Hallo allemaal, Een paar dagen geleden was ik eigenlijk al van plan om hier een bericht achter te laten om andere meiden hoop te geven. Nu, een paar dagen later, is onze situatie totaal veranderd en schrijf ik hier omdat we radeloos zijn. Ik ben 37 en heb altijd een kinderwens gehad, net als mijn partner, maar ik heb altijd zo’n laag zelfbeeld gehad dat ik dacht dat ik o.a. geen goede moeder zou zijn. Ik heb altijd over alles getwijfeld aan mijzelf (terwijl anderen mij juist zien als iemand die alles goed voor elkaar heeft). Klinkt als een luxe probleem, maar geloof mij, ik heb er 9 maanden fulltime voor in therapie gezeten dus ik heb er hard voor moeten knokken om te staan waar ik nu sta. En nu ben ik trots en ik ben er klaar voor en ben ik ervan overtuigd dat mensen gelijk hadden en dat mijn kindje een goede moeder aan mij zal hebben. Vooral icm mijn zelfverzekerde man die mij hierin mee kan trekken. Gelukkig raakte ik vrij snel zwanger. Ik zit hier niet om een ziekenhuis/arts zwart te maken, dus ik maak even onderscheid tussen het ziekenhuis waar we als eerste terecht kwamen (“streekziekenhuis”) en het gespecialiseerde ziekenhuis. Met 10 weken kreeg ik een echo in het streekziekenhuis. Daar werd een te dikke nekplooi van 3,5 mm geconstateerd. Wij in grote zorgen en ellende naar huis (zonder extra info) maar ‘s avonds laat werden we door de gespecialiseerde arts/gyn gebeld met het nieuws dat de nekplooi eigenlijk nog niet gemeten mag worden met 10 weken. Lichtelijke opluchting, maar de 8 dagen wachten voordat de nieuwe meting kon plaatsvinden waren zenuwslopend. Met 11+2 mochten we direct bij deze arts terecht (arts met enorm veel ervaring en specialisaties). Na 2 minuten zei hij: helaas de nekplooi is nog steeds te dik (4,5 mm) en hij zei dat dit zorgelijk was en zei ook niets waardoor we hoop kregen (je weegt natuurlijk alle woorden af maar er kwam niets hoopgevends uit). Hij eindigde zelfs het gesprek dat het kon gebeuren dat het kind vanzelf “los zou kunnen laten” (of iets in die trant) en dat we dan contact met zijn ziekenhuis moesten opnemen. We gingen in tranen naar huis, dit voelde als the end. Vijf dagen later hadden we eindelijk de afspraak in het gespecialiseerde ziekenhuis. Daar hebben ze het kindje een uur lang dmv een echo bekeken. Ze werken daar met de proef dat ze ook dingen meten die ze normaal pas met 20 weken meten. Deze echo was een groot feest: ze hebben het kindje van top tot teen bekeken en ALLES gemeten en alles was goed. De letterlijke woorden waren dat het kindje er perfect uitzag. Het hartje is bekeken en de functies gemeten en alles was perfect. Neusbotje zat eraan, en echt bij alle metingen zeiden de artsen tegen elkaar “oh en dat is ook mooi” en “dat doet het ook goed”, “prachtig” enz enz. Ze feliciteerden ons met de mooie echo en zeiden dat we trots konden zijn. Ze vond het rot voor ons dat we door die ene verkeerde meting in het streekziekenhuis nu toch een vlokkentest moesten ondergaan en niet meer in aanmerking kwamen voor de NIPT (terwijl ik dacht, laat de vlokken maar komen dan zijn we sneller uit deze onzekerheid). Een paar dagen later hadden we vlokkentest, weer bij dezelfde arts, en die ging perfect en ze zeiden weer dat we een mooi kindje hadden. Ik vroeg stiekem nog even naar de nekplooi te kijken (was uiteraard niet het doel) maar deze was ongeveer 3 mm. Wat een feest en wat waren we trots!! De vlokkentest leek een formaliteit en door hun enthousiasme maakte me ik niet heel veel zorgen meer. De arts zei ook letterlijk dat we het nieuws nu wel aan iedereen konden vertellen. Dit had ik jullie willen melden, en jullie hoop willen geven na de deprimerende woorden van de arts in het streekziekenhuis. Maar toen kwam de uitslag van de vlokkentest: ons kind heeft het syndroom van Down. Mijn vriend en ik zijn het er altijd over eens geweest dat we de zwangerschap dan zouden afbreken. Ik ben niet sterk genoeg om een kindje met down te beschermen tegen deze harde wereld. Natuurlijk kan een gezond kind ook vanalles krijgen en dat kan ook een hoop zorgen met zich meebrengen (zoals ieder kind, ik ben er eentje van) maar bij een kindje met Down weet je van tevoren dat je je hele leven lang zorgen gaat maken. Ik ken ook persoonlijk iemand met een dochter met down (lichte vorm) en ik heb het idee dat ik er een goed oordeel over kan vellen. Ook zij geeft aan hoeveel ze ook van haar dochter houdt, ze niet zeker weet of ze dezelfde keuze gemaakt zou hebben, omdat haar dochter het gewoon zwaar heeft in deze maatschappij. Ik schrijf hier dus niet om overgehaald te worden om het kindje wel te houden. Maar ik schrijf hier wel omdat ik zo verdrietig ben. Ik ben zo trots op mijn zwangerschap en mijn nieuwe lichaam en het prachtige kindje dat we op de echo zagen... En ik begrijp het gewoon niet, hoe heeft dit kunnen gebeuren?? Wij zijn niet naïef en goedgelovig, ik ben juist eerder pessimistisch, hoe heeft het kunnen gebeuren dat ze ons zo blij maakten en nu deze testuitslag krijgen? Morgen moeten we naar het zh om vervolgafspraken te maken. We gaan eerst eens vragen of deze uitslag echt wel klopt en bindend is en kritische vragen stellen over de gang van zaken. Mocht iemand nog tips hebben...
