Sinds we kinderen hebben merk ik dat ik eigenlijk altijd mezelf wegcijfer in belang van ons gezin.. Als ik echt iets wil dan ha ik er wel voor, maar over het algemeen zet ik mijn eigen dingen op de 2e plek.. Het begint me nu wel op te breken eigenlijk. Wie heeft er tips of herkent zich hierin en heeft het opgelost?
Ik cijfer me ook vaak weg, in de zin als: het laatste koekje door de kinderen laten delen e.d. MAAR pas las ik een uitspraak van een psycholoog die me aan het denken zette: De meest niet-egoistische ouders krijgen de meest egoïstische kinderen.
Ik heb erover gedacht en ik denk dat het zo is. Kinderen moeten niet alleen het juiste voorbeeld krijgen, maar ook ondervinden wat het betekent jezelf weg te cijferen.
Heel herkenbaar.. En enige wat je kunt doen is de stap nemen. Pak een kort wandelingetje wanneer er iemand anders is voor de kinderen en laat je gedachten dan eens gaan over hoe en wat wil ik en wat kan ik er zelf aan doen om dit te veranderen? Bij mij is het de angst er niet goed genoeg te zijn voor de rest van ons gezin. Of het nou mn eten en drinken delen is, doen wat de kinderen willen ipv mn eigen behoefte volgen.. maar uiteindelijk besef ik me heel goed dat als ik ze het nu niet laat zien zij later ook niet goed zullen zijn in zelfzorg.. Dit helpt mij wel af en toe die keuze te maken, het is niet makkelijk maar wordt wel makkelijker is mijn ervaring. (Ook voor de kinderen die de eerste keren gingen krijsen want ik mocht niet weg etc.. nu zeggen ze vaak oke mama tot zo!)
Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn maar toen de mijne 8&9 waren heb ik gezegd dat als hun naar boven moesten in de avond ( half uur voor bedtijd) dat mijn me-time begon. Tot 19 u wilde ik mee helpen, kletsen, spelletje doen, daarna moesten ze zich toch echt een half uur zelf vermaken. Ik kwam dan om bedtijd nog een kus geven. Verder gingen mijn man en ik af en toe om en om een avondje weg. En op zondag ging ik vaak in de ochtend in mijn eentje met de hond wandelen en in de middag in bad. En dan was de badkamer verboden terrein
Ik herken het een beetje. Maar ik heb ook geleerd om momenten voor mijzelf te nemen, ik zag dat mijn man dat ook moeiteloos deed ;-). Bovendien zit ik met langdurige pijn dus heb die extra ontspanning nodig. Het zit denk ik ook wat in ons moeders. Begin anders met op te schrijven wat belangrijk voor jou is en zorg dat je daar minimaal 1x per week ruim de tijd voor hebt. Een soort waarden-lijstje. Je bent meer dan moeder.
Hier mezelf jarenlang compleet weggecijferd. Nu de kinderen wat ouder zijn (de jonsgte is 5) langzaam weer dingen voor mezelf. 1 x per week sporten. Als nijn man thuis is wandelen met muziek in mijn oren. Op dit moment lig ik bijvoorbeeld in mn bikini in de tuin. En ik probeer vaker met vriendinnen af te spreken. En gezien we al een druk leven hebben (ik en mijn man werken 6 dagen per week , we hebben 3 kinderen) zeg ik gewoon nee tegen dingen waar ik geen zin in heb en niet teveel dingen tegelijk plannen. Ik voelde me in het begin altijd schuldig. Nu denk ik ik doe mijn best, ik werk, ik verdien momenten voor mezelf
Maar wat versta jij dan onder wegcijferen? Kun je een voorbeeld geven? want waar zit het hem dan in? Krijg je de ruimte niet van je partner, dus hij is thuis, maar wil niet met de kinderen bezig zijn dus moet jij het dan doen? Of vul je je dag gewoon met te veel taken die jij jezelf oplegt? Of ga je altijd mee in wat je kinderen willen?
Als ik een uurtje voor mij zelf wil, en mijn man is gewoon thuis, dan pak ik dat uurtje. De kinderen hier kunnen zich prima vermaken, maar vraagt er één om eten of drinken dan mag hij dat ook zelf pakken of mijn man moet het maar doen. Ik sta niet op want ik ben nu bezig. Verder houd ik mijn huishouden bij, maar ik ben echt niet iedere dag bezig met poetsen. 2 dagen in de week ga ik even door het huis, en de rest van de week alleen dat wat ik vind dat nodig is. Ook heb ik vaak 's avonds iets. soms van de kerk, soms van school van één van de kinderen, en soms van m;n werk. Tja dan is mijn man gewoon een avond met de kinderen. Vindt ie niet altijd leuk, maar dat is gewoon pech. Dit beschouw ik ook als me-time want ben dan even onder de mensen en dat vind ik ook fijn. ook al is het soms 'verplicht'.
