Ik heb een vraag voor (aanstaande) mama’s. Mijn vriend en ik zijn nu 10 maanden samen. Het voelt vanaf dag 1 al goed, hij is precies waar ik naar op zoek was en andersom ook. Ik ben 24 jaar oud, afgestudeerd en werk en hij is 23 en werkt ook fulltime. We gaan in mei trouwen en zijn nu op zoek naar een ruim huis. Ik heb altijd al gezegd dat ik jong moeder wil worden en hij staat er precies zo in. Ik kom uit een groot gezin en heb vier kinderen op zijn groeien (ze zijn nu 13, 10, 6 en 3). Daarnaast heb ik een tijd in een kinderopvang gewerkt en ik vond het heerlijk. Kortom, ik denk dat ik een realistisch beeld heb van wat moeder zijn inhoudt en wat je ervoor in moet leveren. Het liefst zouden we dan ook, als we getrouwd zijn en ons huisje hebben, willen beginnen aan kindjes (als we die mogen krijgen). Nu krijg ik daar vanuit mijn omgeving veel negatieve reacties op. Zoals: je bent veel te jong, je moet doorstuderen, stel dat jullie uit elkaar gaan dan zit je met een kind, jullie moeten elkaar minimaal zoveel jaren kennen etc. Ik kan daar best verdrietig van worden. Ik heb met mijn vriend besproken of onze ideeën onrealistisch zijn, maar hij geeft aan dat we het beide graag willen en dat ik mij niet gek moet laten maken door anderen. Nu ben ik van mijzelf al een persoon die de mening van de mensen die dichtbij mij staan echt heel belangrijk vindt en ik soms ook wel wat impulsief kan zijn, maar betreft mijn kinderwens voelt het echt als een heel diepgaand verlangen.
Mijn vraag aan jullie: zijn er mama’s die jong aan kindjes zijn begonnen, die niet zo lang samen waren met hun partner? Hoe was dat? Hoe reageerde de omgeving en hoe ging je om met negatieve reacties?
Het klinkt alsof jullie je zaakjes materieel op orde hebben. Verder is leeftijd maar een relatief getal en zul je in je omgeving altijd mensen vinden die jouw keuzes afkeuren. Daar hoef je dingen dus niet voor te laten. Wat ik in je verhaal wél mis, is of jullie al samenwonen en of er 'hobbels' in jullie leven zijn geweest. Dat zijn de dingen waardoor je elkaar pas écht leert kennen. En weet hoe stevig de basis is waar je je gezin op wil gaan bouwen...
Wij waren 2 jaar samen toen ik op mijn 24e zwanger werd (partner was 29). Wij hadden het net als jullie goed voor elkaar. Ik heb ook nooit spijt gehad. Moeder zijn is het mooiste wat me overkomen is en het gaf mij een reden/taak om te leven. Nu nog steeds samen en ondertussen 3 kinderen. De oudste wordt al bijna 14😅 Ondanks mijn werk in de kinderopvang destijds had ik toch 2 dingen flink onderschat. Met stipt op 1: de zorgen om je kind (bij ziekte of andere problemen). Een vreselijk gevoel wat nooit zal wennen. Als tweede de vrijheid. Doordeweek geen problemen mee, maar op m'n 25e (nu nog steeds op z'n tijd) was het stappersleven mij ook nog heel dierbaar en mijn partner stond er net zo in... wat hebben wij veel woordenwisselingen gehad over wie er weg mocht 🙈 Voordeel van ouder worden is dat de behoefte minder wordt (en fijn dat m'n man 5 jaar ouder is, die heeft de behoefte om te stappen nog minder haha) Als laatste baal ik er achteraf toch wel van dat we samen weinig hebben gereisd... maar goed, niet zo erg dat ik pas veel later kinderen had willen krijgen.
Weeg alles goed af, ga in gesprek met elkaar over hobbels die zich bij jullie zullen voordoen wanneer er een kleintje is.. wees realistisch.
Heel veel succes en voor nu eerst maar een hele mooie trouwerij gewenst!
Jullie hebben een hele mooie basis en dat is super positief! Echter wat er al word gezegd : je weet pas hoe het is, als je echt mama bent. Je ervaringen , werk en of privé , zijn handig maar zeker niet leidend. Ik zou eerst verder bouwen aan de mooie basis die er nu al is. Waarom nu iets veranderen (want dat gaat het als je kinderen mag krijgen) wanneer het nu goed is?