Is idd een heel moeilijke keuze di3 je moet maken, hier hebben we ook altijd gezegd als kindje dat zou hebben we de zwangerschap zouden afbreken. Om willen wat voor leven zal het kind hebben en wij zelf ook,maar ik kan best begrjjpen dat je twijfelt ik zou net het zelfde zijn.maar aangezien ik al kinderen heb zou dit voor hun ook meer gaan door wegen.plus ik hrb een zoon met ass, hdd, diselectie,dyscalculie enz hij heeft al deel beperking of ja beperking mag men niet zeggen speciale handleiding . Maar welke keuzen je ook maakt is altijd de beste voor jullue want jullie kiezen deze uit liefde.ik wens je innorm veel sterkte toe xxx
Wat een lieve reacties zie ik. Ook van degene die je de andere kant willen laten zien! Dat doen ze naar mijn mening niet om jou een schuld gevoel aan te praten. Ieder heeft zijn eigen mening en ervaringen. Niemand wil dat je achteraf spijt krijgt van je keuze, wat die keuze ook is, dat is wat ik in alle berichten terug lees.
Het is hoe dan ook een moeilijke keuze. En er blijft altijd de "wat als..", maar niemand die daar het antwoord op heeft. Je weet niet hoe gelukkig of hoe beperkt zo een kind zou worden. Hopelijk kun je voor de volle 100% achter je eigen keuze staan. Want dat is "voor jou" de enige juiste beslissing! ;) Veel sterkte morgen!
Laat je niet gek maken hè! Elk besluit die jij neemt neem jij wel overwogen en uit liefde! Je hoeft je absoluut niet verantwoorden! Er zullen mensen zijn die niet zullen begrijpen dat je het uit liefde hebt gedaan. Jij weet wat het beste is voor jullie allemaal. Je kan het altijd van 2 kanten bekijken bij elk deel van dit onderwerp daarom is en blijft dit zoo onwijs lastig. De keuze die je maakt moet je volledig achter staan.heel veel sterkte!❤.
Lieve Floor, wat een emoties... Weet dat iedereen die zegt achter je beslissing te staan er dus ook achter staat als je besluit voor jullie meisje te kiezen! Zij koos niet voor haar leven of voor Down. Jullie wel voor haar leven, maar de Down maakt haar leven in jullie ogen dan waardeloos. Ik lees zoveel liefde uit de berichten voor jullie meisje. Je kan dit! Samen met professionele hulp, je partner, familie en alle anderen om jullie heen. Ik geloof echt dat zij met een reden aan jullie gegeven is, net zoals mijn overleden meisje. Elk kindje kan uiteindelijk ziek of gehandicapt raken. Niemand geeft je een garantie op nog een zwangerschap of een gezond kindje de volgende keer. Geniet van je zwangerschap, van je meisje! Je hebt haar en je bent en blijft altijd haar moeder. Het laatste wat je voor je kindje wil is de dood toch?
Dit is echt niet om je een schuldgevoel aan te praten, deze gedachten zullen wss hoe dan ook een keer bij je op komen. Je meisje leeft, wat een wonder is dat al! Alle andere problemen daar komen jullie echt wel uit! Als je wilt praten of iets stuur gerust een privé bericht. Mijn dochter is dus met 5,5mnd overleden na een lange medische weg, hoewel dat nog anders is dan het hebben van een kindje waarvan wel bekend is wat hij/zij heeft.
Mensen die ongevraagd hun mening opdringen, schaam je diep. Lekker makkelijk lullen vanaf je toetsenbord. Het is niet jullie verantwoordelijkheid voor de rest van je leven. Deze beslissing maak je uit liefde voor je kind en voor jezelf. 80 % van de kinderen met down zijn niet de mensen die je bij Johnny de Mol ziet op tv.
17 mei ben ik bevallen van onze zoon Jack. Helaas had ons zoontje ook het syndroom van down en hebben wij uit liefde de keuze gemaakt. Je mag mij altijd een berichtje doen.
Heel veel sterkte. Het is geen gemakkelijke beslissing. Ik weet niet wat wij zouden doen, maar ik sluit zeker niet uit dat wij tot eenzelfde beslissing zouden komen.
heel veel sterkte donderdag! Wat een moeilijke beslissing die je hebt moeten maken. Als ik je verhaal lees komt het heel dicht bij de roller coaster waar wijzelf in zaten 2 jaar geleden. Mijn schoonzus en ik waren tegelijk zwanger, alleen door middel van een pretecho kwamen ze erachter dat hun meisje ook down heeft. Wat een verdriet. En ook bij haar waren er goede echo's en gekke vooruitzichten die ook niet klopten. Ik begrijp je dubbel gevoel. Zo verdrietig allemaal. Heel veel sterkte donderdag, denk aan je. Dikke knuffel
Sorry, ik was ff uit de lucht, mijn energie is op na de achtbaan van de afgelopen weken... zal dus ook niet op iedereen individueel reageren, hoe lief de meeste reacties ook zijn❤️
Uiteraard ging ik er al vanuit dat mensen verschillende meningen hebben over onze keuze. En begrijpelijk, ik kan me voorstellen dat het voor mensen niet te begrijpen is dat wij besluiten om een kindje met Down weg te laten halen terwijl jij zielsveel van je kindje met Down houdt. Ik zou het zelf ook pijnlijk vinden om te horen. Gelukkig krijgen we uit onze omgeving alleen maar “positieve” reacties en geven mensen aan dat ze onze keuze begrijpen. Natuurlijk haalt dat mijn schuldgevoel niet weg maar ik ben blij dat ze achter ons staan.
