Ha daar. Ik heb net een miskraam achter de rug. We zouden gaan voor een echo bij 11.5 weken, maar het hartje bleek te zijn gestopt bij 10.4. Ik ben 41, de kans op een miskraam is dus groot. Ik was ongepland zwanger, maar het was helemaal welkom, ook al moest ik nog steeds erg wennen aan het idee dat ik weer aan de luiers zou gaan, mijn zoon is 10. Behalve het verdriet, ook opluchting dat de zwangerschap niet door ging zetten, vooral vanwege het fysieke proces waar mijn (oude) lijf doorheen zou moeten gaan. Ik was bereid het te doen, maar ook dus blij dat het niet 'hoefde'. Voor mij was de betekenis van de miskraam dus heel dubbel. Mensen zijn geneigd om meteen een reactie te geven vanuit het verdriet, maar dat is dus niet voor iedereen zo. Soms is het ook een opluchting. Het maakt het proces van afscheid en de miskraam daar niet minder om, ook daar gingen we doorheen. Ik wil het verhaal van mijn miskraam graag delen, omdat het fijn is voor andere ouders die ook een miskraam krijgen. Ik heb er veel aan gehad om mee te lezen met de vrouwen die mij voor gingen.
Ik heb gekozen voor medicatie, omdat de miskraam 2 weken na de echo nog niet op gang was gekomen. Ik kon op vrijdag naar het ziekenhuis, ze maken daar nog een keer een echo om de diagnose 'niet vitale zwangerschap' te bevestigen. Ze bespreken de opties (wachten, medicatie en curettage) en maken samen een keuze. Ik wilde graag de medicatie. De eerste 3 pillen nam ik die middag al, de volgende ochtend om 6.00 bracht ik de 4 pillen vaginaal in. De tijd tussen die orale pillen en vaginale pillen moest eigenlijk minimaal 24 uur zijn, bij mij was het 16 uur, dat leek me ook prima. Ik kreeg na 2 uur weeën, golven van kramp en pijn, om 12.15 voelde ik opeens in mijn baarmoeder dat er iets los werd gelaten, alsof er iets verzakte. Ik lag overigens de hele tijd in bed en keek vlogs en series, daar kon ik mij helemaal aan overgeven, ruimte geven aan het lijf. Oh echt een gouden tip: Incontinentie-luiers! Ik had die aangetrokken en die geven enorm veel bescherming en vangen echt heel veel op, ook in de dagen na de miskraam. Dat kraamverband of maandverband is heel snel vol en zit snel scheef. Ik had het nog nergens anders gelezen, maar incontinentie-luiers ontzorgen echt enorm. Ja sexy is het niet, maar ja je snapt ;) Na dat gevoel van 'verzakking' naar de wc gelopen, mijn vriend kwam toen toevallig net naar boven om te vragen hoe het ging, ik kon hem dus melden dat het ging gebeuren.. terwijl ik naar de WC liep voelde ik het stromen, het was geen bloed (wat ik wel dacht) maar vruchtwater. Toen ik op de wc ging zitten viel het vruchtje er uit. We hebben zo'n ouderwetse wc waar er eerst een plateau is, niet meteen in het water. (ik overwoog nog op een emmer te gaan zitten of in de badkuip, maar ik ging toch op de wc zitten)Het lag daar dus, op dat plateau, ongeveer 4 centimeter, armpjes, beentjes, teentjes en vingertjes. Het was wel heel slap, niet 'gevuld' zeg maar. We hebben het met een lepel er uit gehaald en op wat wc papier in een klein doosje gelegd wat we al hiervoor hadden klaar gezet. Toen het op de lepel lag, lag het onderste armpje gestrekt met het handje helmaal open en de 5 vingertjes van elkaar te onderscheiden. Alsof het naar ons zwaaide. Ik vond het lastig om het beeld toe te laten, ik keek naar iets uit een biologie boek. Toen zette mijn man muziek op, een nummer wat meteen raakte en binnenkwam en toen kwamen bij ons beide de tranen. We hebben het vruchtje bedankt dat het bij ons was geweest en er bij gezeten en samen naar gekeken, met muziek op de achtergrond, als een ceremonie. In de avond hebben we het in de tuin begraven, met een kaarsje erbij en toen weer tranen. Samen bij het 'grafje' gestaan en het afgesloten. Het was een mooi proces, heel erg samen en ceremonieel. Het was fijn om het zo te eindigen. Ik heb nog veel naweeën gehad, veel buikpijn. Ik voelde me de volgende dag heel goed, opgeruimd en fris. Toen maakte ik de fout om samen een lange boswandeling te maken. Dat leverde heel veel buikpijn op. De luiers zijn nog wel 2 dagen 'nodig' geweest. Ook omdat ik me daar het meest beschermd en veilig bij voelde, ook wanneer je op de bank of in bed ligt beschermen die luiers heel goed, het lekt niet door en ook niet er langs. Toen ik onder de douche stond rond 13.30 ging ik half gehurkt staan en gaf ik wat druk en toen kwam er een heel 'flats' soort van bloed-gelei uit. De dagen erna kwam er bij druk (plassen/poepen) ook nog wel eens zo'n flats 'gelei' uit. Wanneer dat gebeurt voelt dat een beetje ongemakkelijk, maar het doet absoluut geen pijn. Ik vond het waardevol om echt stil te staan bij het verlies en om het gevoel te hebben van een 'bevalling', daarom wilde ik geen curettage. Je moet het lichamelijk ongemak en de kans dat je het vruchtje ziet dan ook wel aankunnen. Het was voor mij een heel helend proces.
Nou ik hoop dat ik iemand kan ondersteunen met mijn verhaal, het is altijd weer anders, maar weet dat een miskraam heel vaak voorkomt. Niet iedereen vertelt erover en al helemaal niet de details. Sterkte, als dat de reden is waarom je mijn verhaal leest.
Mooi omschreven! Ik heb ook een miskraam gehad met 10.5 weken.Ik was 32 jaar en had 2 andere kinderen.Dus het hoeft niet per se aan de leeftijd te liggen.Ik heb daarna nog een zoontje mogen krijgen. Veel sterkte!
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Verlies
reacties (1) Verversen