Ik was zelf 21 toen ik ging trouwen en samenwonen, 25 toen ik zwanger werd voor het eerst. Ik wilde liever eerder moeder worden maar dit was ons niet gegeven toen. En achteraf blij want de tijd die we samen hebben opgebouwd was heel fijn en belangrijk. Voor we gingen trouwen hebben we 4 jaar verkering gehad.
Ik was 19 toen ik bij mijn man kwam. Paar maanden later zwanger helaas ging dat mis maar toen er bewust voor gegaan 21 werd mijn eerste geboren wij zijn nog steeds bij elkaar 18 jaar en 7 kinderen gekregen.Doen wat goed voelt voor jullie.Aan de basis is niks mis.
Met je leeftijd is niks mis. Zelf zou ik ook nog even genieten van het samen zijn met z'n tweeën. Mooie vakanties, samen uit eten, lekker qualitytime en wittebroods weken/jaren. Over 2jaar zijn jullie nog steeds jong. De vakanties die ik met mijn man had met z'n 2e zijn echt de mooiste van mijn leven.
Echt? Ga lekker genieten van het leven, 8 maand samen is veel te kort om kinderen te krijgen. Ik ben nu 19 jaar samen met mijn vriend, vanaf mijn 16e. En oh wat heb ik soms een spijt van hoe het toen gelopen is. Maargoed snap ook wel dat dat heel persoonlijk is. We hebben drie kinderen, vanaf mijn 27ste.
Hai , Ik heb drie kindjes ben twee jaar ouder dan jij. Ik ken mijn man wel al 10 jaar ik heb zeker negatieve reacties gehad ! Vooral omdat ik ook thuisblijf en niet hoeft te werken . Ik vindt een sterke basis wel heel belangrijk ! Dus ik kijk wel verder nu heb ik het goed maar hoe is dat later? Kan ik de kids financieel ondersteunen? Studies,rijbewijs ect ect … hoe is jullie huis vestiging binnenkort ? Negatieve reacties maken mij echt niet uit verder …
Ten eerst, het is jullie keuzen en jullie leven. Ik snap dat de mening van bijvoorbeeld familie zwaar wegen maar jullie moeten het doen en niet zij.
Persoonlijk zou ik eerst nog mooie reizen maken of als jullie daar niet van zijn lekker veel op pad gaan. Met een kleintje is het toch anders en zeker de tijd samen is schaars. Het 1e jaar vond ik super mooi maar ook heftig. Je baby kan niet duidelijk maken waarom hij/zij huilt of blijft huilen dat vraagt wat van een koppel. Een kindje is super mooi en leuk maar kan ook op momenten erg zwaar zijn.
Ik was 3 maanden zwanger van me man toen ik zwanger bleek hihi kwam door spiraal heen maar zijn nu na 18 jaar nog samen en totaal 3 kinderen gekregen .
Voelde ook vanaf begin al goed en was 20 toen ik beviel.
Als Julie eraan toe zijn dan ervoor gaan. Het draait om Julie, wat Julie willen en als het goed voelt dan voelt het goed.
Niks van andere aantrekken met reacties want uiteindelijk draait het om Julie .
Ik denk dat niet belangrijk is wat een ander vindt. Ikzelf was ook 23 toen ik mijn man leerde kennen. We kregen 8 jaar later pas ons eerste kind. Ik ben daar super tevreden over. We hebben heel veel leuke, wilde en ook domme dingen gedaan, gereisd, lief en leed gedeeld, hard gestudeerd en elkaar door en door leren kennen. We kijken met veel genoegdoening terug naar die tijd “weet je nog?”
Had het voor geen goud willen missen.
En nu zijn we echt gesetteld en hebben we twee prachtige kinderen.
Wat de functie moeder echt inhoudt, weet je pas als je zelf moeder bent. De vergelijking met kinderen uit de opvang of jongere broertjes/zusjes gaat echt niet op. Laat dat dus snel los.
Hang ook niet teveel aan meningen van anderen. Je bent een volwassen vrouw en vrij om je eigen keuzes in het leven te maken. Je bent aan niemand verantwoording verschuldigd.