Wat betreft de uitslag: gisteren hadden we een andere gynaecoloog en zij was erg duidelijk in haar info: de nekplooi is altijd te dik geweest en icm mijn leeftijd hadden de alarmbellen moeten blijven afgaan, ook bij haar vreselijk optimistische collega’s die dit gegeven enigszins verwaarloosd lijken te hebben. Eén opmerking bij de “hiep hiep hoera echo” in de trant van “obv de echo ziet alles er goed uit MAAR de vlokkentest blijft spannend en deze moeten we nog even afwachten” en ik was al in spanning naar huis gegaan ipv in een euforische stemming. Maar ja dat is achteraf gezien...
Donderdag gaat mijn bevalling ingeleid worden. We zien er vreselijk tegenop maar we hebben de knoop doorgehakt. We zijn nu aan het nadenken over het afscheid, naam geven etc. We hebben iig een mooi wikkeldekentje gekocht waar we haar in zullen leggen...
Iedereen kan een mening geven of hebben maar jij moet leven met de keuzes die je of jullie maken .. vandaag is t donderdag en lees ik nu dit bericht en ik wil je alleen maar een knuffel geven ..sterkte met de geboorte en het verlies van jullie kindje ..
Lieve floor, heel veel steun voor donderdag, meis. Ik hoop dat je de kracht vind en je je verdriet een plekje kan geven. Dit zou niemand mee moeten maken. Heel, heel veel sterkte
Heel veel sterkte...wat een vreselijk moeilijke beslissing om te nemen, maar ik begrijp die van jou, en ik denk dat ik dezelfde zou nemen. Ik wens jullie heel veel moed en liefde om dit te verwerken 🍀
Als ik eerlijk moet zijn, zou ik ook veel gesprekken met mijn man hebben en dan ook tot de conclusie komen om de zwangerschap niet door te zetten. Mensen hebben bij het syndroom van down van die vrolijke mensen voor zich die best goed functioneren. Dat is echter maar een klein gedeelte. Veel mensen met down zijn er ernstiger aan toe, hebben meerdere afwijkingen, functioneren op een veel lager niveau en zullen afhankelijk blijven van zorg.
Ik heb met mensen met down gewerkt. Down in verschillende gradaties en ken dus echt verschillende kanten van down en zou dat meenemen in mijn overweging. Daarnaast moet je lichamelijk en geestelijk echt sterk in je schoenen staan om voor iemand met een handicap te kunnen zorgen. Het is niet iets wat je er zo bij doet en absoluut niet te vergelijken met de zorg voor een gezond kindje.
Goed dat jullie het nog verder laten onderzoeken en heel veel succes en sterkte in deze tijd
Heel veel sterkte! Wij hebben nooit iets laten testen (behalve 20weken echo), omdat we werkelijk niet wisten wat we zouden doen als er iets uit de test naar voren kwam... Het lijkt me enorm heftig om iets te beslissen, ook omdat je nooit weet hoe het zal zijn en wat de toekomst brengt. Ik bedoel niet alleen in jullie geval, maar in ieder geval. Mijn oudste zusje is na een week overleden omdat ze hernia diafragmatica had - zelfs in de mate waarin zij het had, had ze het tegenwoordig waarschijnlijk overleefd. In die tijd was dat echter nog niet gezien op een echo en was er sowieso minder mogelijk. Als leerkracht heb ik 2 kinderen met down in de klas gehad (regulier onderwijs) en wat een wereld van verschil! Een kindje dat heel moeilijk contact maakte, met 7 jaar in de kleuterklas nog niet zindelijk was en überhaupt niet zelfstandig. En het andere kindje dat net zo zelfstandig als ieder ander kleutertje binnen kwam en waarschijnlijk volgend jaar 'gewoon' naar groep 3 gaat bij ons op school. Mede door mijn ervaringen met deze 2 kinderen lijkt het me onmogelijk om een beslissing te nemen. Heel veel kracht, sterkte en wijsheid voor jullie, wat jullie ook doen.
Ik denk dat de keuze van Floor en haar partner gerespecteerd moet worden. Volg je hart is mijn devies! Dan komt uiteindelijk alles goed! Einde discussie wat mij betreft! 😘
O man, wat is dit artikel en de commentaren hieronder twee kanten op lastig om te lezen. Ik snap zo goed dat je er niet voor kiest om een kind op de wereld te zetten waar je een leven lang zorgen om hebt. Aan de andere kant van dezelfde medaille: Mijn zoon is autistisch. Dat was niet te zien op de echo. Het is zwaar om voor hem te zorgen. Maar hij is zo'n ongelofelijk geweldig kind! Ik zou geen seconde meer zonder hem willen. En ook al zou ik het heel zwaar vinden (ik ben alleenstaand ouder), ik zou er subiet weer voor kiezen om zijn moeder te zijn.
Daarmee wil ik beide keuzes niet veroordelen want ik begrijp het beide kanten op. Toch word ik hier wel emotioneel van.
Hi floor, toch gevonden.ik zie dat je verschillende adviezen krijgt. Hoop dat meer nieuws je gaat helpen ook in wat voor keuze je zal moeten maken. Het zal hoe dan ook lastig zijn. Wanneer hoor je wat meer? Dikke knuffel
Laat je geen schuldgevoel aanpraten! Ik had precies hetzelfde gedaan als mijn dochter down had gehad. Jij weet het beste of een kindje met down in jou leven past, wij niet.
