Ik ben 41 jaar en heb 4 grote, zelfstandige, prachtige kinderen waar ik super trots op ben. De oudste tweeling, jongen en meisje zijn het huis al uit, die van 18 studeert in Amerika en de jongste woont bij ons. Ons ben ik, moeder van de 4 kids van mijn exman en mijn huidige oudere partner. Na veel verdriet in de liefde heb ik gekozen voor een veilige en stabiele relatie waar ik sinds 2 jaar gewoon gelukkig mee ben. Geen hoge toppen van verliefdheid, maar wel rust, zekerheid en stabiliteit. Nou ben ik zwanger geraakt van een 5de kindje. Nooit gedacht dat het nog kon, ik dacht zelfs dat ik al in de overgang zat. Een wonder natuurlijk, maar mijn geluksgevoel blijft uit. Het leek me altijd heerlijk om ooit nog 1 kindje alleen te mogen krijgen, omdat de babytijd met 4 op elkaar heel erg zwaar was. Jaren geprobeerd om nog 1 kindje te mogen krijgen, maar niet gelukt dus uiteindelijk maar bij neergelegd. We hebben een huis op Curaçao gekocht en reizen veel. Dit kwam totaal onverwachts en sinds mijn zwangerschap slaap ik bijna niet meer en lig alleen nog maar te piekeren. Hou ik wel genoeg van mijn partner om samen een kindje te krijgen? Zijn we niet te oud? Wil ik dit nog wel een keer allemaal meemaken en mijn eigen ik helemaal geven voor de kleine. Tegen de tijd dat deze zelfstandig is, zijn mijn beste jaren ook voorbij. Ik voel me zo verward, terwijl dit zo lang mijn grootste wens was. Soms denk ik zelfs nu bij mijn man weg te gaan. Sex moet ik ook helemaal niet aan denken, ik begin een beetje afkeer te krijgen tegen alles wat met liefde te maken heeft. Wat gebeurd er met me en waarom? Wat is wijsheid en herkent iemand iets?
Geen tips advies of iets maar ik wil je een hele dikke knuffel geven sterkte wensen maar ook kracht en wijsheid sturen voor alles wat je beslist en nog komen gaat ❤
Ik kan me je gedachten wel voorstellen, die zou ik ook kunnen hebben. Maar angst helpt je niet verder. Dit gaat goed komen. Je hebt even tijd nodig on te schakelen. Maar je gaat vast heel veel van dit kindje houden. En je leeftijd; er zijn genoeg vrouwen van jouw leeftijd die nog een kind krijgen. Vroeger ook al, en toen werden mensen gemiddeld veel minder oud. Het 60 van nu is het 50 van vroeger. En je hebt je oudste kinderen die vast af en toe op de kleine willen passen. Stel dat deze zwangerschap zou eindigen in een miskraam, zou je dan opgelucht of verdrietig zijn? Het heeft denk ik ook even tijd nodig om te landen en om blij te kunnen zijn. En om alles helder te zien. Neem geen overhaaste beslissingen. Hoe staat je man er in? Waarom denk je er nu over om bij hem weg te gaan?
Ik herken je gevoel. Ik heb dit gevoel ook me gehele zwangerschap gehad. Maar ik was alleen net een paar maanden samen met me vriend. En heel jong. (andere situatie dan die van jou) Zelfs 9 maanden nerveus geweest hiervoor dagelijks, was een hel. Ik wilde niet zwanger zijn, ik wilde het kind niet. Terwijl we bewust voor een kindje toen gekozen hadden. Het 1e jaar hield ik ook echt niet van ons kind. Daarna is alles goed gekomen. En zou nu geen dag meer zonder hem kunnen. Ik denk dat je alles gewoon op je af moet laten komen, had ik dat toen maar gedaan. Ik geloof wel in: alles gebeurd met een reden. Je kan nu wel optimaal genieten als de kleine er is, omdat de andere kinderen al groot zijn. Probeer te genieten al is dat moeilijk.
Het gepieker is herkenbaar hoor. Wij kozen bewust voor de 4e, ik ben nu 40, maar nu tijdens de zwangerschap betrap ik mezelf op soortgelijke gedachten. Mijn kinderen zijn iets jonger, maar dan denk ik ook 'Wat heb ik gedaan?' 'Was het niet beter om nu te genieten van de rust die begint bij ouder wordende kinderen?' 'Wil ik wel echt weer opnieuw beginnen?'. Toch weet ik dat ik ook van deze kleine ga houden en mijn andere kids zullen er vrolijk over gaan moederen. Ik kan ook de dingen teveel proberen te doordenken. Dus laat ik het maar los en probeer ik te genieten.
Reageer op dit topic
Maak een Babybytes account om zelf topics te openen in Zwangerschap boven de 35
reacties (6) Verversen