individu worden en op zichzelf aangewezen zijn ipv kunnen leunen op de broer.
Nee vrij weinig. Vaak hebben ze het na 5-10 minuten tv kijken al bekeken en gaan dan weer lekker spelen. Ze lekker rustig op de bank hebben zitten is meer een uitzondering dan regelmaat haha.
Dit herken ik exact bij ons in de familie. Overigens meerdere (soorten) tweelingen maar alleen herkenbaar bij de eeneiige jongenstweelingen 1 tweeling is exact dezelfde leeftijd als die van jouw en die beginnen nu net pas met praten. Heel logisch want ze hebben elkaar en verstaan elkaar zonder woorden maar met gedrag. Dus de noodzaak van praten is er vele malen minder. Ze kunnen alles duidelijk maken door middel van aanwijzen of pakken. Tip hierin is wel om het niet te geven dan maar wachten tot ze het woord herhalen. Vaak geven ze een schreeuw o.i.d. maar daarmee hou je dat gedrag dus ook in stand. Verder zijn ze vooral gedurende de dag op boevenpad met zijn tweeën wat het heel intensief maakt. De andere tweeling is al ouder maar die zijn op een gegeven moment zelfs in twee verschillende klassen geplaatst omdat ze de hele boel op stelten zetten. En heel eerlijk... ik vind het zelf ook heel druk als ze er zijn waardoor ik jouw omgeving dan ook wel kan begrijpen. Maar vooral is het heel lastig voor jezelf want je probeert het nu eenmaal goed te doen en op één of andere manier lijkt het door je vingers te glippen. Er zijn best wel wat boeken geschreven over tweelingen. Ik weet dat mijn zusje daar heel veel aan heeft gehad. Sowieso de (h)erkenning.
Fijn om te horen dat er meer tweelingen zo zijn. Precies zoals je zegt, ze maken zich verstaanbaar door te wijzen etc. Ik was daar al mee begonnen dat ze het woord moeten zeggen voordat ze iets krijgen. Hopelijk komt het zelf praten snel ipv alleen te herhalen. Hebben hun hulp hierbij gehad of zijn ze uit zichzelf gewoon gaan praten? Ik heb onlangs ook een boek over tweelingen besteld dus hopelijk haal ik er nog ideeën uit of is het makkelijk te begrijpen/uit te leggen aan anderen dat dit “gebruikelijk” gedrag is bij tweelingen.
Ik zou zoeken naar iemand die kan meekijken thuis, een orthopedagoog of gezinscoach bijvoorbeeld. Daar heb je veel meer aan dan tips van ‘dit werkte bij ons’. Want vaak zit zoiets heel erg in de dynamiek tussen mensen, moeten er patronen doorbroken worden en ligt het nogal aan de karakters wat wel of niet werkt. Dat is niet iets dat je zelf even makkelijk uitvogelt als je er middenin zit. En een tweeling zal ook ongetwijfeld een andere dynamiek hebben dan kinderen van verschillende leeftijden. En omdat het toch wel echt een probleem is/begint te worden, zou ik niet zelf verschillende dingen gaan uitproberen maar een aanpak uitstippelen met iemand die er meer kijk op heeft.
Het zegt overigens niet dat je het nu allemaal verkeerd doet of dat je je best niet doet. Je hebt gewoon de juiste tactiek nog niet helemaal gevonden bij de tweeling. En daar is niks geks aan. Iedereen die een ouder wordt, doet maar wat hè. Niemand is er voor naar school gegaan (op die pedagoog na dan), niemand weet vooraf of tijdens precies wat er moet gebeuren. Soms pakt het goed uit, en soms is het wat harder zoeken naar de juiste weg. Daarom dus fijn om hulp in te roepen en samen die weg te vinden.
