Misschien een beetje een zware topic, maar misschien heeft hier iemand ervaring mee. Als mijn dochter boos of verdrietig is kan zij alles heel snel tot zichzelf aantrekken. We laten haar vaak in een boze bui altijd even op haar kamer afkoelen en daarna praten we erover. Nou zag ik laatst bij het aankleden dat ze een plek op haar arm had. Ze was die dag ook boos geweest, maar ze zei dat ze alleen gekrabd had vanwege de jeuk. Ze heeft wel vaker jeuk, dus dacht, ik laat het even bij haar verklaring maar hou het in de gaten. Vandaag weer boze bui gehad maar dit keer kwam ze uiteindelijk zelf naar mij en mijn man toe en gaf toe dat ze zichzelf had pijn gedaan tussen de deur. Zelfde soort plek als vorige keer. We hebben dit besproken en gezegd dat ze dit niet meer moet doen, in plaats daarvan mag ze best met knuffels gooien, stampen gillen met kussens smijten, maar niet zichzelf pijn doen. Dat we het heel fijn vinden dat ze dit gezegd heeft en volgende keer ook gewoon bij ons terecht kan of desnoods met een psycholoog kan praten, mocht ze dit willen. Ze zei dat ze het niet meer zou doen en ging over op een ander onderwerp.
Nou blijft het toch in mijn hoofd zitten. Toen ik een puber was heb ik mijzelf ook zelf beschadigd voor een lange tijd, dus weet eigenlijk precies hoe zij zich voelt. Het enge is zelfs dat mijn broer zwaar depressief is, dit ook heeft gedaan en paar zelfmoord pogingen erbij. Ik ben zo bang dat zij ook die kant op zal gaan.
Voor mij heeft uiteindelijk therapie (pas toen ik midden 20 was) goed geholpen. Mijn vraag is beetje, zal ik nog even wachten met huisarts bellen en hulp voor haar regelen tot ze het eventueel weer doet, of gewoon morgen gelijk bellen...?
Vind het zo lastig. Wat vinden jullie? Ze is nog zo jong...
Ik zou hier zeker toch iets mee doen, met haar naar een psycholoog oid gaan, al is het maar voor één gesprek om even goed voor haar in beeld te krijgen hoe dit zo gekomen is, maar doe dat absoluut niet zonder dit eerst goed met haar te bespreken. Ik snap volledig dat je je zorgen maakt en dit is niet iets wat je zomaar moet laten gaan, maar als je haar zomaar meesleurt naar een psycholoog ondanks dat zij heeft aangegeven dat ze het er nu even niet meer over wil hebben, dan loop je het risico dat haar vertrouwen in jou (en misschien in the long run ook in anderen) fikse schade oploopt, omdat je niet alleen haar grenzen niet respecteert, maar essentieël gezien haar problemen en geheimen zonder toestemming aan anderen doorvertelt, al bedoel je het goed en heeft een psycholoog een geheimhoudingsplicht.
Wat misschien helpt is eerst met haar in gesprek te gaan om duidelijk te maken waarom het je een goed idee lijkt om haar toch met een psycholoog te laten praten (je maakt je zorgen, hij/zij zal het niet doorvertellen, ze heeft er verder niks mee te verliezen, ze kan betere manieren vinden om met haar emoties om te gaan, ze mag misschien zelf kiezen of jij erbij bent of niet ?). Verder hou je het natuurlijk wel in de gaten, maar bespreek dit verder gewoon goed met haar, hoe jong ze ook is.
Ik heb diezelfde avond nog een goed gesprek met haar gehad en zij vond het ook een fijn idee om eens met iemand te praten. We hebben nu een doorverwijzing gekregen voor een psycholoog, dus morgen gelijk contact opnemen. Hopelijk geen al te lange wachttijd...
Dat is heel goed om te horen! De wachttijd voor een psycholoog is inderdaad wel erg lang, zeker na die coronatijd, toen alle weggestopte problemen ineens de ruimte hadden om naar boven te drijven. Zelf heb ik het wel eens gehad dat het niet zo goed ging en toen was een huisartsenpsycholoog (zat bij mij in hetzelfde gebouw als mn huisarts) wel sneller, al waren daar geen vaste afspraken voor elke week en was het maar net wanneer ie tijd had, maar toch hielp dat ook wel terwijl ik wachtte op een plekje bij een andere psycholoog. Mocht er een erg lange wachttijd zijn, dan kan je kijken of er zo'n optie is, al is het maar om enige problemen (bijv het verergeren van enige mentale klachten) een beetje op te vangen.