Mijn collega heeft trouwens een kindje met down en dat is heel erg zwaar. Niet de roze geur en maneschijn zoals sommige het beschrijven. Ze zegt zelf dat als ze het geweten had, ze een andere keuze had gemaakt. Haar kind is 8 jaar en eet heel moeilijk bijvoorbeeld. Dat blijft een strijd. Ook maakt ze zich enorm zorgen over wat er met haar moet gebeuren als hun er niet meer zijn.
Ben het volledig eens met jou. Al die reacties om haar schuldig te laten voelen hoeft niet en advies heeft ze niet gevraagd ivm de keuze, want haar besluit was al gemaakt. Dit is alleen maar zout in de wonde strooien.
Dankje jij begrijpt het gelukkig wel 😊 Ja een 'normaal' kindje is al zwaar genoeg, laat staan een kindje met down. Een oud vriendinnetje waar ik op mijn 13e mee bevriend was heeft een broer met een lichaamlijke beperking. Hij zat al zijn hele leven in een rolstoel, kon niet praten, niet naar school echt helemaal niks anders dan de hele dag in zijn rolstoel zitten en schreeuwen. Dat vond ik altijd zo zielig. Zijn ouders kunnen verder helemaal niks voor hem doen behalve 24/7 voor hem te zorgen. Hij is nu ergens rond de 30 en heeft nog steeds een luier om die zijn ouders/ begeleiders elke dag moeten verschonen. Wat een manier van leven voor beide partijen.
De vooruitzichten voor een kind met downsyndroom zijn ook niet bepaald hoopgevend. Ze zullen het meeste van hun leven doorbrengen is een instelling of bij de ouders. I.p.v. dat je 18 jaar voor een kindje zorgt, is dat met een kindje met down z'n hele leven lang.
Joh, dat schuldgevoel wordt niet aangepraat. Dat zal er gewoon zijn. Laten we daar in iedergeval eerlijk over zijn. Vrouwen zijn niet gemaakt voor deze keuze... Dat is echt niet niks...
Nee daar geef ik je helemaal gelijk in, maar ik zou me nog schuldiger voelen als mensen tegen me zouden zeggen dat een abortus niet nodig zou zijn. Terwijl ik er al over uit was dat ik abortus zou doen. Zij weet uiteindelijk zelf ook wel of ze dat wil/aankan en ze hadden al besloten dan ze in het geval dat abortus zou doen. Ik herken mezelf hier helemaal in vandaar. Ik had ook vanaf het begin van mijn zwangerschap al besloten dat als het kindje down zou hebben in abortus zou doen. Het lijkt me heel hard om een kind op de wereld te zetten waarvan je weet dat het nooit zelfstandig zou kunnen leven zoals alle andere kinderen, en ik zou het ook niet aankunnen. Financieel en emotioneel niet.
Ik vind, eigen keus, maar ik mag best ook een positieve kant delen van het leven met een kindje met Down. Er wordt vaak negatief over gedaan maar ik voel me ontzettend gelukkig met onze perfecte dochter.
Vind ik ook! Lijkt me ook ontzettend moeilijk voor jou om te lezen dat vele het maar weg zouden laten halen als het down had. Voor jullie is jullie meisje perfect❤️ En die domme reacties met ja ik had een buurjongen van 8 met down die at heel moeilijk hou toch op genoeg “gezonde” kids eten moeilijk. Ik zou er nooit voor kiezen om het weg te halen als alles er “oke” uit ziet. Maargoed ieder zijn eigen mening gelukkig en laten wij allemaal die niet in deze positie zitten maar dankbaar zijn
Ik vind het eerlijk gezegd ook bijzonder dat er bijna Word afgegeven op de adviezen van de moeders die het opnemen voor het ongeboren kind. Deze adviezen (inc de mijne) zijn net zo goed bedoeld als alle andere adviezen... lijkt wel de omgekeerde wereld soms met dit soort topics , dat het bijna raar wordt om het het niet eens te zijn met het aborteren van een kindje met een afwijking omdat het niet past in deze huidige maatschappij.
Ik snap niet zo goed waarom een ongeboren kind meer recht heeft dan de moeder. De moeder die al zoveel jaren leeft in tegenstelling tot een ongeboren kind wat nog niet eens levensvatvaar is. Heel veel mensen zullen het er niet mee eens zijn, maar ik vind dat het leven van levende mensen meer van waarde dan dat van iets wat nog niet eens levensvatbaar is. Ik zou nooit zomaar abortus doen, maar mocht het ooit zover komen dan zou ik ook abortus doen. Als het kan wel voor de 10e week, maar ook dat heb je niet altijd voor het zeggen. En ik vind abortus omdat een kindje nog even niet uitkomt wel iets heel anders dan abortus omdat je kind downsyndroom heeft.
En ja, anti abortus reactie's onder een blog van iemand die abortus wil doen omdat haar kindje down heeft vind ik aardig laag. Je kan zelf toch ook wel bedenken dat dit haar alleen nog maar schuldiger laat voelen? Wat wil je hier uiteindelijk mee bereiken vraag ik me altijd af. Dat ze de zwangerschap doorzet en uiteindelijk doodongelukkig word?
Ik reageer even via deze weg, kan niet op je andere, super vriendelijke reacties 😉 Ik ga er ook niet verder op in, ik vind je bijzonder aanvallend. Daar heb ik geen zin in en niemand is er bij geholpen, tevens draag je daar geen actieve bijdrage mee aan een discussie. Een fijne avond Yasmien!