Ik vind dat zelf wel echt jong en snel, ik heb erg genoten van de jaren met mijn man samen. Die tijd komt niet zo snel weer terug als je eenmaal een gezin hebt. Een kind krijgen is een life event (als alles goed gaat is dit het al, laat staan als niet alles goed gaat), dan maakt een goede stabiele basis wel veel uit. Dat kan natuurlijk ook met 10 maanden, maar als je nog niet samenwoont, en nog heel verliefd bent, weet je misschien de mindere punten van je man nog helemaal niet.
Zoals hieronder al gezegd wordt, is het jullie keuze. Ik zou daar verder niet zo’n mening over hebben.
Wat ik zelf gewoon niet zo begrijp, is waarom je zoveel haast zou hebben? Waarom niet eerst lekker met zijn tweeën genieten, elkaar ontdekken, mooie reizen maken of andere dingen waar je samen blij van wordt en als stel van groeit. Voordeel daarvan is dat je elkaar wel wat beter kent als je eenmaal aan kinderen begint.
Kinderen op zien groeien en werken in de kinderopvang vind ik geen goeie graadmeter. Jullie kids kan je namelijk niet weer gedag zwaaien s’avonds of als ze ziek zijn. 24/7 verantwoordelijkheid is wat anders dan “oppassen.” ik was 20 toen ik beviel van m’n eerste en het ging me prima af. Ben altijd een “moedertje” geweest. Nadat m’n zoon 9 maanden was heb ik z’n vader eruit gezet, helemaal klaar mee. M’n zoon is nu 14 en elke x als ik contact met z’n vader moet hebben heb ik nog spijt dat ik de relatie niet voor m’n zwangerschap heb gestopt. Het is een vreselijke vent en het samenwonen heeft heel snel m’n ogen geopend daarin.
Ga lekker samenwonen, geniet van jullie leven samen, maak jullie droomreis samen. Als je 27/28 bent ben je nog steeds “jong” moeder maar ken je elkaar wel door en door. Hebben jullie van jullie leven samen genoten. Jullie relatie zal namelijk ook veranderen na het krijgen van een baby.
Dit is het advies wat ik m’n dochter zou geven. Verder moet je lekker doen waar jullie blij van worden 😘
Ik was net 20 en 4 maanden samen toen ik zwanger bleek. Dit werd wel een vroege miskraam dus de baby is er helaas niet gekomen. Maar na de vroege miskraam zijn we er in die zin wel wat meer actief mee bezig gegaan en toen we 1+ jaar samen waren, écht actief zeg maar. Dus wij waren ook kort samen maar het voelde gewoon goed, punt. Helaas was ik na 4,5 jaar nog steeds niet zwanger en is de relatie inmiddels verbroken. Maar dat terzijde haha.
Zal mij een worst wezen wat anderen er van vinden of zeggen.... Het is mijn leven, ons leven samen. En daar heeft helemaal niemand wat over te zeggen. Hun mening of kijk op dingen mogen ze uiteraard wel altijd (op een fatsoenlijke manier) mededelen. Maar ik heb daardoor nooit getwijfeld aan het geen wat wíj als stel wouden.
Ik ken meerdere stellen die ook ong zo lang samen waren en aan kinderen zijn begonnen nadat ze samen woonde. En dan waren zij nog niet eens getrouwd, Ik snap dat je er veel waarde aan hecht maar het is jullie leven en ik vind als je je leven op orde hebt jullie hebben beide n baan en gaan zelfs trouwen dat je er echt wel klaar voor bent. En daarnaast vind ik 24 en 23 echt wel mooie leeftijden wij zijn begonnen toen ik 24 was en mn vriend 22 en het heeft bij ons 5 jaar geduurd. Ik zou zeggen als t goed voelt doen!
Eerlijk gezegd snap ik de feedback wel. Niet omdat je klinkt als iemand die naief is (je lijkt wijs voor je leeftijd, te weten wat je wil en verstand te hebben van kids) of omdat je relatie niet sterk genoeg is (als het zo goed voelt, zegt dat genoeg), maar omdat je heel vaak hoort dat mensen die vrij rap kids hebben gekregen (binnen 2 jaar, ipv na al 7 jaar samen te zijn bv.) ook vrij rap weer gaan scheiden, omdat ze toch bepaalde dingen niet aan hadden zien komen. Dat vind ik zo verschrikkelijk triest voor het kindje / de kindjes.
