Mijn jongste Bo schreeuwde het uit toen mijn fiets - volgeladen met kinderen - omviel. Ik maakte een verkeerde draai in de voortuin van mijn vriendin en ineens lagen mijn kinderen schreeuwend op zijn kop in de tuin. Ik zeulde de fiets rechtop, troostte mijn kinderen en kwam bij van de schrik. Mijn geschrokken vriendin liet haar kinderen alleen in huis achter om te kijken hoe het met ons ging. Het ging best, ze waren allebei binnen een paar tellen weer rustig.
Zwaaien naar Sinterklaas
Toch checkte ik mijn oudste zoon Tijl nog even, omdat hij klaagde over pijn in zijn arm. Ik vroeg hem of hij kon zwaaien zoals hij zou doen als Sinterklaas langskwam en dat ging wel. We stapten op de fiets om alsnog naar het Spoorwegmuseum te gaan, maar bij elk hobbeltje hoorde ik mijn oudste piepen. ‘We gaan naar de huisarts’, zei ik daarom resoluut. Ik liet Bo bij mijn vriendin en haastte me naar de dokter.
‘Zijn arm is zo dik, hij moet meteen naar het ziekenhuis’. Mijn huisarts had me net zo goed een klap in mijn gezicht kunnen geven. ‘Ziekenhuis?’ piepte ik. Mijn schuldgevoel drong ineens tot in mijn poriën door. Met mijn onhandigheid had ik mijn zoon het ziekenhuis in gekregen. ‘Bel je man maar even’, adviseerde mijn huisarts toen hij mijn tranen zag. Mijn man liet zijn werk voor wat het was en kwam meteen.
Trauma-arts
‘We hebben toch maar even met de trauma-arts overlegd’, zei de verpleegkundige in het ziekenhuis. Een boomlange chirurg kwam even later vertellen dat onze zoon onder het mes moest. Het kon al over een half uur. En weer zat moeders in tranen. Zo’n stomme kloteval met zulke gevolgen. Groeischijven verschoven, armpje op meerdere plekke gebroken. Alsof het niks was. ‘Er mag één ouder mee naar de operatiekamer’, legde de verpleegkundige uit. ‘Als hij in slaap wordt gebracht, mag een van jullie daarbij zijn’. ‘Doe jij dat maar’, zei ik meteen. Mijn man schudde zijn hoofd. Ik moest dat doen. Ik had het ongeluk ook met Tijl meegemaakt, dus voor onze verwerking zou dat goed zijn.
Daarom beet ik even op mijn tanden, ontspande me en lachte naar mijn kind. Ik zei dat ik belachelijk veel van hem hield en dat we dit samen gingen doen. De anesthesist kon mijn schuldgevoel bijna aanraken en zei: ‘mevrouw, dit gebeurt in elk gezin’. Ik hield het droog. Ook toen mijn zoon een kapje op kreeg.
Tijls arm is gegipst. Hij wordt overladen met cadeautjes, kaarten, bezoekjes, taart, filmpjes en andere liefdevolle aandacht. We zijn weer samen thuis en dat voelt goed. Het eerste wat ik de zaterdagochtend overigens gedaan heb toen Tijl weer thuis was, was een ongepast grote bos bloemen kopen voor mijn vriendin. Mensen die je kind opvangen tijdens een crisissituatie, zijn goud waard. Bovendien vond Bo het wel spannend, zo’n onverwachte logeerpartij.
Wil jij graag jouw verhaal over je bevalling, baby, vruchtbaarheidstraject of iets anders delen op BabyBytes? Dat kan via dit formulier. Wie weet staat jouw verhaal binnenkort (anoniem) op de site!
Aefke (40) is getrouwd met Tijmen en heeft twee zoontjes (Tijl van 3 en Bo van 1). In het dagelijks leven is zij online communicatieadviseur en schrijft zij aan haar derde roman Lievelingskind. Het boek gaat over de zussen Karin en Renske. Renske leidt een losbandig leven en raakt zwanger van een tweeling, terwijl Karin (verpleegkundige) al jaren zwanger probeert te raken. Op het moment dat Karin’s laatste IVF-poging mislukt, knapt er iets in haar. Intussen vermijdt ze waar ze het eigenlijk over moet hebben: haar diepgewortelde kinderwens.
Reageer op dit artikel
reacties (3) Stuur een bedankje