Dat is t verschil; het is niet laag bedoeld want dat word er ook door merendeel van de moeders bijgezet. En wie zijn wij om te beslissen over het leven van een ander mens? Nee sorry dat gaat er bij mij niet in. Vooral niet omdat wij diegene zijn die deze maatschappij maken tot wat het nu is , wat betekend dat 'imperfectie' niet welkom is. Wie bepaald dat? Als je je goed verdiept in hoe een nieuw leven ontstaat dan zie je wat een groot wonder dat is , met down of zonder down. En door jouw reactie lees ik dat een moeder per definitie doodongelukkig word door dat haar kind down heeft? Dat vind ik pas laag, vooral voor de moeders die wel een kindje hebben met down.
En stel dat , de vraagsteller toch op andere gedachten komt door anders te kijken naar de situatie, hoe prachtig zou dat zijn als daardoor een kindje toch ter wereld kan komen. Maar dont blame me dat ik het opneem voor het leven,dat is echt nogmaals de omgekeerde wereld. Gewoon echt verdrietig dat daar zo op Word gereageerd
Wat een lieve reactie. Ik zit dit een beetje grinnekend te lezen. Ik ben een moeder met een kindje met down. En ik ben onwijs gelukkig en bevoorrecht door haar. Mij hoor je nooit zeggen dat ik het zwaar heb oid. Het is gewoon m'n geweldig mooie kind. En ik ben blij dat ik dit heb mogen kennen in mijn leven😍. Dus ja, iedereen mag van alles denken, en mij zielig vinden omdat ik mijn verhaal hier deel, maar ik heb gewoon mijn ervaring, en ik vind Down oprecht zo erg nog niet :)
'Ik schrijf hier dus niet om overgehaald te worden om het kindje wel te houden. Maar ik schrijf hier wel omdat ik zo verdrietig ben'. En nog steeds hebben mensen zoals jij het lef om toch nog even je mening over Abortus door te drukken. Ik word echt misselijk van mensen die toch nog even wat zout in een open wond moeten gooien, alleen maar omdat jij denkt dat je het allemaal beter weet.
Heb ik gezegd dat ze perse doodongelukkig word? Misschien moet je even goed lezen voordat je ineens begint te roepen met dit soort aannames. Maar je hebt mijn vraag niet beantwoord, is dat wat je hiermee wil bereiken? Haar overhalen omdat JIJ denkt dat het beter is om GEEN abortus te doen? Met alle gevolgen van dien? Ik denk oprecht dat als ze er goed overna heeft gedacht en aangeeft een kindje met down niet aan te kunnen dat ze ongelukkig word als ze de zwangerschap doorzet. Het komt zo over alsof je haar over probeert te halen om het kindje te houden omdat JIJ het een goed idee vindt. En dat is niet egoïstisch?
Maar mensen hebben wel het recht om dieren vet te mesten en na een leven van 6 weken te slachten, koeien 1x per jaar kunstmatig te insemineren en gelijk na de geboorte het kalfje bij moeder weg te halen en te slachten zodat jij melk kan drinken. Gewoonweg omdat je dat wil. En al die dieren leven al.. ik ben geen veganist, maar ik wil je wat stof tot nadenken geven zodat ke het misschien uit een ander perspectief bekijkt
In sommige omstandigheden is het alleen maar beter dat een kindje niet geboren zou worden. Stel dat je ongewenst in een gezin op zou groeien en je uiteindelijk niet de liefde en verzorging krijgt waar je naar verlangt en je nodig hebt. Ik vind dat veel zieliger dan abortus
Sterkte floor, Wat zou je gedaan hebben als je er pas na haar geboorte achter zou komen? Ik weet zeker dat je het kindje ziu houden.
Waarom? Omdat jij dat kan.... Je bent een sterke vrouw die vanaf het geboren kindje een extreme zelfverzekerde drang krijgt. Een oerkracht om het kindje groot te brengen.
Dit vind ik een groot verschil. Een kind dat geboren is met down. Tja dan moet je ermee dealen. Maar als je het kan vermijden? Ja graag! Er zijn zoveel gradaties in down. Ik kan goed geloven dat sommige down kinderen heel gelukkig kunnen worden. Maar evengoed dat sommige zwaardere gradaties het heel zwaar hebben en amper een waardig leven. Maar dat weet je dus niet he. Die oerkracht is dikke bullshit. Ja mss de eerste levensjaren. Mijn zusje heeft zelf een mentaal zwak gehandicapt kind en het kind zegt zelf dat hij nooit geboren had willen worden omdat hij zo anders is. Nochtans leeft hij nog thuis en gaat het goed. Maar hij voelt gewoon dat hij beperkt is
Ook van mij even een reactie. Sinds 8,5 maand moeder van een perfect meisje met Down. Ook bij ons op de vele echos geen sporen, neusbotje gewoon aanwezig, hartje prachtig plaatje en nooit tongetje oid uit haar mond. (Dit achteraf besproken met echoscopiste) een uur na de geboorte kwam de verdenking. En ja dat was even heel heftig, maar we hebben haar meteen in ons hart gesloten en het is gewoon zo'n sterk mooi geweldig vrolijk droppie. Ik snap dat je vooraf hoopt dat je een kindje krijgt waar alles goed mee is. Ik had ook down voor haar niet aangevinkt vooraf als ik een keuze had. Maar er zijn zoveel dingen die aan de hand kunnen zijn. Ik koester mijn moppie met heel m'n hart en ben zo blij hoe zij ons leven verrijkt. Sterkte met de beslissing.