Jongens samen kunnen ook gewoon heel erg druk zijn natuurlijk. Ik heb een dochter en een zoon en hier thuis is het meestal rustig, maar zodra mijn zoontje bij andere jongens is, wordt hij luid en druk. We moeten het dan ook meermaals herhalen om rustiger te zijn. Mijn zus heeft 4 jongens en ik denk dat zij er al immuun voor geworden is. Ze hoort het niet meer en trekt zich ook niks aan van wat anderen vinden. Het betert ook wel met ouder worden. Soms worden kinderen ook drukker als ze oververmoeid zijn dus zeker op tijd rustmomentjes inlassen. Hier in België worden tweelingen bijna altijd in verschillende klassen gedaan op school. Omdat ze veel op elkaar zijn gericht en geen contact maken met anderen of omdat ze elkaar idd versterken in slecht gedrag. Mss is dat bij jou ook een optie op school?
Dat denk ik ook wel dat omdat ik alleen maar jongens heb dat dit de energiegehalte alleen maar vermeerderd. Dat is hier helaas op deze school niet mogelijk. Het is maar 1 lokaal met de 3 groepen samen, het is maar een klein dorpsschooltje waar dus in totaal maar 17 leerlingen op zitten. Voor hun in groep 1 zitten er 7 kindjes maar in groep 2 dus 5 en in groep 3 dus ook maar 5 kinderen. Ze hebben ze wel uit elkaar gezet met de tafels zodat ze iets minder contact maken samen. Maar natuurlijk zoekt het elkaar op. Het blijven tweelingen.
Ik heb geaccepteerd dat ze druk zijn en veel “geluid/lawaai” maken en dat mijn leven niet kalm is met 3 drukke jongens om mij heen. Even iedereen aangekleed krijgen, schoenen en jas aan, etc. ben ik dus wel even mee bezig iedere dag. Dan pakt 1 de schoen van de ander en huilt nummer 1 natuurlijk omdat hij zijn schoen wilt. En nummer 3 loopt dan met de deur te flauwekullen etc. Aan zulke dingen moet je denken. Het is niet ontspannen en relaxed en gemoedelijk soms. En natuurlijk voed ik ze op en corrigeer ik slecht gedrag en staan ze geregeld in de hoek als ze niet willen luisteren na zoveel waarschuwingen. Al vanaf baby aan probeer ik ze streng op te voeden omdat ik weet dat het anders helemaal een ramp word. En omdat ik vrij consequent ben luisteren ze redelijk naar mij. Maar naar anderen minder.
Volgens mij heb ik hierboven al aangegeven dat ik al een half jaar wacht op een nieuwe gehoortest en dat deze eind januari pas komt. Maar hun gehoortest toen ze baby waren was gewoon goed. Dus de dokter raad logopedie aan voor het niet praten, maar daar is die ellendig lange wachtlijst wat tegenwerkt. Daarnaast is het ook een combinatie van meerdere dingen waarom ze nog niet praten. 1 het is een tweeling dus die zijn vaak wat later erin (ook al is dit wel heel erg laat maar ik ken meer gevallen waarbij het later kwam). 2 omdat ze zijn met 30 weken geboren. 3 omdat ze geboren zijn met TTTS. 4 omdat we in Frankrijk wonen dus nu 2 talen tegelijk leren. Dus 4 redenen waardoor het kan waardoor ze nog niet zijn begonnen met echt praten.
Wat ingewikkeld voor hen en voor jou! Onze dochter had had na haar geboorte ook een goede gehoortest... Ze ging erg laat praten, maakte wel klanken en leek mij goed te begrijpen...ze bleek met 6 jaar slechthorend... Wat is er een wereld voor haar opengegaan sinds ze hoorapparaten heeft! Ik hoop dat je zoons gauw aan de beurt zijn !
Bijzonder dan dat als zo’n eerste gehoortest uiteindelijk niet alles zegt. Fijn dat het bij haar nu gaat. Ikzelf denk niet dat ze doof zijn of iets. 1 neuriet continue veel liedje na en als ik wat fluister zonder dat ze mij kunnen zien, reageren ze ook gewoon op. Maar hopelijk komt er wat duidelijkheid uit die test eind januari.