Ik denk dat het belangrijk is om echt te weten wat je aan elkaar hebt in goede en slechte tijden, en in allerlei scenario’s. En ook hoe jullie dan samen functioneren. Als jullie afgelopen 10 maanden getekend waren met enkele uitdagingen (overleden dierbaren, ziekte van iemand dichtbij, etc.) en je daar goed uit bent gekomen, zou ik het nog steeds heel snel vinden, maar zou dat voor mij een pluspunt zijn. Als het tot nu toe allemaal kabbelend is verlopen, zou ik samen eerst wat meer levenservaring opdoen als stel. In elk geval door eerst een tijd samen te wonen. Als je dan over twee jaar nog steeds denkt “ja, wij zijn een top team, en we willen dit gewoon graag, punt”, ben je nog steeds hartstikke jong moeder en hij nog steeds erg jong vader zoals jullie willen, maar is er een sterker fundament (zo zie ik het). Dan kun je in de tussentijd al oppassen op kindjes van vrienden / familie en kijken hoe jullie dat vergaat, praten over opvoedkwesties (kijken of jullie op één lijn liggen), fantaseren over namen, en wie weet alvast een kinderkamertje inrichten als jullie huis er is! Als je dan samen steeds bevestigd wordt in de keuze - niet alleen hormonaal / gevoelsmatig, maar ook rationeel - dan klinkt het als een logische volgende stap, en moet je de rest van de wereld maar lekker laten praten. Het is jóúw leven :)
Maar… neem de “rijping” van je relatie - en met name het niet naïef denken dat je ijzersterk bent samen als er nog geen windvlagen laat staan orkanen langs zijn gekomen ;) - in elk geval goed in ogenschouw, met betrekking tot het risico op uit elkaar gaan en een levenlang pijn geven aan het kind dat gescheiden ouders heeft! Vergeet niet dat een relatie in het begin altijd geweldig is, vol verliefdheid, maar het uiteindelijk gaat om de volwassen liefde die na de verliefdheid volgt, die maakt of het duurzaam is.
Succes met jullie keuze, en van harte gefeliciteerd met jullie gezamenlijke kinderwens én goede, liefdevolle start dit afgelopen jaartje!
Laat je omgeving maar praten. Wat jullie doen is prima. Trouwen, huis regelen, weten hoe kinderen werken, samen dezelfde richting opkijken in het leven.. wat wil je nog meer? Die basis zouden meer mensen moeten hebben. 23 is niet te jong, het is voor een vrouw een prima leeftijd. Het te jong zijn, zit tussen de oren van de maatschappij van tegenwoordig. Mijn oma was zelfs 18, die heeft een prima leven gehad als jonge vrouw en moeder. Als het goed voelt, is het prima.
Sommigen maken graag carrière of studeren verder, maar jij bent niet iedereen. Je moet je eigen idealen nastreven. Het leven is te kort om anderen na te willen apen, omdat er een zogenaamde trend bestaat.
Jullie leeftijd valt mee, kan prima. Maar het is wel zo dat als je samen woont dit wel anders kan zijn dan af en toe bij elkaar over de vloer komen. Uiteindelijk moeten jullie het zelf weten. Maar doe alles anders stap voor stap en kijk volgend jaar anders hoe het er voor staat. En willen jullie echt nu starten, ook prima. Mensen hebben altijd een mening, het is dus maar net hoe je daarmee omgaat.
Geen persoonlijke ervaring hoor, maar ik weet wel dat als iets goed voelt vanaf dag 1 dan weet je het gewoon. Punt. Mijn ouders zeiden dat ook dat vanaf de eerste dag het goed voelde en ze het meteen wisten. Ze waren toen 20 en 21 jaar oud. Ze leerden elkaar kennen in februari, in augustus getrouwd en in april het jaar daarop werd mijn oudste zus geboren. Ik weet wel, andere tijd en misschien moeilijk te vergelijken met nu, maar het gevoel van weten dat dit goed is, is van alle tijden. Prima toch om jong kinderen te krijgen? Je bent geen tiener meer. Ik zou alleen wel even wachten tot jullie ook een huis hebben die geschikt is.
Ik was 24 jaar met de eerste, maar wij waren wel al vier jaar samen waarvan ruim twee jaar samenwonend. Ik zou het wel iets rustiger aandoen door eerst te trouwen en te gaan samenwonen. Zo leer je elkaar kennen in die setting. Met die ervaring zou ik bepalen of jullie klaar zijn om het ouderschap aan te gaan. Besef je ook dat er heel wat meningen voor je deur staan zodra die test positief is. Als je daar nu nog moeite mee hebt is dat mogelijk ook nog een aandachtspunt voor jezelf.
