De warme douchestraal ontspant mijn schouders en met mijn ogen dicht geniet ik van de rust. Het is stil in mijn hoofd. We bevinden ons in de baby's eerste maand en door slaapgebrek functioneert mijn lichaam momenteel vooral op basis van reflexen en instinct.
Het verbaast me hoe vrolijk ik me voel en hoe fris ik eruit blijf zien. Met de nachtvoedingen slaap ik als ik geluk heb 2+2+1 uur, in exact die onderbroken volgorde. Autorijden is een minder goed idee door gebrek aan focus en mijn leven speelt zich momenteel vooral binnenshuis en op het schoolplein af. Ik schrik als de baby begint te huilen en met mijn voet buiten de douchedeur probeer ik de wipper te bewegen, in de hoop mijn douchemoment te verlengen. Helaas, mijn momentje zit erop. Vier minuten heet douchen was heerlijk, daar was ik al twee dagen niet aan toe gekomen. Terwijl ik me afdroog hoor ik buiten 'n eend kwaken. Mijn lichaam reageert met toeschietreflex. Serieus? Een eend?
Op zaterdagochtend snel ik me met onze oudste kleuter naar het zwembad, waar deze probeert een diploma in de wacht te slepen. Met een warme chocolademelk met slagroom nestel ik mij op de houten kantinestoeltjes. Ik worstel me door mijn onbeantwoorde WhatsApp berichten om alsnog te reageren en ook mijn internet verslavingen worden gevoed in het uur dat ik volledig voor mezelf heb. Geen voedingen, geen gesjouw, geen broodjes smeren, geen 'mama kijk eens'. Gewoon ik en mijn telefoon. Op de achtergrond huilt het kind van iemand anders en als vanzelf wieg ik heen en weer en hum ik zachtjes ter troost. Ik word een beetje vreemd aangekeken als ik glimlach en glazig voor me uitkijk wanneer ik me dit besef.
Spitsuur Als ik ’s avonds alle kleintjes klaarmaak voor bedtijd, probeer ik ondertussen de bovenverdieping wat aan kant te maken. Overal ligt wel iets. Plukjes vuile was, berg vieze luiers, haarelastiekjes met een borstel, niet gekozen kleding die wel al uit de kast getrokken was, beddengoed op de grond. Wanhopig kijk ik om me heen maar ook vandaag zal het zich niet vanzelf oplossen. Ik wil net de vuile was bij elkaar rapen als ik een zielige snik uit de wieg hoor komen. Uiteraard. Tot zover mijn poging tot orde. Ik til onze mini uit de wieg en concludeer een spuitluier tot op de rug. Ik sluit mijn ogen, zucht diep en trek de kleertjes uit met de oudste twee dankbaar toekijkend voor de extra tijd die ze hiermee hebben gewonnen.
Als iedereen schoon en tevreden in bed ligt plof ik met chocoladerepen, chips én jodenkoeken op de bank. Ik kan niet kiezen en heb door de borstvoeding de hele dag enorme vreetbuien waar ik met alle liefde gehoor aan geef. Mijn man heeft gekookt en daarna beneden alles aan kant gemaakt en ik vraag me af hoe ik dit in hemelsnaam vanaf morgen alleen moet doen als hij op oefening naar Duitsland gaat. Laten we hopen dat ik in ieder geval zo nu en dan kan douchen. We hopen op een avond zonder krampjes of reflux-achtige aanvallen en terwijl we een film kiezen ontvang ik een berichtje. Of ik lekker van mijn verlof en de rust aan het genieten ben? Ik grinnik. Genieten van de kleintjes doen we sowieso. Al is het van een ander kaliber dan genieten van een heerlijk koud rosétje op een zonnig strand. Een koud rosétje, het water loopt me al in de mond.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Met twee kleuters en een baby, beiden een leuke baan en een gezellig sociaal leven zijn ze in feite niet anders dan elk ander dertigersgezin. En toch gaat het bij hen allemaal nét even anders.
Ze zijn het gezin van een militair. Een gezin dat zich met regelmaat klaarmaakt voor periodes van afwezigheid en waarin afscheid nemen en thuiskomen centraal staat. Lees mee over de zoektocht naar ritme en routine, over alle bijbehorende emoties en over hun ervaringen.
Fenne van Meer is vrouw-van, schuldhulpverlener en moeder van drie met veel te veel hobby's. Lees meer op haar eigen blog Papa? Hoe lang nog?.
Reageer op dit artikel
reacties (0)