Dat deed mijn dochter ook...ze reageerde op zachte geluidjes... Maar na onderzoek blijkt ze de hoge tonen (s, t, v, f) niet goed te horen...en dan wordt het wel heel lastig om goede woorden te vormen... Het is natuurlijk zeker niet gezegd dat dat bij jouw jongens ook zo is, maar ik was zelf dus erg verbaasd dat dit aan de hand bleek: niemand had hier ooit aan gedacht...
Ik zou kijken of het mogelijk is om iets van ouderbegeleiding te krijgen. Zorg dan wel dat je goede ondersteuning krijgt want er zitten er bij … (is mijn ervaring met ouderbegeleiding voor zoon met ASS). Op school zou ik ook om extra ondersteuning vragen (iemand die de leerkracht ondersteund niet jouw kids) en dan zorgen dat wat ze thuis aangeleerd krijgen dus doorgetrokken wordt voor school zodat jouw kids met vergelijkbaar handelen te maken krijgen. Het klinkt alsof je al veel doet en kan me goed voorstellen dat je soms met je handen in het haar zit. Wat betreft nieuwe relatie: hij zal het moeten doen met wie jouw kids zijn. Als hij dat niet aandurft zou ik het als mama met hem niet aandurven voor de langere termijn. Zegt een mama die ook ooit gescheiden is en nu een samengesteld gezin heeft met alleen maar kids met labels. Het enige wat hier de redding is voor onze relatie is er veel over praten en aanpassingen doen op zo’n wijze dat het voor iedereen werkt. Dat kost enorm veel energie die je erin moet stoppen. Dat hebben wij volle bak 3 jaar gedaan en pas toen rendeerde dat echt als in dat iedereen zijn plekje heeft gevonden en zich happy voelt in het gezin. Ik snap dat hij het te druk kan vinden maar als hij jou na 1.5 jaar relatie niet wil helpen in meedenken hoe het wel zou kunnen werken anders dan ‘ik wil ze gewoon hier niet hebben’ dan zou ik toch achter mijn oren krabben.
Bij wie vraag je die extra ondersteuning aan voor een leerkracht dan? Wat betreft mijn relatie. Ik dacht dat we altijd een geweldige relatie hadden, hij heeft zelf ook 2 kinderen (3 en 6 jaar) dus als we met iedereen samen zijn is het een drukke bedoeling. Maar we deden het altijd erg goed en hebben daar nog nooit ruzie of irritatie over gehad of iets dergelijks. Ondanks dat het hard werken is met 3 kinderen soms. Alleen zijn zijn 2 kinderen rustiger. Die kunnen uren voor de tv zitten zonder dat ze maar enig geluid maken. Mijn kinderen zitten hooguit 5 min stil en gaan dan weer druk met het speelgoed spelen. De tweeling wil nog aan veel dingen zitten waar ze niet aan mogen komen, zijn kinderen kan je “bij wijze van spreken” gewoon uren alleen in de woonkamer laten zonder dat ze iets stouts doen. Dus dan is het natuurlijk wel heel anders voor hem als wij dan bij hem langskomen, dat er dan een andere dynamiek is. Laatst gaf hij aan dat hij het uit wilde maken. Eerst allemaal onzin redenen en uit elkaar gaf hij het aan dat hij de drukte niet meer zo zag zitten. Dat we alleen maar met de kinderen bezig zijn en weinig quality time samen overblijft. Ik denk dan een beetje, we hebben beiden voor kinderen gekozen, zijn nu een samengesteld gezin, dat betekend gewoon een ander soort leven dan wat je had voordat je kinderen hebt. Dus we gaan nu kijken of het blijft werken dat we elkaar minder gaan zien (dus niet soms een weekend samen met alle kinderen samen, maar dat hij alleen bij mij langs komt) want hij is wel altijd super leuk en lief voor mijn kinderen ook. Speelt veel met ze. Daarom dat ik dit niet aan had zien komen. Maar soms twijfel ik wel of ik zo’n leven wil. Het blijft lastig allemaal.
