Dat niet ieder kind in een gezin met beide biologische ouders opgroeit, is een gegeven. Als we al iets horen of lezen over scheiden, is dit vaak vanuit het oogpunt van de moeder. Tot we dit hartverscheurende, maar mooie verhaal van vader Matthew Williams tegenkwamen. Zijn verhaal maakte veel indruk op ons. Die wilden we jullie dus niet onthouden:
"Papa.
Er is geen liever geluid in de wereld dan het woord ‘papa’ uit de mond van mijn kinderen. Natuurlijk zijn er ook momenten waarop het geluid iets minder lief is - 'Papa, dat is niet eerlijk', 'Papa, ik ben klaar, kun je mijn billen af komen vegen?' - maar daar heb ik het nu niet over.
Geen dagelijkse knuffels Wat was het dan ook een bittere pil die ik heb geslikt, toen mijn huwelijk strandde. Vanaf dat moment wist ik: ik zal niet meer elke dag met mijn kinderen kunnen doorbrengen. Als ik wakker word, zullen ze er niet zijn. Als ik thuiskom van het werk, zullen ze me niet begroeten. En als ik ‘s avonds naar bed ga, kan ik geen kusje op hun voorhoofd drukken.
Heel plotseling kwam bij mij dit besef binnen. Uiteraard ging dat gepaard met angst over de manier waarop hun leven zal worden beïnvloed en een verpletterend gevoel van mislukking dat mijn kinderen - de meest waardevolle mensen in mijn wereld - niet langer zullen opgroeien in een stabiel, liefdevol thuis met zowel hun mama als hun papa.
Nieuw leven Soms kijk ik terug op de scheiding, een periode van 16 maanden. Een mistige periode van overgang. Het begon met een wereld die stabiel en veilig was en veranderde in een nieuwe wereld van twijfels en je best doen. De afgelopen maanden heb ik me vooral gefocust op het creëren van deze nieuwe wereld. Bovendien wilde ik er altijd voor zorgen dat mijn kinderen weten dat ik van ze houd en er voor hen ben, zelfs al is dat niet fysiek.
Ik krijg vaak te horen hoe niet-speciaal onze situatie is, al voelt dat voor mij wel zo. Ik had nooit verwacht dat het leven met een gebroken gezin überhaupt een optie was. Aan de ene kant doet het me pijn dat mijn kinderen - die vrij jong waren toen wij gingen scheiden - later niet eens meer weten hoe ons complete gezin aanvoelde. Aan de andere kant stelt het me gerust dat mijn kinderen geen nare herinneringen hebben aan een pijnlijke scheiding. Ik word steeds heen en weer geslingerd tussen deze twee opties.
Los van alle gevoelens, merk ik nu ook hoe onwijs onhandig ik soms ben als vader. Het haar van mijn dochter invlechten? Dat lukt me gewoon echt niet, zonder haar moeder in de buurt! Bovendien ben ik absoluut geen organisatietalent. Het kost me heel veel moeite ‘s morgens alles op tijd klaar te hebben staan, de kinderen met hun huiswerk te helpen en ervoor te zorgen dat ze elke dag een schoon schooluniform hebben.
Mijn grootste angst Hoe dan ook: ik doe mijn best. En ondanks dat, ondanks dat ik weet dat liefde en aandacht het belangrijkste is dat kinderen nodig hebben. En ondanks dat ik een vader ben met gedeelde voogdij, blijft er een deel van mij dat zich iets afvraagt. Dit deel blijft maar denken aan het feit dat ik helemaal niet weet of onze kinderen tevreden zijn met de regeling die we hebben getroffen. Want wat nu als mijn kinderen eigenlijk veel liever bij hun moeder zijn dan bij mij? Wat als ze het bij mama thuis veel leuker hebben?
En alsof dat niet pijnlijk genoeg is om me af te vragen, denk ik ook regelmatig aan het feit dat er vroeg of laat een nieuwe man in het leven van mijn ex-vrouw komt. En alhoewel dat besef alleen al lastig is, kan ik bijna niet in woorden uitdrukken hoe hartverscheurend ik het besef vind dat mijn kinderen straks een andere man om zich heen zullen hebben die een bepaalde vaderrol zal gaan vervullen. Er gaan dagen voorbij dat ik me afvraag of er ooit wel een moment zal komen waarop ik me hierbij neer kan leggen.
Doorgaan Ik ga door, natuurlijk. Wat moet ik anders? En toch blijft het aan me knagen dat de dromen en verwachtingen die ik als vader had voor mijn gezin, nu voor altijd anders zullen zijn. Ik heb me altijd verheugd op de toekomst als gezin: gezellige verjaardagen, het afstuderen van mijn kinderen, hun bruiloften, eerste kleinkinderen en noem maar op. Wetende dat we dit nu mee zullen maken met de scheiding die tussen ons in staat, vind ik enorm pijnlijk.
Toch probeer ik mijn rug recht te houden. Overleven is geen kwestie van stug blijven staan en je focussen op hoe het had kunnen zijn, maar een kwestie van je neerleggen bij de situatie en je flexibel opstellen naar hoe het nu gaat. Je definitie van het woord ‘familie’ vervangen voor een andere situatie, is voor mij een lastig proces. Maar we doen ons best. Als mijn kinderen bij me zijn lach ik, maken we grapjes en mooie herinneringen. We weten dat we van elkaar houden en er altijd voor elkaar zullen zijn.
Want ik ben tenslotte hun vader. En dat verandert nooit."
Meer artikelen lezen op Babybytes? Like Babybytes op Facebook en volg ons op Twitter
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Reageer op dit artikel
reacties (6) Stuur een bedankje