Ik herken het mezelf wegcijferen vooral in heel andere voorbeelden dan die hieronder staan. Ik laat de rest van het gezin altijd voorgaan bij bijvoorbeeld het kiezen van een film op filmavond, als er nog één koekje over is mogen de kinderen elk de helft (mijn man eet dan zonder nadenken dat laatste koekje op), als ik naar een museum wil, maar de rest gaat liever naar het zwembad, dan gaan we naar het zwembad, de kinderen krijgen nieuwe kleren, ik kan best nog een jaar met mijn oude jas. Ik vind mezelf schijnbaar niet belangrijk genoeg. Me-time plan ik wel, maar dan zou ik nooit iets duurs gaan doen... Dat geld kan beter besteed worden aan iets voor ons allemaal.
Haha, jou voorbeelden herken ik ook! En gel genoeg werkt het omgekeerd ook zo. Mijn man kan gewoon wat lekkers voor hem en de kinderen pakken en dan zeg ik "en ik dan?" Ik word soms gewoon "vergeten"
Ik deed dit ook best vaak. Maar zorgde wel dat er altijd iets was waarbij ik kon ontspannen. Zo ging ik bijvoorbeeld op mijn vrije dag naar mijn ouders met de Kids en dan deelden we de zorg en had ik een gezellig praatje met mijn moeder. Daarnaast lig ik elke zondag een uur in bad zonder de Kids. Eerst met hen en daarna haalt mijn man ze eruit en heb ik even tijd voor mijzelf.
Nu ze bijna 3 en 5 zijn, merk ik echt dat het makkelijker wordt om iets voor jezelf op te pakken, al is het maar paar minuten op mijn telefoon een spelletje doen of even een boek lezen.
Goeie vraag … hier helpt de mindset. Want met 4 kids (waarbij ik voor 2 volledige zorg draag incl rugzak ivm papa op 100 km) en werk blijft er weinig tijd over gezien de baby nog niet op school zit ;-) Ik heb bewust minder gaan werken (2 hele en 2 halve dagen). Op die halve dagen gaat baby hele dag naar opvang zodat ik 2 uur voor mezelf heb (de andere 2 uur gaan op aan de oudere kids, zorgafspraken etc). Die 4 uur per week zijn heilig. Vaak sport ik dan. En eens in de twee weken hebben we hier minder kids in huis dan zorgen partner en ik dat we ook allebei elkaar even paar uur ruimte geven. Hij springt dan meestal op de fiets, ik doe iets anders voor mezelf. En dat is het aan me-time. Dat vind ik eerst lastig maar door andere gedachten erom te vormen merk ik dat het vol te houden is tot de kids groter zijn. O ja en oppas is onmisbaar! Daar geven we graag geld aan uit. Soms zit daar ook me-time, dan helpt ze ons even uit de brand als er en 2 kids moeten sporten en baby opgehaald, eten geregeld etc. Dan kan ik soms 20 min even wandelingetje maken ..
Herken me er zeker in, na 3 kinderen heb ik me zo weggecijferd dat ik na 9 maanden in het ziekenhuis belande met een bloedvergiftiging door een verwaarloosde blaasontsteking (mijn schuld). Hierna heb ik het roer omgegooid, huisarts gebelt en gesprekken gehad met een psycholoog. Dat heeft ontzettend geholpen!
Daarbuiten denk ik dat de tropenjaren (0-4jaar) gewoon aanpoten zijn. Ik ga soms even wandelen met een vriendin, en ja als ze slaapt dan probeer ik ook even iets voor mezelf te doen al is het 10minuten.
Hier is het probleem bijna altijd dat ik voor anderen zorg en niks voor mezelf doe.
Vooral belangrijk om te kijken is dit: - Wat doe je nu niet terwijl je dit wel graag zou willen? - Wat (of wie) zorgt ervoor dat je deze dingen nu niet doet? - Waarom doe je ze niet? - Wat zou je kunnen veranderen? Het kan met kleine stapjes.
En ja, tijd voor jezelf is mogelijk. Met tieners, maar ook met kleine kinderen. Ik heb ze beide en ervaar echt dat dit lastig is, want ik ben nooit alleen (zitten de oudsten op school, heb ik de jongste thuis. Ligt de jongste op ‘s avonds op bed, heb ik de tieners beneden), maar toch lukt het me om tijd voor mezelf te nemen met 4 kinderen en ook een parttime baan.