De leerkracht vraag ligt op school. Intern begeleider is daar aanspreekpunt voor. Dat doe je meestal via de juf. Als zij helemaal geen probleem zien zullen ze daar niet snel iets mee willen want kost hen geld. Wat betreft samengesteld gezin. Dat is echt retehard werken. Waarbij het kerngezin echt anders is en ook moet kunnen blijven bestaan. Als jullie gek zijn op elkaar kan relatietherapie wellicht nog een optie zijn. Iemand met ervaring met samengestelde gezinnen. Want het vraagt wel een bepaalde aanpak. Heb er zelf veel over gelezen en we hebben er dus heel veel over gepraat. Minder tijd doorbrengen is niet de oplossing, dat is een vlucht. Dan heb je gewoon iets minder irritatie zeg maar. De kunst is om die irritatie eraf te gaan halen. Dat zal iets van iedereen vragen. Succes!
Ik zou ook opvoedondersteuning aanvragen. Dat kan via de huisarts. Wij hebben zelf hulp gehad voor het slapen van onze dochter. In dat team zat ook een logopedist, die hadden wij niet nodig, maar wellicht is de weg korter via die manier. Mogelijk maken ze gemiddeld meer lawaai omdat ze zich nog onvoldoende via taal duidelijk kunnen maken? Lastig die wachtlijsten :/ Kunnen ze zich non-verbaal uiten (gebaren, wijzen)? Worden ze verbaal begrepen door hun omgeving?
Dat vermoed ik ook wel dat het iets rustiger gaat worden als ze gaan beginnen met praten. Maar nu sta ik dus met mijn rug tegen de muur omdat ze bij logopedie nog niet terecht kunnen. Ik doe zelf natuurlijk mijn best om het te stimuleren, daardoor herhalen ze steeds meer woorden. Maar ze hebben er gewoon nog weinig zin aan ofzo om te gaan praten. Voor de rest wijzen ze dingen gewoon aan of pakken dingen of je hand om je dingen te vertellen. Dus dat gaat redelijk goed voor de omgeving ook. Ook al begrijp ik ze natuurlijk sneller dan iemand anders.
Om wat voor reden zitten ze met 3 jaar al op school? Zo te lezen is het een reguliere school. Is dat dan de juiste plek als ze nauwelijks praten? Kunnen ze hier de begeleiding bieden die je kinderen nodig hebben? Ik denk dat er veel meer achter zit dan alleen rustiger worden.
We wonen in Frankrijk en in Frankrijk gaan kinderen al met 3 jaar naar school toe. Behalve het praten ontwikkelen ze zich als gewone 3 jarigen. Dus verder zie ik niet direct een reden voor speciaal onderwijs.
Super lief van je! Dankjewel voor deze mooie woorden. Dat vind ik dus zo lastig. Ik werk keihard voor de kinderen, cijfer mezelf best erg weg. En nog is niemand in de omgeving tevreden ofzo. Daardoor voelt het als falen terwijl mensen altijd bewondering hebben hoeveel geduld ik heb voor ze en de dag “volhoud” zeg maar ondanks alle drukte.