Lieve floor Al ken ik je niet .. ik heb de tranen in mijn ogen staan .. hoe je schrijft raakt mij enorm en ik wil je aanraden dit te blijven doen .. koop.een schriftje en schrijf alles op .. Wij zijn nu 3 jaar bezig voor een 2e kindje en hebben 3 miskramen gehad en ik vraag me steeds vaker af wat als jou verhaal ons zou overkomen .. wat zou ik dan doen .. je persoonlijke stuk in je verhaal raakt me het meest .. ik lijk soms best zelfverzekerd maar dat is niet zo en ookal hebben we 1 dochter ik twijfel zovaak of ik iets wel goed doe .. Ik denk dat jullie er samen wel doorheen gaan komen jij en je partner en ik wil je veel sterkte wensen en liefde en kracht
Ik moet toch even reageren. Vind het lastig om je bericht te lezen ook al snap ik je keuze. Ik ga je dan ook niet proberen over te halen en zolang jullie acher je keuze staan is dat prima! Moeilijk om te lezen... Ik heb namelijk zelf een dochter met down. Een positief foutje van de natuur,zoals wij zelf zeggen. Ik was 31 toen ze geboren werd en om je vraag te beantwoorden hoe kunnen ze dat niet gezien hebben. Alle echo's waren bij ons prima! Verder geen testen laten doen. Ze kunnen echt niet alles zien o de echo's. Maar goed... Geboren met down en ondanks ene kleine hartafwijking helemaal prima in orde en gezond! Tuurlijk een zorgenkindje maar er is tegenwoordig zo ontzettend veel goede begeleiding dat dat allemaal goed komt!
Nogmaals ik wil je niet overhalen. Volg je hart en hoofd maar zorg dat je geen spijt krijgt van iets wat je nu doet.... Want je kan het niet meer terugdraaien.
Mocht je me persoonlijk willen spreken of nog vragen hebt dan mag je me berichten
Wij hebben ook een gezonde sterke dochter met down. Het enige wat ik nog wel eens zeg is dat ik het vooraf niet had aangevinkt als ik de keuze had. Voor haar. Verder, ik gun iedereen zon lieve drop als mijn dochter. Het is zon blij kind. Ze heeft ons leven in die 8 maanden al zo verrijkt. Dus ook ik vind het lastig om zon bericht te lezen. Omdat vanuit mijn perspectief het allemaal niet zo erg is, down. Al heb ik ook vooraf angst erom gehad, maar waar was ik bang voor? Denk ik nu. Hehe.
Nou ja... Wij hebben wel eens gekscherend gezegd kom maar op met een downkindje.... Ik vind haar ook zeker een verrijking. Maar goed, ieders keuze... T is alleen jammer dat t altijd zo negatief weggezet wordt... En ja t is echt niet altijd rozengeur en manenschijn....
Ja vind ik ook jammer, want je vindt online ook onwijs mooie verhalen van ouders met een kind met down. Maar ik denk dat je pas echt weet wat het is als je in de situatie zelf zit. Nee gerust, maar elke kind is weleens niet altijd rozengeur en maneschijn 😅
Heel veel sterkte. Maak zelf de keuze en laat onderstaande reacties je keuzes niet beïnvloeden. Je hebt nog even de tijd. Ik heb gekozen voor afbreken. Ja het blijft pijn doen maar ik weet dat dit voor mij en mijn dochter die er wel is de juiste keuze was.
Wat een rollercoaster en wat een moeilijke keuze. Ik zou hetzelfde beslissen als jij overigens. Ik bekijk het hetzelfde. Laat je niet uit het lood slaan door onderstaande reacties, maar blijf trouw aan jezelf. Een extra test lijkt mij idd wel een goed idee. Om zeker te zijn. Is de nipt test niet mogelijk? Als je eventueel zelf betaald?
Dat is ook mijn reactie eigenlijk: kun je straks wel leven met het feit dat dit kindje niet geboren mocht/kon worden? Ik zou bijna zeggen: draag de zwangerschap uit en breng het kindje bij ons. We zullen het met liefde op laten groeien.
Meid, een hele eerlijk vraag van mij: ben jij wel stterk genoeg om te leven met het besef dat je bewust niet voor het leven van je kindje hebt gekozen? Dat bedoel ik serieus omdat ik zie hoeveel vrouwen daar aan onderdoor gaan Heel veel sterkte!
Een tip voor je heb ik niet echt, er zijn al veel goede tips genoemd.
Toevallig, maar wat is toevallig, heb ik pas een documentaire gezien over het leven van 3 gezinnen die te horen kreeg dat ze een kindje met Down zouden krijgen, en hoe ze daar mee omgingen, misschien is het iets om te gaan kijken, dat is aan jou. https://vimeo.com/313192883
Wens jullie in ieder geval veel sterkte met de beslissing.
Dat is zeker allemaal moeilijk te begrijpen, als eerst alles allemaal goed lijkt. Hoe kan dat nou dat blijf je je toch afvragen. Ondanks dat het inderdaad mensenwerk blijft. De reacties van mensen die niet willen oordelen en je ook niet willen overtuigen maar toch wel even benadrukken dat je misschien wel helemaal afscheid moet nemen van je droom en dat je een grote kans hebt op herhaling (wie zegt dat??!) vind ik eerlijk gezegd zeer pijnlijk en getuigt eerder van iemand nog meer verdriet bezorgen dan een hart onder de riem steken. Laat je ajb niet bang maken hierdoor en trek je eigen plan idd. Het kindje is natuurlijk zeer gewenst maar die gun je het allerbeste in het leven. Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze zeer moeilijke tijd. Het blijft hoe dan ook heel verdrietig.