Leeftijd zou mij niet zoveel interesseren. Ik had m’n eerste ook al met 23 jaar. Maar vind 10 maanden samen echt te kort om aan een kind te beginnen. In het begin van de relatie is alles leuk, maar je hebt nog geen eens samen gewoond. Ga dat eerst eens doen, en leer elkaar door en door kennen. Tijd zat om aan kinderen te beginnen. Het feit dat je je aantrekt wat anderen er van vinden zegt mij ook wel veel.
Stel jullie waren 40 geweest en de klok tikte, dan had niemand gevonden dat jullie te snel aan kinderen begonnen te denken. Het is wel zo dat 24/7 voor je eigen baby zorgen niet te vergelijken is met werken in de kinderopvang... Maar er is geen ideaal moment om zwanger te worden, als het goed voelt, voelt het goed.
Mensen vinden altijd van alles. Mijn redenering is wel dat je allebei moet uitgaan aan wat je de ander kunt bieden. Niet “ wat haal ik eruit”. Op den duur komen er altijd moeilijke tijden en met de individualistische instelling “ ik vind….ik voel…” gaat het vaak mis. Wij zijn samen met God een drievoudig snoer en die verbreek je niet snel. Wij leren om ons nederig op te stellen na elkaar. Tuurlijk bekvechten we ook weleens over onnozele dingen, maar we komen altijd erop terug en laten de zon niet ondergaan voor we iets hebben opgelost. Dus , ben je te jong, dat hoeft niet. Ik was 21. Vandaag zijn we 16 jaar samen, still going strong. Ik kende m’n man al eerder maar we moesten elkaar niet 😂 toen hij een aanzoek deed waren we 9 mnd samen. Getrouwd na 1,5 jaar. Ik was met 22 zwanger en heb 6 kindjes, vinden mensen ook wat van. Ik had geen idee wat moeder zijn inhield, is ook goed gekomen haha. Maar werk of zelf is sowieso totaal iets anders. Dat je broers/zusjes jonger zijn helpt wel iets meer in een realistische kijk,maar alsnog; eigen kids is totaal anders.
Zo extreem jong is dat niet hoor ;-) Ik vind het zelf wel handig om eerst samengewoond te hebben en iets van moeilijke tijden meegemaakt te hebben want dan leer je elkaar pas echt kennen. Maar genoeg mensen die daar anders in staan. Dus lekker doen wat goed voelt (met wat verstand erbij)
Ik vind dat je zulke dingen niet moet bespreken met anderen. Het gaat jouw vriend en jou wat aan en de rest dealt er maar mee. Ik was 20 bij mijn eerste. De wildste verhalen gingen rond. 24 is niet piepjong. 100 jaar bij elkaar zijn is ook geen garantie.
Lekker doen waar jullie je goed bij voelen. Ik was niet jong, maar wij waren wel pas 3 maanden samen toen we besloten om er voor te gaan. Nu 2 kindjes en inmiddels 8 jaar verder en nog steeds heel happy!! Altijd je eigen gevoel volgen.Gaat om jullie geluk!!
Meid als het voor jullie goed voelt. Niks van aan trekken idd.
Maar het is wel anders als je zelfs 24/7- een baby hebt. Het kan ook niet zo rooskleurig zijn. En je voelt zelf het beste aan wanneer je er klaar voor bent.
Ik vind vooral dat jullie nog kort samen zijn, maar doe vooral wat goed voelt. Laatst hoorde ik: een verstandige meid begint op tijd. Doe er je voordeel mee 😉
Er is geen goed en slecht hierin, sommigen zijn keilang samen voor ze beginnen aan kinderen en gaan kort erop uit elkaar en andere zijn kort samen voor de oudste komt en blijven lang samen. Volg jullie gevoel en laat de oordelen voor wat ze zijn!
Hier ook kort samen, maar nog steeds na alle tijd bij elkaar.
In principe heb je je niets aan te trekken van reacties van anderen en zouden die je niet moeten beïnvloeden. Maar mensen om je heen kennen je ook goed, en ze zeggen zoiets niets voor niets. Ik zou het zeker als een spiegel gebruiken en mezelf hun vragen ook stellen. Uiteindelijk is het jullie leven, jullie keuze.