Ik herken het hoor Mijn oudste was heel laat met praten en dat gillen en harde geluiden maken herken ik uit duizenden. Ze kunnen zich ook alleen op die manier communiceren. Het komt vast goed allemaal meis💪
Toendertijd veel woedeaanvallen, boosheid, schreeuwen. Luisteren ging slecht (waarschijnlijk begreep hij maar een fractie van wat ik vertelde) Het gaat nog niet altijd even goed met hem helaas maar dat heeft weer te maken met zijn ASS en niet het praten zelf
Trouwens hij kreeg heel veel hulp vanaf zijn 2.5 jaar. Hij heeft vanaf toen logopedie gehad, vve, later op school taalklas na schooltijd, extra ondersteuning op school van auris. Heeft het allemaal geholpen? Als ik eerlijk kijk naar hem nee. Veel heeft meer kwaad gedaan dan goed. Heeft veel frustratie geleverd. Als ik het had geweten had ik niet zoveel aangetrokken van iedereen die het beter wist en het alleen gelaten bij logopedie. Had hem veel frustratie gescheeld
Vlak voor hij 4 werd begon hij woordjes met twee lettergrepen te zeggen. Alles daarvoor enkele losse woordjes (eten, nee, taart) Na zijn 4e ging het heel snel en heeft hij veel geleerd in korte tijd. Bij hem kwam net voor zijn 4e de diagnose TOS eruit en op zijn 6.5 ASS. Hij is nu bijna 8 en kan zich prima uitdrukken. Hij kan prima praten😃
Super fijn dat het uiteindelijk toch goed is gekomen met hem! Maar jammer dat de weg ernaartoe zo vervelend was. Wat was de frustratie voor hem als ik vragen mag?
Ik zou professionele hulp zoeken. Als er een juf voor twee kinderen nodig is, gaat het waarschijnlijk veel verder dan gewoon druk en kan er best een onderliggende oorzaak zijn en heb je daar hulp bij nodig. Ik zou het aan school voorleggen, hier was hulp gratis omdat school het aanvroeg.
Ik zou vragen of je via CJG iets van opvoedondersteuning kan krijgen. Niet omdat je het niet goed doet, maar omdat dit zwaar is en er altijd wel iets te optimaliseren valt, of dat er misschien nuttige tips zijn waar je wat mee kan.
Maar wat wordt verstaan onder 'lawaai' en wat doe jij dan precies om dat in te dammen? Hoe streng en consequent ben je? Luisteren ze wel als je wat tegen ze zegt?
Onder lawaai word het geluid verstaan welke ze maken omdat ze nog niet praten en het geluid wat er bij spelen komt. Dus er word meer zeg maar geschreeuwd en kreten gemaakt en gejammerd zeg maar als iets niet lukt bijvoorbeeld. Als ze bv met hun auto’s spelen dan maken ze het geluid van de auto erbij. Dus er is continue geluid. Als het te veel geluid is of ik het zat ben dat ze steeds door het huis heen rennen, dan zeg ik natuurlijk dat ze iets stiller/rustiger moeten zijn. En vaak lukt dit ook wel maar als ze door gaan en niet willen luisteren, gaan ze in de hoek. De 1 steekt de ander natuurlijk heel erg aan met hun drukke gedrag waardoor het soms lastig is om de 1 te laten luisteren als de ander hem opjut. Maar in de hoek zetten blijft een ramp. Dan gaan ze hard schreeuwen en huilen en vragen om een kus. Want ik heb ze aangeleerd als ze een kus moeten geven om “sorry” te zeggen zeg maar. En na die kus zijn ze weer kalm vaak (zolang 1 van de andere 2 hem niet weer aanspoort om druk te doen) Maar lang in de hoek blijven ze niet staan, dan ben ik ze continue terug aan het zetten terwijl ik dan de tijd ook nodig heb om iemand anders bv aandacht te geven. Als ze te druk tijdens het eten zijn, continue met hun eten speelt en lawaai maakt, dan gaan ze uiteindelijk naar hun kamer na een paar waarschuwingen. Zo kan de rest wel rustig eten. Dit word door hun goed geaccepteerd en vaak blijven ze dan rustig in hun bedje met een boekje wachten tot ik ze haal. Van alle mensen om hun heen luisteren ze het beste naar mij. Ze weten erg goed als ik tot 3 tel en ik bij 3 ben, dat het te laat is voor ze. Dus vaak als ik bij 2 ben stopt het even. Soms hoef ik niet eens de woorden ervoor te gebruiken maar alleen met mijn vingers de cijfers te doen. Ik ben erg voorspelbaar met de dagindeling, deze is vaak hetzelfde zodat de jongens weten waar ze aan toe zijn. Dit werkt het beste voor hen.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (33) Verversen