Heel heftig en verdrietig. Wat een lastige tijd moet dit zijn voor jullie.... Ik vindt het persoonlijk lastig om te lezen dat een kindje met down in dit geval niet gewenst is. Moeilijk omdat mijn zus ook een verstandelijke beperking heeft en het ondanks alles het heel erg goed doet, mede door alle voorzieningen in Nederland, terwijl ze functioneert als een gemiddelde 3/4 jarige. Ik zie ook andere bewoners bij haar in de voorziening met down wie het ook goed doen in deze maatschappij, al is het niet altijd makkelijk.Maar goed je gaf aan niet overgehaald te worden, maar ik hoop je samen met de anderen op een andere manier te laten kijken hiernaar. Ik ben zelf ook even ver zwanger als jou en ik kan mij niet voorstellen dat je ook niet je ongeboren kindje in je hart heb gesloten...
Ik wens jullie heel veel wijsheid toe en uiteraard snel duidelijkheid over de gezondheid van jullie kindje. Ik geloof zelf dat elk kindje met een doel naar deze wereld komt, hoe moeilijk, ingewikkeld en lastig het ook kan zijn. Ik hoop dat jullie je mogen laten coachen, begeleiden en laten informeren naar de juiste wijze om een eventueel kindje met down op te voeden ipv te denken aan het beëindigen van het ongeboren leven. Ik snap dat een die gedachte de makkelijkste optie lijkt maar elk kind met down is ook weer anders dan de ander. Veel succes toegewenst en geen oordeel 🍀
Ik begrijp jullie reacties en ik voel me ook schuldig, ik besef me maar al te goed dat dit een gezond kind betreft. Ik wou dat ik het zelfvertrouwen had dat jullie hebben en dat ik mezelf sterk genoeg zou voelen om dit aan te kunnen.
We hebben besloten dat we sowieso een extra test willen. Wordt vervolgd...
Als alles er wel gezond uit ziet, zou ik het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen het kindje weg te laten halen. Ik vind het ook erg lastig te lezen dat iemand niet zeker weet of zij haar kindje met down wel gaf geboren moeten laten worden. En al die andere vrouwen die een kindje om weg laten halen, terwijl het wel kan leven. Mijn dochter is na 5,5mnd overleden en op geen enkel moment tijdens de reanimatie dacht ik "laat maar, ze heeft nu toch al te lang zonder zuurstof gezeten". En wat was het verschil toen? Mijn kindje was al zichtbaar en die van vele anderen waar niet voor gevochten wordt niet. Elk kindje heeft recht op leven en dit kindje is jullie gegeven om voor te zorgen! Moeilijk misschien, maar zeker niet onmogelijk! Hou van hem/haar en vraag hulp waar je het nodig hebt. Dan komt alles vgm wel goed!
Jeetje meis, wat heavy, wat een shock. Vriendin van mij heeft eerste x goede echo gehad, tweede x ontbrak neusbotje en een niertje, derde keer had het weer wel een neusbotje en uiteindelijk blijkt het allemaal mee te vallen, zit er wel een neusbotje en toch maar 1 niertje. Hoe het heeft kunnen gebeuren dat ze bij de eerste x wel twee niertjes zagen en dat er uiteindelijk bij de controle na de geboorte toch maar 1 niertje was, en er een keertje geen neusbotje is gevonden, nobody nows, blijkbaar kunnen er gewoon fouten worden gemaakt, ook bij goede artsen en goed apparatuur, blijkbaar blijft het menselijk werk en is niks 100% zeker vast te stellen..
Ik wil je niet overhalen, maar ik lees wel je verdriet en teleurstelling. Je bent van dit kindje gaan houden. Ik schrik ervan als je zegt dat je denkt dat je dit kindje niet opvoeden kan. Waarom zou je dat niet kunnen, je hebt liefde genoeg als ik je zo hoor spreken en je hebt al een enorme groei doorgemaakt.. Kijk eens waar je nu staat, hoe trots je op jezelf bent, hoe competent anderen jouw vinden... Wat als je nu een leventje beëindigd, wat in jullie gezin behoort,.. gezien je leeftijd is er een kans dat dit misschien wel de enige zwangerschap zal zijn, en er is een grote kans op nogmaals een kindje met een handicap,, hoe zal het zijn om straks met lege handen te staan of om nogmaals een droom los te moeten laten van een gezond kindje?
Zoals gezegd, ik wil je niet overhalen, ik ga geen discussies met je aan, ik wil je er alleen bewust van maken dat het ideale plaatje in je hoofd misschien geen realiteit zal worden, en wat dan, zal je dan achteraf spijt gehad hebben dat je dit kindje geen plekje hebt geboden in jullie gezin?
Heel veel sterkte toegewenst in deze verwarrende en vooral verdrietige periode... Je bent een goede moeder, ongeacht je keuze, je het namelijk het belang van het kindje voorop.
Jeetje wat een verhaal. Superheftig! Ik denk niet dat je de artsen iets kwalijk kunt nemen, er is adequaat gereageerd door je door te sturen na de (enigzins) verdikte nekplooi. En enige zorgen bleken dus achteraf terecht. Je kindje lijkt naast de chromosoomafwijking lichamelijk gezond dus de echo was goed. Ook dat kan je de artsen niet kwalijk nemen. Ik wil je graag een hart onder de riem steken in die zin dat het kan dat je ondanks dat je nog redelijk jong bent een verouderd eitje te pakken had. Dat is niet jouw schuld, dat is gewoon botte pech. Een kennis van mij zat een jaar geleden in dezelfde omstandigheden (eerste kindje, zoontje bleek down te hebben). Zij is 3 jaar jonger dan jij. Omdat ze nog redelijk jong was en genoeg kansen had (ook snel zwanger) op een gezond kindje heeft ze in overleg met de artsen gekozen de zwangerschap af te breken. Nu een jaar later is ze bijna uitgerekend van een gezonde dochter. Ze was heel snel weer zwanger. Dit is een vreselijke ervaring en waarom? Maar de kans dat jij alsnog een gezond kindje mag krijgen is heel erg groot. Alle sterkte
Dank je wel, wat een lieve reactie. Als ik ff een positieve bui heb denk ik er ook zo over. We mogen van geluk spreken dat we überhaupt zwanger geraakt zijn en dat het nog enigszins snel gegaan is. Ik ken vele stellen die dat niet kunnen zeggen. Waarschijnlijk hebben we inderdaad gewoon dikke pech... En inderdaad het blijft gewoon mensenwerk en iedere arts kijkt er weer anders naar. Ik denk dat het verdriet er vooral in zit dat ik liever was blijven hangen in de spanning van de uitslag van de eerste arts dan de blijdschap die we erna voelden. Maar dat is weer een les voor hopelijk een volgende keer...
