Aanmoederen

Ik stap vol zelfvertrouwen het kleine lokaaltje binnen. Ik heb mijn nieuwe blauwe wollen mantel aan, mijn laarzen zijn netjes gepoetst en mijn blonde haren worden keurig bij elkaar gehouden met een knip. Ik zie er voor de verandering uit als een evenwichtige moeder die het goed voor elkaar heeft.

Ik poets vlak voordat we naar binnen wandelen nog snel een pindakaasvlek van de wang van Kas en pak zijn kleine handje vast. Gezamenlijk en verzekerd betreden we de klas.

We kwamen, we zagen en we dropen weer af
De juf kijkt mij bij binnenkomst een beetje verbaasd aan en neemt mij van top tot teen op. Mijn zelfvertrouwen wankelt vrijwel meteen. Die zekerheid die ik tien seconden geleden nog voelde lijkt nu lichtjaren achter me te liggen. Zit er misschien nu al een vieze vlek op mijn smetteloze jas? Of zijn mijn opstandige haren die ik zo zorgvuldig had platgedrukt inmiddels rechtop gaan staan? Wellicht heeft mijn mascara zich een weg naar beneden gebaand en een zwart spoor over mijn wang getrokken?

'Wat ben je vroeg?', merkt de juf vertwijfeld op. Het kraakt en het piept in mijn hoofd terwijl ik in sneltreinvaart orde probeer te scheppen in de mentale chaos. Ik ben inderdaad op tijd maar dat is toch niet zo ontzettend gek? 'We verwachten je eigenlijk pas over een uurtje', hoor ik de juf voorzichtig zeggen, terwijl er bij mij eindelijk iets begint te dagen. Crap... En bij de realisatie dat ik mijn kind bijna een uur te vroeg op de peuterspeelzaal kom dumpen, stort mijn zelfvertrouwen dan uiteindelijk ter aarde. Ik probeer mijn gezicht nog te redden met een buitengewoon slecht grapje en als een boer met kiespijn druip ik langzaam af. Ik beloof Kas een berg boterhammen met chocopasta en dat we over een uurtje echt weer terug komen, terwijl ik hem achter mij aan sleur terug naar de auto.

Snot en lunchresten
Een klein uurtje later staan we weer op de parkeerplaats. De haren van Kas liggen inmiddels al plat op zijn hoofd en de restanten van de boterham met chocopasta zitten in zijn mouw. Ontmoedigd sukkelen we de parkeerplaats af richting school tot mijn oog valt op een andere moeder een paar meter verderop. Ze worstelt met een Maxi-Cosi die ze zonder enige finesse uit de familiewagen probeert te trekken, terwijl er twee kleine meisjes naast haar staan. Het oudste meisje staat ongegeneerd in haar neus te peuteren om het snotje vervolgens in haar wild krullende haar te smeren. Het tweede meisje stapt zorgeloos de straat op en wordt nog net op tijd door haar moeder aan haar capuchon de parkeerplaats weer opgetrokken. Het witte shirt van de mama, dat vanochtend ongetwijfeld nog smetteloos was, vertoont sporen van een wilde lunch en haar haren worden nauwelijks bij elkaar gehouden in een warrig knotje.

Niet alleen
Ik kan haar wel zoenen en ik wil haar het liefst knuffelen. Ze kijkt puffend en een beetje vermoeid op, onze blikken kruisen elkaar en ik voel op dat moment een soort verbroedering. Ik groet haar en in die luttele seconden wisselen we betekenisvolle blikken uit. Ik besef me eens ter meer dat er nog veel meer moeders zijn zoals ik. Moeders die het al een hele prestatie vinden als ze ‘s avonds om acht uur kunnen constateren dat ze de dag weer zijn doorgekomen zonder dat er slachtoffers zijn gevallen en dat het huis, weliswaar in rommelige staat, nog steeds recht overeind staat. De pinnige opmerking die ik van de juf krijg als ik voor de tweede keer die dag mijn kind kom afleveren doet me vervolgens ook niet zo veel meer. Het doet me niks omdat ik weet dat mijn kind vanavond weer voldaan in zijn bed ligt ondanks zijn onvolmaakte, stuntelende moeder. En terwijl ik nog een laatste blik werp op mijn lotgenoot ben ik me ervan bewust dat veel moeders uiteindelijk maar wat aanmoederen. Ik ben echt niet alleen!

Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!

• SHARE
• PIN
• Volg ons