Persoonlijk zou ik het ook te snel vinden. Het nog geen jaar leuk met elkaar hebben, is namelijk geen kunst. Natuurlijk voelt het allemaal helemaal goed, je zit nog zo’n beetje op een roze wolk samen. Ik zou het ook meer tijd geven, om de relatie te verdiepen en ook om gewoon nog tijd samen te hebben, dat heb je met een kind nooit meer zoals nu. Te snel door de fases heen rennen, kan er voor zorgen dat je straks denkt ‘had ik maar…’ Elke fase is mooi, ook die beginfase van de relatie, die verdient ook de ruimte. Woon samen, maak elkaar in allerlei situaties mee, geniet. En met jullie leeftijd kan het. Als je 25 of 26 bent als je zwanger bent, ben je ook nog jong moeder. Mijn man wilde ook na een jaar al gaan voor een kind. Dat vond ik te snel, ook al wist ik dat ik kinderen wilde en met hem. Ik vond echt dat wij meer tijd samen verdienden, en achteraf ook echt blij mee. Een baby is een enorme impact op je leven, en een kleine aanslag op je relatie. Je hebt echt een stevig team nodig die elkaar goed kennen en op elkaar ingespeeld zijn. In amper een jaar tijd heb je gewoon nog niet alles aan elkaar ontdekt. Echt negatieve reacties hebben we nooit gehad maar mensen vonden wel iets van ons tempo (kinderen dicht op elkaar) en dat ik tijdens mijn afstuderen zwanger was, dat soort dingen. Maar dat deed mij verder niets, want onze keuze voelde voor ons goed.
Ik ben vanaf m'n 21 samen met mn man. Op mn 23e zwanger, getrouwd en moeder. Inmiddels 5 jaar en 3 kinderen verder.
Je moet het naast je neerleggen wat andere vinden. Heb niet perse negatieve reacties gehad. Een huwelijk is hard werken en het gaat nooit vanzelf. Wij hebben ook keihard moeten werken om hier te komen, maar denk niet perse dat dit op je 23e moeilijker is dan op je 33e. Denk zelfs dat als je jong ben nog veel minder aan je eigen leven vast zit en een nog veel groter aanpassingsvermogen hebt (uiteraard nooit tot over je eigen grenzen). Doe wat voor jullie goed voelt.
Dat is toch jullie keuze, niet die van een ander uit de omgeving als het voor jullie goed voelt en jullie er samen voor willen gaan dan ben je een ander geen verantwoording schuldig en zwanger raken kan gauw gebeuren maar kan ook best nog een tijdje op zich laten wachten
Ik was 19 toen ik trouwde met een man die ik 1x heb gezien. Na 8 maanden zwanger en we zijn nu 11 jaar verder en zwanger van de 5de. Ik had het niet anders gewild. Was het makkelijk? Nee absoluut niet, vooral als het tussen ons niet goed ging, dan kon je niet naar de mensen die zeiden "ik zei het toch?" Maar we hebben doorgezet, zijn er sterker uitgekomen en dat is echt vechten soms.
Maar ik zou doen wat jij denkt dat goed is, als je alles laat voor anderen, word je zelf niet gelukkig.
Mooi. Prachtig voorbeeld van het woord trouwen. Trouw zijn naar elkaar- elkaar liefhebben vergeven doorgaan, samen en met eventuele kids. Liefhebben is een werkwoord. Als je zo samen in een huwelijk staat dan maakt je leeftijd en hoe snel je trouwt echt niet meer uit.
Trouwen na elkaar één keer te hebben gezien? Was dat een door je ouders wegens je geloof georganiseerd huwelijk? Ik zou dat echt absoluut nooit doen als je zelf een vrije wil hebt. Hoezo ben je dan zo snel gaan trouwen? Fijn wel dat het goed is gekomen en jullie nog samen zijn!
Bedankt voor je reactie! Ik zou persoonlijk heel veel meer tijd nemen om iemand te leren kennen, maar ik leef denk ik ook op een erg andere wijze dan jij (ik heb persoonlijk zelf geen religie dus daarin zijn we al verschillend) en dat mag er natuurlijk allebei zijn. Ik hoop dat jullie samen gelukkig zijn :)
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwanger worden
reacties (44) Verversen