Zo ben ik een jaar geleden begonnen met 2x per week sporten. Ik merk dat dit lichamelijk en mentaal goed doet. Ik pak de tijd in de spaarzame uurtjes en mijn man geeft me de ruimte (en dat is wel een belangrijke voorwaarde).
Met je partner om tafel en dingen anders regelen. Jullie moeten beiden tijd voor jezelf kunnen nemen en ook tijd voor elkaar. Dat kan echt met een gezin, ook met kleine kinderen. Voor de juiste oplossing ligt het er nogal aan waarom het nu niet lukt, en wat je wil. Kun jij nooit weg omdat je partner veel gepland heeft? Dan moet de planning anders. Kun je nooit weg omdat je partner niet alleen voor de kinderen kan/wil zorgen? Dan moet je partner aan de bak. Kun je nooit weg omdat je zelf altijd denkt dat jouw ding niet belangrijk genoeg is? Dan moet je zelf aan de slag. Etc. Vergeet naast praktische dingen om de ‘last, beter te verdelen (wie brengt/haalt de kinderen, wie doet bedtijd, wie doet wat in het huishouden, etc.) ook aan de mental load. Wie regelt de zaken voor opvang, school, sport, kinderfeestjes, cadeautjes, kleding, tandarts, huisarts, cb, sociale kalender, etc.? Als je goede balans hebt in die verdeling, heb je waarschijnlijk een leger hoofd en meer ruimte voor jezelf.
Wat hier wel helpend was, was samen bespreken wat we nu en over een paar jaar belangrijk vinden. Wil je bijvoorbeeld over een tijdje wel weer vaker met vriendinnen op pad, dan moet je die vriendschappen nu wel kunnen onderhouden en je partner moet gemakkelijk het huis en de kinderen een dag kunnen draaien zodat jij ook weg kan. Als je regelmatig samen even weg wil of tijd voor elkaar, dan heb je een oppas nodig en moeten de kinderen ook wennen aan zorg van anderen. Je kunt ook kleiner beginnen, bijvoorbeeld elke dinsdagavond samen eten na kinderbedtijd. Wil je meer familie time, dan houden jullie de zondagochtend altijd vrij, dat soort dingen.
Heb je geregeld tijd voor jezelf? Ik denk dat dat wel heel belangrijk is...zeker met een bedrijf dat veel tijd neemt, een schoonouder om voor te zorgen, een huis, kinderen en een huwelijk en door het ver-af wonen, ben je waarschijnlijkook taxichauffeur...... Eigenlijk heb je 3 banen...Heb je een vaste vrije dag? En dan bedoel ik niet de dag waarop je boodschappen doet 😉 Maar bv een dag waarop je onder schooltijd niets hóeft. Ik heb de donderdag dasrvoor: meestal probeer ik dan te wandelen in een mooi stukje natuur met een vriendin. Even er helemaal uit zijn...
Deze tip kreeg ik vanochtend van mijn man. Ik heb ook de neiging om mezelf weg te cijferen en vanaf komende week gaan beide kinderen naar school en heb ik voor het eerst een extra vrije dag. Ik was hem al aan het volplannen met schoonmaken, opruimen, etc. Ik heb dus nu de opdracht gekregen om deze dag ook te gebruiken voor mezelf, lego’en (hobby), wandelen, of iets dergelijks. Echt even tijd voor mezelf, daar wordt ik beter van en indirect mijn gezin ook.
Fijn, zo’n man! Ik doe op vrije dagen/ochtenden vaak een uurtje knallen in het huishouden (dan krijg je zó veel gedaan) of boodschappen en daarna doe ik iets voor mezelf. Dan heb ik de rust om te genieten van mijn tijd omdat ik weet dat er niet nog een vieze badkamer of stapel was op me wacht. En het huishouden lukt me sneller omdat ik dan daarna iets leuks ga doen.
Herkenbaar hoor! Ik begin steeds meer voor mezelf te kiezen. In het weekend hoeven te kinderen niet ook nog eens af te spreken met de kinderen die ze de hele week al op school zien bijvoorbeeld. Toch in het weekend ook mijn eigen dingetje doen. Is lastig hoor!
Jezelf juist niet wegcijferen meis. Als moeder dien je juist goed voor jezelf te zorgen. Zorg je goed voor jezelf, dan kan je ook goed voor je gezin zorgen. Klinkt heel simpel en is ook makkelijker gezegd dan gedaan. Zet dus even op een rijtje de dingen waar jij energie van krijgt. Probeer daar dan ook tijd voor vrij te maken.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (23) Verversen