Twee keer per week sta ik met mijn oogappeltjes bij de kinderopvang op de stoep. Mijn streven is om er kalm, georganiseerd en ruim op tijd aan te komen. In werkelijkheid gaat het vaker zo: ik storm verhit binnen (want: te laat) met een baby onder mijn arm en een bokkige peuter (want: geen tijd om te treuzelen bij een regenplas, een steen of een struik) aan één hand.
Op die haastmomenten is het verleidelijk om je er makkelijk vanaf te maken bij de leidsters die zich over jouw kind ontfermen, zodat je verder kunt racen naar je werk. Ik probeer het zo goed mogelijk te doen, want ik wil niet bekend staan als 'die moeder', maar dat lukt niet altijd. Daarom vandaag, vijf manieren waarop je geen vrienden maakt bij het kinderdagverblijf.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik dat ooit een keer gedaan heb. Ik had (alweer) veel haast en trok nét de deur achter me dicht. Ik was intens gelukkig dat ik eindelijk buiten stond. En toen, met honderd tassen aan de ene arm en een baby op de andere arm, rook ik het: kak. Ik deed alsof ik Gekke Henkie was, zette mijn kind in de auto en deed bij de leidster alsof ik het nét pas opmerkte en mijn kind zich in de auto had laten gaan.
2. Te kleine reservekleding
Het lijkt zo’n kleine moeite: zorgen dat de juiste maat kleding in het bakje van je kind zit. Maar in werkelijkheid kom ik er toch altijd pas achter als ik één van mijn meisjes in rare, verwassen, uitgelubberde reservekleding mee naar huis krijg die duidelijk niet van ons is. Als ik dan besluit om weer eens een kijkje te nemen in het bakje, dan zie ik er kledingstukken in zitten die al minstens twee maten te klein zijn. Beschaamd prop ik het in mijn tas en neem me dan voor om het zo snel mogelijk aan te vullen en het nu écht goed bij te houden.
3. Het jasje niet in de luizenzak stoppen
Als mijn kindjes goed en wel in hun klasjes zitten, begint het volgende avontuur: het zoeken van de juiste luizenzak. Het is elke keer opnieuw weer een behoorlijke mindfuck om de babyfoto van jouw kind tussen de resterende look-a-likes met kale babyknarretjes te vinden. De bak waarin die zakken worden bewaard lijkt soms een geheime deur naar Narnia te hebben, waar hele hordes luizenzakken naartoe verdwijnen. Dat drijft mij soms tot zulke waanzin dat ik het jasje zonder luizenzak aan de kapstok hang en denk: Fuck it, dan maar luizen.
4. Te laat binnenkomen
Tijdens het verlof van mijn tweede kind gebeurde het regelmatig dat ik mijn eerste dochter laat kwam brengen, meestal rond half 10. Nu weet ik dat de stelregel is dat de kindjes tussen 08:00 en 09:00 gebracht worden, maar als hoogzwangere (formaat orka) vond ik dat ik recht had op uitslapen.
5. De nieuwsbrief niet lezen
Elke maand ontvang ik een uitgebreide nieuwsbrief met daarin het wel en wee van alles wat er gebeurt op de opvang. Die is altijd enorm lang en dus lees ik hem eigenlijk nooit. Of ik lees de eerste alinea en daarna geloof ik het allemaal wel. Maar daardoor mis je bijvoorbeeld ook weleens cruciale informatie. Zo heb ik een keer doodleuk opgemerkt dat één juf wel érg lang vakantie had. Wat bleek? Ze had al ruim twee maanden geleden ontslag genomen. Oepsie!
Heb jij je weleens aan één van deze punten schuldig gemaakt?
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Ik zette op werk/opvangdagen de wekker altijd een kwartier te vroeg. In normaal tempo opstarten en als er dan iets “ tegen” zat zoals die volle luier of een kotsstreep over mijn kleren: geen paniek, tijd genoeg.
En in de meeste gevallen was ik dat kwartier dan te vroeg op mijn werk, lekker in mijn eentje even wakker worden met een bak thee, in alle rust.
Reageer op dit artikel
reacties (1) Stuur een bedankje