Heel veel sterkte bij jullie keuze. Ik zou zeker ook voor second opinion gaan. En vragen stellen als is er een kans dat er testen door elkaar zijn gehaald? Blijft wel apart dat alles er verder goed uitziet. Al komen er mensen ook wel eens na de geboorte pas achter dat hun kindje down heeft. Wat dus ook niet te zien was bij de 20 weken echo. Misschien in zulke gevallen gaat het dan toch om een kindje met milde vorm van down.
Verschrikkelijk en wat een moeilijke dilemma... Ondanks dat onze situatie een beetje anders was, begrijp ik heel goed dat je geen 100% vertrouwen in de woorden van de artsen meer hebt.
Zo kregen wij bij onze eerste zwangerschap de “20-weken” echo bij 18w+3d. Alles was goed en perfect, geen open ruggetje, hartje in orde, met volle blijdschap gingen we naar huis. Maar vanwege de ligging en dat ze de hersentjes niet goed konden beoordelen omdat alles nog wat klein was, mochten we met 22w terug komen. Toen kregen we het slechte nieuws dat ons zoontje een van de zwaarste vormen van een open ruggetje had met bijkomstige afwijkingen in de hersentjes. Hartverscheurend en hoe konden ze toen zo zelfverzekerd bij 18w zeggen dat er geen open ruggetje was. Dit kon toch niet te missen zijn als het zo ernstig was? Wij zijn ook universitair doorgestuurd en hebben toen besloten om de zwangerschap af te breken en te bevallen bij 24 weken.
Wat ik je eigenlijk vooral wil zeggen is dat alles wat je voelt heel normaal is. Als jullie nog extra testen willen voor extra zekerheid, moet je dat zeer zeker doen. Alleen wanneer je het gevoel hebt alle informatie te hebben, kun je een beslissing maken. Er is daar geen goed en fout als je je gevoel blijft volgen. Als je beslist om dit kindje te houden, zul je vast de liefste en zorgzaamste moeder zijn die dit kindje kan wensen. Maar ook als je kiest voor een zwangerschapsafbreking, weet dat je dan ook alle liefde en zorg geeft die dit kindje kan wensen. Mocht je je hart willen luchten, mag je mij altijd een pb’tje sturen 😘
Hoe het heeft kunnen gebeuren het blijft een menselijk vak. De een ziet dingen anders dan de andere. En daar worden helaas nog fouten in gemaakt. Ik wil jullie heel veel sterkte toe wensen in deze moeilijke periode.
Ik heb geen tips, maar wilde wel even laten weten dat ik 't zo erg voor je vindt.. Wat een rollercoaster,vreselijk. Een second opinion lijkt me altijd goed, zodat je het' zeker ' weet. Heel veel sterkte
Bedankt voor jullie lieve reacties, had geen idee dat lieve woorden van vreemden zoveel goeds kunnen doen.
Sterremama, wat een verschrikkelijke keuze moet dat geweest zijn met 34 weken. En ook ongeloof dat het pas zo laat in de zwangerschap ontdekt is, dat is helemaal een nachtmerrie. Moedig dat je alsnog de keuze gemaakt hebt om de zwangerschap te beëindigen.
Ik denk idd dat we nog wel voor een extra test gaan mocht die mogelijkheid er zijn. Niet omdat ik echt nog hoop heb maar wil wel zeker weten dat we deze keuze niet voor niets maken. Tijdens die uitgebreide echo zijn eigenlijk alle zaken die kunnen wijzen op een kind met down onderzocht en op basis daarvan waren de artsen zeer content. Neusbotje zat er, hartje is aan alle kanten bekeken en doorgemeten en eigenlijk wisten wij nu al meer over ons kindje dan vele ouders met 20 weken. Hoe is het mogelijk dat ons kindje overal precies binnen de juiste waarden/grafieken enz enz valt en dan toch down heeft is onze grootste vraag. Morgen weten we meer hoop ik...
Ach lieverd, wat een verdriet. Ik begrijp je keuze heel goed. Ze zullen nog een vruchtwaterpunctie aanbieden gok ik. Om zeker te zijn. Heel soms kunnen de vlokjes anders zijn dan het kindje heb ik begrepen. De kans is wel bijzonder klein dus houd je er niet aan vast. Ik wens je heel veel sterkte.
Wat vreselijk keuze voor jullie. Wij hebben in okt 2018 dezelfde keuze gemaakt. Op 34wk bleek ik zwanger te zijn van een mentaal zwaar gehandicapt kind. We hebben toen ook afgebroken. Je kind zal altijd je kind blijven en je zal dat graag zien. Dat blijft. Ook al is het dood. Veel moed met de bevalling en jullie afscheid.
Ja zo is dat. Ik ben dankbaar dat we een keuze hebben gekregen. Ik zag een gehandicapt kind ook echt niet zitten. Het parcours is wel zwaar maar we komen er wel. Momenteel zelf opnieuw zwanger. Ooit lukt het ons.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (84) Verversen