In ieder geval veel sterkte aan jou, je dochter en je familie!
Ik heb een dochter die zichzelf ook beschadigd heeft. (Zij is net 14, 13 toen ze het deed) Wij zijn via de huisarts naar het CJG (Centrum voor Jeugd en Gezin) gegaan, daar konden we heel snel terecht en ook snel hulp gekregen. Ze gaat starten met een SOVA training en tot die tijd gesprekken met een ambulant hulpverlener. Sterkte! Wat moeilijk hè, als je kind zo in de knoop zit met zichzelf. Maar ik ben blij dat we snel hulp hebben gezocht, zou ik ook zeker aanraden!
Meteen hulp zoeken. Dit zijn hele foute signalen voor zo’n jong kind. Zou eerst huisarts vragen naar praktijk gezinscoach en die kunnen inschatten of een kind verder moet naar specialist.
Meteen hulp zoeken. Dit zijn hele foute signalen voor zo’n jong kind. Zou eerst huisarts vragen naar praktijk gezinscoach en die kunnen inschatten of een kind verder moet naar specialist.
Ik zou meteen hulp zoeken, zeker als.je het ook van jezelf herkent, ik heb vroeger in internaten gezeten, met meiden die hun zelf sneden etc, ik zou er niet te lang mee wachten in ieder geval, voor het van kwaad tot erger gaat.
Misschien kan schoolmaatschappelijkwerk iets voor jullie betekenen? Bij ons op school zijn er leerlingen die om de week met een maatschappelijk werker gaan praten.
Och, wat heftig om te moeten zien bij je kind, helemaal met je eigen verleden. Gewoon bellen hoor, al is het maar om je hart te luchten en de lijn alvast open te houden. Maar ik denk dat de huisarts wel al iets wil ondernemen, beter te vroeg dan te laat.
Meteen zorgen dat je hulp kan krijgen. Wachttijden duren lang, de goede hulpverlening zoeken kost ook even. Mocht je in de tussentijd het idee hebben dat het toch niet nodig is, kan je het altijd nog afzeggen. Misschien merk je het een volgende keer niet, misschien doet ze het niet uit angst om "betrapt" te worden maar voelt ze zich niet beter. Het beschadigen is een symptoom, zelfs als dat symptoom weg is, is het onderliggende probleem niet per se weg. Hopelijk vinden jullie ergens de juiste hulp waardoor je dochter op een gezondere manier met haar negatieve gevoelens om kan gaan en zich beter kan uiten. Succes en sterkte!
Ze is jong, alleen dit is een signaal dat je niet moet negeren. Anders wordt het van kwaad tot erger, en dan heb ik het zowel over de zelfbeschadiging als de onderliggende problematiek. Bel de huisarts voor een doorverwijzing. Hoe sneller ze hulp krijgt, hoe beter. Zeker vanwege jouw voorgeschiedenis en die van je broer.
Moeilijk hoor! Ik zou inderdaad even een doorverwijzing vragen naar een goede psycholoog. Met hem/haar kun je altijd zelf even kijken wat je wil/kan doen. Wellicht kan dr psycholoog jou wel tips geven hoe je hier het beste mee om kan gaan en wat je kunt doen. Dan hoeft jouw dochter wellicht (nog) niet eens in therapie.
Ik heb van mijn 12 tot mijn 20 ofzo mijzelf pijn gedaan. Ik raad je aan om zo snel mogelijk een kinderpsycholoog te zoeken. Zonder is het een heel moeilijke kwestie om vanaf te raken, en ik heb nog steeds enorm veel spijt van mijn littekens! 🥺
Ja daar zou ik wel mee aan de slag gaan. Misschien kun je haar in een boze bui in de zelfde ruimte laten, maar in een andere hoek waar jij op dat moment bent in plaats van haar af te zonderen door haar in haar kamer te zetten?
Direct morgenochtend bellen en spoedig doorverwijzen naar een goede psycholoog. Zeker als het 'in de familie zit'. Knap van je dochter dat ze er eerlijk over is, je klinkt als een lieve moeder, sterkte want het is niet niets zo'n jong meiske nog
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in V&A
reacties (31) Verversen